V CZ 90/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-03-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V CSK 275/13 IV CZ 20/01
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 90/14
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Marian Kocon
w sprawie z powództwa M. K., T. K. i M. K.
przeciwko G. W. i A. W.-F.
o zapłatę i ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 stycznia 2015 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 lipca 2014 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
pozwanych od wyroku tego Sądu z dnia 5 marca 2014 r., którym zmieniony został
wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia 30 lipca 2013 r., przez zasądzenie solidarnie
od pozwanych na rzecz każdego z powodów kwoty po 49 216,66 zł, a w pozostałej
części powództwo i apelacja powodów zostały oddalone. Pozwani zaskarżyli ten
wyrok skargą kasacyjną w części uwzględniającej powództwo i apelację powodów,
wskazali jako wartość przedmiotu zaskarżenia sumę świadczeń zasądzonych na
rzecz każdego z powodów. Sąd Apelacyjny uznał, że współuczestnictwo powodów
ma charakter formalny, a zatem nie było podstaw do zliczania wartości ich
świadczeń. Właściwe określenie wartości przedmiotu zaskarżenia prowadzi do
wniosku, że skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, skoro obejmuje kwotę niższą
od wskazanej w art. 3982
§ 1 k.p.c.
Pozwani w zażaleniu zarzucili zaskarżonemu postanowieniu naruszenie
przepisów postępowania przez błędną wykładnię art. 3982
§ 1 w związku z art. 19
§ 1 k.p.c. i przyjęcie, że w sprawie, w której powodowie jako współuczestnicy
formalni dochodzili zasądzenia kwoty 200 000 zł, a w apelacji wartość przedmiotu
zaskarżenia określili na kwotę 128 776 zł, co nie było przez sąd kwestionowane,
nietrafne było uznanie, że w odniesieniu do skargi kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia obejmuje wartość roszczenia zasądzonego oddzielnie na rzecz
każdego z powodów. Domagali się uchylenia zaskarżonego postanowienia.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Oznaczenie wartości przedmiotu sporu oraz wartości przedmiotu
zaskarżenia dokonywane jest według zasad przewidzianych w oddziale drugim
działu pierwszego księgi pierwszej Kodeksu postępowania cywilnego. Wartość
wskazana w pozwie będzie wartością przedmiotu zaskarżenia, jeżeli nie dojdzie
do zmiany jej wysokości na skutek czynności stron (ograniczenie żądania lub
uznanie, zapłata świadczenia) i orzeczeń wydawanych przez sąd. Oznaczenie tej
wartości w pozwie, nieskorygowane przez sąd i niezakwestionowane przez stronę
pozwaną, nie jest wiążące dla stwierdzenia dopuszczalności skargi kasacyjnej.
3
Przyjęte zostało w orzecznictwie trafne zapatrywanie, że unormowania zawarte
w art. 25 i 26 k.p.c., podyktowane są potrzebą ustabilizowania wartości przedmiotu
sporu w celu określenia właściwości rzeczowej sądu i wysokości należnych opłat
sądowych. Te powody nie mają znaczenia w odniesieniu do oznaczenia wartości
przedmiotu zaskarżenia w celu ustalenia dopuszczalności skargi kasacyjnej.
Istotne jest, aby w sprawach, w których dopuszczalność tej skargi uzależniona
została od odpowiedniej wartości przedmiotu zaskarżenia, rozpoznaniu
podlegały jedynie skargi rzeczywiście czyniące zadość wymaganiom ustawy
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2001 r., IV CZ 20/01; z dnia
19 lutego 2014 r., V CSK 275/13, niepublikowane). Nie ma racjonalnych względów
dla stanowiska, że o dopuszczalności skargi kasacyjnej miałaby decydować
wartość przedmiotu zaskarżenia błędnie oznaczona lub celowo przez stronę
zawyżona.
Skarga kasacyjna pozwanych skierowana została przeciwko wyrokowi Sądu
Apelacyjnego, którym zasądzone zostały na rzecz każdego z powodów jako
współuczestników formalnych kwoty niższe niż wskazana w art. 3982
§ 1 k.p.c.
Z istoty tego współuczestnictwa (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c., art. 4 ust. 1 u.k.s.c.) wynika,
że roszczenie każdego ze współuczestników jest samodzielne. Zliczenia ich
wartości dokonuje się jedynie dla określenia właściwości rzeczowej sądu pierwszej
instancji.
Zaskarżone postanowienie stanowi konsekwencję prawidłowego oznaczenia
wartości przedmiotu zaskarżenia i uznania niedopuszczalności skargi kasacyjnej
pozwanych.
Z powyższych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie
art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Marian Kocon
w sprawie z powództwa M. K., T. K. i M. K.
przeciwko G. W. i A. W.-F.
o zapłatę i ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 stycznia 2015 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 lipca 2014 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
pozwanych od wyroku tego Sądu z dnia 5 marca 2014 r., którym zmieniony został
wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia 30 lipca 2013 r., przez zasądzenie solidarnie
od pozwanych na rzecz każdego z powodów kwoty po 49 216,66 zł, a w pozostałej
części powództwo i apelacja powodów zostały oddalone. Pozwani zaskarżyli ten
wyrok skargą kasacyjną w części uwzględniającej powództwo i apelację powodów,
wskazali jako wartość przedmiotu zaskarżenia sumę świadczeń zasądzonych na
rzecz każdego z powodów. Sąd Apelacyjny uznał, że współuczestnictwo powodów
ma charakter formalny, a zatem nie było podstaw do zliczania wartości ich
świadczeń. Właściwe określenie wartości przedmiotu zaskarżenia prowadzi do
wniosku, że skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, skoro obejmuje kwotę niższą
od wskazanej w art. 3982
§ 1 k.p.c.
Pozwani w zażaleniu zarzucili zaskarżonemu postanowieniu naruszenie
przepisów postępowania przez błędną wykładnię art. 3982
§ 1 w związku z art. 19
§ 1 k.p.c. i przyjęcie, że w sprawie, w której powodowie jako współuczestnicy
formalni dochodzili zasądzenia kwoty 200 000 zł, a w apelacji wartość przedmiotu
zaskarżenia określili na kwotę 128 776 zł, co nie było przez sąd kwestionowane,
nietrafne było uznanie, że w odniesieniu do skargi kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia obejmuje wartość roszczenia zasądzonego oddzielnie na rzecz
każdego z powodów. Domagali się uchylenia zaskarżonego postanowienia.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Oznaczenie wartości przedmiotu sporu oraz wartości przedmiotu
zaskarżenia dokonywane jest według zasad przewidzianych w oddziale drugim
działu pierwszego księgi pierwszej Kodeksu postępowania cywilnego. Wartość
wskazana w pozwie będzie wartością przedmiotu zaskarżenia, jeżeli nie dojdzie
do zmiany jej wysokości na skutek czynności stron (ograniczenie żądania lub
uznanie, zapłata świadczenia) i orzeczeń wydawanych przez sąd. Oznaczenie tej
wartości w pozwie, nieskorygowane przez sąd i niezakwestionowane przez stronę
pozwaną, nie jest wiążące dla stwierdzenia dopuszczalności skargi kasacyjnej.
3
Przyjęte zostało w orzecznictwie trafne zapatrywanie, że unormowania zawarte
w art. 25 i 26 k.p.c., podyktowane są potrzebą ustabilizowania wartości przedmiotu
sporu w celu określenia właściwości rzeczowej sądu i wysokości należnych opłat
sądowych. Te powody nie mają znaczenia w odniesieniu do oznaczenia wartości
przedmiotu zaskarżenia w celu ustalenia dopuszczalności skargi kasacyjnej.
Istotne jest, aby w sprawach, w których dopuszczalność tej skargi uzależniona
została od odpowiedniej wartości przedmiotu zaskarżenia, rozpoznaniu
podlegały jedynie skargi rzeczywiście czyniące zadość wymaganiom ustawy
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2001 r., IV CZ 20/01; z dnia
19 lutego 2014 r., V CSK 275/13, niepublikowane). Nie ma racjonalnych względów
dla stanowiska, że o dopuszczalności skargi kasacyjnej miałaby decydować
wartość przedmiotu zaskarżenia błędnie oznaczona lub celowo przez stronę
zawyżona.
Skarga kasacyjna pozwanych skierowana została przeciwko wyrokowi Sądu
Apelacyjnego, którym zasądzone zostały na rzecz każdego z powodów jako
współuczestników formalnych kwoty niższe niż wskazana w art. 3982
§ 1 k.p.c.
Z istoty tego współuczestnictwa (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c., art. 4 ust. 1 u.k.s.c.) wynika,
że roszczenie każdego ze współuczestników jest samodzielne. Zliczenia ich
wartości dokonuje się jedynie dla określenia właściwości rzeczowej sądu pierwszej
instancji.
Zaskarżone postanowienie stanowi konsekwencję prawidłowego oznaczenia
wartości przedmiotu zaskarżenia i uznania niedopuszczalności skargi kasacyjnej
pozwanych.
Z powyższych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie
art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.