II KK 95/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-07-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 95/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
Protokolant Anna Janczak
w sprawie J. P.
skazanej z art. 65 § 1 i 4 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 25 czerwca 2014 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanej,
od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 29 maja 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok zaoczny i sprawę przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w W.
2
UZASADNIENIE
J. P. stanęła pod zarzutem tego, że:
- w dniu 21 marca 2011 r. u zbiegu ul. T. i A. w W., przenosiła towar
pochodzenia niewspólnotowego w postaci 118 paczek (2360 sztuk) papierosów
różnych marek, nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 114 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym
(Dz. U. nr 3. poz. 11 z 12.01.2009 r.). stanowiący przedmiot czynu zabronionego
określonego w art. 63 § 2 i § 7 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 i § 4 k.k.s. w
zw. z art. 54 § 1i § 3 k.k.s. w zw. z art. 7§1k.k.s., należne
cło wynosi 55,00 zł i należny podatek akcyzowy wynosi 1382,00 zł (VAT 352,00 zł),
to jest popełnienia czynu z art. 65 § 1 i § 4 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 4
k.k.s. w zw. art. 7 § 1 k.k.s.
Wyrokiem zaocznym z dnia 29 maja 2013 r. Sąd Rejonowy uznał oskarżoną
za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to wymierzył jej karę grzywny w
wysokości 1 500 zł.
Orzeczenie uprawomocniło się nie będąc zaskarżone przez żadną ze stron.
Obecnie kasację od tego wyroku, na korzyść oskarżonej, wniósł Prokurator
Generalny i podniósł w niej zarzut:
- rażącego i mającego wpływ na treść orzeczenia naruszenia art. 113 § 1 i 3
k.k.s. w zw. z art. 479 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., polegającego na wydaniu
przez sąd wyroku zaocznego, w sytuacji gdy oskarżona nie złożyła wyjaśnień w
sprawie, co w konsekwencji stanowiło naruszenie jej prawa do obrony.
Podnosząc powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
zaocznego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzut podniesiony w kasacji jest oczywiście zasadny, tak jak wymaga tego
art. 535§5 k.p.k.
Bezsprzecznie w niniejszej sprawie nie zaistniały elementarne warunki do
wydania wyroku zaocznego.
Zgodnie z dyspozycją art. 113 § 1 k.k.s. w postępowaniu w sprawach o
przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe stosuje się odpowiednio przepisy
kodeksu postępowania karnego, jeżeli przepisy kodeksu karnego skarbowego nie
stanowią inaczej, a zatem również w tym postępowaniu, wydanie wyroku
3
zaocznego możliwe jest wyłącznie wówczas, gdy spełnione zostały warunki z art.
479 k.p.k.
W niniejszej sprawie warunki te spełnione nie zostały – obwiniona, jak
ustalono, od wielu miesięcy przebywa poza granicami kraju, co skutkowało
niemożnością przesłuchania jej w sprawie i postawienia zarzutu popełnienia
wykroczenia. Okoliczność ta była oczywista i skutkowała zastosowaniem wobec J.
P. na podstawie art. 175 k.k.s. trybu postępowania w stosunku do osób
nieobecnych.
Jak wynika natomiast z art. 479§2 k.p.k. wydanie wyroku zaocznego możliwe
jest tylko po przeprowadzeniu rozprawy, na której odczytuje się wcześniejsze
wyjaśnienia oskarżonego. Warunkiem sine quo non wydania wyroku zaocznego
jest zatem złożenie przez oskarżonego wyjaśnień w sprawie.
Skoro warunek ten w niniejszej sprawie nie został spełniony, nie było też
podstaw do wydania zaskarżonego wyroku zaocznego, a skoro został wydany,
nastąpiło to z rażącym naruszeniem prawa procesowego.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy, uznając zasadność podniesionego w kasacji
zarzutu, orzekł o uchyleniu zaskarżonego wyroku zaocznego i przekazaniu sprawy
do ponownego rozpoznania.
Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd winien respektować
obowiązujące przepisy i przeprowadzić postępowanie z zachowaniem
elementarnych gwarancji procesowych, w tym przestrzegania prawa do obrony.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Jacek Sobczak
Protokolant Anna Janczak
w sprawie J. P.
skazanej z art. 65 § 1 i 4 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 25 czerwca 2014 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanej,
od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 29 maja 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok zaoczny i sprawę przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w W.
2
UZASADNIENIE
J. P. stanęła pod zarzutem tego, że:
- w dniu 21 marca 2011 r. u zbiegu ul. T. i A. w W., przenosiła towar
pochodzenia niewspólnotowego w postaci 118 paczek (2360 sztuk) papierosów
różnych marek, nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 114 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym
(Dz. U. nr 3. poz. 11 z 12.01.2009 r.). stanowiący przedmiot czynu zabronionego
określonego w art. 63 § 2 i § 7 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 i § 4 k.k.s. w
zw. z art. 54 § 1i § 3 k.k.s. w zw. z art. 7§1k.k.s., należne
cło wynosi 55,00 zł i należny podatek akcyzowy wynosi 1382,00 zł (VAT 352,00 zł),
to jest popełnienia czynu z art. 65 § 1 i § 4 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 4
k.k.s. w zw. art. 7 § 1 k.k.s.
Wyrokiem zaocznym z dnia 29 maja 2013 r. Sąd Rejonowy uznał oskarżoną
za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to wymierzył jej karę grzywny w
wysokości 1 500 zł.
Orzeczenie uprawomocniło się nie będąc zaskarżone przez żadną ze stron.
Obecnie kasację od tego wyroku, na korzyść oskarżonej, wniósł Prokurator
Generalny i podniósł w niej zarzut:
- rażącego i mającego wpływ na treść orzeczenia naruszenia art. 113 § 1 i 3
k.k.s. w zw. z art. 479 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., polegającego na wydaniu
przez sąd wyroku zaocznego, w sytuacji gdy oskarżona nie złożyła wyjaśnień w
sprawie, co w konsekwencji stanowiło naruszenie jej prawa do obrony.
Podnosząc powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
zaocznego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzut podniesiony w kasacji jest oczywiście zasadny, tak jak wymaga tego
art. 535§5 k.p.k.
Bezsprzecznie w niniejszej sprawie nie zaistniały elementarne warunki do
wydania wyroku zaocznego.
Zgodnie z dyspozycją art. 113 § 1 k.k.s. w postępowaniu w sprawach o
przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe stosuje się odpowiednio przepisy
kodeksu postępowania karnego, jeżeli przepisy kodeksu karnego skarbowego nie
stanowią inaczej, a zatem również w tym postępowaniu, wydanie wyroku
3
zaocznego możliwe jest wyłącznie wówczas, gdy spełnione zostały warunki z art.
479 k.p.k.
W niniejszej sprawie warunki te spełnione nie zostały – obwiniona, jak
ustalono, od wielu miesięcy przebywa poza granicami kraju, co skutkowało
niemożnością przesłuchania jej w sprawie i postawienia zarzutu popełnienia
wykroczenia. Okoliczność ta była oczywista i skutkowała zastosowaniem wobec J.
P. na podstawie art. 175 k.k.s. trybu postępowania w stosunku do osób
nieobecnych.
Jak wynika natomiast z art. 479§2 k.p.k. wydanie wyroku zaocznego możliwe
jest tylko po przeprowadzeniu rozprawy, na której odczytuje się wcześniejsze
wyjaśnienia oskarżonego. Warunkiem sine quo non wydania wyroku zaocznego
jest zatem złożenie przez oskarżonego wyjaśnień w sprawie.
Skoro warunek ten w niniejszej sprawie nie został spełniony, nie było też
podstaw do wydania zaskarżonego wyroku zaocznego, a skoro został wydany,
nastąpiło to z rażącym naruszeniem prawa procesowego.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy, uznając zasadność podniesionego w kasacji
zarzutu, orzekł o uchyleniu zaskarżonego wyroku zaocznego i przekazaniu sprawy
do ponownego rozpoznania.
Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd winien respektować
obowiązujące przepisy i przeprowadzić postępowanie z zachowaniem
elementarnych gwarancji procesowych, w tym przestrzegania prawa do obrony.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.