IV CSK 479/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-02-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CSK 479/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa J. Z.
przeciwko I.R. Towarzystwu Ubezpieczeń Spółce Akcyjnej w W.
o zapłatę i ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 lutego 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 stycznia 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1800 zł
(jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania zostaje spełnione,
jeśli skarżący wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. - zważywszy zwłaszcza, że zaskarżone
orzeczenie cechuje się prawomocnością - może być zatem osiągnięty jedynie przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania.
We wniesionej skardze kasacyjnej wniosek o przyjęcie skargi
do rozpoznania i jego uzasadnienie (s. 2 i 7) oparte zostały na przesłankach
wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Sformułowane w ujęciu strony skarżącej
zagadnienie nie odpowiada wymaganiu przewidzianemu w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Sprowadza się ono do postawienia pytania o wykładnię art. 445 § 1 k.c., na które
sam skarżący udziela jednoznacznej odpowiedzi. Również Sąd Apelacyjny na s. 5
uzasadnienia wyroku stwierdził, że fakt wypłacenia powodowi renty nie może być
brany pod uwagę przy ustalaniu „odpowiedniej” kwoty zadośćuczynienia.
Wskazana we wniosku przesłanka, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.
nie została wykazana. Skarżący nie wskazał bowiem przyczyny dla której zachodzi
potrzeba dokonania wykładni przepisu art. 445 § 1 k.c., ani też nie wyjaśnił na czym
aktualnie polegać miałaby rozbieżność w orzecznictwie sądów co do wykładni
powyższego przepisu, bowiem o takiej rozbieżności nie mogą obecnie świadczyć
orzeczenia Sądu Najwyższego sprzed ponad czterdziestu lat.
W tym stanie rzeczy należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
3
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1
i art. 99 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. 2013, poz. 490).
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa J. Z.
przeciwko I.R. Towarzystwu Ubezpieczeń Spółce Akcyjnej w W.
o zapłatę i ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 lutego 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 stycznia 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 1800 zł
(jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania zostaje spełnione,
jeśli skarżący wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. - zważywszy zwłaszcza, że zaskarżone
orzeczenie cechuje się prawomocnością - może być zatem osiągnięty jedynie przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania.
We wniesionej skardze kasacyjnej wniosek o przyjęcie skargi
do rozpoznania i jego uzasadnienie (s. 2 i 7) oparte zostały na przesłankach
wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Sformułowane w ujęciu strony skarżącej
zagadnienie nie odpowiada wymaganiu przewidzianemu w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Sprowadza się ono do postawienia pytania o wykładnię art. 445 § 1 k.c., na które
sam skarżący udziela jednoznacznej odpowiedzi. Również Sąd Apelacyjny na s. 5
uzasadnienia wyroku stwierdził, że fakt wypłacenia powodowi renty nie może być
brany pod uwagę przy ustalaniu „odpowiedniej” kwoty zadośćuczynienia.
Wskazana we wniosku przesłanka, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.
nie została wykazana. Skarżący nie wskazał bowiem przyczyny dla której zachodzi
potrzeba dokonania wykładni przepisu art. 445 § 1 k.c., ani też nie wyjaśnił na czym
aktualnie polegać miałaby rozbieżność w orzecznictwie sądów co do wykładni
powyższego przepisu, bowiem o takiej rozbieżności nie mogą obecnie świadczyć
orzeczenia Sądu Najwyższego sprzed ponad czterdziestu lat.
W tym stanie rzeczy należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
3
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1
i art. 99 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. 2013, poz. 490).