Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Skazany D. J. pismem z dnia 8 lutego 2013 r. wniósł o wydanie wyroku łącznego oraz wydanie kary łącznej obejmującej skazania następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 19 marca 2010 roku, sygn. akt VI K 256/10, za czyny z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, popełniony 12 lipca 2009 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, z art. 288 § 1 kk popełniony 18 października 2009 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz z art. 190 § 1 kk popełniony 18 października 2009 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, za które wymierzono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z 8 marca 2011 r. sygn. akt VI Ko 159/11;

2.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 1 czerwca 2011 roku, sygn. akt II K 376/10, za czyny z art. 226 § 1 kk oraz z art. 224 § 2 kk popełnione 4 marca 2010 roku na kary po 4 miesiące ograniczenia wolności, za które wymierzono karę łączną 4 miesięcy ograniczenia wolności, zaś postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z 17 maja 2011 roku sygn. akt II Ko 169/11 orzeczono karę zastępczą 60 dni pozbawienia wolności ;

3.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 3 stycznia 2011 roku, syng. akt II K 1187/10, za czyny z art. 226 § 1 kk oraz z art. 224 § 2 kk popełnione 5 października 2010 roku na kary po 3 miesiące pozbawienia wolności, za które wymierzono karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z 7 października 2011 r. sygn. akt II Ko 570/11;

4.  Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 8 października 2010 roku, sygn. akt II K 973/10, za czyny z art. 193 kk, art. 190 § 1 kk, art. 157 § 2 kk popełnione 1 sierpnia 2010 roku na kary po 3 miesiące pozbawienia wolności, za które wymierzono karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, której wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z 22 września 2011 r. sygn. akt II Ko 569/11;

Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 15 listopada 2011 roku, sygn. akt II K 525/11, za czyny z art. 226 § 1 kk oraz z art. 224 § 2 kk popełnione 25 stycznia 2011 roku na kary po 4 miesiące pozbawienia wolności, za które wymierzono karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności

Dowód:

- wniosek skazanego – k. 1

- akta tut. Sądu: II K 376/10, II K 1187/10, II K 973/10, II K 525/11, VI K 256/10 (w załączeniu)

- karta karna – k. 6-7

Skazany D. J. odbywa karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w S.. Skazany odbywa karę w systemie zwykłym, gdyż po przetransportowaniu do wskazanej jednostki zrezygnował z udziału w systemie programowego oddziaływania. Jest aktywnym uczestnikiem subkultury przestępczej, jednak nie determinuje to jego negatywnych zachowań w trakcie odbywania kary. Jego zachowanie jest przez administrację ZK oceniane jako umiarkowane. Skazany nie był nagradzany, jeden raz wnioskowano o ukaranie za nieregulaminowe zachowanie, lecz w rezultacie poprzestano na rozmowie dyscyplinującej. Ze współosadzonymi żyje zgodnie i bezkonfliktowo, wobec przełożonych zachowuje się regulaminowo.

Dowód:

-

opinia o skazanym. – k. 14

Nadto Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 85 kk sąd orzeka karę łączną w stosunku do przestępstw, które popełnione zostały zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok, co do któregokolwiek z tych przestępstw. W przedmiotowej sprawie możliwe było orzeczenie kary łącznej, jednak nie było możliwe objęcie nimi wszystkich skazań wymienionych we wniosku skazanego.

Pierwszy chronologicznie wyrok objęty wnioskiem skazanego został wydany przez tut. Sąd pod sygn. akt VI K 256/10 w dniu 19 marca 2010 roku i dotyczył czynów popełnionych 12 lipca 2009 roku i 18 października 2009 roku. Kolejny wyrok zapadł wobec skazanego 1 czerwca 2010 roku (sygn. akt II K 376/10) i obejmował czyny popełnione 4 marca 2010 roku. Wprawdzie czyny objęte dwoma wskazanymi wyrokami zostały popełnione przed wydanie pierwszego z tych orzeczeń, jednak nie zostały za nie orzeczone kary podlegające łączeniu, gdyż nie podlegają łączeniu kary pozbawienia wolności orzeczone jako zasadnicze i zastępcze.

Kolejne chronologicznie wyroki będące przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie zapadły wobec skazanego:

1.  w dniu 8 października 2010 roku – za czyny popełnione 1 sierpnia 2010 roku (sygn. akt II K 973/10);

2.  w dniu 3 stycznia 2011 roku – za czyny popełnione 5 września 2010 roku (sygn. akt II K 1187/10)

3.  w dniu 15 listopada 2011 roku – za czyny popełnione 25 stycznia 2011 roku (sygn. akt II K 525/11).

Wynika z powyższego, że możliwe było połączenie węzłem kary łącznej wyłącznie kar pozbawienia wolności wymierzonych wyrokami, o których mowa w pkt. 1 i 2 powyżej. Połączeniu podlegało 5 kar jednostkowych w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności, objętych węzłami dwóch kar łącznych w wymiarze 6 i 7 miesięcy.

Orzekając karę łączną wyrokiem łącznym Sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa. Dolną granicę kary łącznej wyznacza zatem najwyższa z orzeczonych kar jednostkowych z podlegających łączeniu wyroków, zaś górną jej granicę wyznacza suma tych kar. W omawianym przypadku połączeniu podlegały kary jednostkowe wynoszące po 3 miesiące pozbawienia wolności, orzeczone za pięć przestępstw. Zatem granice kary łącznej oscylowały pomiędzy 3 a 15 miesiącami pozbawienia wolności.

Wymierzając karę łączną Sąd może zastosować zasadę pełnej absorpcji, kiedy najwyższa z kar pochłania kary niższe, bądź zasadę kumulacji, kiedy to kara łączna jest sumą wszystkich kar jednostkowych. W niniejszej sprawie Sąd orzekł karę roku pozbawienia wolności, stosując zasadę częściowej kumulacji.

Przy wymiarze kary łącznej znaczenie ma związek podmiotowy i przedmiotowy między zbiegającymi się przestępstwami, stopień społecznej szkodliwości charakteryzujący wszystkie zachowania przestępcze nim objęte oraz wymogi prewencyjnego oddziaływania kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Kształtując wymiar kary łącznej należy mieć też na uwadze uprzednią karalność, wielość czynów wchodzących do realnego zbiegu w tej konfiguracji czasowej, a także różnorodność naruszonych dóbr prawnych.

W niniejszej sprawie czyny objęte połączonymi wyrokami jednostkowymi o karze łącznej nie były tożsame rodzajowo, choć zostały popełnione w krótkim odstępie czasu. Cechowały się one znacznym stopniem zawinienia i społecznej szkodliwości. Umiarkowana prognoza penitencjarna, o jakiej istnieniu można wywodzić na podstawie treści opinii o skazanym, podobnie jak jego postawa w trakcie odbywania kary, nie uzasadniają orzeczenia wobec niego kary łącznej w wymiarze najkorzystniejszym z punktu widzenia skazanego. Wobec skazanego wielokrotnie orzekano karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, pomimo tego nadal naruszał on porządek prawny i popełniał kolejne przestępstwa. W związku z tym brak jest w podstaw do przyjęcia w sposób bezkrytyczny umiarkowanej prognozy kryminologiczno – penitencjarnej, która została wprawdzie sformułowana w opinii z zakładu karnego, jednak zdaniem Sądu nie może o wymiarze kary łącznej decydować jedynie poprawne zachowanie skazanego w trakcie odbywania kary. Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że orzeczona kara łączna również ma spełniać swoje funkcje zapobiegawcze, wychowawcze, ale też represyjne – związane z wymierzeniem sankcji karnej za ponawiające się bezprawne zachowania skazanego. Czyny przypisane już uprzednio skazanemu cechowały się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, a ich wielość świadczy o niepoprawności sprawcy, co do którego Sąd nie dopatrzył się okoliczności uzasadniających jego łagodniejsze potraktowanie i premiowanie znaczniejszym skróceniem okresu, przez jaki będzie on odbywał karę pozbawienia wolności.

Skazania opisane w pkt. 1, 2 i 5 części wstępnej wyroku łącznego nie spełniały przesłanek objęcia nową karą łączną wobec czego postępowanie w tym zakresie należało umorzyć, stosownie do treści art. 572 kpk (pkt. III).

Zgodnie z art. 577 Sąd zaliczył skazanemu na poczet orzeczonych kar okres dotychczas odbytych kar oraz okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w poszczególnych sprawach (pkt II wyroku).

Na podstawie art. 624 § 1 kk Sąd zwolnił skazanego D. J. od ponoszenia kosztów sądowych w przedmiocie wyroku łącznego, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, uwzględniając przy tym sytuację majątkową skazanego (pkt. IV wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego – obrony udzielonej skazanemu z urzędu w niniejszym postępowaniu – orzeczono kierując się dyspozycją § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r., nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).