IV KK 394/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-04-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 394/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dorota Rysińska
SSA del. do SN Jacek Błaszczyk
Protokolant Dorota Szczerbiak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Zdzisława Brodzisza,
w sprawie R. P.
ukaranego za wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i in.
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść ukaranego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w B.
z dnia 5 marca 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.
w zw. z art. 45 § 1 k.w. umarza postępowanie, którego kosztami
obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem nakazowym z dnia 5 marca 2013 r. uznał
obwinionego R. P.za winnego tego, że w dniu 24 listopada 2012 r. około godziny
20:30 w W. na ulicy S. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu
drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki Fiat Punto o numerze
2
rejestracyjnym […] będąc w stanie nietrzeźwości, nie zachował należytej
ostrożności i nie dostosował prędkości do warunków jazdy, przekroczył oś jezdni
i zjechał na przeciwległy pas ruchu doprowadzając do zderzenia z jadącym z
naprzeciwka pojazdem marki Audi o numerze rejestracyjnym […], a następnie
nie ustalając skutków zdarzenia odjechał z tego miejsca, a ponadto kierował
wymienionym samochodem nie posiadając do tego wymaganych uprawnień,
czym wyczerpał znamiona wykroczeń z art. 86 § 2 k.w. w zw. z art. 86 § 1 k.w. i
art. 97 k.w. w zw. z art. 44 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. 94 §
1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 2 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w., art. 24 § 1 i 3
k.w. wymierzył mu łącznie karę grzywny w wysokości 300 zł; a ponadto orzekł o
kosztach postępowania.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w
pierwszej instancji.
Kasację od tego wyroku wniósł Prokurator Generalny zaskarżając go w
całości na korzyść R. P. i zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 93 § 2 k.p.w., polegające na
wydaniu w postępowaniu nakazowym wyroku skazującego R. P. za popełnienie
zarzucanych mu wykroczeń, pomimo tego, iż okoliczności czynu i wina
obwinionego budziły wątpliwości, co powodowało, że tryb ten był
niedopuszczalny. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
umorzenie postępowania wobec przedawnienia karalności wykroczeń
zarzucanych obwinionemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna. Trafnie postawiony został zarzut rażącego
naruszenia art. 93 § 2 k.p.w., co miało istotny wpływ na treść wyroku. Nie została
bowiem spełniona przesłanka do wydania wyroku nakazowego o charakterze
dowodowym w postaci niebudzących wątpliwości okoliczności popełnienia czynu.
Chodzi tu o dowodowe ustalenie sprawstwa. W świetle zebranego w ramach
czynności wyjaśniających materiału dowodowego popełnienie przez obwinionego
zarzucanych mu wykroczeń nie było niewątpliwe. W toku tych czynności
przesłuchano w charakterze obwinionego R. P., który nie przyznał się do
popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Ponadto
3
przesłuchano jeszcze w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji,
wykonujących czynności na miejscu zdarzenia, tj. [...]. Z zeznań tych świadków
wynikało, że gdy zauważyli stojący pojazd poza miejscem zdarzenia, to na miejscu
kierowcy siedział obwiniony, a kobieta na miejscu pasażera. Jednak w notatce
urzędowej z dnia 24 listopada 2012 r., sporządzonej przez sierż. sztab. M. M.
odnotowano, że za kołem kierownicy sam. Fiat Punto siedział R. P., a na siedzeniu
pasażera siedziała M. C., która oświadczyła, iż to ona kierowała pojazdem marki
Fiat Punto. Ponadto w protokole z przebiegu badania stanu trzeźwości M. C.
zapisano, że czynności dokonano wobec osoby podejrzanej o kierowanie
pojazdem w stanie nietrzeźwym i spowodowanie kolizji drogowej w W. Pomimo
tych informacji w postępowaniu wyjaśniającym w ogóle nie przesłuchano w
charakterze świadka M. M. na okoliczności związane z treścią notatki. Nie
przesłuchano też M. C.
Wobec takiego stanu dowodowego sprawy nie było podstaw do wydania
wyroku nakazowego.
Nie można też pominąć faktu, że M. C. została skazana prawomocnym
wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 9 września 2013 r., sygn. …/13, za czyny
przypisane obwinionemu w wyroku nakazowy, a ponadto wyrokiem tego Sądu z
dnia 9 września 2013 r., za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie
nietrzeźwości (art. 178a § 1 k.k.).
W tych okolicznościach doszło do rażącego naruszenia art. 93 § 2 k.p.w. i
tym samym zachodziła konieczność uchylenia wyroku nakazowego celem
rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych. Jednak z uwagi na upływ terminu
przedawnienia karalności wykroczenia (art. 45 § 1 k.w.), postępowanie zostało
umorzone.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dorota Rysińska
SSA del. do SN Jacek Błaszczyk
Protokolant Dorota Szczerbiak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Zdzisława Brodzisza,
w sprawie R. P.
ukaranego za wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i in.
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść ukaranego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w B.
z dnia 5 marca 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.
w zw. z art. 45 § 1 k.w. umarza postępowanie, którego kosztami
obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem nakazowym z dnia 5 marca 2013 r. uznał
obwinionego R. P.za winnego tego, że w dniu 24 listopada 2012 r. około godziny
20:30 w W. na ulicy S. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu
drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki Fiat Punto o numerze
2
rejestracyjnym […] będąc w stanie nietrzeźwości, nie zachował należytej
ostrożności i nie dostosował prędkości do warunków jazdy, przekroczył oś jezdni
i zjechał na przeciwległy pas ruchu doprowadzając do zderzenia z jadącym z
naprzeciwka pojazdem marki Audi o numerze rejestracyjnym […], a następnie
nie ustalając skutków zdarzenia odjechał z tego miejsca, a ponadto kierował
wymienionym samochodem nie posiadając do tego wymaganych uprawnień,
czym wyczerpał znamiona wykroczeń z art. 86 § 2 k.w. w zw. z art. 86 § 1 k.w. i
art. 97 k.w. w zw. z art. 44 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. 94 §
1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 2 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w., art. 24 § 1 i 3
k.w. wymierzył mu łącznie karę grzywny w wysokości 300 zł; a ponadto orzekł o
kosztach postępowania.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w
pierwszej instancji.
Kasację od tego wyroku wniósł Prokurator Generalny zaskarżając go w
całości na korzyść R. P. i zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 93 § 2 k.p.w., polegające na
wydaniu w postępowaniu nakazowym wyroku skazującego R. P. za popełnienie
zarzucanych mu wykroczeń, pomimo tego, iż okoliczności czynu i wina
obwinionego budziły wątpliwości, co powodowało, że tryb ten był
niedopuszczalny. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
umorzenie postępowania wobec przedawnienia karalności wykroczeń
zarzucanych obwinionemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna. Trafnie postawiony został zarzut rażącego
naruszenia art. 93 § 2 k.p.w., co miało istotny wpływ na treść wyroku. Nie została
bowiem spełniona przesłanka do wydania wyroku nakazowego o charakterze
dowodowym w postaci niebudzących wątpliwości okoliczności popełnienia czynu.
Chodzi tu o dowodowe ustalenie sprawstwa. W świetle zebranego w ramach
czynności wyjaśniających materiału dowodowego popełnienie przez obwinionego
zarzucanych mu wykroczeń nie było niewątpliwe. W toku tych czynności
przesłuchano w charakterze obwinionego R. P., który nie przyznał się do
popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Ponadto
3
przesłuchano jeszcze w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji,
wykonujących czynności na miejscu zdarzenia, tj. [...]. Z zeznań tych świadków
wynikało, że gdy zauważyli stojący pojazd poza miejscem zdarzenia, to na miejscu
kierowcy siedział obwiniony, a kobieta na miejscu pasażera. Jednak w notatce
urzędowej z dnia 24 listopada 2012 r., sporządzonej przez sierż. sztab. M. M.
odnotowano, że za kołem kierownicy sam. Fiat Punto siedział R. P., a na siedzeniu
pasażera siedziała M. C., która oświadczyła, iż to ona kierowała pojazdem marki
Fiat Punto. Ponadto w protokole z przebiegu badania stanu trzeźwości M. C.
zapisano, że czynności dokonano wobec osoby podejrzanej o kierowanie
pojazdem w stanie nietrzeźwym i spowodowanie kolizji drogowej w W. Pomimo
tych informacji w postępowaniu wyjaśniającym w ogóle nie przesłuchano w
charakterze świadka M. M. na okoliczności związane z treścią notatki. Nie
przesłuchano też M. C.
Wobec takiego stanu dowodowego sprawy nie było podstaw do wydania
wyroku nakazowego.
Nie można też pominąć faktu, że M. C. została skazana prawomocnym
wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 9 września 2013 r., sygn. …/13, za czyny
przypisane obwinionemu w wyroku nakazowy, a ponadto wyrokiem tego Sądu z
dnia 9 września 2013 r., za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie
nietrzeźwości (art. 178a § 1 k.k.).
W tych okolicznościach doszło do rażącego naruszenia art. 93 § 2 k.p.w. i
tym samym zachodziła konieczność uchylenia wyroku nakazowego celem
rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych. Jednak z uwagi na upływ terminu
przedawnienia karalności wykroczenia (art. 45 § 1 k.w.), postępowanie zostało
umorzone.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.