WZ 15/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-08-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt: WZ 15/14
POSTANOWIENIE
Dnia 26 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Bogdan Rychlicki
bez udziału stron,
w sprawie szer. rez. S. C., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w
dniu 26 sierpnia 2014 r., jego zażalenia na postanowienie Wojskowego Sądu
Okręgowego w P. z dnia 9 czerwca 2014 r., nieuzwględniające wniosku skazanego
o umorzenie kary grzywny
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Szer. rez. S. C. w związku z wezwaniem go do uiszczenia kary grzywny, w
dniu 6 maja 2014 r. złożył do Wojskowego Sądu Okręgowego w P. wniosek o
umorzenie kary grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 400 zł każda,
orzeczonej prawomocnym wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego z dnia 18
października 2010 r.
Do wniosku dołączył decyzję o waloryzacji renty rodzinnej, którą otrzymuje w
wysokości 702,37 zł.
Wojskowy Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 9 czerwca 2014 r., wniosku
tego nie uwzględnił, „albowiem nadal jest możliwe wykonanie kary grzywny w
drodze jej zamiany na zastępczą karę pozbawienia wolności w rozmiarze 4
2
miesięcy i 5 dni, zważywszy, że skazany uprzednio odbywał karę pozbawienia
wolności, a ewentualna egzekucja grzywny byłaby bezskuteczna”.
Zażalenie na to postanowienie wniósł skazany szer. rez. S. C. Wskazując na
trudną sytuację majątkową podniósł, że grzywny nie może uiścić z przyczyn od
siebie niezależnych (podeszły wiek, stan zdrowia oraz brak możliwości podjęcia
pracy zarobkowej). Natomiast deklaruje, że w jego sprawie nie istnieją przeszkody
by zgodnie z treścią art. 44 § 2 k.k.w., grzywna była ściągana w drodze egzekucji z
jego świadczenia rentowego. Skazany wniósł o umorzenie orzeczonej kary grzywny,
a w przypadku nie podzielenia wniosku, wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej
instancji.
Sąd Najwyższy rozważył.
Zażalenie nie jest zasadne. Na obecnym etapie postępowania
wykonawczego, w ocenie Sądu Najwyższego, brak jest wystarczających podstaw
do umorzenia kary grzywny w części lub w całości na podstawie art. 51 k.k.w.
Zaistniałe po stronie skazanego uwarunkowania związane z jego trudną
sytuacją majątkową i osobistą w dalszym postępowaniu powinny być oceniane
przez pryzmat art. 49 k.k.w., a nie tylko art. 46 k.k.w.
Z tych przyczyn postanowiono jak na wstępie.
Pouczenie: Na niniejsze postanowienie zażalenie nie przysługuje.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Bogdan Rychlicki
bez udziału stron,
w sprawie szer. rez. S. C., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w
dniu 26 sierpnia 2014 r., jego zażalenia na postanowienie Wojskowego Sądu
Okręgowego w P. z dnia 9 czerwca 2014 r., nieuzwględniające wniosku skazanego
o umorzenie kary grzywny
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Szer. rez. S. C. w związku z wezwaniem go do uiszczenia kary grzywny, w
dniu 6 maja 2014 r. złożył do Wojskowego Sądu Okręgowego w P. wniosek o
umorzenie kary grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 400 zł każda,
orzeczonej prawomocnym wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego z dnia 18
października 2010 r.
Do wniosku dołączył decyzję o waloryzacji renty rodzinnej, którą otrzymuje w
wysokości 702,37 zł.
Wojskowy Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 9 czerwca 2014 r., wniosku
tego nie uwzględnił, „albowiem nadal jest możliwe wykonanie kary grzywny w
drodze jej zamiany na zastępczą karę pozbawienia wolności w rozmiarze 4
2
miesięcy i 5 dni, zważywszy, że skazany uprzednio odbywał karę pozbawienia
wolności, a ewentualna egzekucja grzywny byłaby bezskuteczna”.
Zażalenie na to postanowienie wniósł skazany szer. rez. S. C. Wskazując na
trudną sytuację majątkową podniósł, że grzywny nie może uiścić z przyczyn od
siebie niezależnych (podeszły wiek, stan zdrowia oraz brak możliwości podjęcia
pracy zarobkowej). Natomiast deklaruje, że w jego sprawie nie istnieją przeszkody
by zgodnie z treścią art. 44 § 2 k.k.w., grzywna była ściągana w drodze egzekucji z
jego świadczenia rentowego. Skazany wniósł o umorzenie orzeczonej kary grzywny,
a w przypadku nie podzielenia wniosku, wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej
instancji.
Sąd Najwyższy rozważył.
Zażalenie nie jest zasadne. Na obecnym etapie postępowania
wykonawczego, w ocenie Sądu Najwyższego, brak jest wystarczających podstaw
do umorzenia kary grzywny w części lub w całości na podstawie art. 51 k.k.w.
Zaistniałe po stronie skazanego uwarunkowania związane z jego trudną
sytuacją majątkową i osobistą w dalszym postępowaniu powinny być oceniane
przez pryzmat art. 49 k.k.w., a nie tylko art. 46 k.k.w.
Z tych przyczyn postanowiono jak na wstępie.
Pouczenie: Na niniejsze postanowienie zażalenie nie przysługuje.