Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSO Barbara Przybyła

Protokolant : Katarzyna Bocian

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko: K. S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sąd Rejonowy w Gliwicach

z dnia 11 grudnia 2014 roku

sygn. akt VII GC 174/14

1)  zmienia zaskarżony wyrok w pkt. 1. i 2. w ten sposób, że oddala powództwo i zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz pozwanego K. S. kwotę 1.217,00 zł ( jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych ) tytułem kosztów procesu;

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 850,00 zł (osiemset pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym.

SSO Barbara Przybyła

X Ga 138/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem sąd zasądził od pozwanego K. S. na rzecz powoda kwotę 7137,70 zł z ustawowymi odsetkami 10 czerwca 2013 r. oraz orzekł o kosztach procesu Skra

Sąd pierwszej instancji ustalił, iż strony zawarły w dniu 27 lipca 2007r. umowę o świadczenie usług agencyjnych. Strony ustaliły wynagrodzenie prowizyjne. Powódka wypowiedziała umowę pozwanemu z dniem 1 lipca 2011 roku w dniu 13 marca 2011 r. Powódka wezwała do zwrotu prowizji w kwocie 7137, 70zł. Jako podstawę roszczenia sąd wskazał przepis art. 761 ⁴ k.c. oraz o zapis w pkt 4.3.2. umowy stron. Zgodnie z umową, pozwany nabywał prawo do prowizji tylko w zakresie, w jakim ubezpieczony (klient) w sposób ciągły opłacał składki. Punkt 6.7 umowy nakazywał zwrot prowizji w przypadku, gdy klient zaprzestanie płacenia składek ubezpieczeniowych. Sąd uznał, że powódka wykazała roszczenia składając noty prowizyjne oraz zaświadczenia o rozliczeniu składek klientów pozyskanych przez pozwanego. Pozwany kwestionował noty prowizyjne, ale nie wnosił o uzupełnienie materiału dowodowego o dokumenty, obrazujące w bardziej czytelny sposób, moment wypowiedzenia umowy przez klienta, pozyskanego przez pozwanego. Sąd wskazał, że pozwana na poparcie twierdzeń sprzeciwu nie wskazała żadnych dowodów. Sąd powołując przepis art. 227kpc, wskazał, że twierdzenie strony pozwanej nie jest dowodem a twierdzenia dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę zgłaszającą

Sąd uznał za nieuzasadniony zarzut przedawnienia roszczenia. Wskazaał, że skoro w dniu 30 stycznia 2011 r. wystawiono ostatnią notę prowizyjną to od tej daty należy liczyć termin biegu przedawnienia.

W apelacji pozwanym zarzucił naruszenie artykułu 233 § 1 za poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów art. 6 KC i przerzucenie ciężaru dowodu, co do istnienia wierzytelności na pozwanego i obciążenie go skutkami nie wykazania nieistnienia wierzytelności, przpisu art. 207 § 6 i 7 kpc przez zaniechanie pominięcia twierdzeń i dowodów spóźnionych i zaniechania zwrotu pisma powoda. Naruszenie artykuł 120 § 1 kc i art. 118 in fine oraz art. 117 § 2, poprzez błędne zastosowanie i przyjęcie, że nie doszło do przedawnienia roszczenia, oraz naruszenie przepisu art. 65 § 2 k.c., poprzez dokonanie wykładni umowy w oparciu wyrok wydany w innej sprawie. Domagał się zmiany wyroku i oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów procesu za obie instancje.

Sąd ustalił i zważył co następuje.

Sąd uznał apelacje za uzasadnioną z uwagi na skuteczne zarzuty dotyczące ustaleń faktycznych oraz niewłaściwe zastosowanie przepisów przedawnieniu .

Poza sporem było, iż umowa zawarta w dniu 27 lipca 2007r., została wypowiedziana ze skutkiem na 7 kwietnia 2009r. – na tę datę wypowiedzenia umowy wskazywał powód w pozwie. Sąd zatem wadliwie ustalił, że umowa została wypowiedziana w dniu 1 lipca 2011r. Pismo obejmujące wypowiedzenie nosi wprawdzie datę 1 lipca 2011r. jednakże powód w pozwie jako datę rozwiązania umowy wskazał 7 kwietnia 2009r. tj. datę wskazaną w treści pisma obejmującego oświadczenie o wypowiedzeniu.

Zgodnie z punktem 7.6 umowy konto prowizyjne zleceniobiorcy będzie po rozwiązaniu umowy prowadzone do momentu naliczenia przysługujących mu w związku z umowami ubezpieczeniowymi zawartymi podczas trwania umowy prowizji. Okres nie może być dłuższy niż 6 miesięcy. Zatem jeśli chodzi o naliczanie prowizji to konto winno być prowadzone przejść w 6 miesięcy od 7 kwietnia 2009 roku to jest do 7 października 2009 r. Fakt naliczania prowizji po tej dacie, wbrew zapisom umowy nie powinien zatem mieć wpływu na termin ustalania roszczeń powoda.

Prowizja była naliczana z góry, na co wskazuje lista prowizji ( k. 45, 49) tylko w pierwszym roku wprowadzenia działalności. zasady, wypłaty prowizji ustalono w pkt 4 umowy. Zgodnie z punktem 4.3.2. umowy roszczenie o zapłatę prowizji powstawało o tyle i tylko w zakresie, w jakim ubezpieczony w sposób ciągły opłacał składki ubezpieczeniowe. Sytuacja gdy klient zalega z płatnością składki stanowi przypadek nienależytego wykonania umowy (przypadek storna). W takim wypadku o ile doszło do przekroczenia limitu storna, dalsze wypłaty prowizji miały być zawieszone do chwili gdy liczba przypadków storna będzie niższa od limitu.

Zatem po upływie 6 miesięcy od dnia rozwiązania umowy tj. w dniu 7 października powód miał już możliwość ustalenia wysokości ostatecznie należnej prowizji ( bądź wyliczenia storna). Od tej daty, bowiem zgodnie z pkt 7.6. miał zaprzestać prowadzenia konta zleceniobiorcy. Powód miał możliwość dokonania stosownego rozliczenia i ustalenie czy w związku z zaleganiem zapłaty składek przez klientów został przekroczony ich limit, i czy w związku z tym pozwany ma obowiązek zwrotu wypłaconej prowizji. Z dniem 7 października 2009r. konto pozwanego zgodnie z umową powinno zostać zamknięte.

Zasadny zatem okazał się zarzut naruszenia art. 117 § 2 i art. 118 k.c. Roszczenie powoda, jako związane z działalnością gospodarczą zgodnie art. 118 k.c. przedawnia się z upływem trzech lat.

Powód wniósł pozew w dniu 10 czerwca 2013 roku. Przedawnienie liczone od dnia 7 października 2009r. w sposób wyżej opisany, nastąpiło z dniem 8 października 2012r.

Wobec skutecznego podniesienia zarzutu przedawnienia powództwo podlegało oddaleniu w całości i dlatego sąd po myśli art. 386 kpc zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo i po myśli art.98 kpc obciążył powoda kosztami procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł po myśli art. 98 i art. 108 kpc - na koszty w złożyła się o opłata od apelacji w kwocie 250zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600zł.

SSO Barbara Przybyła