Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi II Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodnicząca: SSR Aleksandra Jamróz

Protokolant: sekr. sąd. Dawid Malinowski

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w Ł.

przeciwko M. W. i J. W.

o zapłatę kwoty 2.501,60 złotych

1  zasądza solidarnie od M. W. i J. W. kwotę 2.501,60 zł (dwa tysiące pięćset jeden złotych sześćdziesiąt groszy) na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w Ł. z ustawowymi odsetkami od dnia 12 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 137,25 zł (sto trzydzieści siedem złotych dwadzieścia pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

2  oddala powództwo w pozostałej części.

UZASADNIENIE

Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) w Ł. wystąpiła o zasądzenie solidarnie od M. W. i J. W. kwoty 3.657,04 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. [ pozew – k. 2 - 5]

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 31 października 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi nakazał pozwanym, aby stronie powodowej kwotę zł z odsetkami ustawowymi od dnia 11 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 662,75 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu, albo w tymże terminie sprzeciw. [ nakaz zapłaty – k. 29]

Od powyższego nakazu zapłaty pozwani w dniu 24 listopada 2014 roku wnieśli sprzeciw, zaskarżając nakaz w części – w zakresie kwoty 2.501,60 zł, kwestionując rozliczenie za wodę za 2010 rok. [ sprzeciw – k. 33 – 34]

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. [ odpowiedź na sprzeciw – k. 60 - 61]

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. W. i M. W. są od dnia 19 września 2008 roku na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej właścicielami lokalu mieszkalnego nr (...), stanowiącego odrębną nieruchomość, położonego w Ł. przy ul. (...), wraz z udziałem (...) we współwłasności budynku i innych urządzeń niesłużących do użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz we współużytkowaniu wieczystym działki gruntu nr (...), uregulowanej w księdze wieczystej (...), dla którego to lokalu jest prowadzona księga wieczysta nr (...). [ okoliczności bezsporne, umowa sprzedaży – k 15 – 18, wydruk treści działu II księgi wieczystej nr (...) – k. 20]

Pozwani zalegają z zapłatą zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat eksploatacyjnych.

Na dzień 31 grudnia 2008 roku pozwani zalegali z zapłatą kwoty 100,25 zł.

Na dzień 31 grudnia 2009 roku konto pozwanych wykazywało nadpłatę w wysokości 908,14 zł, odpowiadającą różnicy między sumą zaliczek ustalonych na ten rok, pomniejszonych o zaległość z roku ubiegłego, a kosztami rzeczywiście poniesionymi.

Suma zaliczek za 2010 rok wynosiła 4.587,84 zł, pozwani wpłacili 2.470,02 zł, co z uwzględnieniem nadpłaty za rok ubiegły złożyło się na kwotę 3.378,16 zł. Koszty poniesione w ciągu roku wyniosły łącznie 7.439,10 zł. Koszt centralnego ogrzewania sięgnął 1.699,98 zł przy zaliczkach ustalonych na poziomie 1.298,76 zł za rok, koszt podgrzania wody wyniósł 2.001,68 zł przy zaliczkach na ten cel ustalonych w kwocie 940,44 zł, koszt dostawy zimnej wody i odprowadzenia ścieków wyniósł 2.205,14 zł przy zaliczkach na ten cel ustalonych na poziomie 733,68 zł. Różnica między kosztami poniesionymi z tytułu dostaw zimnej wody i odprowadzania ścieków oraz podgrzania wody a wysokością zaliczek wyniosła 2.532,70 zł.

Niedopłata na koniec 2010 roku wyniosła 4.060,94 zł.

Suma zaliczek za rok 2011 wynosiła 4.329,72 zł, koszty poniesione – 5.199,79 zł, pozwani wpłacili natomiast 1.828,12 zł.

Różnica między naliczeniami za rok 2011 – 4.329,72 zł a wpłatami pozwanych w roku 2011 w wysokości 1.828,12 zł wyniosła 2.501,60 zł.

Niedopłata na dzień 31 grudnia 2011 roku wynosiła 7.432,61 zł.

W roku 2012 suma zaliczek wynosiła 4.758,24 zł, koszty poniesione - 4.545,02 zł. Pozwani wpłacili 8.122,40 zł, w tym w dniu 12 sierpnia 2012 roku jednorazowo kwotę 5.000 zł bez określenia tytułu wpłaty. Po pomniejszeniu wpłat w kwocie 8.122,40 zł o zaległość w wysokości 7.432,61 zł, na poczet zaliczek za rok 2012 zaliczono kwotę 689,79 zł.

Na koncie pozwanych na dzień 31 grudnia 2012 roku pozostała niedopłata w wysokości 3.855,23 zł, odpowiadająca różnicy między kosztami poniesionymi (4.545,02 zł) a środkami pozostałymi po spłacie zaległości - 689,79 zł.

W 2013 roku suma zaliczek wyniosła 4.392,54 zł, koszty poniesione – 5.442,31 zł, wpłaty pozwanych – 3.946,08 zł. Niedopłata na dzień 31 grudnia 2013 roku sięgnęła 5.351,46 zł.

Na dzień 3 września 2014 roku zalegali z zapłatą kwoty 3.657,04 zł. [ karty właściciela – wydruk z dnia 3.09.2014 r. – k. 19, k. 36 – 41, k. 47]

Na dzień 27 maja 2015 roku zaległość pozwanych wobec Wspólnoty wynosiła 4.090,47 złotych. [ zeznania świadka J. S. – k. 74 v.]

W dacie zakupu lokalu przez pozwanych nie było zaległości z tytułu kosztów zarządu i opłat eksploatacyjnych za lokal. [ okoliczność bezsporna]

Wodomierze w lokalu, stanowiącym obecnie własność pozwanych zostały zainstalowane w roku 1998. [ okoliczność bezsporna]

W dacie zakupu przez pozwanych lokalu nr (...) przy ul. (...) zainstalowane w nim wodomierze nie miały ważnej legalizacji. [ okoliczność bezsporna, pismo – k. 62]

Pozwani byli rozliczani za zużycie wody ryczałtem. [ pismo – k. 62, zeznania świadka J. S. – k. 74 v., karty właściciela – k. 39 – 41, notatka – k. 35]

Przy rozliczeniu ryczałtowym koszt zużycia wody według stanu wodomierza głównego - po odjęciu wskazań wynikających z wodomierzy w lokalach opomiarowanych - rozlicza się w stosunku do liczby osób zamieszkujących w poszczególnych lokalach nieopomiarowanych. [ zeznania świadka J. S. – k. 74 v.]

W 2010 roku wystąpiło duże zużycie wody w związku z awarią. [ zeznania pozwanych – k. 75, zeznania świadka J. S. – k. 75]

Pozwani zakwestionowali obciążenie ich kwotą niedopłaty wynikającej z rozliczenia za wodę za rok 2010, podnosząc w piśmie skierowanym do ówczesnego zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej – M. N., prowadzącego działalność pod nazwą (...), że nie zostali poinformowani o konieczności legalizacji wodomierzy i wnosząc o rozliczenie według wskazań wodomierzy w ich lokalu. [ pismo zatytułowane (...) – k. 63 - 64]

Administrator powódki odmówił zmiany sposobu rozliczenia kosztów zużycia wody, wskazując, że rozliczenie zgodnie ze zużyciem nastąpi od momentu zamontowania legalizowanych wodomierzy bądź przedstawienia przez pozwanych dokumentu potwierdzającego legalizację. [ pismo – k. 62]

W dniu 16 marca 2011 roku pozwani zlecili wymianę wodomierzy w ich lokalu. Wodomierze na datę demontażu wskazywały stany zużycia: zimnej wody - na 460 m3, ciepłej wody – na 349 m3. Wodomierze zamontowane po legalizacji wskazywały stan „0”. [ protokół z wymiany wodomierzy – k. 53, rachunek – k. 54]

Rozliczenie według wskazań nowych wodomierzy jest dokonywane od dnia 16 marca 2015 r. W dniu 2 maja 2011 roku nowo zamontowane wodomierze zostały oplombowane. [ protokół z plombowania wodomierza – k. 55, okoliczność bezsporna]

Pismami z 28 kwietnia 2014 roku, doręczonymi pozwanym 12 maja 2014 roku, M. J. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) spółka cywilna M. J., J. S. (2), B. W., sprawująca od dnia 1 stycznia 2014 roku zarząd nieruchomością przy ul. (...) na podstawie umowy o zarządzanie nieruchomością wspólną z dnia 23 grudnia 2013 roku, wezwała pozwanych w imieniu powodowej Wspólnoty do uregulowania zaległych i bieżących należności za lokal, które według stanu na dzień 28 kwietnia 2014 roku wynosiły 6.129,99 zł. [ wezwania do zapłaty z dowodami doręczenia – k. 13 - 14]

Po otrzymaniu wezwania do zapłaty pozwani podnieśli, że powstała zaległość jest związana z ryczałtowym rozliczeniem opłat za wodę w roku 2010. [ zeznania świadka J. S. – k. 74 v.]

Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd odmówił wiary twierdzeniom pozwanych, że do 2010 roku, kiedy to wystąpiła awaria związana z dużym wyciekiem wody, byli rozliczani według rzeczywistego zużycia. Przeczy temu treść kart właściciela za lata 2008 – 2010. W karcie za rok 2008 brak jest w ogóle informacji o stanach początkowych i końcowych wskazań wodomierzy, w kartach za lata 2009 -2010 widnieją jedynie stany końcowe, informacje nie są zatem pełne. Przeczy temu również oświadczenie poprzedniego zarządcy nieruchomości, stanowiące odpowiedź na „reklamację” pozwanych wobec obciążenia ich za rok 2010 kwotą 2532,70 zł ponad zakładane zużycie. Należy również wskazać, że stan wodomierzy wskazany w przedstawionej przez pozwanych odręcznej notatce, sporządzonej, według ich oświadczenia, w dacie objęcia lokalu, znacznie odbiega in plus od stanów końcowych wykazanych w karcie właściciela za rok 2009. To również wskazuje, że ujęte w karcie stany końcowe wodomierzy odpowiadają obciążeniu ryczałtowemu i nie są wynikiem odczytu.

Wypada również zaznaczyć, że – jak wskazywali pozwani – w kartach właściciela za lata 2008 -2009 widnieje informacja, że wodomierze w ich lokalu są legalizowane do dnia 31 grudnia 2011 roku, a w karcie za rok 2010 – do dnia 31 grudnia 2015 roku. Okoliczność tę Sąd uznał jednak za nieistotną dla rozstrzygnięcia sprawy z przyczyn, które zostaną omówione poniżej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i podlega uwzględnieniu.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (t. jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 ze zm.) na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Zgodnie z art. 14 cytowanej ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1  wydatki na remonty i bieżącą konserwację ,

2  opłaty za dostarczanie energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

3  ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne chyba, że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

4  wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

5  wynagrodzenia członków zarządu lub zarządcy.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że pozwani są na prawach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej właścicielami lokalu nr (...), położonego w Ł. przy ul. (...), w związku z czym są obowiązani do uiszczania zaliczek na pokrycie kosztów zarządu. Nie był również w niniejszej sprawie kwestionowany obowiązek pozwanych uiszczania co miesiąc wraz z zaliczkami na poczet kosztów zarządu także opłat eksploatacyjnych, w tym zaliczek na poczet opłat za zimną wodę i odprowadzanie ścieków oraz podgrzanie wody w części przypadającej na ich lokal.

Załączonymi do akt wydrukami stanu finansowego konta pozwanych strona powodowa wykazała nie tylko istnienie, ale i wysokość zaległości pozwanych. Pozwani przyznali, że z obowiązku uiszczania należności wywiązywali się wobec powodowej Wspólnoty nieterminowo. Zakwestionowali jedynie – w sprzeciwie od nakazu zapłaty - swoje zobowiązanie wobec powódki w zakresie kwoty 2.501, 60 zł. Kwota ta odpowiada, jak ustalono, różnicy między wysokością zaliczek na rok 2011 (4.329,72 zł) a wpłatami pozwanych w roku 2011 (1.828,12 zł). Pozwani podnieśli, że zostali niezasadnie obciążeni powyższą kwotą w związku z ryczałtowym rozliczeniem za wodę w roku 2010.

Odnosząc się do powyższego zarzutu, należy wskazać na brak podstaw do rozliczenia opłat za wodę na podstawie rzeczywistego jej zużycia przez pozwanych przed dniem 16 marca 2011 roku wobec braku legalizowanych przyrządów pomiarowych w ich lokalu. Fakt, że wodomierze zainstalowane w lokalu pozwanych nie miały legalizacji już w momencie zakupu przez nich lokalu (legalizacja straciła bowiem ważność w 2003 roku) aż do wymiany w dniu 16 marca 2011 roku - jest niesporny. Pozwani podnosili jednak, że pozostawali – przynajmniej do roku końca roku 2010 - w usprawiedliwionym przekonaniu o odmiennym stanie rzeczy w oparciu o informacje przekazane im przez poprzedniego zarządcę nieruchomości i podawane na kartach właściciela za lata 2008 -2010. Okoliczność ta nie ma jednak wpływu na wynik niniejszej sprawy. Mogłaby ona mieć ewentualnie znaczenie jedynie w sporze między pozwanymi a poprzednim zarządcą nieruchomości, nie zaś Wspólnotą.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 2001 roku Prawo o miarach (t. jedn. Dz. U. 2013 r., poz. 1069 ze zm.), przyrządy pomiarowe, które mogą być stosowane przy pobieraniu opłat, w tym przyrządy do pomiaru objętości i przepływu płynów, podlegają prawnej kontroli metrologicznej, która wykonywana jest przez legalizację pierwotną albo legalizację jednostkową - przed wprowadzeniem danego egzemplarza przyrządu pomiarowego do obrotu lub użytkowania, a także legalizację ponowną - w stosunku do przyrządów pomiarowych wprowadzonych do obrotu lub użytkowania. Legalizacja obejmuje czynności służące sprawdzeniu, stwierdzeniu i poświadczeniu dowodem legalizacji, że przyrząd pomiarowy spełnia wymagania (art. 4 pkt 13 ustawy Prawo o miarach).

Jak stanowi art. 8a ust. 1 przywołanej ustawy, przyrządy pomiarowe podlegające prawnej kontroli metrologicznej mogą być wprowadzane do obrotu i użytkowania oraz użytkowane tylko wówczas, jeżeli posiadają odpowiednio ważną decyzję zatwierdzenia typu lub ważną legalizację.

Zgodnie z art. 8n ust. 2 ustawy Prawo o miarach legalizacja jest ważna przez czas określony. W myśl art. 8k ust. 1 w/w ustawy legalizacja ponowna przyrządu pomiarowego dokonywana jest na wniosek użytkownika lub wykonawcy naprawy lub instalacji przyrządu pomiarowego.

Przyrząd pomiarowy powinien być zgłoszony do legalizacji ponownej przed upływem okresu ważności legalizacji pierwotnej albo poprzedniej, określonego w przepisach wykonawczych, a także m.in. w przypadku zniszczenia cech legalizacji (art. 8k ust. 2 pkt i 5 ustawy). Zarówno zgodnie z obowiązującym od dnia 29 stycznia 2008 roku Rozporządzeniem Ministra Gospodarki w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych z dnia 7 stycznia 2008 roku (Dz. U. Nr 5, poz. 29 ze zm.), jak i uprzednio obowiązującym Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych z dnia 2 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 77, poz. 730), okres ważności legalizacji wodomierzy wynosi 5 lat (załącznik nr 6, tabela 1 Lp. 4 do Rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2008 roku, załącznik nr 35, L.p. 8 do Rozporządzenia z dnia 2 kwietnia 2004 r.).

W świetle przywołanych przepisów ustawowych, to wyłącznie na pozwanych jako użytkownikach wodomierzy ciążył obowiązek legalizacji tych przyrządów. Pozwani nie wykazali przy tym, aby obowiązek ten spoczywał na zarządcy na podstawie umowy zawartej ze Wspólnotą. Decydujące dla oceny, czy istniała potrzeba legalizacji urządzeń, były informacje wynikające z cech legalizacji umieszczonych na przyrządach zainstalowanych w lokalu pozwanych, przy czym brak takich cech lub ich zniszczenie w stopniu uniemożliwiającym odczyt terminu poprzedniej legalizacji rodził również obowiązek legalizacji urządzeń.

Wypada zauważyć, że pozwani kwestionowali jedynie sposób rozliczenia za wodę za rok 2010 – ryczałtem, a nie według rzeczywistego zużycia. Nie kwestionowali natomiast samej wysokości kwoty, jaka przypadła im do zapłaty przy zastosowaniu rozliczenia ryczałtowego i prawidłowości jej wyliczenia przez powodową Wspólnotę.

Dla uwzględnienia powództwa decydujące znaczenie miała okoliczność, że pozwani zalegali z zapłatą nie tylko kwestionowanej w niniejszym postępowaniu kwoty, ale także należności z pozostałych tytułów składających się na zaliczki uiszczane co miesiąc – do 10. dnia każdego miesiąca na konto powodowej Wspólnoty oraz fakt, że sukcesywnie – mimo utrzymującej się zaległości – dług swój spłacali. Zgodnie z art. 451 k.c., dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju (tu: pieniężnych) może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne (§ 1). Jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu (§ 2). W braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego (§ 3). Jak wynika z ustaleń poczynionych w sprawie, w szczególności z zeznań świadka J. S. (2), pozwani dokonując wpłat na poczet należności bieżących i zaległych nie zawsze wskazywali, na poczet jakiego długu winna zostać zaliczona konkretna wpłata. Nie zawierała takiego wskazania wpłata 5000 zł dokonana w dniu 12 sierpnia 2012 roku. Brak jest przepisu, który określałby termin prekluzyjny dla złożenia przez dłużnika oświadczenia o zaliczeniu świadczenia na określoną należność w rozumieniu cytowanego art. 451 k.c., za wyjątkiem § 2 tego przepisu, który wiąże prekluzję z wystawieniem pokwitowania przez wierzyciela. Te zaś w okolicznościach sprawy nie były wystawiane - w niniejszej sprawie nie zostało wykazane, aby pozwani przyjmowali pokwitowania od powódki za poszczególne wpłaty. Prekluzji określonej w § 2 art. 451 k.c. nie można jednak uważać za jedyną. Ocena, czy w wyniku spełnienia świadczenia wierzyciel został zaspokojony, powinna być co do zasady możliwa do przeprowadzenia już w chwili spełnienia świadczenia. Artykuł 451 § 3 k.c., regulując sposób zaliczania świadczenia w razie braku wyboru przez dłużnika lub wierzyciela przedkładającego pokwitowanie, opiera się na sposobie zaliczania w największym stopniu zgodnym z domniemaną wolą, czy raczej interesem dłużnika. Z tych względów należy przyjąć, że oświadczenie dłużnika musi być złożone nie później, niż przy spełnieniu świadczenia, względnie przy zachowaniu ścisłego czasowego związku ze spełnieniem świadczenia. Podobnie wierzyciel może złożyć swoje oświadczenie, wystawiając pokwitowanie również najpóźniej niezwłocznie po otrzymaniu świadczenia od dłużnika. Po upływie okresu wskazanego, wyznaczonego przez kryterium niezwłoczności, wskazanie przez którąkolwiek ze stron innego długu jako przedmiotu zaliczenia pozbawione jest już doniosłości prawnej. Czas na złożenie oświadczenia nie może być nieograniczony. Wówczas, nawet po upływie znacznego czasu mogłoby się okazać, że dłużnik zdecydował się wskazać dług, który miał podlegać zaspokojeniu. Porządek zaliczania wskazany w § 3 art. 451 k.c. miałby jedynie charakter tymczasowy i prowizoryczny, a to byłoby to sprzeczne z wymogami stabilności obrotu prawnego (podobnie A. Olejniczak [w:] System Prawa Prywatnego, Tom 6, Wydanie 2, publ. Legalis – komentarz do art. 451 k.c.). Uwzględniając wpłaty dokonywane przez pozwanych po 31 grudnia 2010 roku, w tym w szczególności wpłatę kwoty 5000 zł z dnia 12 sierpnia 2012 roku, należy uznać, że dług wynikający z kwestionowanego przez pozwanych w niniejszym postępowaniu rozliczenia ryczałtem za wodę w roku 2010, został już zaspokojony, a kwota dochodzona w niniejszym postępowaniu jest wynikiem utrzymującego się zadłużenia pozwanych wobec powodowej Wspólnoty w późniejszym okresie, z innych tytułów. Wprawdzie pozwani kwestionowali rozliczenie za wodę za rok 2010 w piśmie skierowanym do poprzedniego zarządcy nieruchomości, później jednak dokonali legalizacji wodomierzy, tym samym uznając, że wodomierze poprzednio zainstalowane cechy tej nie miały.

Nawet jeśli uznać, że pozwani także po legalizacji wodomierzy pozostawali w przeświadczeniu, że kwota naliczona tytułem opłat za wodę w roku 2010 była nienależna, trzeba mieć również na uwadze brzmienie art. 411 pkt 1 k.c., który stanowi, że jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, nie może żądać jego zwrotu, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. W niniejszej sprawie pozwani – po złożeniu nieuznanej „reklamacji” w roku 2011, dokonali wymiany wodomierzy w swoim lokalu i– do czasu wezwania ich do zapłaty zaległości przez nowego zarządcę pismem z dnia 28 kwietnia 2014 roku, nie zgłaszali żadnych zastrzeżeń, że nie uznają długu wynikającego z rozliczenia za wodę za rok 2010.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należało uznać roszczenia strony powodowej za zasadne w całości w oparciu o załączone dokumenty i powołane wyżej przepisy. Zasądzeniu solidarnie na rzecz powódki od M. i J. małżonków W. podlegała zatem kwota 2.501,60 zł, odpowiadająca części należności głównej zaskarżonej sprzeciwem od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. Wobec braku profesjonalnej reprezentacji po stronie pozwanych należało przy tym przyjąć, że zakresem zaskarżenia objęte są również odsetki od kwestionowanej kwoty 2.501,60 zł, mimo braku wyraźnego wskazania w sprzeciwie.

O odsetkach od należności głównej w kwocie 2.501, 60 zł orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 321 § 1 k.p.c. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Świadczenia pozwanych, zgodnie z przywołanymi wyżej przepisami ustawy o własności lokali były świadczeniami terminowymi, płatnymi do 10.dnia każdego miesiąca, powódka dochodziła zaś należności za okres do 3 września 2014 roku. Powództwo oddalono w zakresie jednego dnia odsetkowego, omyłkowo przyjmując, że dzień 11 sierpnia 2014 roku przypadał na niedzielę.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 98 k.p.c. Na zasądzone wyrokiem na rzecz strony powodowej koszty złożyła się kwota 137,25 zł, odpowiadająca ¾ wysokości opłaty sądowej od pozwu. W pozostałym zakresie koszty postępowania zostały zwrócone powódce prawomocnym w tym zakresie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym tutejszego Sądu z dnia 31 października 2014 roku.