Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 189/14
POSTANOWIENIE
Dnia 20 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 sierpnia 2014 r.,
sprawy E. G. i K. K.
skazanych z art. 258 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców obu skazanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 stycznia 2014 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 26 listopada 2012 r.
p o s t a n o w i ł :
I. Oddalić obie kasacje jako oczywiście bezzasadne;
II. Obciążyć skazanych kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w częściach równych.
UZASADNIENIE
w odniesieniu do skazanego K. K.
Wyrokiem z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. akt … 275/13, Sąd Apelacyjny –
po rozpoznaniu apelacji prokuratora oraz m.in. obrońców oskarżonych, w tym
oskarżonego K. K. – w odniesieniu do K. K. zmienił wyrok jedynie poprzez
obniżenie kwoty zasądzonej tytułem środka karnego do kwoty 23.500 zł; w
pozostałym zakresie wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 26 listopada 2012 r., …
59/11 utrzymał w mocy.
2
Kasację od tego wyroku złożył obrońca skazanego K. K. Zaskarżając wyrok
w całości zarzucił mu:
„obrazę art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 5 § 2
k.p.k. i art. 7 k.p.k., polegające na przekraczającej granice swobodności, oraz
sprzecznej z zasadami procesu karnego, doświadczenia życiowego i logiki ocenie
zgromadzonego materiału dowodowego, ograniczającej się de facto do poparcia
rzekomej trafności wniosków Sądu I instancji, w konsekwencji prowadzących - w
sposób pozornie nie budzący wątpliwości - do uznania skazanego K. K. winnym
dokonania zarzuconych mu czynów, a także niedostatecznym i niewłaściwym
wskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego podstaw dla
uznania za niezasadne zarzutów apelacyjnych, w szczególności:
- jednostronnej i wybiórczej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego
poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających w oczywisty sposób na
korzyść skazanego polegającej na bezkrytycznym uznaniu, iż dowody z wyjaśnień
T. D., oraz współoskarżonych B. M., T. L. i G. G. wskazują na sprawstwo
skazanego K. K. i pozwoliły na poczynienie nie budzących wątpliwości ustaleń
istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. dotyczących rzekomej działalności
skazanego w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się przemytem, a
następnie sprzedażą papierosów zza wschodniej granicy Polski w sytuacji, gdy - co
powinien dostrzec Sąd Odwoławczy i jak wynika z pisemnych motywów dostrzegł -
ich prawidłowa ocena i analiza wskazuje, iż są to dowody oczywiście wzajemnie, a
nawet wewnętrznie niespójne i sprzeczne, a zatem wbrew tym ustaleniom
(bezkrytycznie powielonym za Sądem I instancji) nie sposób na ich podstawie
poczynić pewnych ustaleń dotyczących sprawstwa K. K., a nawet można wywieść
tezę, iż skazany K. K. w rzeczywistości nie popełnił zarzucanych mu czynów;
- lakonicznym i niespełniającym wymogów ustawowych odniesieniu się do
postawionych przez obrońcę skazanego zarzutów dotyczących ilości i wartości
rzekomo nabytych, a następnie odsprzedanych przez skazanego papierosów,
sprowadzającym się do wskazania przez Sąd Odwoławczy poszczególnych
stron uzasadnienia wyroku Sądu I instancji z pominięciem jakiejkolwiek analizy
prawidłowości wyliczeń i szacunków w sytuacji, gdy oczywistym wydaje się, iż
przyjęte przez oba Sądy ilości i wartości są znacząco zawyżone m.in. z uwagi na
3
oparcie się w tym zakresie na niewiarygodnych dowodach, oraz wartościach,
które są zawyżone; w okolicznościach niniejszej sprawy muszą budzić
wątpliwości.”
W konkluzji kasacji jej autor wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
poprzedzającego go wyroku sądu I instancji i przekazanie temu ostatniemu
sądowi do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu
Apelacyjnego i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację, prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego K. K. okazała się oczywiście bezzasadna, co
skutkowało jej oddaleniem w trybie określonym w art. 535 § 3 k.p.k. Odnosząc się
do zarzutu kasacji stwierdzić należy, że stanowi on kolejną próbę
zakwestionowania oceny materiału dowodowego w oparciu, o który nastąpiło
skazanie K. K. W apelacji stawiając zarzuty naruszenia art. 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k., art.
7 k.p.k., 366 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k. skarżący kwestionował ocenę dowodów,
zwłaszcza dowody z wyjaśnień T. D. i B. M. oraz T. L. i G. G. i z tak – jego zdaniem
– błędną oceną dowodów wiązał następnie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych
(zarzut ujęty w apelacji jako drugi był wiec zarzutem o charakterze wtórnym).
Obecnie w kasacji tożsamy zarzut formalnie jedynie został powiązany z treścią art.
457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k., tak aby zarzutowi nadać charakter uchybienia
popełnionego przez sąd II instancji. Ustosunkowując się do tego zarzutu podnieść
należy, że do zarzutów apelacji sąd ad quem odniósł się w sposób właściwy,
przestrzegając normy art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. Na stronie od 90
do 105 uzasadnienia wyroku została przedstawiona bardzo obszernie
argumentacja tego sądu odnosząca się do wszystkich elementów, na których była
zbudowana apelacja obrońcy skazanego K. K., w tym zwłaszcza do kwestii
wiarygodności tych dowodów, na podstawie których nastąpiło skazanie K. K. W tym
fragmencie uzasadnienia sąd odnosił się również do apelacji innych obrońców, ale
po pierwsze, jest to zrozumiałe z uwagi na tożsamość niektórych zarzutów i ich
argumentację (np. co do kwestionowania wiarygodności T. D., czy B. M. oraz
innych osób), a po drugie, w sposób łatwo uchwytny można odnaleźć i odszukać tę
4
argumentację, która dotyczy wprost poszczególnych zarzutów apelacji obrońcy K.
K. I tak jeśli chodzi o kwestie prawidłowości oceny poszczególnych dowodów w
zakresie ustalenia ilości papierosów, to na stronach od 100 do 104 sąd II instancji
odniósł się do zarzutu apelacji i wskazał na podstawie jakich to dowodów uznał, iż
ocena sądu I instancji w tym zakresie jest trafna (chodziło o zeznania T. D.). To, że
sąd ten nie dokonywał powtórnych obliczeń nie stanowi jakiegokolwiek uchybienia,
skoro uznał, iż dokonana przez sąd I instancji ocena dowodów jest prawidłowa, a
następnie te dowody dały podstawę do oszacowania ilości przywiezionych
papierosów (str. 104-105 i odesłanie do stron 22-26 uzasadnienia wyroku sądu I
instancji). Co do przyjętej metody obliczenia wartości celnej to ustalenia jasno
wynikały z uzasadnienia wyroku sądu I instancji (str. 47 - 52), gdzie
przeprowadzono stosowne wyliczenia. Niezależnie jednak od tego, wbrew
twierdzeniom obrońcy wyrażonym w kasacji (strona 10 kasacji), także sąd II
instancji do tej okoliczności się drobiazgowo odniósł, o czym przekonuje wywód na
str.114 -119 uzasadnienia wyroku, gdzie wskazano także i na to, że ustalenie co do
informacji uzyskanych z Izb i Urzędów Celnych nie mogą być wprawdzie ocenianie
jako bez większego znaczenia, jak uczynił to sąd I instancji (str.117), by następnie
jednak przeprowadzić jasny i precyzyjny wywód, który wskazywał, iż także te
okoliczności nie zmieniają oceny prawnej i wyliczonej wartości.
Zważywszy zatem na to, iż sąd II instancji dokonał należytej kontroli
odwoławczej, odniósł się obszernie do wszystkich zarzutów i przedstawił w sposób
staranny i wnikliwy swoje stanowisko co do wszystkich zarzutów apelacji obrońcy
skazanego K. K., to stwierdzić należy, iż nie doszło do obrazy wskazanych
przepisów prawa procesowego, co uzasadnia oddalenie kasacji w trybie z art. 535
§ 3 k.p.k.