Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 390/14
POSTANOWIENIE
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 21 stycznia 2015 r.
sprawy M. K.
skazanego z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w J.
z dnia 25 czerwca 2014 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 9 grudnia 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego, w tym
nieuiszczoną opłatą od kasacji w kwocie 450 (czterystu
pięćdziesięciu) złotych, obciążyć skazanego M. K.
UZASADNIENIE
M. K., wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia 9 grudnia 2013 r., został
uznany za winnego tego, że w dniu 24 sierpnia 2013 r. w Z. działając wspólnie w i
w porozumieniu z inną osobą, używając wobec P. W. i J. A. przemocy polegającej
na biciu ich pięściami po twarzy oraz kopaniu po całym ciele, wskutek czego J. A.
doznał obrażeń ciała w postaci krwiaka śródmózgowego płata czołowego, złamania
przedniej oraz bocznej ściany zatoki szczękowej lewej, wieloodłamowego złamania
prawego łuku jarzmowego z przemieszczeniem fragmentów kostnych, złamania
bez przemieszczenia ściany przyśrodkowej lewego oczodołu, rany tłuczonej lewego
2
łuku brwiowego, krwiaka okularowego powieki górnej i dolnej oka lewego, otarcia
naskórka twarzy, które naruszyły czynności narządów jego ciała na czas powyżej 7
dni, zaś P. W. doznał obrażeń ciała w postaci ogólnych potłuczeń brody i klatki
piersiowej po stronie lewej, stłuczenia z otarciem naskórka obu rąk, stłuczenia
stawu kolanowego prawego, które naruszyły czynności narządów jego ciała na
czas poniżej 7 dni, zabrał w celu przywłaszczenia J. A. zegarek marki Casio i
srebrny łańcuszek o łącznej wartości 1 100 zł, zaś P. W. zegarek marki Accurist
Cali o wartości 300 zł, czym działał na szkodę J. A. i P. W.;
tj. przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k., za które na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono
mu karę 3 lat pozbawienia wolności.
Od tego wyroku apelację wniósł obrońca M. K. podnosząc zarzuty błędów w
ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia oraz obrazy
przepisów postępowania, mających wpływ na treść zaskarżanego orzeczenia, tj.
art. 42 ust. 2 Konstytucji RP, art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., art. 4 k.p.k. i
art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 6 k.p.k. w zw. z art. 117 § 1 i 2 k.p.k., art. 193 § 1
k.p.k.
Na podstawie tych zarzutów wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez
uniewinnienie M. K. od zarzucanego mu czynu.
Sąd Okręgowy w J., wyrokiem z dnia 25 czerwca 2014 r., utrzymał
orzeczenie Sądu pierwszej instancji w mocy w zakresie sprawstwa i winy
przypisanego skazanemu przestępstwa.
Wyrok Sądu odwoławczego został zaskarżony kasacją przez obrońcę
skazanego, który podniósł następujące zarzuty rażącego naruszenia prawa
procesowego, mającego wpływ na treść wyroku:
- art. 433 § 2 w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP, art. 6 k.p.k. i art. 117 § 2
k.p.k., przez nienależyte rozważenie przez Sąd odwoławczy zgłoszonych w apelacji
zarzutów naruszenia prawa do obrony, zwłaszcza zarzutu dotyczącego
przeprowadzenia czynności przesłuchania oraz okazania wizerunku oskarżonego
pokrzywdzonemu J. A. bez powiadomienia o tej czynności i bez udziału w niej
obrońcy oskarżonego;
3
- art. 433 § 2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. przez nierozważenie wszystkich
zarzutów apelacji, tj. zarzutów dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych.
Na podstawie tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania temu Sądowi.
Prokurator w odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Zarzut wadliwej kontroli instancyjnej jawi się jako bezzasadny w świetle
szczegółowego uzasadnienia Sądu drugiej instancji (s. 5-7 uzasadnienia).
Odnosząc się do kwestii naruszenia prawa do obrony skazanego w postępowaniu
przygotowawczym, wyrażającym się w braku obecności obrońcy M. K. podczas
przeprowadzania czynności dowodowych, Sąd ten miał podstawy, by uznać, że
uchybienia te nie miały wpływu na treść wyroku Sądu meriti. Zauważył bowiem, że
chociaż nie doszło do przesłuchania E. R. i A. R. w postępowaniu
przygotowawczym w obecności obrońcy skazanego, to już na rozprawie czynności
te przeprowadzono przy udziale obrońcy M. K. (k. 168v-170). Jeśli chodzi natomiast
o czynność okazania wizerunku pokrzywdzonemu J. A., to chociaż została ona
przeprowadzona bez udziału obrońcy skazanego, to jednak takie uchybienie nie
dyskwalifikowało jej jako podstawy ustaleń faktycznych, albowiem dowód ten
podlegał swobodnej ocenie, także w powiązaniu z pozostałym materiałem
dowodowym. W tym kontekście Sąd odwoławczy trafnie wskazał, że pokrzywdzony
J. A. podtrzymał swoje zeznania przed Sądem meriti co do rozpoznania skazanego
na etapie postępowania przygotowawczego (zob. k. 99, k. 164-165v). Dawało to
podstawę do uznania – w ramach swobodnej oceny – tej wadliwości za niemającą
wpływu na rezultat czynności okazania. Trzeba też zaznaczyć, że drugi z
pokrzywdzonych – P. W. już w trakcie zajścia zidentyfikował jako napastnika M. K.
(zob. s. 12 uzasadnienia Sądu ad quem), co potwierdza wiarygodność zeznań J. A.
Odnosząc się do kwestii prawidłowo
oś
śc
ci
i kontroli odwoławczej w zakresie
rozpoznania zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych stwierdzić należy, że Sąd
odwoławczy odniósł się do niej na s. 9-10 części motywacyjnej wydanego przez
4
siebie wyroku. Przedstawiona tam argumentacja, choć syntetyczna, nie wskazuje
na rażące naruszenie standardów kontroli instancyjnej, wyrażonej przez przepisy
art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k., której poziom wymagań wyznaczany jest w
danej sprawie m.in. przez treść środka odwoławczego oraz jakość uzasadnienia
wyroku Sądu pierwszej instancji. W tym kontekście należy zauważyć, że część
motywacyjna orzeczenia Sądu Rejonowego w Z. cechowała się wysokim poziomem
merytorycznym rozważań, czego nie można powiedzieć o apelacji obrońcy M. K. Z
tego względu Sąd ad quem miał podstawy by uznać zarzut błędu w ustaleniach
faktycznych za polemikę z ustaleniami faktycznymi, dokonanymi przez Sąd
pierwszej instancji, albowiem – jak trafnie zauważył – apelujący zaprezentował
jedynie odmienny pogląd co do oceny materiału dowodowego, a nie wykazał
wadliwości lub luk w rozumowaniu Sądu meriti.
Mając na uwadze powyższe uwagi Sąd Najwyższy orzekł jak w
postanowieniu, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. i art. 527 § 2
k.p.k. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego, w tym nieuiszczoną opłatą
od kasacji w kwocie 450 złotych, obciążając skazanego M. K.