Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 573/14
POSTANOWIENIE
Dnia 23 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa W. M.
przeciwko M.K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 kwietnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 kwietnia 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda od wyroku
Sądu Okręgowego w K. z dnia 18 czerwca 2013 r., którym oddalone zostało jego
powództwo o zasądzenie od pozwanego kwoty 500 000 zł, w połowie na rzecz
fundacji pomocy dzieciom niepełnosprawnym, tytułem odszkodowania i
zadośćuczynienia za straty moralne, upokorzenia i straty finansowe, wynikłe z
zajęcia przez okres trzech miesięcy jego rachunku bankowego.
Powód w skardze kasacyjnej powołał podstawę przewidzianą w art. 3983
§ 1
k.p.c. We wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania wskazał podstawę objętą art.
3989
§ 1 pkt 3 k.p.c. Na nieważność postępowania, do której doszło przed Sądami
obu instancji, wskazuje niezapewnienie powodowi jako osobie niepełnosprawnej
z upośledzeniem narządu słuchu warunków ułatwiających przepływ informacji,
w tym porozumiewania się przy użyciu języka migowego oraz wszelkich innych
form komunikowania się, czy też odpowiedniego lekarza.
Sąd najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna ukształtowana została jako nadzwyczajny środek prawny,
służący od prawomocnych orzeczeń, którego celem jest ochrona interesu
publicznego, polegającego na ujednoliceniu orzecznictwa sądów i rozwoju
judykatury. Założenie to może być zrealizowane jedynie poprzez powołanie
i uzasadnienie istnienia co najmniej jednej z przesłanek wskazanych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Nie jest rolą Sądu Najwyższego, nie będącego trzecią instancją sądową,
korygowanie ewentualnych błędów w zakresie stosowania czy wykładni prawa
w każdej sprawie, nawet gdyby w rzeczywistości miały one miejsce. Do realizacji
celu wyznaczonego temu nadzwyczajnemu środkowi zaskarżenia dochodzi przez
spełnienie chociaż jednej z przesłanek objętych art. 3989
§ 1 k.p.c. Zgodnie
z przyjętym w orzecznictwie zapatrywaniem podstawy nieważności postępowania
przewidziane w art. 379 k.p.c., jako przesłanki objętej art. 3989
§ 1 pkt 3 k.p.c.
dotyczyć powinny postępowania przed sądem drugiej instancji. Powoływanie się na
taką podstawę w odniesieniu do postępowania przed sądem pierwszej instancji
3
mogłoby być rozważone przez Sąd Najwyższy w ramach naruszenia przepisów
postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy.
Przesłanka pozbawienia strony możności obrony swych praw, przewidziana
w art. 379 pkt 5 k.p.c., zachodzi, gdy rzeczywiście, na skutek naruszenia przepisów
przez sąd lub przeciwnika procesowego, nie brała ona udziału w postępowaniu
sądowym lub w istotnej jego części albo też w sytuacji pozbawienia jej możności
podejmowania lub też niepodejmowania czynności procesowych, zmierzających do
ochrony jej sfery prawnej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 17 stycznia 2003 r.
I CK 166/02, z dnia 17 października 2003 r. IV CK 76/02, z dnia 9 stycznia
2001 I CZ 43/03 - nie publ.). Rzeczą skarżącego było wskazanie naruszenia
przepisów i okoliczności rozpatrywanej sprawy, które za zaistnieniem takiej sytuacji
przemawiają. Powołane w skardze kasacyjnej przepisy Konstytucji, Konwencji
o Prawach Osób Niepełnosprawnych sporządzonej w Nowym Jorku w dniu
13 grudnia 2006 r., Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych
Wolności sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. oraz regulaminu
urzędowania sadów powszechnych, wskazują na konieczność dostosowania sali
rozpraw do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Nie zostało jednak wskazane jakich
konkretnie naruszeń podstawowych zasad dopuścił się Sąd Apelacyjny.
Stwierdzony u powoda obustronny niedosłuch stanowi ograniczenie w kontaktach z
otoczeniem, nie jest jednak jednoznaczny z całkowitym niesłyszeniem i z
koniecznością korzystania z pomocy tłumacza języka migowego, czego z resztą
powód się nie domagał. Nie zgłaszał również potrzeby innej określonej pomocy,
adekwatnej do jego stanu zdrowia, w ramach udziału w rozprawie. Zarejestrowany
przebieg rozprawy przed Sądem drugiej instancji wskazuje, że powód brał czynny
udział w rozprawie, miał możliwość zabrania głosu, z czego skorzystał. Ogólnikowe
zarzuty objęte wnioskiem o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie zostały
wypełnione konkretnymi okolicznościami sprawy. Nie było zatem podstaw do
uznania, że doszło do naruszenia prawa powoda, związanego z obroną swoich
interesów procesowych, w rozumieniu przyjmowanym w aspekcie art. 379 pkt 5
k.p.c.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
4

V CSK 573/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia