II CSK 560/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-05-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 560/14
POSTANOWIENIE
Dnia 22 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z powództwa K. K.
przeciwko Skarbowi Państwa - Szefowi Wojskowego Zarządu Infrastruktury
w P.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 22 kwietnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 kwietnia 2014 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1800
(jeden tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna ukształtowana została w przepisach kodeksu
postępowania cywilnego jako nadzwyczajny środek zaskarżenia, nakierowany na
ochronę interesu publicznego przez zapewnienie rozwoju prawa i jednolitości
wykładni oraz usunięcie z obrotu prawnego orzeczeń wydanych w postępowaniu
dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwych, nie zaś jako ogólnie dostępny
środek zaskarżenia orzeczeń nie satysfakcjonujących stron. Koniecznej selekcji
skarg pod kątem realizacji tego celu służy instytucja tzw. przedsądu, ustanowiona
w art. 3989
k.p.c., w ramach której Sąd Najwyższy dokonuje wstępnej oceny sprawy
przedstawionej mu ze skargą kasacyjną. Zakres przeprowadzanego badania jest
ograniczony do kontroli, czy w sprawie ujawniły się przewidziane w art. 3989
§ 1 pkt
1 - 4 k.p.c. okoliczności przemawiające za przyjęciem skargi do rozpoznania.
Pozwany Skarb Państwa w skardze kasacyjnej wniesionej od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 9 kwietnia 2014 r. wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania oparł
na przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., stwierdzając, że zachodzi
konieczność rozstrzygnięcia następującego zagadnienia prawnego: „czy złożenie
wniosku o zawezwanie do próby ugodowej jedynie do Sądu w ostatnim dniu
dwuletniego terminu wskazanego w art. 129 ust. 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
- Prawo ochrony środowiska stanowi skuteczne wystąpienie z roszczeniem, o
którym mowa we wskazanym przepisie".
Przedstawione zagadnienie nie wymaga rozstrzygnięcia, bowiem
w orzecznictwie nie wywołuje wątpliwości możliwość stosowania przez analogię,
choć w stopniu ograniczonym, przepisów o przedawnieniu do terminów zawitych,
a takim terminem jest dwuletni termin przewidziany w art. 129 ust.4 ustawy - Prawo
ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. (jedn. tekst Dz. U. z 2008 r., poz.
150 ze zm.). Sąd Najwyższy dokonał takiej kwalifikacji wspomnianego terminu
w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., II CSK 161/13, (nie publ.), a ponadto uznał,
że bieg terminu zawitego ulega przerwaniu przez zawezwanie do próby ugodowej,
wskazując, że zależy to od charakteru powództwa, w tym możliwości polubownego
zakończenia sporu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2003 r. I CK
282/02, nie publ.). Możliwość polubownego zakończenia sporu o roszczenie
3
wynikające z art. 129 ust. 4 powołanej ustawy nie jest kwestionowana
w orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 10 października 2008 r. II CSK
216/08, nie publ.). Należy nadto zaznaczyć, że w wyroku Sądu Najwyższego z dnia
29 listopada 2012 r. II CSK 254/12 (nie publ.), na który powołuje się skarżący
wyjaśniono, że zwrot „z roszczeniem można wystąpić" oznacza zarówno wezwanie
obowiązanego do zapłaty jak i wniesienie pozwu.
Wbrew twierdzeniom przedstawionym skardze kasacyjnej poruszone w niej
zagadnienia prawne zostały rozstrzygnięte w judykaturze Sądu Najwyższego.
Nie zachodzi zatem konieczność ich ponownego rozstrzygania, zwłaszcza
w sytuacji, gdy stanowisko skarżącego jest odmienne od ukształtowanego
w orzeczeniach Sądu Najwyższego.
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
merytorycznego rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł na podstawie
art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.
oraz § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 4 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490).
POSTANOWIENIE
Dnia 22 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z powództwa K. K.
przeciwko Skarbowi Państwa - Szefowi Wojskowego Zarządu Infrastruktury
w P.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 22 kwietnia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 kwietnia 2014 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1800
(jeden tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Skarga kasacyjna ukształtowana została w przepisach kodeksu
postępowania cywilnego jako nadzwyczajny środek zaskarżenia, nakierowany na
ochronę interesu publicznego przez zapewnienie rozwoju prawa i jednolitości
wykładni oraz usunięcie z obrotu prawnego orzeczeń wydanych w postępowaniu
dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwych, nie zaś jako ogólnie dostępny
środek zaskarżenia orzeczeń nie satysfakcjonujących stron. Koniecznej selekcji
skarg pod kątem realizacji tego celu służy instytucja tzw. przedsądu, ustanowiona
w art. 3989
k.p.c., w ramach której Sąd Najwyższy dokonuje wstępnej oceny sprawy
przedstawionej mu ze skargą kasacyjną. Zakres przeprowadzanego badania jest
ograniczony do kontroli, czy w sprawie ujawniły się przewidziane w art. 3989
§ 1 pkt
1 - 4 k.p.c. okoliczności przemawiające za przyjęciem skargi do rozpoznania.
Pozwany Skarb Państwa w skardze kasacyjnej wniesionej od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 9 kwietnia 2014 r. wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania oparł
na przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., stwierdzając, że zachodzi
konieczność rozstrzygnięcia następującego zagadnienia prawnego: „czy złożenie
wniosku o zawezwanie do próby ugodowej jedynie do Sądu w ostatnim dniu
dwuletniego terminu wskazanego w art. 129 ust. 4 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
- Prawo ochrony środowiska stanowi skuteczne wystąpienie z roszczeniem, o
którym mowa we wskazanym przepisie".
Przedstawione zagadnienie nie wymaga rozstrzygnięcia, bowiem
w orzecznictwie nie wywołuje wątpliwości możliwość stosowania przez analogię,
choć w stopniu ograniczonym, przepisów o przedawnieniu do terminów zawitych,
a takim terminem jest dwuletni termin przewidziany w art. 129 ust.4 ustawy - Prawo
ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. (jedn. tekst Dz. U. z 2008 r., poz.
150 ze zm.). Sąd Najwyższy dokonał takiej kwalifikacji wspomnianego terminu
w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., II CSK 161/13, (nie publ.), a ponadto uznał,
że bieg terminu zawitego ulega przerwaniu przez zawezwanie do próby ugodowej,
wskazując, że zależy to od charakteru powództwa, w tym możliwości polubownego
zakończenia sporu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2003 r. I CK
282/02, nie publ.). Możliwość polubownego zakończenia sporu o roszczenie
3
wynikające z art. 129 ust. 4 powołanej ustawy nie jest kwestionowana
w orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 10 października 2008 r. II CSK
216/08, nie publ.). Należy nadto zaznaczyć, że w wyroku Sądu Najwyższego z dnia
29 listopada 2012 r. II CSK 254/12 (nie publ.), na który powołuje się skarżący
wyjaśniono, że zwrot „z roszczeniem można wystąpić" oznacza zarówno wezwanie
obowiązanego do zapłaty jak i wniesienie pozwu.
Wbrew twierdzeniom przedstawionym skardze kasacyjnej poruszone w niej
zagadnienia prawne zostały rozstrzygnięte w judykaturze Sądu Najwyższego.
Nie zachodzi zatem konieczność ich ponownego rozstrzygania, zwłaszcza
w sytuacji, gdy stanowisko skarżącego jest odmienne od ukształtowanego
w orzeczeniach Sądu Najwyższego.
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
merytorycznego rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł na podstawie
art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.
oraz § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 4 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490).