III CNP 5/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CZ 69/07 III CSK 336/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 5/14
POSTANOWIENIE
Dnia 27 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa K. W.
przeciwko A. Z. i in. , o opróżnienie lokalu mieszkalnego i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 sierpnia 2014 r.,
na skutek skargi pozwanej A. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w S.
z dnia 29 czerwca 2010 r.,
odrzuca skargę i oddala wniosek pełnomocnika pozwanej
o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy w S. nakazał pozwanym
[…] opróżnić lokal mieszkalny i ustalił, że przysługuje im uprawnienie do otrzymania
lokalu socjalnego.
Od wyroku Sądu Rejonowego pozwana A. Z. wniosła skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4246
§ 1 k.p.c., skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok,
w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się. W niniejszej sprawie
wyrok Sądu Rejonowego w S. uprawomocnił się w dniu 14 lipca 2011 r., skarga zaś
została wniesiona po upływie dwuletniego terminu, tj. w dniu 22 sierpnia 2013 r.,
jest zatem niedopuszczalna.
Ponadto zaskarżone zostało orzeczenie Sądu pierwszej instancji, co zgodnie
z art. 4241
§ 2 k.p.c. jest możliwe tylko w wyjątkowo, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela, co w niniejszej sprawie nie zostało
wykazane.
Nie wskazano także, z którym przepisem zaskarżony wyrok jest niezgodny.
Wskazano wprawdzie pośrednio na art. 117 i 370 k.p.c., jednakże – co oczywiste –
wyrok nakazujący eksmisję nie może być sprzeczny z tymi przepisami.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, wniesienie
niedopuszczalnej skargi nie jest udzieleniem pomocy prawnej i nie uzasadnia
przyznania od Skarbu Państwa wynagrodzenia ustanowionemu przez sąd
pełnomocnikowi (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 września
2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008, nr 3, poz. 41 lub z dnia 18 grudnia 2007 r.,
III CSK 336/07, nie publ.).
POSTANOWIENIE
Dnia 27 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa K. W.
przeciwko A. Z. i in. , o opróżnienie lokalu mieszkalnego i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 sierpnia 2014 r.,
na skutek skargi pozwanej A. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w S.
z dnia 29 czerwca 2010 r.,
odrzuca skargę i oddala wniosek pełnomocnika pozwanej
o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy w S. nakazał pozwanym
[…] opróżnić lokal mieszkalny i ustalił, że przysługuje im uprawnienie do otrzymania
lokalu socjalnego.
Od wyroku Sądu Rejonowego pozwana A. Z. wniosła skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4246
§ 1 k.p.c., skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok,
w terminie dwóch lat od dnia jego uprawomocnienia się. W niniejszej sprawie
wyrok Sądu Rejonowego w S. uprawomocnił się w dniu 14 lipca 2011 r., skarga zaś
została wniesiona po upływie dwuletniego terminu, tj. w dniu 22 sierpnia 2013 r.,
jest zatem niedopuszczalna.
Ponadto zaskarżone zostało orzeczenie Sądu pierwszej instancji, co zgodnie
z art. 4241
§ 2 k.p.c. jest możliwe tylko w wyjątkowo, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela, co w niniejszej sprawie nie zostało
wykazane.
Nie wskazano także, z którym przepisem zaskarżony wyrok jest niezgodny.
Wskazano wprawdzie pośrednio na art. 117 i 370 k.p.c., jednakże – co oczywiste –
wyrok nakazujący eksmisję nie może być sprzeczny z tymi przepisami.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, wniesienie
niedopuszczalnej skargi nie jest udzieleniem pomocy prawnej i nie uzasadnia
przyznania od Skarbu Państwa wynagrodzenia ustanowionemu przez sąd
pełnomocnikowi (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 20 września
2007 r., II CZ 69/07, OSNC 2008, nr 3, poz. 41 lub z dnia 18 grudnia 2007 r.,
III CSK 336/07, nie publ.).