III PK 80/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-04-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V CZ 187/02 III CZP 59/98
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III PK 80/14
POSTANOWIENIE
Dnia 3 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa G. R.
przeciwko Szkole Podstawowej w C.
o przywrócenie do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 3 grudnia 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 31 stycznia 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i
zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 120 zł (sto
dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym, co
potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto, gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią, więc obligatoryjny i nieodzowny
2
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej, uzasadnienia
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji,
że w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W szczególności nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki
oczekiwałby tego Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią
wymagającą rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich
stosowania. W sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia
zagadnienia proceduralne. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej
instancji należy uznać za prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie
własnej wersji stanu faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądu drugiej
instancji. Ponadto skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia
wyrokiem Sądu drugiej instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada
wymaganiom art. 328 § 2 k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczną i prawną
rozstrzygnięcia.
Jako przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano
oczywiste naruszenie prawa. Powołując się na oczywistość naruszenia prawa przez
zaskarżone orzeczenie, skarżąca obowiązana była wykazać kwalifikowaną postać
tego naruszenia, polegającą na jego oczywistości widocznej prima facie przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 stycznia 2003 r., V CZ 187/02, OSNC 2004 nr 3, poz. 49).
Powołana w skardze oczywistość naruszenia art. 378 § 1 i art. 382 k.p.c. w istocie
odnosi się do kwestii ustalenia faktów lub oceny dowodów. Mając powyższe na
uwadze należy wskazać, że w motywach zaskarżonego orzeczenia Sądu drugiej
instancji nie można dostrzec błędu w zastosowaniu prawa lub jego wykładni. Sąd
nie jest związany treścią wniosku apelacyjnego co do sposobu rozstrzygnięcia.
Wynika to z tego, że sąd ma obowiązek wydać prawidłowe orzeczenie i nie wiąże
go w tym zakresie ocena prawna zawarta we wniosku apelacyjnym. Zgodnie z
art. 382 k.p.c. postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu
sprawy, a wyrok sądu drugiej instancji musi opierać się na jego własnych
ustaleniach faktycznych i prawnych (por. uchwałę SN z dnia 23 marca 1999 r.,
III CZP 59/98, OSNC 1999 nr 7-8, poz. 124). W niniejszej sprawie Sąd drugiej
3
instancji oceniał stan faktyczny niniejszej sprawy od złożenia odwołania aż do
zamknięcia rozprawy apelacyjnej. W tym stanie rzeczy podnoszone w skardze
zarzuty i ich uzasadnienie są oczywiście bezzasadne. Odmienna ocena
okoliczności faktycznych nie może być uzasadnieniem dla wykazania oczywistości
naruszenia powołanych w skardze przepisów.
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy nie dopatrując się też nieważności
postępowania - na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. odmówił przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania.
POSTANOWIENIE
Dnia 3 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa G. R.
przeciwko Szkole Podstawowej w C.
o przywrócenie do pracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 3 grudnia 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 31 stycznia 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i
zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 120 zł (sto
dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia o charakterze szczególnym, co
potwierdza przepis art. 3981
§ 1 i § 2 k.p.c. oraz reprezentatywne piśmiennictwo.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, a ponadto, gdy zachodzi
nieważność postępowania lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Przytoczone przesłanki ustawowe stanowią, więc obligatoryjny i nieodzowny
2
element oceny w tym stadium postępowania kasacyjnego. Badanie ich na
podstawie i w zakresie, przedstawionego w skardze kasacyjnej, uzasadnienia
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania doprowadziło Sąd Najwyższy do konkluzji,
że w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
W szczególności nie formułuje ona w istocie zagadnienia prawnego w sposób, jaki
oczekiwałby tego Sąd Najwyższy, nie jest też w świetle wywodów skargi kwestią
wymagającą rozstrzygnięcia ani wykładnia wskazanych przepisów ani zasady ich
stosowania. W sprawie nie występują także wymagające rozstrzygnięcia
zagadnienia proceduralne. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd drugiej
instancji należy uznać za prawidłowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczą w istocie
własnej wersji stanu faktycznego i są jedynie polemiką z ustaleniami Sądu drugiej
instancji. Ponadto skarga ta nie wskazuje w dostatecznym stopniu naruszenia
wyrokiem Sądu drugiej instancji prawa; uzasadnienie tego wyroku odpowiada
wymaganiom art. 328 § 2 k.p.c. - wyjaśnia podstawę faktyczną i prawną
rozstrzygnięcia.
Jako przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano
oczywiste naruszenie prawa. Powołując się na oczywistość naruszenia prawa przez
zaskarżone orzeczenie, skarżąca obowiązana była wykazać kwalifikowaną postać
tego naruszenia, polegającą na jego oczywistości widocznej prima facie przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 stycznia 2003 r., V CZ 187/02, OSNC 2004 nr 3, poz. 49).
Powołana w skardze oczywistość naruszenia art. 378 § 1 i art. 382 k.p.c. w istocie
odnosi się do kwestii ustalenia faktów lub oceny dowodów. Mając powyższe na
uwadze należy wskazać, że w motywach zaskarżonego orzeczenia Sądu drugiej
instancji nie można dostrzec błędu w zastosowaniu prawa lub jego wykładni. Sąd
nie jest związany treścią wniosku apelacyjnego co do sposobu rozstrzygnięcia.
Wynika to z tego, że sąd ma obowiązek wydać prawidłowe orzeczenie i nie wiąże
go w tym zakresie ocena prawna zawarta we wniosku apelacyjnym. Zgodnie z
art. 382 k.p.c. postępowanie apelacyjne polega na merytorycznym rozpoznaniu
sprawy, a wyrok sądu drugiej instancji musi opierać się na jego własnych
ustaleniach faktycznych i prawnych (por. uchwałę SN z dnia 23 marca 1999 r.,
III CZP 59/98, OSNC 1999 nr 7-8, poz. 124). W niniejszej sprawie Sąd drugiej
3
instancji oceniał stan faktyczny niniejszej sprawy od złożenia odwołania aż do
zamknięcia rozprawy apelacyjnej. W tym stanie rzeczy podnoszone w skardze
zarzuty i ich uzasadnienie są oczywiście bezzasadne. Odmienna ocena
okoliczności faktycznych nie może być uzasadnieniem dla wykazania oczywistości
naruszenia powołanych w skardze przepisów.
Z powyższych motywów Sąd Najwyższy nie dopatrując się też nieważności
postępowania - na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. odmówił przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania.