Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 151/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa J. J.
przeciwko W.
o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 kwietnia 2015 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 26 listopada 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w pkt I lit. a oraz w pkt II w części
dotyczącej oddalenia apelacji strony pozwanej odnośnie do
kwoty 1.981,41 zł (wynagrodzenie za wrzesień 2007 r.), a także w
pkt III i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w
W. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z
dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie z powództwa J. J. przeciwko W. o przywrócenie
do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy: 1. przywrócił powoda
do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy; 2. zasądził od strony pozwanej
pozwanego na rzecz powoda wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy
w następujących kwotach brutto: 1.981,41 zł za wrzesień 2007 r.; 12.452,27 zł
miesięcznie za okres od dnia 1 września do 31 grudnia 2008 r.; 12.781,47 zł
miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia do 31 grudnia 2009 r., 12.431,34 zł
miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia do 31 grudnia 2010 r.; 13.314,45 zł
miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia do 31 grudnia 2011 r.; 15.616,70 zł
miesięcznie za okres od dnia 1 stycznia 2012 r. - pod warunkiem stawienia się
powoda do pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku
przywracającego do pracy; 3. oddalił powództwo w pozostałym zakresie.
Sąd Rejonowy w zakresie okoliczności dotyczących wysokości zasądzonego
wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy ustalił, że u strony pozwanej
obowiązywało porozumienie „umowa społeczna” w sprawie gwarancji dla
pracowników Spółek wchodzących w skład P. […], zawarta w dniu 22 grudnia 2004
r., oraz układ zbiorowy pracy, które kształtowy stosunki pracy korzystniej niż
przewidują to przepisy Kodeksu pracy. W okresie po rozwiązaniu umowy, powód
nie podjął zatrudnienia na podstawie umowy o pracę. Otrzymywał jednak od
pozwanego odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji w ogólnej kwocie
209.789,40 zł, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłacił mu zasiłek chorobowy
(12.418,61 zł) i świadczenie rehabilitacyjne (14.530,91 zł), a z prowadzonej
działalności gospodarczej uzyskał dochód w wysokości 42.395,10 zł.
Sąd przywołał przepis art. 57 § 1 k.p. oraz art. 10 ust. 1 umowy społecznej i
wskazał, że powodowi jako pracownikowi o odpowiednim stażu za okres
pozostawania bez pracy przysługuje 55% wynagrodzenia, jakie otrzymywałby,
gdyby świadczył pracę.
W ocenie Sądu pierwszej instancji, obliczone w powyższy sposób
wynagrodzenie powinno być dodatkowo pomniejszone o świadczenia, które w
spornym okresie powód otrzymywał zamiast wynagrodzenia. Sąd Rejonowy zważył,
3
że w pierwszym roku pozostawania bez pracy pozwany wypłacił powodowi
odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji i w ocenie Sądu pierwszej instancji
sprzeczne z celem tego świadczenia byłoby przyznanie powodowi za ten sam
okres tego odszkodowania i 55% wynagrodzenia, prowadziłoby bowiem do sytuacji,
w której powód otrzymywałby wynagrodzenie wyższe niż w okresie wykonywania
pracy. Świadczenia z ubezpieczenia społecznego, tj. zasiłek chorobowy i
świadczenie rehabilitacyjne przysługują pracownikowi zamiast wynagrodzenia, w
razie przywrócenia do pracy pracownik może jedynie domagać się wyrównania
świadczeń do wysokości potencjalnego odszkodowania, nie może zaś skutecznie
żądać zsumowania tych roszczeń. W ocenie Sądu Rejonowego, świadczenie usług
w ramach indywidualnej działalności gospodarczej jest zbliżone do wykonywania
pracy na podstawie umowy o pracę i dochody uzyskiwane z tego źródła powinny
być traktowane tak samo, tj. powinny być odliczone od wynagrodzenia za czas
pozostawania bez pracy.
Sąd Okręgowy w W., na skutek apelacji obu stron, wyrokiem z dnia 26
listopada 2013 r. - w pkt I zmienił pkt 3 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że
zasądził od W. na rzecz J. J. uzupełniające w stosunku do pkt 2 wyroku
wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy w następujących kwotach
brutto: a. 17.482,45 zł miesięcznie za okres od 1 września 2007 r. do 31 sierpnia
2008 r.; b. 417,94 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009,
c. 1.612,83 zł miesięcznie za okres od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r.;
d. 1.502,16 zł miesięcznie za okres od1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r.; w
pkt 2 oddalił apelację pozwanego w całości.
W uzasadnieniu podniesiono, że Sąd Rejonowy niewadliwie ustalił, jakie były
obowiązujące u pracodawcy wewnętrzne przepisy i jak obie strony stosunku pracy
je rozumiały, jaka była w tym zakresie praktyka. Sąd Okręgowy przyjął je za własne,
podzielając w niemalże całym zakresie opartą na nich ocenę prawną.
Zdaniem Sądu Okręgowego, ocena ta była wadliwa jedynie w zakresie
pomniejszenia zasądzonego na rzecz powoda wynagrodzenia za czas
pozostawania bez pracy na podstawie art. 57 § 1 k.p. w związku z art. 10 ust. 1
umowy społecznej o świadczenia, które w spornym okresie powód otrzymywał
zamiast wynagrodzenia, tj. o odszkodowanie z tytułu umowy o zakazie konkurencji
4
oraz o dochód uzyskiwany przez powoda z działalności gospodarczej.
Sąd drugiej instancji wskazał, że do obliczenia wysokości wynagrodzenia
przysługującego na podstawie umowy społecznej należy zastosować zasady
wypracowane w doktrynie i orzecznictwie na gruncie art. 57 § 1 k.p. Punktem
wyjścia do obliczenia wysokości należnego świadczenia powinna być kwota
wynagrodzenia liczona jako ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy
wskazana przez stronę pozwaną i niekwestionowana przez powoda, tj. 21.358,96 zł
waloryzowana zgodnie z postanowieniami umowy społecznej co roku. Również Sąd
pierwszej instancji prawidłowo przyjął, że wynagrodzenie to powinno być
pomniejszone o świadczenia z ubezpieczenia społecznego, tj. zasiłek chorobowy i
świadczenie rehabilitacyjne. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu
Najwyższego, okres pobierania zasiłku chorobowego powinien być odliczony od
okresu, za który przysługuje wynagrodzenie z tytułu pozostawania bez pracy. Utrata
zarobków jest bowiem wówczas rekompensowana zasiłkiem chorobowym. Nie ma
podstaw, aby pracownik uzyskiwał jednocześnie dwa świadczenia: zasiłek
chorobowy i omawiane wynagrodzenie. Byłby on wówczas w lepszej sytuacji niż
niezdolny do pracy z powodu choroby pracownik pozostający w stosunku pracy,
któremu przysługuje tylko jedno z tych świadczeń. Określenie „wynagrodzenie za
cały pozostawania bez pracy” oznacza przyznanie prawa do pełnego
wynagrodzenia za taki okres, w którym pracownik miałby prawo do wynagrodzenia,
gdyby pozostawał w rozwiązanym stosunku pracy. Chodzi przy tym tylko o taki
okres, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotów do podjęcia jej
świadczenia, ale jej nie świadczył wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy
dopuszczenia go do pracy. W konsekwencji, wyłączeniu z okresu, za który
przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, podlegają okresy
niezdolności pracownika do świadczenia pracy, takie jak okres pobierania
świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w tym zasiłku chorobowego, świadczenia
rehabilitacyjnego oraz renty z tytułu niezdolności do pracy wraz z dodatkiem
pielęgnacyjnym z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji. Świadczenia z
ubezpieczenia społecznego, tj. zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne
przysługują pracownikowi zamiast wynagrodzenia - w razie przywrócenia do pracy
pracownik może jedynie domagać się wyrównania świadczeń do wysokości
5
potencjalnego odszkodowania, nie może zaś skutecznie żądać zsumowania tych
roszczeń. W sytuacji, gdy w okresie pozostawania bez pracy pracownik był
czasowo niezdolny do pracy i nabył uprawnienie do zasiłku chorobowego, okres
pobierania tego zasiłku należy odliczyć od okresu, za który pracownikowi ma być
przyznane wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. W ocenie Sądu
Okręgowego, powyższe przesądziło o tym, że dokonane przez Sąd pierwszej
instancji odliczenie od wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy
pobieranych przez powoda świadczeń z ubezpieczenia społecznego było
prawidłowe. Na marginesie wskazał, że „pełnomocnik powoda w złożonej apelacji
podniósł, iż odliczenie od wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy kwot
zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego koresponduje w niniejszej
sprawie z faktem, iż w art. 4 § 5 obowiązującego u pozwanego Zakładowego
Układu Zbiorowego Pracy przewidziano, iż za czas niezdolności do pracy z powodu
choroby pracownikom jest wypłacany zasiłek w wysokości 100% wynagrodzenia
niezależnie od wysokości środków refundowanych przez ZUS, ponieważ różnice,
pokrywa pracodawca i traktuje się ją na równi z wypłacanym wynagrodzeniem”.
Strona pozwana zaskarżyła ten wyrok skargą kasacyjną w części: w zakresie
zmiany pkt 3 wyroku Sądu pierwszej instancji przez zasądzenie na rzecz powoda
kwoty 82.500,92 zł ponad żądanie i ponad granice jego apelacji, w pkt I lit. a, tj. w
zakresie zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda, pod warunkiem stawienia się
do pracy w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku przywracającego do
pracy, uzupełniającego w stosunku do pkt 2 wyroku Sądu pierwszej instancji
wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy w kwocie 17.482,45 zł
miesięcznie za okres od 1 września 2007 r. do 31 sierpnia 2008 r., tj. za okres, w
którym powód był niezdolny do pracy, w pkt 2, tj. w zakresie oddalenia apelacji
pozwanego w części obejmującej zasądzenie na rzecz powoda tytułem
wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy kwoty 1.981,41 zł za wrzesień
2007 r., tj. za okres, w którym powód był niezdolny do pracy.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania,
które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 321 § 1 oraz art. 378 § 1 k.p.c.,
przez rozpoznanie sprawy w zakresie wykraczającym poza granice apelacji
powoda i zasądzenie ponad żądanie i ponad granice apelacji powoda kwoty
6
82.501,92 zł; naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 § 1 k.p. w związku z art. 10
ust 1 umowy społecznej z dnia 22 grudnia 2004 r. oraz w związku z art. 6 ust. 1,
art. 12 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(jednolity tekst: Dz.U. z 2014 r., poz. 159), przez ich błędną wykładnię i przyjęcie,
że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje powodowi w
okresie, w którym był niezdolny do pracy na skutek choroby, tj. w okresie od 1
września 2007 r. do 31 sierpnia 2008 r. oraz zasądzenie wynagrodzenia za okres, w
którym powód pobierał zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne; art. 10 ust.
1 umowy społecznej z dnia 22 grudnia 2004 r. w związku z § 1 rozporządzenia
Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu
ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia
stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków
wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w
Kodeksie pracy (Dz.U. Nr 62, poz. 289 ze zm.) w związku z § 6 i nast.
rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w
sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i
wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop
(Dz.U. Nr 62, poz. 289 ze zm.), przez ich błędną wykładnię i zasądzenie na rzecz
powoda wynagrodzenia za okres od 1 września 2007 r. do 31 sierpnia 2008 r. w
wysokości wyższej niż kwota wynagrodzenia należna na podstawie wyżej
wymienionych przepisów, tj. zasądzenie miesięcznie kwoty 17.482,45 zł (równej
wypłaconemu pracownikowi odszkodowaniu z tytułu zakazu konkurencji) zamiast
kwot obliczonych za każdy miesiąc według współczynnika 0,55 z art. 10 ust. 1
umowy społecznej.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o odmowę przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania, ewentualnie o jej oddalenie, a w każdym przypadku
zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania
kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,
w razie uwzględnienia skargi kasacyjnej – o nieobciążanie powoda kosztami
postępowania kasacyjnego poniesionymi przez stronę pozwaną.
7
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z pisemnych motywów wyroku Sądu drugiej instancji w części odnoszącej
się do zakresu zaskarżenia skargą kasacyjną wynika pogląd, że nie było podstaw
do odliczania od wynagrodzenia powoda za czas pozostawania bez pracy (od 1
września 2007 r. do 31 sierpnia 2008 r.) odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji.
Konfrontując ten wywód z wynikającymi z pkt I lit. a kwotami, uznać należy, że Sąd
drugiej instancji, zasądzając wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (za
okres od września 2007 r. do sierpnia 2008 r.) jako równowartość miesięcznego
wynagrodzenia z tytułu powstrzymania się od działalności konkurencyjnej, przez
nieuwagę pominął rzeczywiste kwoty dochodzonego roszczenia określone przez
powoda. Tym samym usprawiedliwioną podstawę ma zarzut art. 321 § 1 oraz
art. 378 § 1 k.p.c., przez rozpoznanie sprawy w zakresie wykraczającym poza
granice apelacji powoda i zasądzenie (ponad żądanie i ponad granice apelacji
powoda) kwoty 82.501,92 zł. Zarzut ten pochłania treść zarzutu naruszenia prawa
materialnego w zakresie, w jakim skarżący wskazuje, że wysokość raty
odszkodowania z tytułu zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy (17.428,45 zł
miesięcznie), a w konsekwencji wynagrodzenia zasądzonego na rzecz powoda,
znacznie przewyższa wysokość wynagrodzenia należnego za czas pozostawania
bez pracy, tj. obliczonego zgodnie z art. 10 ust. 1 umowy społecznej.
Na uwzględnienie zasługują również pozostałe zarzuty naruszenia prawa
materialnego. Sąd drugiej instancji, stwierdził, że przejął ustalenia Sądu pierwszej
instancji, z których wynikało, „jakie były obowiązujące u pracodawcy wewnętrzne
przepisy i jak obie strony stosunku pracy je rozumiały, jaka była w tym zakresie
praktyka”. Tymczasem z ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika jedynie to, że „U
pozwanego obowiązywało porozumienie „umowa społeczna” w sprawie gwarancji
dla pracowników Spółek wchodzących w skład P.[…], zawarta w dniu 22 grudnia
2004 r. oraz układ zbiorowy pracy, które kształtowy stosunki pracy korzystniej niż
przewidują to przepisy kodeksu pracy” oraz że „zgodnie z art. 10. 1 umowy
społecznej pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy
przysługuje wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy, liczone według
zasad jak za urlop wypoczynkowy w Spółce, nie mniej jednak niż za 3 miesiące, ale
8
nie więcej niż odszkodowanie wynikające z postanowień ust. 2, które uzależnione
jest od współczynnika przeliczeniowego związanego ze stażem pracy”. Ze swej
strony Sąd drugiej instancji dodał, powołując się na stanowisko powoda, że
„odliczenie od wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy kwot zasiłku
chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego koresponduje w niniejszej sprawie z
faktem, iż w art. 4 § 5 obowiązującego u pozwanego Zakładowego Układu
Zbiorowego Pracy przewidziano, iż za czas niezdolności do pracy z powodu
choroby pracownikom jest wypłacany zasiłek w wysokości 100% wynagrodzenia
niezależnie od wysokości środków refundowanych przez ZUS, ponieważ różnicę
pokrywa pracodawca i traktuje się ją na równi z wypłacanym wynagrodzeniem”. Te
lakoniczne ustalenia co do treści obowiązujących u strony pozwanej
autonomicznych źródeł prawa pracy (z których powód przecież wywodził swoje
roszczenie) są daleko niewystarczające dla prawidłowej ich subsumpcji. Bez
odwołania się do treści postanowień umowy społecznej oraz zakładowego układu
zbiorowego pracy adekwatnych do roszczenia powoda, nie było możliwe
rozstrzygnięcie sporu. W związku z tym Sąd drugiej instancji naruszył co najmniej
art. 10 ust 1 umowy społecznej z dnia 22 grudnia 2004 r., stosując go bez
poczynienia stosownych ustaleń co do jego normatywnej treści w powiązaniu z
innymi postanowieniami.
Trzeba też zauważyć, że Sąd drugiej instancji w swoich wywodach popadł w
wewnętrzną sprzeczność. Z jednej bowiem strony, odnośnie do okresu od 1
września 2007 r. do 31 sierpnia 2008 r., w którym powód pobierał zasiłek
chorobowy, a następnie świadczenie rehabilitacyjne, stwierdził, że w sytuacji, gdy w
okresie pozostawania bez pracy pracownik był czasowo niezdolny do pracy i nabył
uprawnienie do zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego, okres
pobierania tych świadczeń należy odliczyć od okresu, za który pracownikowi ma
być przyznane wynagrodzenie, z drugiej zaś strony zaakceptował rozstrzygnięcie
Sądu pierwszej instancji, który nie wyłączył z okresu pozostawania bez pracy
okresu pobierania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a jednie dokonał
odliczenia od należnego za ten okres wynagrodzenia kwot wypłaconych świadczeń
z ubezpieczenia społecznego (za wrzesień 2007 r.). Z odwołania do postanowienia
art. 4 § 5 obowiązującego u stron pozwanej zakładowego układu zbiorowego pracy,
9
z którego ma wynikać, „iż za czas niezdolności do pracy z powodu choroby
pracownikom jest wypłacany zasiłek w wysokości 100% wynagrodzenia niezależnie
od wysokości środków refundowanych przez ZUS, ponieważ różnicę pokrywa
pracodawca i traktuje się ją na równi z wypłacanym wynagrodzeniem”, domyślać
się jedynie można, że to postanowienie odegrało istotną rolę w rozstrzygnięciu w
omawianym zakresie. Sąd drugiej instancji jednakże nie przybliżył tej kwestii w
stopniu pozwalającym prześledzić tok rozumowania.
Gdyby rzeczywiście strona pozwana zobowiązana była do „dopłaty” do
zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego „do wysokości 100%
wynagrodzenia”, nie byłby pozbawiony racji pogląd, że owa „dopłata” stanowi w
istocie wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy (art. 80 in fine k.p.) z powodu
niezdolności do pracy, które należałoby uwzględnić, zasądzając wynagrodzenie za
czas pozostawania bez pracy.
Do takiej sytuacji nie przystaje bowiem ugruntowany w orzecznictwie Sądu
Najwyższego pogląd wyrażany na tle klasycznej sytuacji (w której pracownik za
okres niezdolności do pracy uprawniony był wyłącznie do świadczeń z
ubezpieczenia społecznego), że „okres pozostawania pracownika bez pracy” to
czas, w którym pracownik pozostaje poza prawnym stosunkiem pracy z danym
pracodawcą, ale jednocześnie w tym czasie jest zdolny i gotowy do wykonywania
pracy (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 1992 r., I PZP 27/92, LEX nr
14952 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2002 r., I PKN 801/00, LEX
nr 564462 i z dnia 25 stycznia 1983 r., I PRN 139/82, OSNC 1983 nr 9, poz. 138),
prowadzący do wyłączenia z okresu pozostawania pracownika bez pracy (za który
przysługuje wynagrodzenie) okresu pobierania przez niego świadczeń z
ubezpieczenia społecznego.
W wyroku z dnia 29 czerwca 2005 r., I PK 233/04 (OSNP 2006 nr 9-10,
poz. 148) Sąd Najwyższy przyjął, że „wynagrodzenie za cały czas pozostawania
bez pracy (art. 57 § 2) należy obliczać według wynagrodzenia za pracę, jakie
otrzymałby pracownik, gdyby w tym czasie pracował”. Z argumentów podniesionych
w uzasadnieniu wynika, że stanowisko to można odnieść także do wynagrodzenia z
art. 57 § 1 k.p. Pogląd ten Sąd Najwyższy podtrzymał w wyroku z dnia 12 lipca
2011 r., II PK 18/11 (OSNP 2012 nr 17-18, poz. 220). Założeniem takiej interpretacji
10
jest trafna konstatacja, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy to
odszkodowanie za szkodę, jaką poniósł pracownik w wyniku utraty wynagrodzenia
za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę stosunku
pracy. Stąd też wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy powinno
odpowiadać (być obliczone) wynagrodzeniu za pracę, jakie otrzymywałby
pracownik, gdyby w tym czasie pozostawał w stosunku pracy. W związku z tym
przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r.
w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i
wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop,
nie mogą zmieniać samej zasady, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez
pracy stanowi odszkodowanie za utratę wynagrodzenia za pracę, które w tym
czasie pracownik otrzymywałby.
Na koniec zaś należy wskazać na niespójność między oznaczeniem przez
pozwanego w skardze kasacyjnej zakresu zaskarżenia, z którego jednoznacznie
wynika, że wyrok Sądu Okręgowego został zaskarżony tylko w części. W
rzeczywistości zakres zaskarżenia obejmuje pkt l lit. a (skarżący kwestionuje
zasądzone w tym puncie kwoty wynagrodzenia, wywodząc z jednej strony że w tym
okresie powód pobierał świadczenia z ubezpieczenia społecznego, z drugiej zaś,
że zasądzona z tego tytułu kwota przewyższa żądanie pozwu) oraz pkt II –
oddalający apelację strony pozwanej co do zasądzonej przez Sąd Rejonowy kwoty
1981,41 zł (wynagrodzenie za wrzesień 2007 r.). W związku z tym wniosek
pozwanego może być uwzględniony w zgodzie z zakresem zaskarżenia wyroku
(art. 39813
§ 1 w związku z art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
Nie zachodziły też okoliczności uzasadniające rozpoznanie przedmiotowej
skargi na rozprawie (art. 39811
§ 1 k.p.c.), która została przyjęta do rozpoznania z
uwagi na jej oczywistą zasadność.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 39815
§ 1 k.p.c.
orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto w
myśli art. 108 § 2 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c.
11