Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2013 r. na rozprawie w Szczecinie

sprawy z powództwa Z. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - Komendzie Powiatowej Policji w K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 19 października 2012 r., sygn. akt I C 472/12

I. oddala apelację,

II. zasądza od powoda Z. K. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym,

III. przyznaje adwokatowi M. S. od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Szczecinie kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych powiększoną o należny podatek VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Małgorzata Gawinek Halina Zarzeczna Eugeniusz Skotarczak

Sygn. akt I ACa 846/12

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 19 października 2012 roku oddalił powództwo Z. K. przeciwko Skarbowi Państwa – Komendzie Powiatowej Policji w K. o zapłatę kwoty 750.000 złotych oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd ustalił, że powód Z. K. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w K. w sprawie o sygn. akt II K 30/10 na karę jednego roku pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 178 §1 k.k. w związku z art. 177 §1 k.k.

Sąd Rejonowy w K. w dniu 23 marca 2011 roku w sprawie o sygn. akt II K 30/10 wydał Komendzie Powiatowej Policji w K. nakaz doprowadzenia powoda Z. K. do Zakładu Karnego w N. celem odbycia kary jednego roku pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 178 §1 k.k. w związku z art. 177 §1 k.k. Powyższy nakaz doprowadzenia wpłynął do Komendy Powiatowej Policji w K. w dniu 1 kwietnia 2011 roku.

W tym okresie powód Z. K. złożył do Sądu Rejonowego w K. wniosek o odroczenie wykonania orzeczonej w stosunku do niego kary pozbawienia wolności.

W dniu 2 maja 2011 roku Sąd Rejonowy w K. przesłał wówczas do Komendy Powiatowej Policji w K. pismo o następującej treści: „Sąd Rejonowy w K. II Wydział Karny zwraca się o zwrot nakazów doprowadzenia Z. K., zam. ul. (...) w G. do zakładu karnego w N., przesłanego w dniu 23.03.2011 r.”

W dniu 8 czerwca 2011 roku funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w K. zatrzymali powoda Z. K. w miejscowości S. na podstawie nakazu doprowadzenia Sądu Rejonowego w K. w sprawie o sygn. II K 30/10 i następnie doprowadzili go Komendy Powiatowej Policji w K.. Powodowi podczas zatrzymania okazano nakaz doprowadzenia z dnia 23 marca 2011 roku oraz pouczono go o prawie wniesienia do sądu zażalenia celem zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości zatrzymania.

Powód Z. K. nie złożył zażalenia na zatrzymanie w dniu 8 czerwca 2011 roku.

W dniu 9 czerwca 2011 roku powód Z. K. został osadzony w Zakładzie Karnym w N. celem odbycia kary pozbawienia wolności.

Po osadzeniu w Zakładzie Karnym w N. powód Z. K. został zbadany przez lekarza i nie stwierdzono przeciwskazań do odbywania przez niego kary pozbawienia wolności.

Powód Z. K. podczas odbywania kary pozbawienia wolności znajduje się pod stałą opieka medyczną.

Sąd uznał, że powództwo oparte na podstawie art. 417 k.c. oraz art. 448 k.c. w związku z art. 23 i 24 k.c. jest bezzasadne.

Sąd wskazał, że czyniąc ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie mógł oprzeć się – w tym zakresie, w jakim okoliczności faktyczne pomiędzy stronami były sporne - wyłącznie na dowodach z dokumentach zawnioskowanych przez strony w postaci nakazu doprowadzenia z dnia 23 marca 2011 roku, protokołu zatrzymania z dnia 8 czerwca 2011 roku, notatki służbowej z dnia 17 lipca 2012 roku, pisma Sądu Rejonowego w K. w sprawie o sygn. II Ko 95/10, książeczki zdrowia powoda. Sąd uznał te dokumenty za wiarygodne, albowiem autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Podkreślił, że strony – w szczególności powód – nie naprowadził żadnych innych dowodów pozwalających zweryfikować jego twierdzenia i w konsekwencji poczynić ustalenia faktyczne, na które powoływała się strona powodowa. Nie mają takiego waloru dowody z kserokopii dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, albowiem kserokopie dokumentów nie mają mocy dowodu z dokumentów. Z kolei dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny sąd uznał za zbędny z uwagi na to, że sąd w tym postępowaniu nie mógł badać, czy istniały przesłanki do odroczenia wykonania powodowi kary pozbawienia wolności. Niezależnie od tego zauważył, że z dokumentacji medycznej przedłożonej na żądanie samego powoda wynika, że powód po osadzeniu w zakładzie karnym powód został zbadany przez lekarza i nie stwierdzono przeciwskazań do odbywania przez niego kary pozbawienia wolności, jak również wynika, że podczas osadzenia w zakładzie karnym powód ma zapewnioną opiekę medyczną.

Sąd wskazał, że przepis art. 417 §1 k.c. uzależnia powstanie odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa od możliwości przypisania czynu niedozwolonego, polegającego na niezgodnym z prawem działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu władzy publicznej, które prowadzi do powstania szkody. Sąd wskazał, że dla przypisania Skarbowi Państwa odpowiedzialności deliktowej nie jest konieczne, aby zachowanie wyrządzającego szkodę było zawinione, wystarczające jest bowiem ustalenie, że jego postępowanie jest obiektywnie bezprawne.

W niniejszej sprawie strona powodowa wiąże obowiązek naprawienia szkody przez pozwanego z czynnościami służbowymi funkcjonariuszy Policji polegających na wykonywaniu prawomocnych orzeczeń sądowych w sprawach karnych. Ta sfera działalności publicznej musi być uznana za wykonywanie władzy publicznej, albowiem nie należy ona do sfery aktywności innych podmiotów i wiąże się z władczym kształtowaniem sytuacji jednostek.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 417 k.c. przesłankami odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa są:

1.  powstanie szkody;

2.  wyrządzenie szkody czynem niedozwolonym polegającym na bezprawnym działaniu lub zaniechaniu podmiotu wykonującego w imieniu Skarbu Państwa władzę publiczną;

3.  normalny związek przyczynowy pomiędzy tak rozumianym czynem niedozwolonym a powstaniem szkody.

Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie poza sporem pozostaje, iż w dniu 8 czerwca 2011 roku funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w K. zatrzymali powoda i następnie przetransportowali go do Zakładu Karnego w N. celem odbycia przez niego kary jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w K. w sprawie o sygn. akt II K 30/10. Tym samym jest oczywiste, że doszło do naruszenia dobra osobistego powoda, jakim jest jego wolność osobista.

Sąd rozważył, czy powyższe naruszenie dobra osobistego było bezprawne.

W pierwszej kolejności zauważył, że zatrzymanie i osadzenie powoda w zakładzie karnym było następstwem prawomocnego orzeczenia w stosunku do niego kary pozbawienie wolności powoda przez sąd.

Z tego względu co do zasady pozbawienie wolności osobistej powoda nastąpiło w ramach obowiązującego porządku prawnego, co uchyla bezprawność naruszenia tego dobra osobistego.

Sąd wziął pod uwagę, że powód kwestionował zasadność i legalność zatrzymania go przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w K. celem osadzenia w zakładzie karnym.

Sąd poddał w związku z tym analizie przepisy art. 10 §1, 79 §1 i 2 kodeksu karnego wykonawczego orz art. 14 i 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (Dz.U. z 2011 r., Nr 287, poz. 1687 ze zm.).

Zdaniem Sądu, analiza powyższych przepisów wskazuje, że doprowadzenie osoby skazanej do zakładu karnego musi się wiązać z jej zatrzymaniem i tym samym pozbawieniem jej wolności.

W niniejszej sprawie strona pozwana wykazała za pomocą dowodu z dokumentu urzędowego w postaci nakazu doprowadzenia z dnia 23 marca 2011 roku, że Sąd Rejonowy w K. w dniu 23 marca 2011 roku w sprawie o sygn. akt II K 30/10 wydał Komendzie Powiatowej Policji w K. nakaz doprowadzenia powoda Z. K. do Zakładu Karnego w N. celem odbycia kary jednego roku pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 178 §1 k.k. w związku z art. 177 §1 k.k. Jak wskazano wyżej – biorąc pod uwagę treść art. 10 §1 k.k.w. w związku z art. 79 §1 i 2 k.k.w. – Policja miała nie tylko uprawnienie, ale także obowiązek wykonać powyższe polecenie Sądu Rejonowego w K..

Sąd wziął pod uwagę, że strona powodowa podniosła zarzut, że sąd na skutek wniosku powoda o odroczenie wykonania kary cofnął nakaz jego doprowadzenia do zakładu karnego. W istocie z dokumentu w postaci pisma Sądu Rejonowego w K. w sprawie o sygn. II Ko 95/10 wynika, że w dniu 2 maja 2011 roku Sąd Rejonowy w K. przesłał do Komendy Powiatowej Policji w K. pismo o następującej treści: „Sąd Rejonowy w K. II Wydział Karny zwraca się o zwrot nakazów doprowadzenia Z. K., zam. ul. (...) w G. do zakładu karnego w N., przesłanego w dniu 23.03.2011 r.” Zauważył jednak, że z treści powyższego pisma nie wynika, że sąd cofnął uprzednio wydane polecenie doprowadzenie powoda do zakładu karnego celem odbycia przez niego kary pozbawienia wolności. Użyte w tym dokumencie określenie „zwraca się o zwrot nakazów doprowadzenia” zdaniem Sądu nie można uznać za tożsame z poleceniem zaniechania wykonania powyższych nakazów i z tego względu funkcjonariusze Policji zasadnie uznali, że nadal wiąże ich polecenie wynikające z nakazu doprowadzenia z dnia 23 marca 2011 roku. Oznacza to, że działanie funkcjonariuszy Policji polegające na zatrzymaniu powoda w dniu 8 czerwca 2011 roku i jego doprowadzeniu do zakładu karnego było zgodne z prawem.

Niezależnie od tego Sąd wskazał, że późniejsze pozbawienie powoda wolności na skutek osadzenia go w zakładzie karnym nie było następstwem zatrzymania go przez policję, leczy wynikało z prawomocnego wyroku sądu skazującego go na karę pozbawienia wolności.

Sąd wziął pod uwagę, że powód podnosił, że złożył wniosek o odroczenie wykonania powyższej kary pozbawienia wolności, jednak na okoliczność toczącego się postępowania w przedmiocie tego wniosku nie naprowadził żadnego obiektywnego wniosku. Ponadto należy podkreślić, że zgodnie z art. 9 § 4 kodeksu karnego wykonawczego samo złożenie wniosku o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności nie wstrzymuje wykonania orzeczenia, którego wniosek dotyczy, chyba że sąd, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, postanowi inaczej. W niniejszej sprawie powód nie wykazał, żeby w związku z jego wnioskiem o odroczenie kary pozbawienia wolności sąd wstrzymał wykonanie orzeczenia, co oznacza, że to orzeczenie podlegało wykonaniu.

Sąd podkreślił również, że powód nie uprawdopodobnił w żaden sposób, że gdyby nie został osadzony w zakładzie karnym, jego wniosek o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności zostałby uwzględniony. Powód powołał się w tej mierze na swój stan zdrowia, jednak z dokumentacji medycznej przedłożonej na jego wniosek wynika, że stan zdrowia powoda nie uniemożliwiał odbywanie przez niego kary pozbawienia wolności – o czym świadczy także fakt, że sąd penitencjarny prawomocnym postanowieniem oddalił jego wniosek o udzielenie przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę, że przesłanki udzielenia przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności są analogiczne jak w przypadku odroczenia wykonywania tej kary, fakt oddalenia wniosku powoda o udzielenie mu przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności wskazuje pośrednio na to, że powód nie spełniał także przesłanek do odroczenia wykonania tej kary. W tym stanie rzeczy brak, zdaniem Sądu, racjonalnych podstaw do uznania, że gdyby nie doszło do zatrzymania powoda w dniu 8 czerwca 2011 roku i jego doprowadzenia do zakładu karnego, to powód nie musiałby odbywać prawomocnie orzeczonej w stosunku do niego kary pozbawienia wolności.

Konkludując, w tym stanie Sąd przyjął, że powód został pozbawiony wolności w ramach obowiązującego porządku prawnego, co uchyla bezprawność naruszenia tego dobra osobistego.

Oznacza to także, że nie została spełniona podstawowa przesłanka odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa, jaką jest wyrządzenie szkody czynem niedozwolonym polegającym na bezprawnym działaniu lub zaniechaniu podmiotu wykonującego w imieniu Skarbu Państwa władzę publiczną. Z tego względu zbędne było badania pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, to jest powstania i zakresu szkody doznanej przez powoda oraz związku przyczynowego pomiędzy czynem niedozwolonym a szkodą. Na marginesie Sąd zauważył jednak, że powód nie naprowadził żadnych obiektywnych dowodów pozwalających zweryfikować jego twierdzenia, że w wyniku pozbawienia go wolności doszło do pogorszenia stanu jego zdrowia, rozpadu związku partnerskiego, umieszczenia dzieci w domu dziecka i depresji jego konkubiny.

Z powyższych przyczyn powództwo jako bezzasadne podlega to oddaleniu, co znalazło odzwierciedlenie w punkcie I sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c. w związku z art. 102 k.p.c.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powodowi Sąd orzekł na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 w związku z art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze. Wysokość wynagrodzenie pełnomocnika ustalono na podstawie §19 pkt. 1 w związku z §6 pkt. 7 w związku z §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Apelację od tego wyroku wniósł powód.

Zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając wydanemu rozstrzygnięciu:

1)  naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 417 k.c. w związku z art. 23 k.c. i art. 24 i k.c. poprzez błędne uznanie, że powód został pozbawiony wolności w ramach obowiązującego porządku prawnego, co uchyla bezprawność naruszenia dóbr osobistych w postaci wolności i godności człowieka,

2)  naruszenie przepisów postępowania w zakresie mającym wpływ na rozstrzygnięcie :

-

art. 166 k.p.c. poprzez nieprzedłużenie przez Przewodniczącego terminu do wykonania zobowiązania do złożenia pisma przygotowawczego, pomimo tego, że zachodziły ważne powody,

-

art. 232 zd. 2 k.p.c. poprzez zaniechanie dopuszczenia z urzędu dowodu z informacji Sądu Rejonowego w K. co do interpretacji wyrażenia „zwraca się o zwrot nakazów doprowadzenia",

-

art. 299 k.p.c. poprzez zaniechanie dopuszczenia z urzędu dowodu z przesłuchania powoda w charakterze strony

Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w całości w zakresie dotyczącym oddalenia powództwa i zasądzającym od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda Z. K. kwoty 750.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia powództwa,

2)  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych,

ewentualnie:

3)  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie,

4)  przyznanie pełnomocnikowi powoda kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, oświadczając, że powyższe koszty nie zostały opłacone zarówno w całości jak i w części.

W odpowiedzi na apelację Skarb Państwa – Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna.

Sąd Apelacyjny w całości popiera ustalenia i rozważania Sądu I instancji.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 417 k.c. w związku z art. 23 i 24 k.c.

Sąd I instancji szeroko rozważał zasadność zatrzymania, a następnie doprowadzenia powoda do zakładu karnego.

Obowiązek ten i zarazem prawo policji wynika z powoływanych przez Sąd I instancji art. 10 §1 i art. 79 §1 i 2 kodeksu karnego wykonawczego oraz art. 14 i 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji.

Powód podnosi, że zatrzymanie powoda było bezprawne w sytuacji, kiedy Sąd Rejonowy w K. pismem z dnia 2 maja 2011 roku zwrócił się do pozwanego o zwrot nakazu doprowadzenia.

Zasadnie sąd I instancji wskazuje, że Sąd zwrócił się jedynie z prośbą o zwrot nakazów doprowadzenia, co nie jest równoznaczne z ich uchyleniem. Funkcjonariusze pozwanego nie mieli zatem podstaw do przyjęcia, że nakazy te będą uchylone.

Podkreślić również należy za Sądem I instancji, że podstawą pozbawienia powoda wolności nie było zatrzymanie powoda przez funkcjonariuszy pozwanego , a było skutkiem orzeczonej kary pozbawienia wolności na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w K. w sprawie o sygn. II K 30/10.

Zasadnie wskazuje również Sąd I instancji, że niezalenie od zatrzymania powoda to powód i tak musiałby odbyć prawomocnie orzeczoną karę pozbawienia wolności.

Podkreślić również należy, że powód pouczony o prawie wniesienia zażalenia na zatrzymanie nie zaskarżył tej czynności. Wniosek powoda o udzielenie mu przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności nie został uwzględniony przez sąd penitencjarny.

Przy przyjęciu powoda do zakładu karnego lekarz badający powoda nie stwierdził przeszkód do odbywania kary pozbawienia wolności przez powoda. Działanie pozwanego nie było zatem bezprawne, gdyż działał on na podstawie powoływanych wyżej przepisów k.k.w. oraz ustawy o Policji.

Brak bezprawności działania pozwanego w rozumieniu art. 417 k.c. w związku z art. 23 i 24 k.c. wyklucza jego odpowiedzialność w niniejszym procesie.

Niezależnie od tego powód w żaden sposób nie wykazał takiego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem dóbr osobistych a działaniem pozwanego, jak również powstania i zakresu wysokości szkody.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika nie naprowadził żadnych obiektywnych dowodów pozwalających przyjąć, że w wyniku pozbawienia go wolności doszło do pogorszenia stanu jego zdrowia, rozpadu związku partnerskiego, umieszczenia dzieci w domu dziecka i depresji jego konkubiny.

Bezzasadny jest również zarzut naruszenia art. 166 k.p.c.

Pełnomocnik powoda w dniu 7 sierpnia 2012 r. potwierdził (k. 62) odbiór pisma z dnia 23 lipca 2012 r. zawierającego zarządzenie przewodniczącego z dnia 18 lipca 2012 r. (k. 34, 36), zobowiązującego go do złożenia w terminie 14 dni (tj. do 21.08.2012 r.) pisma przygotowawczego zawierającego powołanie wszystkich wniosków dowodowych, zarzutów i okoliczności faktycznych, pod rygorem utraty prawa ich powoływania w dalszym toku postępowania.

Pełnomocnik powoda pismem z dnia 17 sierpnia 2012 r. (k. 80) zwrócił się do sądu o przedłużenie tego terminu o 14 dni. Przewodniczący termin ten przedłużył do dnia 31 sierpnia 2012 r., o czym pełnomocnik został zawiadomiony telefonicznie (k. 84).

Kolejnym pismem z dnia 31 sierpnia 2012 r. (wpływ do sądu 4.09.2012 r. – k. 88) pełnomocnik powoda wniósł o kolejne przedłużenie terminu o 14 dni powołując się na brak kontaktu z powodem. Przewodniczący wniosek ten odrzucił zarządzeniem z dnia 6 września 2012 r. (k. 90).

Zgodzić się należy z apelującym, że co do zasady, zgodnie z art. 166 k.p.c., termin ten mógł być przedłużony, ale dla jego przedłużenia podane muszą być wiarygodne przyczyny. Nie sposób bowiem przyjąć, że w dotychczasowym terminie pełnomocnik powoda nie był w stanie skontaktować się z powodem. Podkreślić należy, że pełnomocnik biernie (co wynika z pisma z 31.08.2012 r.) wyczekiwał na kontakt z powodem, nie czyniąc nic by ten kontakt nawiązać samemu.

Powyższe uzasadniało wydanie zarządzenia oddalającego wniosek przez przewodniczącego, gdyż bierne oczekiwanie na kontakt z powodem przyczyniłoby się jedynie do nieusprawiedliwionego przedłużenia postępowania.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 232 §2 k.p.c. Sąd może dopuścić dowód z urzędu, ale nie ma takiego obowiązku. O przeprowadzenie takiego dowodu mógł zwrócić się pełnomocnik powoda, czego jednak nie uczynił. Wskazać należy, że sąd jest uprawiony, a nawet zobowiązany, do interpretacji poszczególnych dowodów. Za przeprowadzeniem dowodu z urzędu mogą przemawiać istotne braki w postępowaniu dowodowym. W niniejszym postępowaniu sytuacja taka nie występowała.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego analiza wskazywanych dowodów dokonana przez Sąd I instancji jest prawidłowa, a zatem brak było uzasadnienia zwracania się sądu o interpretację pisma Sądu Rejonowego w K. z dnia 2 maja 2011 roku.

Nie jest również zasady zarzut naruszenia art. 299 k.p.c. Zgodnie z jego treścią dowód z przesłuchania stron ma charakter posiłkowy, a zatem sąd może wziąć go pod uwagę w przypadku, w którym po wyczerpaniu innych środków dowodowych lub w ich braku zostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Powód nie wykazał w toku postępowania żadnych dowodów istnienia szkody oraz jej wysokości.

Samo twierdzenie strony powodowej nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę te twierdzenia zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.p.c.).

Marginalnie już tylko wskazać należy, że również w tym przypadku powód zarzuca naruszenie art. 299 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie tego dowodu z urzędu, w sytuacji, gdy o przeprowadzenie tego dowodu mógł wnosić jego pełnomocnik, a z tym wiążą się wskazane wyżej rozważania co do powoływania dowodów z urzędu.

W tej sytuacji, mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

Orzeczenie o kosztach (pkt II) sąd oparł na podstawie art. 98 k.p.c., nie znajdując uzasadnienia do ponownego zastosowania wobec powoda art. 102 k.p.c., w sytuacji, gdy powód mógł rozważyć zasadność wniesienia apelacji, poniesienia konsekwencji jej wniesienia, znając ustalenia i rozważania Sądu I instancji.

Trudna sytuacja materialna powoda nie może być bowiem wystarczającą przesłanką usprawiedliwiającą nie obciążanie kosztami w sytuacji wnoszenia bezzasadnych powództw.

Orzeczenie o kosztach (pkt III) Sąd Apelacyjny oparł na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 w związku z art. 29 ust. 1 i 2 ustawy o adwokaturze oraz §19 w związku z §6 pkt 7, 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Eugeniusz Skotarczak Halina Zarzeczna Małgorzata Gawinek