Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 139/14
POSTANOWIENIE
Dnia 17 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 17 września 2014r.,
sprawy B. H.
skazanego z art. 263 § 1 i 2 k.k. oraz z art. 53 pkt. 3,4 i 5 ustawy z dnia
13.10.1995r.- Prawo łowieckie w zw. z art. 278 § 1 k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 17 grudnia 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 27 września 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Analiza wniesionej na korzyść skazanego B. H. skargi kasacyjnej
doprowadziła do jednoznacznego stwierdzenia o jej oczywistej bezzasadności.
Zestawienie treści zarzutów kasacyjnych z ich uzasadnieniem oraz z
rozstrzygnięciami zaskarżonego wyroku Sądu Odwoławczego, zmieniającego
orzeczenie Sądu pierwszej instancji, pozwala stwierdzić, że zarzuty zamieszczone
w pkt. 1 i 2 kasacji skierowane zostały przeciwko orzeczeniu Sądu Okręgowego w
zakresie orzeczenia o karze: wymierzonej za czyn zakwalifikowany w tym wyroku
na podstawie art. 263 § 1 w zw. z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (za jedno
2
przestępstwo, przypisane w pkt. 1 i 2 wyroku Sądu Rejonowego) oraz utrzymanego
w mocy za przestępstwo zakwalifikowane na podstawie art. 53 pkt. 3, 4 i 5 ustawy z
dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066
ze zm.) w zw. z art. 278 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 pkt. 5 prawa
łowieckiego i art. 11 § 2 k.k. oraz art. 12 k.k. (czyn przypisany w pkt. 3 wyroku Sądu
pierwszej instancji), jak również przeciwko orzeczeniu o karze łącznej. Odnośnie do
orzeczenia utrzymującego w mocy rozstrzygnięcie o karze wymierzonej za czyn z
pkt. 4 wyroku Sądu Rejonowego żadnych argumentów w uzasadnieniu kasacji nie
podniesiono. Zarzuty sformułowane w pkt. 3 i 4 kasacji skierowane natomiast
zostały przeciwko całości orzeczenia dotyczącego drugiego z przytoczonych
przestępstw.
Odnosząc się najpierw do drugiej grupy zarzutów kasacyjnych – rażącego
naruszenia prawa procesowego, tj. przepisów art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art.
440 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 k.p.k. (pkt. 3 kasacji) oraz rażącej obrazy prawa
materialnego, tj. art. 53 pkt. 5 prawa łowieckiego (pkt. 4), należy skonstatować, że
zarzuty te są co najmniej niezrozumiałe.
Skarżący koncentruje się w nich na kwestii trofeów zwierząt i z jednej strony
zarzuca, że Sąd odwoławczy nie skorygował braku dokładnego określenia w
przypisanym oskarżonemu czynie, do jakich dokładnie zwierząt należały owe
trofea, z drugiej zaś podnosi, że pozyskanie trofeów myśliwskich w ogóle nie
powinno być „objęte sankcją” w sytuacji, gdy przytoczony powyżej przepis prawa
łowieckiego penalizuje tylko kłusownictwo, rozumiane jako wchodzenie w
posiadanie zwierzyny. Formułując takie zarzuty, autor kasacji nie dostrzega dwóch
podstawowych okoliczności. Po pierwsze tego, że odpowiedzialność B. H. w
rozważanym zakresie wiązała się z wejściem w posiadanie uprzednio przez niego
zabitych – przy pomocy broni i amunicji innej niż myśliwska oraz wnyków, bez
uprawnień do polowania, a także w okresie ochronnym – zwierząt. Konieczna do
ustalenia w postępowaniu wartość tych zwierząt obejmowała – zgodnie z
rozporządzeniem Ministra Ochrony Środowiska z dnia 21 czerwca 2005 r. w
sprawie zwierzyny bezprawnie pozyskanej (Dz. U. Nr 116, poz. 981), wydanym na
podstawie art. 15 ust 4 prawa łowieckiego – ekwiwalent o wartości przewidzianej za
konkretne sztuki zwierząt, powiększony o określoną wartość opisanego w
3
rozporządzeniu trofeum danego zwierzęcia. Wskazywana więc przez skarżącego
kwestia ekwiwalentu za trofea miała znaczenie jedynie z punktu widzenia
należytego ustalenia faktycznej wartości wyrządzonej przestępstwem szkody. Po
wtóre, z niewiadomych powodów skarżący przechodzi do porządku nad tym, że
przypisany czyn zawiera precyzyjne wskazanie rodzaju i liczby pozyskanych przez
oskarżonego zwierząt z wyliczeniem, na tej podstawie, ich wartości, a uzasadnienie
Sądu odwoławczego wyraźnie wskazuje, że rodzaj i liczba tych zwierząt wynika
wprost z wyjaśnień B. H. oraz z wyjaśnień J. J.; z kolei uzasadnienie wyroku Sądu
Rejonowego klarownie wyjaśnia – co zresztą autor kasacji sam zauważa – zawarte
w opisie czynu wartości, w tym kwestie dotyczące trofeów konkretnych,
pozyskanych przez oskarżonego zwierząt.
Powyższe daje podstawę do stwierdzenia, że omawiane zarzuty kasacyjne
pozostają w całkowitym oderwaniu od realiów sprawy, a ich wysunięcie należy
traktować jako próbę wymuszenia, niedopuszczalnej w postępowaniu kasacyjnym,
kontroli ustaleń faktycznych zaskarżonego wyroku.
Odnosząc się z kolei do drugiej grupy zarzutów kasacyjnych, podnoszących
rażące naruszenie prawa procesowego, tj. przepisów art. 433 § 2, art. 457 § 3, art.
4, art. 434 § 1 w zw. z art. 433 § 1 k.p.k. (pkt. 1 i 2 kasacji), stwierdzić trzeba, że są
one bezpodstawne, by nie powiedzieć, że w znacznej części pozostają na granicy
dopuszczalności. W świetle lektury motywów wyroku Sądu odwoławczego zupełnie
nieuprawniony jest zarzut uchybienia przepisom art. 457 § 3 k.p.k. oraz art. 433 § 2
k.p.k. Sąd ten w różnych partiach swego uzasadnienia rozważył przecież zarówno
fakt, że oskarżony był osobą młodocianą, jak i rozmiar jego przestępnego działania
(w całości – przy kształtowaniu nowej, niższej kary łącznej pozbawienia wolności),
a także, w szczególności, charakter i rozmiar czynu naruszającego art. 53 pkt. 3, 4 i
5 prawa łowieckiego i innych przepisów. Ważąc te okoliczności Sąd Okręgowy
uznał, że ani pierwsza z wymienionych okoliczności, ani okoliczność
wyeliminowania z opisu wymienionego czynu 2 sztuk, z pozyskanych przez
oskarżonego ponad 20 sztuk zwierząt, nie może wpłynąć na obniżenie kary
wymierzonej za ten czyn, ani też na dalsze obniżenie łącznej kary pozbawienia
wolności. Jest zatem oczywiste, że podniesienie przez obrońcę tych okoliczności w
kasacji – pod szyldem zarzutów rażącego naruszenia wymienionych przepisów
4
prawa procesowego – stanowi niejako obejście rzeczywistego zarzutu rażącej
niewspółmierności kary, argumentowanego niedostatecznym uwzględnieniem w
orzekaniu wymienionych okoliczności. Wartościowanie ocen w wymienionym
zakresie nie mieści się w ramach zarzutów rażącego naruszenia prawa
procesowego i jest w postępowaniu kasacyjnym niedopuszczalne.
Z tych zatem względów, uznając że wysunięte kasacji zarzuty nie spełniają
w wystarczającym stopniu standardów wyznaczonych przepisem art. 523 § 1 k.p.k.,
Sąd Najwyższy stwierdził, że kasacja kwalifikuje się do oddalenia w trybie
określonym przepisem art. 535 § 3 k.p.k., i dlatego orzekł, jak w postanowieniu.