Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym dnia 24 października 2012 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego K. S. kwoty 638,51 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot i dat wskazanych w pozwie do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż pozwany zobowiązany był do zapłaty na rzecz (...) ( (...)) Sp. z o.o. należności zgodnie z fakturami. Powód tych należności dochodzi jako nabywca wierzytelności.

Od wydanego dnia 25 października 2012 roku nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw, w którym zaskarżyła nakaz zapłaty w całości.

Po przekazaniu sprawy do sądu właściwości ogólnej, powód uzupełnił braki formalne pozwu.

W uzupełnionym sprzeciwie pozwany wskazał, że nie był osobą zamawiającą usługi, których dotyczą sporne faktury, które zostały zlecone przez M. W. (1), który nie był uprawniony do występowania w imieniu pozwanego. Zakwestionował także przedłożone faktury wskazując, że nie stanowią one dowodu na zamówienie i wykonanie usług.

Sąd ustalił, co następuje.

Pozwany w ramach swoje działalności zlecał wykonanie usług przewozu firmie (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W..

Wykorzystując dane pozwanego, bez jego wiedzy M. W. (2) składał zlecenie na wykonanie usług przewozu firmie (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W..

(zeznania M. I. k. 162 – 163, oświadczenie k 99)

W dniu 3 kwietnia 2012 roku (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W. wystawiło fakturę VAT nr (...) na kwotę 122,93 zł za transport przesyłek w okresie od 7 października 2011 roku do 7 października 2011 roku.

(faktura k. 52 – 53)

W dniu 3 kwietnia 2012 roku (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W. wystawiło fakturę VAT nr (...) na kwotę 278,89 zł za transport przesyłek w okresie od 12 października 2011 roku do 12 października 2011 roku.

(faktura k. 54 – 55)

W dniu 3 kwietnia 2012 roku (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W. wystawiło fakturę VAT nr (...) na kwotę 164,94 zł za transport przesyłek w okresie od 19 października 2011 roku do 21 października 2011 roku.

(faktura k. 56 – 57)

Dnia 27 kwietnia 2012 roku (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W. zawarła z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w K. umowę sprzedaży nr (...) przedmiotem której były wierzytelności w stosunku do pozwanego.

(umowa sprzedaży wraz z załącznikiem k. 49 – 51)

Pismem z dnia 27 kwietnia 2012 roku (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W. poinformował pozwanego o dokonaniu sprzedaży wierzytelności.

(zawiadomienie k. 47 – 48)

Pismem z dnia 3 lipca 2012 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty.

(wezwanie do zapłaty oraz wykaz odsetek k. 45 – 46)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów z dokumentów, których autentyczności strony nie kwestionowały, Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, dlatego mogły one stanowić podstawę ustaleń w sprawie.

Sąd oddalił wniosek dowody z zeznań świadka M. W. (2) albowiem pozwany nie wskazał adresu zamieszkania tegoż świadka.

Sąd ustalił także stan faktyczny na podstawie zeznań świadka M. I., które w ocenie Sądu w zakresie niezbędnym do dokonania ustaleń w sprawie należało uznać za spójne i logiczne jak i korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym. W tym świadek w sposób jednoznaczny potwierdził okoliczność, iż M. W. (2) wykorzystując dane pozwanego, bez jego wiedzy składał zlecenia na wykonanie usług przewozu firmie (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W..

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo podlegało oddaleniu w całości jako nieudowodnione.

Powódka swoje roszczenie wywodziła z umowy przewozu jak miała łączyć pozwanego i pierwotnego wierzyciela (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W. oraz umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2012 roku. Podstawą prawną roszczenia powódki jest zatem art. 509 k.c. w związku z przepisami ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz. U. z 2012 poz.1173 ze zm. – dalej „ustawa”). Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy reguluje ona przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego. Nie budzi przy tym wątpliwości, iż pierwotny wierzyciel w ramach swoje działalności gospodarczej zawodowo trudni się przewozem (k. 67).

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że roszczenie powódki to roszczenie z tytułu niezapłaconych przez pozwanego należności objętych wystawionymi przez pierwotnego wierzyciela dokumentami księgowymi.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W świetle zaś art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wykazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zatem gdy strona nie przedstawia dowodów, należy uznać, że dany fakt nie został wykazany. Należy zaakcentować, iż zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego, a zatem to strony, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. W związku z tym ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1999 roku, I CKN 415/99, LEX nr 8305). Ponadto wymaga nadmienić, iż samo twierdzenie strony powodowej nie jest dowodem, a twierdzenia dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.c.) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 roku, PKN 660/00, „Wokanda” 2002/7-8/44).

Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., I ACa 1320/11).

W przedmiotowej sprawie zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu to powódka powinna wykazać okoliczności faktyczne decydujące o spełnieniu przesłanek materialnoprawnych dochodzonego przez nią żądania. Strona powodowa winna więc wykazać, iż pomiędzy przewoźnikiem – pierwotnym wierzycielem a pozwanym istniał stosunek zobowiązaniowy oraz wynikające z tego stosunku roszczenie. Wykazanie powyższego było o tyle niezbędne, gdyż pozwany zaprzeczył zasadności dochodzonego przez powódkę roszczenia i wskazywała, iż nie zamawiał usług przewozu co do których zostały wystawione faktury dołączone do pozwu jak i podniósł, że przedłożone faktury nie stanowią dowodu zamówienia i wykonania usługi. Zaprzeczenie zaś przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty twierdzeniom powódki skutkowało tym, iż podane przez powódkę okoliczności stały się sporne, a zatem winna ona przedstawić dowody je uzasadniające.

W ocenie Sądu powódka z powyższego obowiązku się nie wywiązała. Powód bowiem poza odwołaniem się do dokumentów księgowych jakimi były dołączone do pozwu faktury VAT (nie zawierające żadnej informacji o tym, aby zostały przyjęte przez pozwanego) nie przedstawił żadnych dowodów świadczących o tym, że pozwany faktycznie w okresach wskazanych w fakturach nadawał przesyłki za pośrednictwem przewoźnika (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W.. Przy tym pomimo wezwania (k. 114 i k. 115) powód nie przedstawił listów przewozowych obrazujących fakt nadania przez pozwanego przesyłek objętych pozwem, jak i nawet do treści tego wezwania się nie ustosunkował a także nie zaprzeczył, że takie dokumenty istniały. Przy tym jak wynika z treści faktur wskazane są w nich numery listów przewozowych, co przemawia za tym, że przewoźnik dysponował listami przewozowymi. Rola zaś listu przewozowego sprowadza się właśnie do możliwości dowodzenia w oparciu, o tenże faktu zawarcia umowy przewozu, jej treści, jak również jej wykonania (por. T. Szanciło, Prawo przewozowe. Komentarz. Warszawa 2008, Legalis). Pozwany zaś zaprzeczył, że sporne przesyłki nadawał, zaś zgromadzony materiał dowodowy potwierdził okoliczność, że istniały przesyłki, które były nadawane przez M. W. (2), która to osoba wykorzystywała dane pozwanego, bez jego wiedzy i składała zlecenia na wykonanie usług przewozu firmie (...) ( (...)) Sp. z o.o. w W.. W tej zaś sytuacji istniała konieczność wykazania, że nadawcą spornych przesyłek, co do których wystawione zostały faktury był właśnie pozwany. Obowiązek zapłaty wynagrodzenia przewoźnikowi za wykonany przewóz zgodnie z art. 774 k.c. w związku z art. 90 ustawy spoczywa na nadawcy – osobie wysyłającej przesyłkę lub w oparciu, o art. 51 ust. 1 ustawy na odbiorcy przesyłki (por. wyrok SN z dnia 8 czerwca 2005 r., sygn. akt V CK 286/05, Legalis nr 70464 oraz wyrok SN z dnia 20 lipca 2006 r., sygn. akt V CSK 115/06, Legalis nr 177258). Jak zaś już zostało wskazane fakt nadania przesyłek właśnie przez pozwanego nie został wykazany, w tym dla wykazania powyższego nie było wystarczające odwołanie się do dokumentów księgowych jakimi są faktury VAT.

Skoro to na powodzie w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu, to brak przedłożenia przez niego wystarczającego materiału dowodowego, musi skutkować obciążeniem tejże strony negatywnymi konsekwencjami wynikającymi z nieudowodnienia dochodzonego roszczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak na sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powoda.