V CZ 96/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-03-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 96/14
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSA Jacek Grela
w sprawie z powództwa W. K.
przeciwko W.D.
o ustalenie ojcostwa i alimenty,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 stycznia 2015 r.,
zażalenia skarżącej S. D. siostry zmarłego pozwanego W. D. w sprawie o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia na postanowienie
Sądu Okręgowego w C.
z dnia 30 czerwca 2014 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę S.
D. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu
Wojewódzkiego w C. z 5 września 1989 r., jako wniesioną przez osobę
nieposiadającą zdolności postulacyjnej, z uwagi na treść art. 871
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie art. 4246
§ 2
k.p.c. w zw. z art. 130 § 1 k.p.c. i wniosła o jego uchylenie. Wskazała, że Sąd
nieprawidłowo zaniechał wezwania skarżącej do uzupełnienia braków formalnych
skargi poprzez sporządzenie jej przez adwokata lub radcę prawnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do 871
§ 1 k.p.c., w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Wynikający
z tego przepisu tzw. przymus adwokacko-radcowski dotyczy każdego
postępowania przed Sądem Najwyższym, a więc także zainicjowanego skargą
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu oraz
toczącego się w jego ramach postępowania zażaleniowego (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2013 r., II CZ 46/13, niepubl.). Sporządzenie
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku osobiście
przez stronę pozbawioną zdolności postulacyjnej, w świetle art. 871
k.p.c. jest
dotknięte brakiem nieusuwalnym i powoduje konieczność odrzucenia skargi na
podstawie art. 4246
§ 3 k.p.c., bez wzywania do uzupełnienia tego braku
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2006 r., III CZ 5/06,
niepubl.). Wbrew stanowisku skarżącej brak wynikający z art. 871
k.p.c. nie ma
charakteru braku formalnego, podlegającego uzupełnieniu na podstawie art. 130
§ 1 k.p.c.
Sąd Rejonowy zobowiązując skarżącą do uzupełnienia wskazanych w
zarządzeniu braków formalnych postąpił nieprawidłowo, albowiem skarga, z
przyczyn wyżej wskazanych podlegała odrzuceniu a limine. Uzupełnienie jej innych
braków było więc bezprzedmiotowe. Nie ma to jednak wpływu na ocenę słuszności
rozstrzygnięcia wydanego przez Sąd Okręgowy, który zasadnie odrzucił skargę S.
3
D., jako wniesioną przez osobę nieposiadającą zdolności postulacyjnej. Wymaga
także podkreślenia, że skarga została wniesiona po terminie (art. 4246
§ 1 k.p.c.) i
podlegałaby odrzuceniu przez Sąd Najwyższy.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 23 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSA Jacek Grela
w sprawie z powództwa W. K.
przeciwko W.D.
o ustalenie ojcostwa i alimenty,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 23 stycznia 2015 r.,
zażalenia skarżącej S. D. siostry zmarłego pozwanego W. D. w sprawie o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia na postanowienie
Sądu Okręgowego w C.
z dnia 30 czerwca 2014 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę S.
D. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia Sądu
Wojewódzkiego w C. z 5 września 1989 r., jako wniesioną przez osobę
nieposiadającą zdolności postulacyjnej, z uwagi na treść art. 871
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie art. 4246
§ 2
k.p.c. w zw. z art. 130 § 1 k.p.c. i wniosła o jego uchylenie. Wskazała, że Sąd
nieprawidłowo zaniechał wezwania skarżącej do uzupełnienia braków formalnych
skargi poprzez sporządzenie jej przez adwokata lub radcę prawnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do 871
§ 1 k.p.c., w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Wynikający
z tego przepisu tzw. przymus adwokacko-radcowski dotyczy każdego
postępowania przed Sądem Najwyższym, a więc także zainicjowanego skargą
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu oraz
toczącego się w jego ramach postępowania zażaleniowego (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2013 r., II CZ 46/13, niepubl.). Sporządzenie
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku osobiście
przez stronę pozbawioną zdolności postulacyjnej, w świetle art. 871
k.p.c. jest
dotknięte brakiem nieusuwalnym i powoduje konieczność odrzucenia skargi na
podstawie art. 4246
§ 3 k.p.c., bez wzywania do uzupełnienia tego braku
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2006 r., III CZ 5/06,
niepubl.). Wbrew stanowisku skarżącej brak wynikający z art. 871
k.p.c. nie ma
charakteru braku formalnego, podlegającego uzupełnieniu na podstawie art. 130
§ 1 k.p.c.
Sąd Rejonowy zobowiązując skarżącą do uzupełnienia wskazanych w
zarządzeniu braków formalnych postąpił nieprawidłowo, albowiem skarga, z
przyczyn wyżej wskazanych podlegała odrzuceniu a limine. Uzupełnienie jej innych
braków było więc bezprzedmiotowe. Nie ma to jednak wpływu na ocenę słuszności
rozstrzygnięcia wydanego przez Sąd Okręgowy, który zasadnie odrzucił skargę S.
3
D., jako wniesioną przez osobę nieposiadającą zdolności postulacyjnej. Wymaga
także podkreślenia, że skarga została wniesiona po terminie (art. 4246
§ 1 k.p.c.) i
podlegałaby odrzuceniu przez Sąd Najwyższy.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.