II KK 191/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-08-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 191/14
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 sierpnia 2014 r.
sprawy T. K.
skazanego z art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 30 grudnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 11 września 2013 r.,
na podstawie art. 531 § 1 k.p.k. w zw. z art. 523 § 2 i 4 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
1. pozostawić kasację bez rozpoznania;
2. zwolnić skazanego T. K. od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
T. K. został uznany przez Sąd Rejonowy w W. wyrokiem z dnia 11 września
2013 r., za winnego popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., za
co na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. skazano go na karę 2 lat
pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat
próby.
Wyrok ten apelacją zaskarżył obrońca oskarżonego.
2
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 30 grudnia 2013 r., zaskarżone
orzeczenie utrzymał w mocy, uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną.
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wywiódł obrońca skazanego, który
powyższemu orzeczeniu zarzucił rażące naruszenie art. 5 § 1 i 2 k.p.k. i wniósł o
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie skazanego, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
sądowi II instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest niedopuszczalna z mocy prawa.
Zgodnie z treścią art. 523 § 2 k.p.k. kasację na korzyść można wnieść
jedynie w razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
Ograniczenia przewidziane w § 4 tego przepisu nie dotyczą kasacji wniesionej w
powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. oraz w wypadku sporządzenia jej
przed podmiot określony w art. 521 k.p.k. Strony mogą więc składać kasację na
korzyść także od wyroku skazującego na karę z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania, pod warunkiem jednak, że znajdzie się w niej sformułowanie
wskazujące wprost na uchybienie wymienione w art. 439 § 1 k.p.k. Brak
wyraźnego wskazania takiego zarzutu w kasacji oznacza konieczność uznania jej
za niedopuszczalną.
Skoro obrońca skazanego T. K. wniósł kasację od wyroku skazującego na
karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i nie oparł
jej na zarzucie uchybienia wymienionego w art. 439 § 1 k.p.k. (na stwierdzenie
takich uchybień nie pozawala także analiza akt sprawy), to kasację tę należało
uznać za niedopuszczalną z mocy prawa i w oparciu o art. 531 § 1 k.p.k.
pozostawić ją bez rozpoznania.
Wprawdzie, w związku z treścią przedmiotowego rozstrzygnięcia, na Sądzie
nie ciąży obowiązek odniesienia się do podnoszonego w kasacji obrońcy zarzutu,
nie mniej jednak jej autorowi przypomnieć należy, że art. 5 § 1 k.p.k. formułuje
ogólną zasadę procesową i aby trafnie podnieść zarzut jej naruszenia skarżący
3
powinien wskazać na obrazę konkretnych przepisów postępowania gwarantujących
jej przestrzeganie. Także zarzut obrazy § 2 tego przepisu jawi się jako oczywiście
bezzasadny, a skarżący prezentuje błędne rozumienie naruszenia zawartej w tym
przepisie zasady in dubio pro reo. Nakaz rozstrzygania nie dających się usunąć
wątpliwości jest bowiem skierowany do organów prowadzących postępowanie
karne, to znaczy, że o naruszenia tego przepisu można więc mówić wówczas, gdy
organ procesowy, a w realiach rozważanej sprawy sąd i tylko on, ustalając, że
zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości, nie rozstrzygnie ich na korzyść
skazanego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 sierpnia 2014 r.
sprawy T. K.
skazanego z art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 30 grudnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 11 września 2013 r.,
na podstawie art. 531 § 1 k.p.k. w zw. z art. 523 § 2 i 4 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
1. pozostawić kasację bez rozpoznania;
2. zwolnić skazanego T. K. od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
T. K. został uznany przez Sąd Rejonowy w W. wyrokiem z dnia 11 września
2013 r., za winnego popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., za
co na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. skazano go na karę 2 lat
pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5 lat
próby.
Wyrok ten apelacją zaskarżył obrońca oskarżonego.
2
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 30 grudnia 2013 r., zaskarżone
orzeczenie utrzymał w mocy, uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną.
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wywiódł obrońca skazanego, który
powyższemu orzeczeniu zarzucił rażące naruszenie art. 5 § 1 i 2 k.p.k. i wniósł o
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie skazanego, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
sądowi II instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest niedopuszczalna z mocy prawa.
Zgodnie z treścią art. 523 § 2 k.p.k. kasację na korzyść można wnieść
jedynie w razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
Ograniczenia przewidziane w § 4 tego przepisu nie dotyczą kasacji wniesionej w
powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. oraz w wypadku sporządzenia jej
przed podmiot określony w art. 521 k.p.k. Strony mogą więc składać kasację na
korzyść także od wyroku skazującego na karę z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania, pod warunkiem jednak, że znajdzie się w niej sformułowanie
wskazujące wprost na uchybienie wymienione w art. 439 § 1 k.p.k. Brak
wyraźnego wskazania takiego zarzutu w kasacji oznacza konieczność uznania jej
za niedopuszczalną.
Skoro obrońca skazanego T. K. wniósł kasację od wyroku skazującego na
karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i nie oparł
jej na zarzucie uchybienia wymienionego w art. 439 § 1 k.p.k. (na stwierdzenie
takich uchybień nie pozawala także analiza akt sprawy), to kasację tę należało
uznać za niedopuszczalną z mocy prawa i w oparciu o art. 531 § 1 k.p.k.
pozostawić ją bez rozpoznania.
Wprawdzie, w związku z treścią przedmiotowego rozstrzygnięcia, na Sądzie
nie ciąży obowiązek odniesienia się do podnoszonego w kasacji obrońcy zarzutu,
nie mniej jednak jej autorowi przypomnieć należy, że art. 5 § 1 k.p.k. formułuje
ogólną zasadę procesową i aby trafnie podnieść zarzut jej naruszenia skarżący
3
powinien wskazać na obrazę konkretnych przepisów postępowania gwarantujących
jej przestrzeganie. Także zarzut obrazy § 2 tego przepisu jawi się jako oczywiście
bezzasadny, a skarżący prezentuje błędne rozumienie naruszenia zawartej w tym
przepisie zasady in dubio pro reo. Nakaz rozstrzygania nie dających się usunąć
wątpliwości jest bowiem skierowany do organów prowadzących postępowanie
karne, to znaczy, że o naruszenia tego przepisu można więc mówić wówczas, gdy
organ procesowy, a w realiach rozważanej sprawy sąd i tylko on, ustalając, że
zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości, nie rozstrzygnie ich na korzyść
skazanego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.