Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 285/14
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 21 stycznia 2015 r.,
sprawy E. S.,
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189a § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […],
z dnia 10 kwietnia 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Ś.,
z dnia 30 grudnia 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
skazanego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w Ś. z dnia 30 grudnia 2013 roku, E. S. został
uznany za winnego popełnienia przestępstw z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189a § 1
k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 203 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k. w
zw. z art. 11 § 2 k.k., a także z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 203 k.k. i art. 13 § 1 k.k.
w zw. z art. 200 § 1 k.k. i art. 204 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za które
wymierzono mu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, 120 stawek
dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 30 zł oraz
orzeczono zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną i zakaz zbliżania się do niej na
odległość bliższą niż 100 metrów na okres 4 (czterech) lat. Jednocześnie E. S.
2
został uniewinniony od zarzutu popełnienia czynu z art. 189a § 1 k.k. i art. 204 § 2 i
art. 203 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2014 r., po rozpoznaniu apelacji
wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego, zmienił zaskarżony wyrok
Sądu Okręgowego w ten sposób, że:
1) w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w pkt I części rozstrzygającej
pominął art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k., tj. zakwalifikował ten czyn jako
przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w
zw. z art. 203 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,
2) w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w pkt II części rozstrzygającej
pominął art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k., tj. zakwalifikował ten czyn jako
przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 203 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z
art. 204 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z
art. 203 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierzył oskarżonemu E. S. karę 2 (dwóch)
lat pozbawienia wolności.
Mocą powołanego wyroku Sąd Apelacyjny połączył orzeczone wobec E. S.
kary jednostkowe i wymierzył mu karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, a
w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
Kasację od ww. orzeczenia wniósł obrońca skazanego E. S. zarzucając
rażącą obrazę przepisów prawa materialnego, która mogła mieć wpływ na treść
wyroku tj. art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 22 k.k., art. 13
§ 1 k.k. w zw. z art. 203 k.k., art. 11 § 2 w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189a § 1
k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 203 k.k., a także rażącą obrazę prawa
procesowego, która mogła mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art.
433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.
W konkluzji obrońca skazanego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi II instancji do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w odpowiedzi na kasację wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
3
Zgodnie z art. 519 k.p.k., kasacja może być wniesiona od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie
mogą wprost kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być
wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego
rażącego naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
Odnosząc się do poszczególnych zarzutów kasacyjnych wskazać należy –
jak trafnie zauważył prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację – że podnosząc
zarzuty rażącej obrazy prawa materialnego obrońca skazanego w istocie powtarza
zarzuty i argumentację zawarte w apelacji od wyroku Sądu Okręgowego, a w
konsekwencji kontestuje zapatrywania prawne Sądu Apelacyjnego, efektem których
było dokonanie subsumpcji przestępczych zachowań E. S. pod określone normy
prawne, a w konsekwencji przypisanie mu popełnienia dwóch przestępstw na
szkodę pokrzywdzonej V. M.
W tym stanie rzeczy niezbędne staje się natomiast przede wszystkim
odesłanie skarżącego do s. 9-10 uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego, na
których w prawidłowy sposób odniesiono się do zarzutu naruszenia art. 13 § 1 k.k.
w zw. z art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 22 k.k. Sąd ad quem trafnie przyjął
bowiem, że zachowanie E. S. polegające na telefonicznym złożeniu propozycji
„zbycia” małoletniej pokrzywdzonej znanej mu osobie, w celu następczego
prostytuowania się pokrzywdzonej na rzecz tej osoby stanowi usiłowanie dokonania
przestępstwa z art. 189a § 1 k.k. W tym kontekście Sąd odwoławczy trafnie
uwypuklił, że osoba potencjalnego „kontrahenta” była wcześniej znana skazanemu,
także z tego powodu, iż akceptowała proceder handlu ludźmi i tym samym była
realnie zainteresowana proponowaną przez skazanego transakcją, jak też że
ostateczne sfinalizowanie owej transakcji nie doszło do skutku jedynie z powodu
wieku pokrzywdzonej. Konsekwencją akceptacji przez osobę o pseudonimie D.
propozycji E. S. byłoby natomiast dostarczenie odbiorcy lub odbiór pokrzywdzonej
od skazanego, a zatem zachowania, które stanowiłyby już dokonanie przestępstwa
z art. 189a § 1 k.k.
Formułując w pkt 1 lit. b kasacji zarzut obrazy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 203
k.k. obrońca skazanego kontynuuje polemikę z poczynionym w sprawie ustaleniem
w zakresie istnienia pomiędzy pokrzywdzoną a E. S. „stosunku zależności”, jak też
4
co do samego celu działania skazanego tj. „sprzedaży” pokrzywdzonej w celu
uprawiania przez nią prostytucji na rzecz nowego „nabywcy”. Do tego zarzutu Sąd
Apelacyjny odniósł się na s. 10 uzasadnienia wyroku, przy czym zawartą tam trafną
argumentację wystarczy uzupełnić o stwierdzenie, że nie budzi wątpliwości
prawidłowość ustalenia przez Sąd I instancji faktu istnienia pomiędzy skazanym a
pokrzywdzoną V. M. stosunku zależności. E. S. pozostawał bowiem w konkubinacie
z matką pokrzywdzonej i sprawował w ten sposób nad V. M. faktyczną opiekę od
momentu jej przyjazdu do Polski.
Zarzut naruszenia art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 189a §
1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 203 k.k. również został już podniesiony przez
obrońcę skazanego w apelacji od wyroku Sądu Okręgowego. Dokonaną w tym
zakresie przez Sąd Apelacyjny kontrolę orzeczenia Sądu I instancji należy uznać za
pozbawioną błędów. Na s. 10-11 pisemnych motywów wyroku Sąd ad quem trafnie
wywiódł bowiem, że przestępstwo z art. 189a § 1 k.k. jest dokonane z chwilą
wykonania przez sprawcę którejś z czynności wykonawczych z art. 115 § 2 k.k., a
wymienione w tym przepisie zachowania mogą dopiero skompletować zespół
znamion przestępstwa z art. 203 § 1 k.k. Dopiero cała kumulatywna kwalifikacja
wymienionych przepisów oddaje zatem pełną kryminalną zawartość zachowania
skazanego E. S.
Ostatni z zarzutów kasacji, w którym obrońca skazanego wskazuje na
naruszenie przez Sąd Odwoławczy przepisów art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7
k.p.k. w istocie stanowi powielenie podniesionego w apelacji, a niedopuszczalnego
w trybie kasacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Argumentacja kasacji
wskazuje bowiem, że skarżący wciąż nie zgadza się z przyznaniem waloru
wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej V. M., konsekwentnie pomijając
wszechstronną i wyczerpującą ocenę tego dowodu, jakiej dokonały procedujące w
sprawie Sądy. Nie jest jednocześnie wiadome, z jakich powodów skarżący
odwołuje się do zeznań świadków E. I. i J.G., skoro sam wskazuje, że wiedza tych
świadków co do meritum stawianych E. S. zarzutów może budzić wątpliwości.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy uznał zarzuty skarżącego za
bezzasadne w stopniu oczywistym i w konsekwencji orzekł, jak w części
5
dyspozytywnej postanowienia, a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
obciążył skazanego.