II CZ 71/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 71/14
POSTANOWIENIE
Dnia 25 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka
SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)
ze skargi R. P.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 6 czerwca 2013 r.,
wydanym w sprawie z powództwa R. P.
przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych w W., R. K.,
M. Z.-W. i J. W.
o ustalenie, nakazanie złożenia oświadczenia woli, zapłatę,
wydanie i ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 25 marca 2015 r.,
zażalenia skarżącego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 lutego 2014 r.,
1) oddala zażalenie;
2) przyznaje radcy prawnemu R. S. od Skarbu Państwa - Sądu
Apelacyjnego kwotę 1800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych)
podlegającą podwyższeniu o podatek od towarów i usług (VAT)
tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
skarżącemu z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
UZASADNIENIE
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił wniesioną przez
powoda skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem tego Sądu z dnia 6 czerwca 2013 r., którym została oddalona jego
apelacja od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 27 stycznia 2010 r. Sąd
Apelacyjny stwierdził, że nie zachodziła żadna ze wskazanych przez powoda
podstaw wznowienia postępowania, objętych art. 401 i art. 403 § 2 k.p.c.
W zażaleniu powód zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie
art. 410 k.p.c. przez niewłaściwe zastosowanie, polegające na dokonaniu
merytorycznej oceny skargi o wznowienie postępowania, a także na weryfikowaniu
prawdziwości twierdzeń powoda zawartych w skardze, ewentualnie na uznaniu,
że nie zachodzi zarzucana przez powoda nieważność postępowania będąca jej
podstawą. Skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 6 czerwca 2013 r. powód wniósł
skargę kasacyjną i skargę o wznowienie postępowania. Doszło zatem do swego
rodzaju zbiegu dwóch nadzwyczajnych środków zaskarżenia w odniesieniu do tego
samego, prawomocnego orzeczenia. Przy rozpoznawaniu tych skarg należało
zatem uwzględnić wynik postępowania wywołany ich wniesieniem. W postępowaniu
zażaleniowym przed Sądem Najwyższym ma odpowiednie zastosowanie art. 316 §
1 k.p.c. przez odesłanie z art. 3941
§ 3, art. 39821
i art. 391 k.p.c., przewidujący, że
za podstawę orzeczenia należy brać stan istniejący przed jego wydaniem.
W uwzględnieniu skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 6 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 25 marca 2015 r. uchylił
zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania. Doszło zatem do zmiany stanu sprawy, względem tego, z chwili
wydania zaskarżonego postanowienia. Nie istnieje już wyrok, od którego została
wniesiona skarga o wznowienie postępowania, a tym samym przedmiotowy
substrat zaskarżenia (art. 399 k.p.c.). Z tego względu skarga o wznowienie
postępowania jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu, stosownie do art. 410 § 1
k.p.c. W tej sytuacji zaskarżone zażaleniem postanowienie, okazało się
3
uzasadnione, jakkolwiek z innych przyczyn niż w nim przytoczone.
Skutkiem niedopuszczalności skargi o wznowienie postępowania jest
bezprzedmiotowość podniesionych w zażaleniu zarzutów, wobec niemożności
dokonania ich oceny.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
39814
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. Orzeczenie o kosztach nieopłaconej pomocy
prawnej, udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu zażaleniowym, wynika
z art. 223
ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (jedn. tekst: Dz.U.
z 2014 r., poz. 637, ze zm.) i § 6 pkt 6 w związku z § 12 ust. 2 i § 15
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490).
POSTANOWIENIE
Dnia 25 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka
SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)
ze skargi R. P.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 6 czerwca 2013 r.,
wydanym w sprawie z powództwa R. P.
przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych w W., R. K.,
M. Z.-W. i J. W.
o ustalenie, nakazanie złożenia oświadczenia woli, zapłatę,
wydanie i ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 25 marca 2015 r.,
zażalenia skarżącego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 lutego 2014 r.,
1) oddala zażalenie;
2) przyznaje radcy prawnemu R. S. od Skarbu Państwa - Sądu
Apelacyjnego kwotę 1800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych)
podlegającą podwyższeniu o podatek od towarów i usług (VAT)
tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
skarżącemu z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
UZASADNIENIE
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił wniesioną przez
powoda skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem tego Sądu z dnia 6 czerwca 2013 r., którym została oddalona jego
apelacja od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 27 stycznia 2010 r. Sąd
Apelacyjny stwierdził, że nie zachodziła żadna ze wskazanych przez powoda
podstaw wznowienia postępowania, objętych art. 401 i art. 403 § 2 k.p.c.
W zażaleniu powód zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie
art. 410 k.p.c. przez niewłaściwe zastosowanie, polegające na dokonaniu
merytorycznej oceny skargi o wznowienie postępowania, a także na weryfikowaniu
prawdziwości twierdzeń powoda zawartych w skardze, ewentualnie na uznaniu,
że nie zachodzi zarzucana przez powoda nieważność postępowania będąca jej
podstawą. Skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 6 czerwca 2013 r. powód wniósł
skargę kasacyjną i skargę o wznowienie postępowania. Doszło zatem do swego
rodzaju zbiegu dwóch nadzwyczajnych środków zaskarżenia w odniesieniu do tego
samego, prawomocnego orzeczenia. Przy rozpoznawaniu tych skarg należało
zatem uwzględnić wynik postępowania wywołany ich wniesieniem. W postępowaniu
zażaleniowym przed Sądem Najwyższym ma odpowiednie zastosowanie art. 316 §
1 k.p.c. przez odesłanie z art. 3941
§ 3, art. 39821
i art. 391 k.p.c., przewidujący, że
za podstawę orzeczenia należy brać stan istniejący przed jego wydaniem.
W uwzględnieniu skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 6 czerwca 2013 r. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 25 marca 2015 r. uchylił
zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania. Doszło zatem do zmiany stanu sprawy, względem tego, z chwili
wydania zaskarżonego postanowienia. Nie istnieje już wyrok, od którego została
wniesiona skarga o wznowienie postępowania, a tym samym przedmiotowy
substrat zaskarżenia (art. 399 k.p.c.). Z tego względu skarga o wznowienie
postępowania jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu, stosownie do art. 410 § 1
k.p.c. W tej sytuacji zaskarżone zażaleniem postanowienie, okazało się
3
uzasadnione, jakkolwiek z innych przyczyn niż w nim przytoczone.
Skutkiem niedopuszczalności skargi o wznowienie postępowania jest
bezprzedmiotowość podniesionych w zażaleniu zarzutów, wobec niemożności
dokonania ich oceny.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
39814
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. Orzeczenie o kosztach nieopłaconej pomocy
prawnej, udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu zażaleniowym, wynika
z art. 223
ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (jedn. tekst: Dz.U.
z 2014 r., poz. 637, ze zm.) i § 6 pkt 6 w związku z § 12 ust. 2 i § 15
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490).