Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 147/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. M.
przeciwko Muzeum […]
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 kwietnia 2015 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 8 listopada 2013 r.,
oddala skargę kasacyjną i zasądza od strony pozwanej na
rzecz powoda kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) tytułem kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
W dniu 7 października 2009 r. powód otrzymał wypowiedzenie umowy o
pracę z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu
31 stycznia 2010 r. Przyczyną wypowiedzenia była likwidacja stanowiska pracy w
2
związku ze zmianami organizacyjnymi wynikającymi z wprowadzenia nowego
Regulaminu Organizacyjnego z dniem 1 października 2009 r. w Muzeum […].
Wyrokiem z dnia 9 lutego 2011 r., Sąd Rejonowy Wydział Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych orzekł o przywróceniu do pracy powoda J. M. do pracy
w Muzeum na dotychczasowych warunkach pracy i płacy.
Wyrokiem z dnia 8 listopada 2011 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację Muzeum.
W dniu 9 listopada 2011 r. J. M. zgłosił Muzeum swoją gotowość do podjęcia
pracy. Zaświadczeniem lekarskim z tego samego dnia został uznany za zdolnego
do wykonywania pracy. Oddział Muzeum […], w którym dotychczas pracował
powód został formalnie zlikwidowany w lutym 2012 r. - wówczas nowa struktura
organizacyjna weszła w życie. Prace nad tą strukturą organizacyjną trwały od
marca 2011 r. Muzeum […] w dniu 16 listopada 2011 r. ponownie rozwiązało z J. M.
umowę o pracę z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który
upłynął 29 lutego 2012 r. Przyczyną wypowiedzenia była likwidacja komórki
organizacyjnej, w której J. M. był zatrudniony, tj. Oddziału […]. Muzeum […]
prowadziło rekrutacje na stanowisko kuratora Pałacu […] oraz kuratora […]. J. M.
posiadał wymagane kwalifikacje do zajmowania ww. stanowisk. Powyższy stan
faktyczny został ustalony na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego w postaci dokumentów, które nie budziły wątpliwości Sądu oraz
zeznań świadków i powoda.
Dokonując oceny prawnej powyżej nakreślonego stanu faktycznego sprawy,
Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo J. M. zasługiwało na uwzględnienie. W
myśl powołanego przez Sąd Rejonowy art. 30 § 4 k.p. w oświadczeniu pracodawcy
o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu
umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna
uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. W ocenie Sądu
Rejonowego powód stał się pracownikiem pozwanego Muzeum jedynie formalnie, a
mianowicie podpisywał listę obecności i został skierowany na badania lekarskie w
celu stwierdzenia zdolności do pracy. Nie przygotowano dla powoda żadnego
stanowiska pracy. Z zeznań świadka E. O. wynikało, że prowadziła ona rozmowy z
kierownikami jednostek organizacyjnych w celu ustalenia możliwości wsparcia
przez powoda ich pracy, ale nie udało się znaleźć dla powoda stanowiska pracy.
3
Świadek B. K. zeznała, że nie otrzymała polecenia przygotowania dla powoda
stanowiska pracy ani zakresu obowiązków. W ocenie Sądu materiał dowodowy
potwierdzał jednoznacznie, że pracodawca wykonywał pozorne czynności, które
miały świadczyć o wykonaniu prawomocnego wyroku przywracającego powoda do
pracy, a w rzeczywistości nie podjął żadnych działań mających na celu stworzenie
dla powoda stanowiska pracy. Natomiast, jak wskazał Sąd Rejonowy, w
postępowaniu z odwołania powoda od wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 7
października 2009 r. pracodawca powinien udowodnić, że zmiany organizacyjne
przeprowadzone w Muzeum skutkowały likwidacją stanowiska pracy powoda. W
konsekwencji zaś nieudowodnienia tych okoliczności Sąd Rejonowy przywrócił
powoda do pracy, a następnie Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego. Wobec
tego pracodawca nie mógł ponownie wypowiedzieć powodowi umowy o pracę
powołując się na fakt, iż nie było dla powoda stanowiska pracy, gdyż oznaczało by
to de facto odmowę wykonania prawomocnego wyroku. W ocenie Sądu pierwszej
instancji pomiędzy prawomocnym przywróceniem powoda do pracy czyli pomiędzy
dniem 8 listopada 2011 r. a momentem wręczenia mu wypowiedzenia w dniu 16
listopada 2011 r. nie nastąpiły żadne nowe okoliczności, które uzasadniały
wypowiedzenie powodowi umowy o pracę. W takim stanie rzeczy pozwany
powinien był przyjąć do wiadomości i wykonać wyrok przywracający powoda do
pracy. Zachowanie pozwanego, który ponownie wypowiedział powodowi umowę o
pracę było natomiast, jak ocenił Sąd Rejonowy, wyrazem kontestowania decyzji
Sądu Rejonowego i Sądu Okręgowego. Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że
powodowi, który stawił się do pracy i był gotowy ją świadczyć, nie tylko nie został
wyznaczony zakres obowiązków, ale również miejsce pracy. Powód jedynie
podpisywał listę obecności i nie świadczył żadnej pracy. Następnie po upływie
tygodnia od momentu zgłoszenia gotowości do pracy powód otrzymał
wypowiedzenie umowy o pracę. Wedle Sądu przedstawione okoliczności wyraźnie
wskazywały na brak realnej woli wykonania przez pozwanego pracodawcę
prawomocnego wyroku przywracającego powoda do pracy. W toku postępowania
przed Sądem pierwszej instancji pracodawca powoływał się na zmiany w strukturze
organizacyjnej skutkujące likwidacją Oddziału Muzeum – […]. Jednakże, jak
ustalono, prace nad nową strukturą organizacyjną trwały od marca 2011 r., a zatem
4
jeszcze na etapie postępowania sądowego toczącego się na skutek odwołania
powoda od wypowiedzenia mu umowy o pracę w dniu 7 października 2009 r.
Zdaniem Sądu pozwany zatem powinien w toku tamtego procesu przedstawiać
argumenty i dowody potwierdzające likwidację stanowiska pracy powoda. Skoro
tego nie uczynił lub w sposób niewystarczający, to nie mógł następnie ponownie
wypowiedzieć powodowi umowy o pracę powołując się na te okoliczności, które
zaistniały przed prawomocnym wyrokiem przywracającym powoda do pracy.
Zdaniem Sądu akceptacja takiego zachowania sprowadzałaby się do umożliwienia
pozwanemu dokonania wypowiedzenia umowy o pracę dwukrotnie z powołaniem
na te same przyczyny i dawałaby pracodawcy możliwość podejmowania prób
udowodnienia swoich racji w toku kolejnych procesów sądowych. W ocenie Sądu
zarówno pierwsze jak i drugie wypowiedzenie umowy o pracę powoływało się w
istocie na tę samą przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę, a mianowicie zmiany
organizacyjne skutkujące likwidacją stanowiska pracy powoda, z tym że za drugim
razem pracodawca szerzej opisał zmiany organizacyjne. Nie ulegało wątpliwości
Sądu, że pracodawca wykorzystał przysługujące mu środki zaskarżenia wyroku
Sądu Rejonowego z dnia 9 lutego 2011 r. i wobec przegranej powinien był
przystąpić do jego wykonania z zamiarem podjęcia realnych, a nie pozornych
działań. Według Sądu Rejonowego zaznaczenia wymagało, że powód został
przywrócony na stanowisko kustosza. Zmiany organizacyjne skutkujące likwidacją
stanowiska pracy nie uzasadniały rozwiązania umowy o pracę z powodem, jeśli nie
wiązały się jednocześnie ze zmniejszeniem zatrudnienia. Innymi słowy,
pracodawca miał prawo rozwiązać z powodem umowę o pracę pod warunkiem, że
nie było możliwości zatrudnienia go na innym, równorzędnym stanowisku. Sąd
ocenił, że tych okoliczności dotyczących zmniejszenia zatrudnienia pozwane
Muzeum w toku niniejszego postępowania nie wykazało. Co więcej, według Sądu, z
materiału dowodowego wynikało, iż w pozwanym Muzeum prowadzone były
rekrutacje na dwa stanowiska, na które powód mógł zostać zatrudniony, gdyż
spełniał niezbędne wymagania. W ocenie Sądu pozwane Muzeum miało wobec
powyższego możliwość zatrudnienia powoda, zaś nieprawdziwe są twierdzenia, że
nie było w strukturze organizacyjnej pozwanego, stanowiska odpowiedniego do
kwalifikacji powoda. Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd Rejonowy
5
doszedł do przekonania, że powództwo podlegało uwzględnieniu. Sąd przywrócił
powoda do pracy, uznając, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje
podstaw do zastosowania art. 45 § 2 k.p.
Od wyroku Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z
dnia 16 kwietnia 2013 r. apelację wywiodła strona pozwana, zaskarżając powołany
wyrok w całości.
Wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy Wydział Pracy oddalił
apelację strony pozwanej.
Sąd Okręgowy podzielił stanowisko, że strona pozwana nie mogła
wypowiedzieć powodowi umowy o pracę, powołując się na okoliczności, o których
istnieniu wiedziała przed momentem wydania przez Sąd Okręgowy prawomocnego
orzeczenia. Prace nad nową strukturą organizacyjną trwały już w marcu 2011 r., a
więc na kilka miesięcy przed wydaniem wyroku przez Sąd drugiej instancji, a zatem
strona pozwana powinna wtedy podnieść argument niecelowości przywracania
powoda do pracy w związku z zaawansowanymi pracami zmierzającymi do
gruntownych przekształceń struktury organizacyjnej pozwanego skutkującymi
likwidacją Muzeum […]. Ocena, że przywrócenie do pracy jest niemożliwe lub
niecelowe, powinna być dokonana według stanu rzeczy istniejącego w chwili
zamknięcia rozprawy. Zdaniem Sądu Okręgowego, trafnie Sąd Rejonowy stwierdził,
że zachowanie pozwanego, który ponownie wypowiedział powodowi umowę o
pracę było wyrazem kontestowania decyzji Sądu Rejonowego i Sądu Okręgowego.
Nie zasadne były również zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 30 § 4 k.p.,
45 § 1 k.p. i art. 65 §1 k.c. w związku z art. 300 k.p. Pomiędzy prawomocnym
przywróceniem powoda do pracy w dniu 8 listopada 2011 r., a momentem
ponownego wręczenia mu wypowiedzenia w dniu 16 listopada 2011 r., w ocenie
Sądu Okręgowego, nie nastąpiły żadne nowe okoliczności, które uzasadniałyby
wypowiedzenie umowy o pracę. Słusznie Sąd pierwszej instancji podkreślił, że
pozwany powinien wykonać wyrok przywracający powoda do pracy. O planowanej
likwidacji Muzeum […] strona pozwana miała wiedzę na długo przed 16 listopada
2011 r., gdyż już w samym uzasadnieniu rozwiązania umowy o pracę powoływała
się na zatwierdzenie przez Radę Muzeum […] w dniu 6 kwietnia 2011 r. propozycji
likwidacji tegoż muzeum i przekazanie marki nowotworzonemu Muzeum […] .
6
Toteż przyczyna wskazana powodowi w wypowiedzeniu była niewątpliwie znana
pracodawcy podczas poprzedniego procesu zakończonego prawomocnym
przywróceniem powoda do pracy. Skoro podczas tego procesu pozwany nie
podnosił zarzutu niecelowości przywrócenia powoda w związku z planowaną
reorganizacją, to nie mógł następnie po zaledwie ośmiu dniach rozwiązać umowy o
pracę, powołując się na znane mu uprzednio przyczyny, gdyż w ten sposób de
facto podważał wyrok przywracający powoda do pracy. W chwili wydawania wyroku
przez Sąd Okręgowy procedura przekształcenia struktury organizacyjnej
pozwanego, choć zaawansowana, to jednakże nie została jeszcze zakończona,
gdyż brak było opinii właściwego ministra odnośnie nowego regulaminu
dotyczącego funkcjonowania pozwanego. Zgodnie bowiem z podzielanym przez
Sąd Okręgowy zapatrywaniem Sądu Najwyższego istniejący w chwili dokonania
wypowiedzenia zamiar przeprowadzenia zmian organizacyjnych polegających na
likwidacji określonego stanowiska pracy nie jest rzeczywistą przyczyną
uzasadniającą to wypowiedzenie, jeżeli dokonanie tych zmian wymaga
zatwierdzenia przez podmiot niezależny od pracodawcy. (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 19 września 2002 r., I PKN 445/01, OSNP 2004 nr 9, poz. 153, OSNP-wkł.
2003 nr 6, poz. 9) Skoro wedle twierdzeń pozwanego Minister Kultury i Dziedzictwa
Narodowego nie wydał takowej opinii do dnia 9 grudnia 2011 r. (data sporządzenia
odpowiedzi na pozew), to przyczyna wskazana w wypowiedzeniu umowy o pracę
wręczonemu powodowi w dniu 16 listopada 2011 r. była nierzeczywista. Odnosząc
się do zarzutu naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 45 § 2 k.p. polegającego na
przyjęciu, że przywrócenie do pracy powoda jest celowe w sytuacji, gdy
pracodawca faktycznie zlikwidował oddział, w którym zatrudniony był powód – Sąd
wskazał, że przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach polega na
dopuszczeniu pracownika do wykonywania czynności należących do jego
obowiązków przed rozwiązaniem umowy o pracę. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia
26 stycznia 1999 r., I PKN 557/98. OSNP 2000 nr 6, poz. 219. M.Prawn. 1999 nr 10,
poz. 8). Ponadto likwidacja stanowiska pracy nie stoi na przeszkodzie przywróceniu
do pracy pracownika, z którym pracodawca rozwiązał umowę o pracę z
naruszeniem prawa. W szczególności, sąd nie może brać pod uwagę wyłącznie
interesu pracodawcy, lecz powinien rozważyć także skutki, jakie odmowa
7
przywrócenia do pracy wywoła w sferze interesów pracownika, (postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., II PK 37/07, LEX nr 898852).
Pomimo likwidacji Muzeum […], pozwany nadal prowadzi działalność muzealną i
zatrudnia kustoszy, zaś kwalifikacje powoda jak najbardziej predestynują go do
zajmowania tego stanowiska. Należy również zauważyć, że po rozwiązaniu umowy
o pracę z powodem pozwany prowadził rekrutację na zbliżone stanowiska. Dlatego
w ocenie Sądu nie było żadnych przeciwwskazań, aby nie uwzględnić żądania
przywrócenia pracownika do pracy. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 8 k.p.
poprzez jego niezastosowanie, Sąd Okręgowy zauważył, że ocena, czy w
konkretnym przypadku ma zastosowanie norma art. 8 k.p., mieści się w granicach
swobodnego uznania sędziowskiego. Sfera ta w ramach postępowania
apelacyjnego może podlegać kontroli tylko w przypadku szczególnie rażącego i
oczywistego naruszenia. Nadto nie może powoływać się na naruszenie zasad
współżycia społecznego osoba, która sama zasady te (lub przepisy prawa) narusza.
Takiej osobie nie przysługuje ochrona z art. 8 k.p. W niniejszej prawie pozwany w
ogóle nie skonkretyzował na czym miało polegać naruszenie przez Sąd Rejonowy
art. 8 k.p., zaś Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw, aby stwierdzić
jakiekolwiek naruszenie tej normy przez Sąd Rejonowy, toteż zarzut ten należało
uznać za chybiony. Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy doszedł do
przekonania, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, wobec czego oddalił apelację
strony pozwanej.
Muzeum […] zaskarżyło skargą kasacyjną wyrok Sądu Okręgowego z dnia 8
listopada 2013 r. w całości. Przedmiotowemu wyrokowi zarzucono naruszenie
prawa materialnego w postaci: - art. 30 § 4 k.p. przez jego błędną wykładnię oraz
niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że przyczyna wskazana w
wypowiedzeniu umowy o pracę powoda nie była wystarczająca do uznania
wypowiedzenia za prawnie uzasadnione i skuteczne; - art. 45 § 1 k.p. przez jego
błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że stan
faktyczny ustalony w sprawie przez Sądy pierwszej i drugiej instancji wyczerpuje
przesłanki wymienione w tym przepisie; - art. 45 § 2 k.p. przez jego błędną
wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że przywrócenie
powoda do pracy jest możliwe, zgodne z prawem lub celowe w sytuacji, gdy
8
pracodawca faktycznie zlikwidował nie tylko stanowisko, lecz całą jednostkę
organizacyjną, w której zatrudniony był powód. W skardze wskazano również
naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego
niezastosowanie polegające na wnioskowaniu Sądu w sposób wykraczający poza
schematy logiki formalnej, oraz naruszenie Konstytucji RP w postaci art. 11, 20 i 22
Konstytucji poprzez nieuwzględnienie przy orzekaniu uprawnienia Muzeum do
swobodnego kształtowania struktury organizacyjnej, w tym także do likwidowania
zarówno jednostek organizacyjnych, jak i poszczególnych miejsc pracy. Z uwagi na
powyższe skarżące Muzeum wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku i jego
zmianę poprzez przekazanie apelacji do ponownego rozpoznania przy
uwzględnieniu kosztów postępowania w drugiej instancji i kosztów postępowania
kasacyjnego; albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i jego zmianę poprzez
przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania;
względnie, na podstawie art. 39816
k.p.c., skarżąca wniosła o orzeczenie o
oddaleniu powództwa albo uznanie wypowiedzenia za niezgodne z prawem i
zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odszkodowania w wysokości
jednomiesięcznego wynagrodzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się nie uzasadniona. W niniejszej sprawie, co nie
było kwestionowane przez strony postępowania, zarówno pierwsze jak i drugie
wypowiedzenie umowy o pracę powoływało się na tę samą przyczynę
wypowiedzenia umowy o pracę, a mianowicie zmiany organizacyjne skutkujące
likwidacją stanowiska pracy powoda, z tym że za drugim razem pracodawca
szerzej opisał zmiany organizacyjne. Ponadto pomiędzy prawomocnym
przywróceniem powoda do pracy, czyli pomiędzy dniem 8 listopada 2011 r. a
momentem wręczenia mu wypowiedzenia w dniu 16 listopada 2011 r. nie nastąpiły
żadne nowe okoliczności, które uzasadniały wypowiedzenie powodowi umowy o
pracę.
Przyczyna likwidacji miejsca pracy powoda była znana. O planowanej
likwidacji Muzeum […] strona pozwana miała wiedzę na długo przed 16 listopada
2011 r., gdyż już w samym uzasadnieniu rozwiązania umowy o pracę powoływała
9
się na zatwierdzenie przez Radę Muzeum […] w dniu 6 kwietnia 2011 r. propozycji
likwidacji tegoż muzeum i przekazanie marki nowotworzonemu Muzeum […]. Toteż
przyczyna wskazana powodowi w wypowiedzeniu była niewątpliwie znana
pracodawcy podczas poprzedniego procesu zakończonego prawomocnym
przywróceniem powoda do pracy.
Mając powyższe okoliczności na uwadze wykonanie prawomocnego wyroku
o przywróceniu pracownika do pracy nie mogło polegać na kolejnym
wypowiedzeniu reaktywowanego stosunku pracy z powołaniem się na przyczynę
znaną pracodawcy przed prawomocnym przywróceniem do pracy, która mogła i
powinna być wskazywana przez pracodawcę jako okoliczność sprzeciwiająca się
możliwości lub celowości przywrócenia do pracy (art. 45 § 2 k.p.) w poprzedniej
prawomocnie osądzonej sprawie o przywrócenie do pracy (art. 366 k.p.c.). W
niniejszej sprawie pozwana takich okoliczności nie wykazała.
Ustawodawca nie definiuje spornego w nauce pojęcia powagi rzeczy
osądzonej (art. 366 k.p.c.), określa jedynie jej zakres przedmiotowy oraz
podmiotowy. Powaga rzeczy osądzonej (res iudicata) zaliczana jest do tzw.
negatywnych przesłanek procesowych i oznacza niedopuszczalność prowadzenia
drugiego procesu co do tego samego roszczenia (ne bis in idem), o którym
orzeczono prawomocnie, pod rygorem nieważności postępowania (art. 379 pkt 3).
Granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej obejmują nie to, co stanowiło
granice powództwa, ale to, co stanowiło przedmiot i podstawę faktyczną
rozstrzygnięcia w chwili wyrokowania w myśl zasady wyrażonej w przepisie art. 316
k.p.c.
Mając na uwadze, że powagę rzeczy osądzonej mają zarówno wyroki
uwzględniające, jak i oddalające powództwo, tak jak w niniejszej sprawie, wskazać
należy że zwłaszcza w przypadku orzeczeń o treści negatywnej wystąpić może
instytucja znana jako causa superveniens, która dotyczy wygaśnięcia powagi
rzeczy osądzonej wskutek zmiany okoliczności faktycznych stanowiących podstawę
faktyczną w chwili wyrokowania.
W niniejszej sprawie jednak z taką sytuacją nie mamy do czynienia, skoro
nie uległ zmianie stan faktyczny stanowiących podstawę faktyczną w chwili
wyrokowania.
10
W przedziale czasowym pomiędzy wydaniem prawomocnego wyroku przez
Sąd Okręgowy w dniu 8 listopada 2011 r., a 16 listopada 2011 r., kiedy to wręczono
powodowi wypowiedzenie umowy o pracę nie doszło do zmiany liczby osób
zatrudnionych u pozwanego czy też likwidacji miejsca pracy powoda. Z kolei
okoliczności, które miały miejsce wcześniej, winny zostać podniesione podczas
poprzedniej rozprawy przed Sądem Okręgowym, toteż były bez znaczenia dla
wyjaśnienia niniejszej sprawy.
Odnosząc się zaś do błędnego ustalenia stanu faktycznego polegającego na
wskazaniu, że w 2011 r. nie nastąpiła likwidacja stanowiska pracy powoda oraz, że
przyczyna rozwiązania umowy o pracę była nieprawdziwa, wskazać należy, że w
ponownym postępowaniu Sądy nie kwestionowały faktu likwidacji miejsca pracy
powoda w przeszłości (co bezsprzecznie wynikało z dokumentów), przedmiotem
oceny był stan faktyczny, z którego wynikało, że przyczyna wskazana powodowi w
powtórnym wypowiedzeniu umowy o pracę była znana pracodawcy już podczas
poprzedniego postępowania sądowego tyczącego się w sprawie przywrócenia
powoda do pracy. Okoliczność ta miała ten skutek, że ta sama przyczyna
wypowiedzenia umowy nie mogła uzasadniać ponownego rozwiązania umowy o
pracę z powodem, bowiem oznaczało by to prowadzenie drugiego procesu co do
tego samego roszczenia, o którym orzeczono prawomocnie wbrew zasadzie - ne
bis in idem.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.