Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 169/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 25 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wojciech Vogt (spr.)

Sędziowie:

SSO Henryk Haak

SSO Janusz Roszewski

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. N.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jarocinie

z dnia 30 grudnia 2014r. sygn. akt I C 789/12

1. oddala apelację,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

II Ca 169/15

UZASADNIENIE

Marina N. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Jarocinie wyrokiem z dnia 30 grudnia 2014 r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 grudnia 2012 r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie i orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając wyrok w punkcie 1, w części dotyczącej zasądzenia na rzecz powoda kwoty 13.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6 grudnia 2012 r., a w konsekwencji również punkty 3 i 4 dotyczące kosztów postepowania,.

Zarzucił naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez:

⚫: przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i zastąpienie jej oceną dowolną, a w konsekwencji ustalenie, iż powód będący poprzednio osobą aktywną i samodzielnie się utrzymującą wskutek wypadku komunikacyjnego z dnia 5.07.2005 r. stracił tą możliwość, co pogłębiło poczucie bezradności,
⚫: brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego z pominięciem istotnych okoliczności, a mianowicie faktu, że wypadek komunikacyjny, w którym powód doznał obrażeń był jednocześnie wypadkiem przy pracy za który otrzymał on odszkodowanie w kwocie 6.780 zł, a także tego, że zadośćuczynienie wypłacone mu w toku postępowania likwidacyjnego nie zostało umniejszone o 20% z tytułu przyczynienia i obecnie przedstawia wartość znacznie wyższą,
⚫: sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie – wbrew treści informacji pochodzących od powoda i opisanych w treści opinii biegłego sądowego z dziedziny ortopedii traumatologii, że powód utracił możliwość samodzielnego utrzymania, co pogłębiło jego poczucie bezradności, a niezdolność do pracy wywołała skutki w sferze psychiki w postaci silnych kosztów emocjonalnych życia, niewielkiego wzrostu drażliwości i niepokoju psychoruchowego, objawów psychosomatycznych i obniżenia nastroju,

Zarzucił również naruszenie prawa materialnego , tj. art. 445 § 1 kc w związku z art. 36, ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (j.t. Dz. u. 2013 r., nr 392) przez błędną jego wykładnię i przyjęcie, ze odpowiednim i uzasadnionym rozmiarem krzywdy powoda pozostającej w związku przyczynowym z urazem z dnia 5.07.2005. jest zadośćuczynienie w łącznej kwocie 30.000,00 zł.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę wyroku w punkcie 1 i oddalenie powództwa w całości oraz zmianę rozstrzygnięcia o kosztach i zwrot kosztów postepowania w drugiej instancji.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Ustalając stan faktyczny – wbrew zarzutom zawartym w apelacji - Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów postepowania i dokonał ustaleń na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd I instancji zgodnie z zebranym materiałem dowodowym ustalił, że powód po wypadku i w związku z tym wypadkiem był przez pól roku niezdolny do pracy. Wynika to z opinii lekarskiej z dnia 19 stycznia 2006 r. i zaświadczenia lekarskiego znajdującego się na k -22 akt. Sąd prawidłowo ustalił konsekwencje psychiczne jakie to spowodowało u powoda i to w oparciu o opinie biegłego z dziedziny psychologii klinicznej E. T.. Powyższe ustalenia nie pozostają w sprzeczności z opinia ortopedy i traumatologa, który w oparciu o wywiad z powodem ustalił, że po wypadku powód przez sześć miesięcy korzystał ze zwolnienia lekarskiego i pozostawał bez pracy (k-100 akt)

Sąd Rejonowy ustalając wysokość zadośćuczynienia wziął pod uwagę fakt, że wypadek komunikacyjny, w którym uczestniczył powód był również wypadkiem przy pracy i z tego tytułu powód otrzymał odszkodowanie w wysokości 6.780 zł. Wynika to wprost z treści uzasadnienia Sądu Rejonowego i powołanego przez ten Sąd orzeczenia Sądu Najwyższego - I CK 410/02.

Sąd Rejonowy również prawidłowo ustalił procent przyczynienia się powoda do powstania szkody. Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd I instancji uwzględnił stopień przyczynienia się powoda do szkody i następnie od kwoty należnego powodowi zadośćuczynienia odliczył kwotę 11.000 zł wypłaconą już z tego tytułu powodowi. Pozwany nie wykazał jaki procent należnego powodowi zadośćuczynienia według cen z 2006 r. stanowiła wypłacona mu w 2006 r. z tego tytułu kwota 11.000 zł. Brak przedstawienia dowodu na powyższa okoliczność uprawniał Sąd do odliczenia kwoty nominalnej od należnego na chwilę wyrokowania zadośćuczynienia zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu wynikającym z art. 6 k.c.

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia Sąd nie naruszył prawa materialnego, w szczególności art. 445 § 1 k.c. Zadośćuczynienie to jest odpowiednie. Ustalając jego wysokość Sąd wziął pod uwagę wszystkie istotne okoliczności, takie jak trwałość uszczerbku na zdrowiu, zakres cierpień fizycznych i psychicznych, czas przebywania w szpitalu, czas niezdolności do pracy i związany tylko z tym czasem dyskomfort psychiczny.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 i art. 98 k.p.c., orzec jak w sentencji.

II Ca 169/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE