Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2015r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Stupnicki

Protokolant: Joanna Szajkowska

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Urszula Gierulska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 28 października 2014 r., 3 grudnia 2014 r., 12 stycznia 2015 r. i 20 lutego 2015 r.

s p r a w y : G. Ś.

syna J. i B. z d. J.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 13.02.2013 roku w J. w sklepie (...) przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Bank S.A. we W. w ten sposób, że po uprzednim przedłożeniu dokumentu tożsamości, wprowadzeniu w błąd pracownika sklepu i banku co do zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w J. na czas nieokreślony, osiąganych dochodach w wysokości 1800,00 zł netto miesięcznie zawarł umowę o kredyt konsumencki o numerze (...) na zakup Notebooka A. w systemie sprzedaży ratalnej otrzymując kredyt w kwocie 1347,25 zł, uiszczając wymaganą kwotę 200 zł, podczas gdy w rzeczywistości nie był zatrudniony w w/wym firmie, ani w innej, nie mając zamiaru ani możliwości wywiązania się z warunków umowy, czym działał na szkodę (...) Bank S.A. we W. ul. (...), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany prawomocnym:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 06.07.2009 roku sygn. akt II K 251/09 za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 14.08.2009 roku do dnia 29.06.2011 roku zaliczając na poczet kary okres od dnia 02.04.2009 roku do dnia 06.07.2009 roku

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego G. Ś. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, iż doprowadził on do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Finanse S.A. we W. tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to za podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego G. Ś. środek karny w postaci naprawienia szkody w kwocie 1347,25 zł (jeden tysiąc trzysta czterdzieści siedem złotych dwadzieścia pięć groszy) na rzecz (...) Bank S.A. we W.;

III.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca (...) Bank S.A. we W. dowód rzeczowy opisany w wykazie Drz 598/14;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżonego G. Ś. od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza mu opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 lutego 2013 roku G. Ś. udał się do sklepu (...) mieszczącego się w J. przy ul. (...). Tam przedłożył pracownikowi tego sklepu (...) swój dowód osobisty i oświadczył, że chce dokonać zakupu w systemie ratalnym Notebooka A.. K. M. w systemie komputerowym (...) SA we W. sporządził umowę o kredyt konsumencki o numerze (...) w oparciu o dane przekazane mu przez G. Ś.. G. Ś. zapewnił, że jest zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w J. na czas nieokreślony, osiągając dochodu w wysokości 1800 zł netto miesięcznie. W rzeczywistości w tym czasie G. Ś. nie pracował na umowę o pracę. Wprowadzając tym zapewnieniem w błąd K. M. oraz nieustalonego pracownika banku co do swojej sytuacji majątkowej oraz możliwości i chęci spłaty rat, po dokonaniu wymaganej wpłaty w kwocie 200 zł zawarł tą umowę na zakup Notebooka A. w systemie sprzedaży ratalnej otrzymując kredyt w kwocie 1347,25 zł. Gdyby G. Ś. przyznał, że w dniu 13 lutego 2013r, nie pracuje na umowę o pracę kredytujący nie zgodziłby się na zawarcie tej umowy . G. Ś. dotychczas nie spłacił żadnej raty tego kredytu konsumenckiego mimo, że w miesiącach marcu, kwietniu i maju – do 9 maja 2013r. pracował bez umowy o pracę u Z. D.. W miesiącu marcu 2013r. G. Ś. u Z. D. zarobił kwotę 1224 złote, w miesiącu kwietniu 2013r. kwotę 1663,20 złotych zaś w maju 2013r. kwotę 420 złotych.

(dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego k.141-142,143,184;

- zeznania świadka Z. D. k.154-155;

- zeznania świadka T. T. k.25-26,183-184;

- zeznania świadka K. B. k.142-143;

- zeznania świadka W. K. k.34-36,142;

- zeznania świadka K. M. k.28-30,51-52,161-162;

- umowa o kredyt gotówkowy z załącznikami k.18)

G. Ś. był uprzednio wielokrotnie karany sądownie w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 06.07.2009 roku w sprawie o sygn. akt II K 251/09, za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. G. Ś. został skazany na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 14.08.2009 roku do dnia 29.06.2011 roku - na poczet której zaliczono mu okres od dnia 02.04.2009 roku do dnia 06.07.2009 roku.

(dowód:

- dane o karalności oskarżonego k.169-170;

- odpisy wyroków sądowych k.80-84)

Oskarżony G. Ś. zarówno w toku postpowania przygotowawczego jak i na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Z treści jego wyjaśnień wynika jednak, iż przyznał się on jedynie do wzięcia kredytu na zakup laptopa. Przyznał także, iż nigdy nie pracował w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w J. na czas nieokreślony, za wynagrodzeniem w wysokości 1800 zł netto miesięcznie, dodając, iż nie wie skąd taki zapis znalazł się w umowie kredytowej. Zapewnił, że w tym czasie pracował w przedsiębiorstwie (...) otrzymując „średnią krajową” dodając, iż taką informację podał pracownikowi sklepu (...) w J.. Wyjaśnił, że miał odroczone raty na trzy miesiące i dlatego po podpisaniu umowy ich nie spłacał zaś w maju 2013r. został zamknięty w zakładzie karnym, toteż nie mógł już ich spłacać.

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim przyznał, iż zawarł umowę o kredyt konsumencki na zakup w systemie ratalnym Notebooka A., wpłacając przed podpisaniem umowy kwotę 200 złotych były wiarygodne. Korespondowały one bowiem z dowodem z dokumentu w postaci umowy kredytowej (k.18 akt sprawy), którego autentyczności nikt nie kwestionował. Wiarygodne były także wyjaśnienia oskarżonego co do faktu, iż nigdy nie pracował w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w J., gdyż znajdowały one potwierdzenie w wiarygodnych zeznaniach świadka W. K..

Niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim zapewnił, że w dniu 13 lutego 2013r. był zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) otrzymując „średnią krajową”. W rzeczywistości G. Ś. pracował w tym przedsiębiorstwie, jednakże po pierwsze była to praca „na czarno” tj. bez umowy o pracę zaś po wtóre rozpoczął ją w miesiącu marcu 2013r. Właściciel przedsiębiorstwa (...) precyzyjnie opisał, że w miesiącu marcu oskarżony przepracował u niego 136 godzin otrzymując za godzinę pracy 9 złotych, w miesiącu kwietniu 168 godzin otrzymując za godzinę pracy 9 złotych i 50 gorszy zaś w miesiącu maju – do 9 maja 2013r. przepracował 40 godzin otrzymując za godzinę pracy 10 złotych i 50 groszy. Zapewnił przy tym, że na 100% jest pewny, że oskarżony nie pracował u niego w miesiącu lutym 2013r. (k.154 akt sprawy). Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważania wiarygodności zeznań Z. D.. Składając zeznania przyznał on bowiem niekorzystne dla siebie pod względem prawnym okoliczności tj. fakt, że oskarżony pracował u niego bez umowy o pracę a zatem przyznał się do łamania praw pracowniczych. To zaś wskazywało na szczerość jego zeznań. Skoro Z. D. zeznał, że w miesiącu lutym 2013r. – a zatem w czasie podpisania umowy o kredyt konsumencki oskarżony na 100 % nie pracował w jego przedsiębiorstwie to logiczne było uznanie, iż sprzeczne z tymi zeznaniami wyjaśnienia oskarżonego, co do momentu rozpoczęcia pracy w tym przedsiębiorstwie nie niewiarygodne. Wskazać przy tym należy, iż Z. D. swoją pewność co do tej okoliczności należycie uzasadnił. Wskazując, że na mniejszą ilością godzin przepracowanych przez niego w miesiącu marcu przez oskarżonego, co wskazywało, iż ten nie rozpoczął tej pracy nawet od samego początku miesiąca marca. Podkreślić przy tym należy, iż w świetle zeznań Z. D. oczywiste było, że oskarżony nigdy nie pracował w jego firmie w oparciu o umowę o pracę. Tym samym zapewnienia oskarżonego, iż rzekomo przekazał pracownikowi sklepu (...), iż „pracuje w Pionierze otrzymując średnia krajową” zaś w umowie, bez jego wiedzy znalazło się oświadczenie o rzekomym jego zatrudnieniu w firmie (...) Sp. z o.o. w J. na czas nieokreślony, osiągając dochodu w wysokości 1800 zł netto miesięcznie były niewiarygodne. Były one bowiem nie tylko sprzeczne z zeznaniami pracownika sklepu (...) ale także nielogiczne. Jak wynika bowiem z rzeczowych a przez to wiarygodnych zeznań świadka T. T., gdyby oskarżony, ubiegający się kredyt konsumencki w (...) SA we W. przyznał, że nie pracuje w oparciu o umowę o pracę lecz „na czarno” to kredytujący po prostu nie udzieliłby mu kredytu (k.183 akt sprawy). To oskarżony zaś (a nie K. M.) chciał uzyskać ów kredyt. Tym samym zapewnienia oskarżonego, iż to nie on złożył oświadczenie o swoim rzekomym zatrudnieniu w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w J. na czas nieokreślony, za wynagrodzeniem w wysokości 1800 zł netto miesięcznie było nielogiczne. Tylko on bowiem był zainteresowany by uzyskać kredyt konsumencki a bez tego oświadczenia kredytu takiego by nie otrzymał. Tym samym Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważenia wiarygodności zeznań świadka K. M., iż w umowie kredytowej podpisanej przez oskarżonego zawarł jedynie te dane, które podał mu osobiście oskarżony. Niewiarygodne były także wyjaśnienia oskarżonego, jakoby zgodnie z umową miał trzymiesięczne odroczenie spłaty rat kredytu. Wyjaśnienia te były bowiem sprzeczne z treścią tej umowy (k.18 akt sprawy). W umowie tej wprost i wyraźnie wskazano (pkt II ppkt 2), iż kredyt ma być spłacany w 24 ratach po 74,93 złotych płatnych do 13 dnia miesiąca począwszy od marca 2013r. – który to zapis był nawet dokonany tzw. pogrubioną czcionką. Tym samym pierwszą ratę w wysokości 74,93 złotych oskarżony miał zapłacić do 13 marca 2013r. zaś drogą do dnia 13 kwietnia 2013r. W tym czasie tj. w miesiącach marzec i kwiecień oskarżony pracował bez umowy o pracę w przedsiębiorstwie (...) otrzymując z tego tytułu miesięcznie kwoty ponad 1000 złotych. Pomimo tego nie oskarżony dokonał spłaty żadnej raty. Zważywszy, iż w momencie zawierania umowy oskarżony w ogóle nie pracował, zaś gdy rozpoczął pracę „na czarno” nie spłacił żadnej wymaganej raty, mimo posiadania na to wystarczających środków pieniężnych logiczne jest ustalenie, iż zawierając tą umowę nie miał on ani możliwości ani zamiaru jej wykonania a jego późniejsze działania – w tym pismo skierowane do pokrzywdzonego wyrażające wolę „rozłożenia zadłużenia na raty” (k. 152 akt sprawy) miały jedynie charakter pozorny.

Sąd jako wiarygodne uznał zeznania świadka K. B. co do wykonywania pracy przez oskarżonego, gdyż korespondowały one z zeznaniami Z. D.. Oczywiste jest przy tym, że osoba, które wypłaciła pieniądze nieżyjącej matce oskarżonego miała dokładniejsze wiadomości o wysokości zarobionych przez G. Ś., niż znajoma jego matki, która wiadomości miała jedynie zasłyszane. Tym samym w zakresie wysokości zarobku oskarżonego w miesiącu maju Sąd oprał się na zeznaniach Z. D..

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów ujawnionych w toku procesu, bowiem były one sporządzone przez powołane do tego podmioty w granicach ich kompetencji, a żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności.

G. Ś. swoim działaniem podjętym w dniu 13.02.2013 roku w J. w sklepie (...) przy ul. (...) polegającym a tym, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Finanse S.A. we W. w ten sposób, że po uprzednim przedłożeniu dokumentu tożsamości, wprowadzeniu w błąd pracownika sklepu i banku co do zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w J. na czas nieokreślony, osiąganych dochodach w wysokości 1800,00 zł netto miesięcznie zawarł umowę o kredyt konsumencki o numerze (...) na zakup Notebooka A. w systemie sprzedaży ratalnej otrzymując kredyt w kwocie 1347,25 zł, uiszczając wymaganą kwotę 200 zł, podczas gdy w rzeczywistości nie był zatrudniony w tej firmie, ani w innej, nie mając zamiaru ani możliwości wywiązania się z warunków umowy, czym działał na szkodę (...) Bank S.A. we W. ul. (...), wyczerpał znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k.

Oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim przemyślanym, kierunkowym. Chciał bowiem, uzyskać korzyść majątkową kosztem (...) Finanse S.A. we W. i by osiągnąć ten cel złożył fałszywe oświadczenie o swoim rzekomym zatrudnieniu i osiąganych dochodach wprowadzając w ten sposób w błąd pracownika sklepu a także nieustalonego pracownika banku w błąd, co do swojej zdolności kredytowej oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy o kredyt konsumencki , doprowadzając do podpisania umowy o kredyt konsumencki w kwocie 1347,25 zł złotych nie mając zamiaru ani możliwości spłaty rat tego kredytu czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Finanse S.A. we W. (wyczerpując w ten sposób znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k.) którego następcą prawnym jest (...) Bank S.A. we W..

G. Ś. dopuścił się tego czynu będąc uprzednio skazanym za przestępstwo umyślne z art. art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności – którą odbył od dnia 14.08.2009 roku do dnia 29.06.2011 roku. Przypisanego mu czynu z art. 286 § 1 k.k. (który jest przestępstwem podobnym w rozumieniu art. 115 § 3 k.k. do przestępstwa z art. 280 § 1 k.k.– gdyż są to czyny tego samego rodzaju) dopuścił się w dniu 13 lutego 2013r. a zatem w przeciągu niespełna 2 lat po odbyciu (w dniu 29 czerwca 2011r.) tej kary. Tym samym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa o jakich stanowi art. 64 § 1 k.k.

Oskarżony jest osobą pełnoletnią. Dopuszczając się przypisanego mu czynu nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę jego działania lub podejmowania decyzji. Tym samym jest zdolny do zawinienia.

Czyn oskarżonego charakteryzował się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Na stopień społecznej szkodliwości tego czynu miał wpływ sposób działania oskarżonego oraz okoliczności jego popełnienia. Oskarżony działał z premedytacją, podejmował szereg zachowań (chociażby ustalił adres i NIP swojego rzekomego pracodawcy – (...) spółka z o.o. w J.) by osiągnąć korzyść majątkową. Ponadto mając świadomość, że nie będzie spłacał tego kredytu (gdyż nie spłacił żadnej z miesięcznych rat) zostanie ustalony jako sprawca. Umowę kredytu zawierał bowiem w oparciu o swój dowód osobisty tj. dokument poświadczający jego tożsamość. Ta okoliczność świadczyła o demoralizacji oskarżonego, który tak lekceważył porządek prawny, że dopuścił się przestępstwa mając niejako pewność, że zostanie wykryty jako sprawca toteż wiedział, że będzie musiał ponieść odpowiedzialność karną za swoje działanie. Okolicznością zmniejszającą stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był fakt, iż szkoda wyrządzona tym przestępstwem nie była wysoka i wynosiła jedynie 1347,25 zł złotych. Sąd nie przeoczył jednak, że szkoda ta nie została dotychczas naprawiona a także nie pominął, iż dla tak niewielkiego „zysku” oskarżony zdecydował się popełnić przestępstwo i to w okolicznościach jednoznacznie wskazujących na niego jako na sprawcę. Jak już wskazano powyżej, świadczyło to o dużej demoralizacji oskarżonego i nasileniu jego negatywnych skłonności.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią, wielokrotną karalność oskarżonego w zakresie w jakim nie wpływało to na kwalifikację prawną jego czynu.

Za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu Sąd uznał karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta, choć w dolnych granicach ustawowego zagrożenia (wynoszących od 6 miesięcy do 12 lat pozbawienia wolności) winna być dla oskarżonego wystarczającą dolegliwością, która uświadomi mu nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem, a przez to wdroży go do przestrzegania reguł społecznych polegających na tym, że człowiek zaspokaja swoje potrzeby materialne pracując nie zaś popełniając przestępstwa. Kara ta winna spełnić także swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że przestępstwo nie pozostaje bez odpowiedniej odpłaty karnoprawnej a przez to utrwalić prawidłowe postawy w społeczeństwie.

Mając na względzie dotychczasowy sposób życia oskarżonego, który był uprzednio wielokrotnie karany w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, w ocenie Sądu jedynie jego izolacja od społeczeństwa spełni zakładane wobec niego cele kary. Sąd uznał, iż brak jest podstaw do przyjęcia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej i ustalenia, iż pomimo zawieszenia wykonania kary będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa w przyszłości. Tym samym Sąd uznał, iż nie są spełnione przesłanki z art. 69 § 1 i § 2 k.k. umożliwiające Sądowi warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności.

Zważywszy, że następca prawny pokrzywdzonego nie odzyskał od oskarżonego dotychczas zwrotu uzyskanej jego kosztem korzyści majątkowej , Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę kwoty 1347,25 zł na rzecz (...) Bank S.A. we W.. Brak orzeczenia takiego środka karnego spowodowałoby nieuzasadnione wzbogacenie się oskarżonego (kosztem pokrzywdzonego) w wyniku popełnienia przestępstwa, co byłoby oczywiście niesprawiedliwe.

W związku z wydaniem wyroku w niniejszej sprawie dokumenty ujęte w wykazie dowodów rzeczowych Drz 598/14 stały się zbędne dla postępowania, wobec czego Sąd na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządził ich zwrot na rzecz (...) Bank S.A. we W..

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., Sąd zwolnił w całości oskarżonego od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty, ponieważ uwzględniając fakt, że oskarżony nie posiada aktualnie stałych dochodów uznał, iż ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.