Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. M. został oskarżony o to, że:

w okresie od 15 lutego 2013 r. do 7 marca 2013 r. w T., prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. M. z siedzibą w T. przy ul. (...) w zakresie między innymi udzielania pożyczek poza systemem bankowym, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu w błąd co do zamiaru i możliwości wypłacenia pożyczki gotówkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 748,50 zł B. M. w ten sposób, że przyjął wniosek o pożyczkę w kwocie 15 000,00 zł. a następnie po wpłaceniu przez wnioskodawcę pieniędzy tytułem zabezpieczenia pożyczki, nie wywiązał się z umowy nie przyznając pożyczki, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, to jest po odbyciu w okresie od 04.09.2005 r. do 14.03.2008 r. kary trzech lat i trzech miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Toruniu Wydział VIII Karny z dnia 11.04.2006 r. w sprawie sygn. akt VIII K 696/05 obejmującym wyroki Sądu Rejonowego w Toruniu sygn. akt VIII K 1402/02 za czyn z art. 286 § 1 kk i Sądu Rejonowego w Inowrocławiu sygn. akt II K 466/05 za czyn z art. 258 § 1 kk, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w sprawie sygn. akt II K 1202/13 oskarżonego M. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą zmianą, iż z jego opisu eliminuje wyrażenie „i możliwości” i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 8 m-cy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny po 20 złotych każda.

Na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od M. M. tytułem naprawienia szkody w całości na rzecz pokrzywdzonej B. M. kwoty 748,50 złotych.

Ponadto sąd zasądził od oskarżonego M. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 580 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 193,36 złotych tytułem zwrotu wydatków.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez oskarżonego M. M. w całości na swoją korzyść.

Apelacja oskarżonego jak wynika z jej treści wywiedziona została z podstawy art. 438 pkt 1,2, 3 kpk i zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

- obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku art.6 kpk, art. 5 § 2 kpk, art.7 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zebranych w sprawie przez sąd, a tym samym dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w oparciu o niespójne zeznania pokrzywdzonej i odrzuceniu konsekwentnych wyjaśnień oskarżonego, oddaleniu jego wniosków dowodowych, podczas, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika brak sprawstwa oszustwa jakiego miał dopuścić się oskarżony.

W konkluzji skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Mazowieckim.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca z urzędu oskarżonego popierał skargę apelacyjną oskarżonego i wnioski w niej zawarte, wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Natomiast Prokurator Okręgowy wnosił o nieuwzględnienie skargi apelacji oskarżonego i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego M. M. nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie należy ustosunkować się do zarzutu kwestionującego ustalenia faktyczne Sądu I instancji przyjętych za podstawę wyroku.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa oskarżonego są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów.

Apelacja nie wykazała w żaden sposób, aby rozumowanie Sądu I instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty oskarżonego M. M. przedstawione w apelacji, mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na odmiennej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Skarżący podnosząc w apelacji, że w toku przedmiotowego postępowania karnego nie zostały ujawnione żadne dowody wskazujące na jego winę co do zarzucanego mu czynu i akcentując okoliczność nie przyznawania się jego do winy, nie dostrzega, lub nie chce dostrzec, iż przewód sądowy dostarczył wystarczających dowodów sprawstwa M. M. co do przypisanego mu przestępstwa.

Do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, to jest do ustalenia, iż oskarżony M. M. popełnił czyn szczegółowo w wyroku, a wyczerpujący dyspozycję art. 286 § 1 kk, uprawniały Sąd meriti takie dowody, jak:

zeznania samej pokrzywdzonej B. M., które znajdowały pełne potwierdzenie w nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie tj. z treścią dokumentów zgromadzonych w aktach, a związanych z zawarciem przez B. M. umowy pożyczki z firmą (...) w T.

tj. potwierdzenia rejestracji pożyczki z dnia 15.02.2013 r., umowy pożyczki gotówkowej nr (...) -(...), deklaracji wekslowej i weksla in blanco, umowy poręczenia nr (...), decyzji o przyznaniu pożyczki gotówkowej z dnia 25 lutego 2013 roku, decyzji z dnia 7 marca 2013 roku, pisma firmy (...)w T.z dnia 20 marca 2013 roku skierowanego do B. M..

Ocena wartości tych dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochrony art.7 kpk. To głównie w oparciu o treść takich dokumentów w nawiązaniu do treści wyjaśnień oskarżonego wynika, jednoznacznie, iż cały proceder udzielenia pożyczki pokrzywdzonej od początku był fikcyjny. Oskarżony od początku nie miał zamiaru pożyczać pokrzywdzonej kwoty 15.000 złotych, a jego celem było uzyskanie od B. M.jak największych korzyści (opłata rejestracyjna, opłata aktywacyjna, opłata za ustanowienie zabezpieczenia). Zasadnie Sąd Rejonowy szczegółowo dokonał weryfikacji dokumentów tzw. procedury pożyczkowej i uznał, iż powody dla których oskarżony ostatecznie odmówił udzielenia pożyczki B. M.nie były prawdziwe. Bowiem jak wynika z akt sprawy pokrzywdzona dopełniła wszelkich formalności od niej żądanych tj. podpisała z oskarżonym w dniu 22 lutego 2013 roku umowę pożyczki gotówkowej nr (...) -(...)oraz tytułem zabezpieczenia podpisała weksel in blanco i deklarację wekslową. Zaś podpisanie tej umowy nastąpiło po tym, jak B. M.skontaktowała się telefonicznie z ogłaszającą się w telegazecie firmą (...), udzieliła telefonicznie wyczerpujących informacji, jaką kwotę chce uzyskać i jaka jest jej sytuacja materialna, uiściła opłatę rejestracyjną oraz odesłała wypełnione dokumenty, które przesłano jej z firmy (...)w T.. Do wysłanych dokumentów załączyła nadto zaświadczenie o wysokości pobieranego zasiłku przedemerytalnego. Czego konsekwencją było podpisanie między stronami umowy pożyczki. W świetle powyższego bezzasadnym był zarzut czyniony przez oskarżonego, iż informacje pokrzywdzonej były nierzetelne i że nie potwierdziła ona swoich danych osobowych. Prawidłowo Sad I instancji przyjął, iż oskarżony miał świadomość nie najlepszej kondycji majątkowej pokrzywdzonej, uzyskiwanych przez nią świadczeń co było potrzebne do oceny zdolności kredytowej. Dalej trafnie uznał, iż dalsze działania ze strony oskarżonego tj. przesłanie pokrzywdzonej decyzji z dnia 25 lutego 2013 roku w przedmiocie przyznania pożyczki gotówkowej poza systemem bankowym z drugim zabezpieczeniem poręczeniem., które było zapisem abuzywnym, niedozwolonym (nie mogącym funkcjonowac w obrocie prawnym), gdyż nie określało żadnych warunków i terminów, kiedy takie dodatkowe zabezpieczenie może zostać ustanowione, to było nic innego jak wyciągnięcie od pokrzywdzonej dodatkowych pieniędzy. Bowiem pomimo tego jak pokrzywdzona przelała kwotę takiego zabezpieczenia 748,50 zł, podpisując jednocześnie w dniu 25 lutego 2013 roku umowę poręczenia, to wtedy otrzymała od oskarżonego decyzję informującą, iż umowa pożyczki nie może zostać zrealizowana, gdyż dokonano negatywnej oceny jej zdolności kredytowej. W świetle powyższego Sąd meritii prawidłowo ustalił, iż w/w dokument okresla jedynie same nic nieznaczące ogólniki, niezgodne z rzeczywistością i przedstawionym przez pokrzywdzoną danymi.

Nie jest trafny zarzut skarżącego, sprowadzający się w istocie do tego, iż Sąd Rejonowy niesłusznie odmówił wiary jego wyjaśnieniom oraz błędnej ocenie jego zachowań, natomiast uznania za wiarygodne właśnie zeznań pokrzywdzonej B. M.. Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał oceny zachowania oskarżonego M. M., podnosząc, iż jego na pozór logiczne, przekonywujące i wyczerpujące wyjaśnienia oraz jego wersja nie znajdują żadnego potwierdzenia w zeznaniach pokrzywdzonej B. M. i w/w dokumentów dot. udzielenia tzw. „pożyczki”. Trafnie uznał je za obraną przez oskarżonego linię obrony. Nie bez znaczenia był tutaj fakt,iż oskarżony nie cieszy się nieposzlakowaną opinią, iż jest kilkakrotnie karany za przestępstwa oszustwa z art. 286§ 1 kk, czego zresztą przed Sądem I instancji nie krył, podnosząc, iż zarzut z aktu oskarżenia to jest pisany według określonego szablonu, które organy ścigania stosują do zgłaszających się klientów.

Dlatego trafnie Sąd Rejonowy uznał, ż te wyjaśnienia oskarżonego M. M. były nielogiczne, niespójne oraz sprzeczne z materiałem dowodowym i stanowiły nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Słusznie Sąd I instancji ustalił, iż tej „logiczności” wyjaśnieniom oskarżonemu w całości zaprzecza szczegółowa analiza dokumentów tzw. procedury pożyczkowej zastosowanej przez samego oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Zatem Sąd Rejonowy zasadnie wykazał, iż zachowanie oskarżonego M. M. od samego początku nakierowane były na doprowadzenie pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia przez nią swoim mieniem. Działania te były podejmowane przez oskarżonego pod pozorem udzielenia pokrzywdzonej pożyczki, której oskarżony zamiaru udzielić w ogóle nie miał.

Dlatego nie był trafny zarzut oskarżonego M. M. , iż Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia. W szczególności brak jest podstaw do podzielenia twierdzeń oskarżonego, iż Sąd meriti dokonał stronniczej i dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wbrew tym twierdzeniom , stwierdzić należy, iż Sąd I instancji przy wydaniu zaskarżonego wyroku, miał na względzie całokształt ujawnionego w sprawie materiału dowodowego oraz wnikliwie i starannie rozważył wszystkie zebrane w sprawie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Wina oskarżonego M. M. została dowiedziona w sposób niebudzący wątpliwości z powodów opisanych wyżej.

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku. Tym samym brak było podstaw do uwzględnienia apelacji oskarżonego M. M.. Ponieważ, kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu przestępstwa, jak i wymiar kary, orzeczonej zresztą w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, nie budzą zastrzeżeń, zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu, należało utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 624 §1 kpk i art. 17 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. – opłatach w sprawach karnych /tj. Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z poń. Zm/ .

Z w/w względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.