Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 147/14
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 lipca 2014 r.,
sprawy A. K.
skazanego z art. 190 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 12 grudnia 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 11 grudnia 2012 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego;
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokat K.
J. – Kancelaria Adwokacka
w W. – kwotę 442,80 zł (czterysta
czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt groszy) za sporządzenie
i wniesienie kasacji z urzędu.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2012 r., sygn. akt … 257/13, Sąd Rejonowy w
W. uznał oskarżonego A. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k.
i na postawie tego przepisu wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności.
Orzeczenie to zostało zaskarżone apelacjami oskarżonego i jego obrońcy.
2
Jak wynika z treści osobistej apelacji oskarżonego, skarżący zaskarżył wyrok
w całości, powołał się na wszystkie względne powody odwoławcze przewidziane w
treści art. 438 k.p.k. i wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie go od
popełnienia zarzucanego czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Obrońca oskarżonego także zaskarżył wyrok w całości i zarzucił obrazę
przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:
I. art. 167, 170 i 366 k.p.k. poprzez zaniechanie inicjatywy dowodowej z
urzędu i na wniosek stron, zmierzającej do wszechstronnego wyjaśnienia
wszystkich istotnych okoliczności sprawy a konkretnie uzyskania z
Prokuratury Rejonowej akt postępowania dotyczących gróźb karalnych na
szkodę M. G. w dniu 23.12.2011 r. w W. i oddalenia złożonego w tym
zakresie w dniu 6.12.2012 r. wniosku dowodowego obrońcy, choć dowód ten
miał istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia;
II. art. 410 k.p.k. poprzez uczynienie podstawą wyroku okoliczności, które nie
zostały ujawnione na rozprawie głównej, a mianowicie tego, że M. G. nigdy
nie złożyła zawiadomienia o przestępstwie z dnia 23.12.2011 r. na
Komisariacie w Ł., a jedynie została uzupełniająco na tę okoliczność
przesłuchana na Komisariacie Policji W. – B.;
III. art. 6 k.p.k. oraz art. 42 ust. 2 Konstytucji RP i art. 6 ust. 3 EKPC poprzez
naruszenie przysługującego oskarżonemu prawa do obrony w związku z
zaniechaniem zwrócenia sprawy prokuratorowi w trybie art. 345 k.p.k. oraz
odroczenia sprawy celem umożliwienia oskarżonemu wglądu w akta sprawy.
Powołując się na tak sformułowane zarzuty, skarżący wniósł o zmianę
wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie orzeczenia i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2013 r., sygn. akt … 331/13, Sąd Okręgowy w
W. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie, uznając obie apelacje za oczywiście
bezzasadne.
W kasacji od wyroku Sądu odwoławczego obrońca skazanego zarzucił
rażące naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na jego treść, tj.:
3
„ 1. art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. oraz
art. 366 § 1 k.p.k. poprzez nieskorygowanie uchybień Sądu I instancji w
zakresie zaniechania inicjatywy dowodowej z urzędu i na wniosek skazanego
zmierzającej do wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy
w zakresie ustalenia treści rozmowy pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonym, w
szczególności w zakresie tego, czy pokrzywdzona konsultowała z kimś treść
swoich zeznań w celu postawienia zarzutów skazanemu – co miało wpływ na
treść wyroku, bowiem nieprzeprowadzenie powyższych dowodów sprawiło, że
Sąd II instancji wydał wyrok w oparciu o niepełny materiał dowodowy;
2. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd II
instancji rozważenia w uzasadnieniu wyroku wszystkich zarzutów wskazanych
w środkach odwoławczych oskarżonego i jego obrońcy, nieustosunkowanie się
do nich oraz niepodanie, czym kierował się sąd wydając wyrok oraz dlaczego
zarzuty i wnioski zawarte w apelacjach uznał za niezasadne – co pozwala
wnioskować, że Sąd Okręgowy rozpatrzył apelacje w sposób niepełny, co z
kolei miało wpływ na treść orzeczenia;
3. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k., art. 7 i 4 k.p.k. poprzez rozpatrzenie
zarzutów zawartych w apelacjach w sposób wybiórczy, bez odniesienia się do
całokształtu okoliczności sprawy i z naruszeniem zasady obiektywizmu – co
miało wpływ na treść orzeczenia bowiem w wyniku pominięcia szeregu
istotnych dla sprawy faktów i dowodów Sąd Okręgowy doszedł do błędnych
wniosków, w następstwie czego utrzymał w mocy skazujący niezasadny wyrok
wydany przez Sąd Rejonowy w W.”
W konsekwencji powyższych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie wyroków
sądów obu instancji i przekazanie sprawy właściwemu Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w W.
wniósł o oddalenie nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jako oczywiście
bezzasadnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
4
Zgodnie z art. 519 k.p.k., co do zasady, kasację wnosi się od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego. Tymczasem zarzuty z pkt 1 i 3 nadzwyczajnego
środka zaskarżenia wniesionego przez obrońcę skazanego K. odnoszą się w
rzeczywistości do orzeczenia Sądu pierwszej instancji. Stanowiska tego nie może
zmienić ani stylizacja zarzutów, próbująca wiązać poszczególne uchybienia w
treścią wyroku Sądu odwoławczego, ani przywoływanie art. 458 k.p.k. (pkt 3
kasacji). Sąd odwoławczy nie mógł dopuścić się obrazy art. 410 i 7 k.p.k. ponieważ,
pomijając ujawnienie dokumentów z k – 181 i 195v, nie przeprowadzał
postępowania dowodowego, nie ustalał na nowo faktów, ani nie dokonywał
ponownej, niezależnej od stanowiska Sądu pierwszej instancji, oceny dowodów.
Równie niezasadne jawi się przywoływanie rzekomej obrazy art. 4 k.p.k.
Przypomnieć należy w tym miejscu, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego
konsekwentnie przyjmuje się, że stawianie w kasacji zarzutu obrazy zasady
obiektywizmu, przez odwołanie się wyłącznie do art. 4 k.p.k., jest niedopuszczalne.
Wskazany przepis wyraża zasadę procesową, adresowaną do organów
procesowych, której przestrzeganie gwarantowane jest poszczególnymi
instytucjami procedury karnej. Skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia zasady
obiektywizmu wymaga więc wykazania, że w toku postępowania doszło do obrazy
przepisów postępowania gwarantujących realizacje tej zasady, czego jednak
skarżący nie czyni.
Zarzut podniesiony w pkt 1 kasacji nie dość, że godzi także w orzeczenie
Sądu pierwszej instancji, to dodatkowo jawi się jako wręcz nielojalny. Przypomnieć
należy, że po oddaleniu w postępowaniu przygotowawczym wniosku skazanego o
uzyskanie dostępu do treści sms – ów wysyłanych z telefonu komórkowego
pokrzywdzonego, ani skazany ani jego obrońca nigdy nie ponowili tego wniosku
(skazany w toku postępowania przed sądami obu instancji był reprezentowany
przez profesjonalnego pełnomocnika). W sytuacji, w której skarżący nie formuje
wniosku dowodowego ani w apelacji, ani w toku rozprawy odwoławczej, nie ma
jakichkolwiek podstaw by zasadnie wywodzić, że Sąd Okręgowy naruszył przepisy
wskazane w pkt 1 kasacji w związku z zaniechaniem dopuszczenia i
przeprowadzenia omawianego dowodu z urzędu.
5
Zarzut obrazy art. 433 § 2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. (pkt 2 kasacji) ma
wprawdzie charakter kasacyjny, lecz jest oczywiście bezzasadny. Zgodzić się
należy z poglądem wyrażonym w pisemnej odpowiedzi na kasację, że słuszności
tego zarzutu przeczy treść uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego. Z
uzasadnienia tego wynika bowiem, że zostały rozpoznane i rozważone wszystkie
zarzuty apelacyjne, w tym także te, które dotyczyły prawidłowości oceny zeznań
pokrzywdzonej i wyjaśnień skazanego (wobec oczywistej bezzasadności
rozważanego zarzutu, powtarzanie wywodów zawartych w motywacyjnej części
wyroku Sądu Okręgowego jest zbędne).
Kierując się powyższym orzeczono, jak w dyspozytywnej części
postanowienia.