Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Irena Raczkowska

Sędziowie: SA Maria Gleixner-Dyk

SA Witold Okniński (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Marta Brzezińska

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2013 r. w Warszawie

sprawy E. K.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.

o wysokość emerytury policyjnej

na skutek apelacji E. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 5 marca 2012 r. sygn. akt XIII U 7637/10

I.  zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Dyrektora Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. (obecnie Dyrektora Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.) z dnia 30 października 2009 r. znak: (...) w ten sposób, że przy ustalaniu wysokości emerytury policyjnej E. K. okresy jej służby od dnia 24 stycznia 1982 r. do dnia 13 czerwca 1982 r., od dnia 19 października 1985 r. do dnia 7 marca 1986 r. oraz od dnia 1 czerwca 1986 r. do dnia 15 października 1987 r. podlegają liczeniu po 2,6% podstawy wymiaru za każdy rok tej służby;

II.  w pozostałej części apelację oddala.

/-/ I. R.

/-/ M. D.

/-/ W. O.

Sygn. akt III AUa 1741/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 października 2009 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury E. K. poczynając od dnia 1 stycznia 2010 r. i określił nową wysokość tego świadczenia na kwotę 1279,16 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że do ustalenia wysokości emerytury z uwzględnieniem okresów wskazanych w Informacji z IPN przyjęto wysługę emerytalną określoną w załączonym zestawieniu – (...), będącym integralną częścią decyzji.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła E. K. wnosząc o jej zmianę przez przyznanie jej nieobniżonej emerytury w wysokości 40 % podstawy jej wymiaru za 15 lat służby w Policji i 2,6 % podstawy wymiaru za każdy dalszy rok tej służby zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r., a także o przedstawienie przez Sąd Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego w trybie art. 193 Konstytucji RP co do zgodności ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. z Konstytucją i ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi. Odwołująca wniosła też o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 5 marca 2012 r. oddalił odwołanie.

Z uzasadnienia orzeczenia wynika, że zostało ono wydane na podstawie następujących ustaleń faktycznych:

Instytut Pamięci Narodowej w dniu 25 maja 2009 r. wystawił informację o przebiegu służby E. K. w organach bezpieczeństwa państwa, w której potwierdził, że wymieniona pełniła służbę w tych organach od dnia 1 września 1977 r. do dnia 31 lipca 1990 r. Ten okres służby uwzględniono w ustaleniu wysokości świadczenia odwołującej się należnej jej od dnia 1 stycznia 2010 r. w decyzjach wydanych w dniu 30 października 2009 r., którą odwołująca zaskarżyła. Za ten okres służby, w wymiarze 12 lat i 11 miesięcy podstawa wymiaru świadczenia odwołującego się została wyliczona przy użyciu wskaźnika 0,7 % za każdy rok służby. Z załącznika do decyzji z dnia 30 października 2009 r. wynika, że do wysługi emerytalnej przyjęto jeszcze inne okresy.

Ze szczegółowej informacji o przebiegu służby sporządzonej przez Instytut Pamięci Narodowej na podstawie akt osobowych oraz karty ewidencyjnej wynika, że E. K. w okresie od 1 września 1977 r. pełniła służbę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, w Biurze W, (...) na stanowisku młodszego referenta, od 4 października 1978 r. do 28 lutego 1980 r. była słuchaczem Szkoły Chorążych Wyższej Szkoły (...) w L., od 1 lutego 1980 r. w MSW, w Biurze W,(...)na stanowisku starszego referenta, od 1 czerwca 1981 r. w tej samej jednostce, na stanowisku referenta techniki operacyjnej na wolnym etacie starszego referenta techniki operacyjnej, od 1 czerwca 1986 r. do 15 października 1987 r. przebywała na urlopie wychowawczym, od 1 maja 1989 r. w MSW, w Biurze W, (...), na stanowisku starszego referenta techniki operacyjnej, od 16 czerwca 1989 r. do 31 lipca 1990 r. w MSW, w Departamencie I, (...), na stanowisku starszego technika na etacie 013/2.

E. K. potwierdziła, że powyższy przebieg służby jest zgodny ze stanem faktycznym i wyjaśniła, że w okresie kiedy była słuchaczem Szkoły Chorążych Wyższej Szkoły (...) w L. pozostawała na etacie Biura W MSW.

Dalsze ustalenia faktyczne to przypomnienie treści decyzji z dnia 3 marca 1998 r. o przyznaniu emerytury policyjnej – świadczenie zostało ustalone na poziomie 54,08 % podstawy jego wymiaru za 20 lat, 5 miesięcy i 6 dni służby w Policji i Urzędzie Ochrony Państwa. Sąd Okręgowy przypomniał też, że decyzją z dnia 27 lutego 2009 r. o waloryzacji wysokość emerytury została określona kwotą 1289,14 zł (netto), decyzja jest prawomocna.

W decyzji o ponownym ustaleniu wysokości emerytury z dnia 30 października 2009 r. wysokość świadczenia od dnia 1 stycznia 2010 r. ustalono jako kwotę 982,23 zł brutto i 1279,16 zł netto tj. na poziomie 42,30 % podstawy wymiaru od kwoty 3024,03 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i w aktach rentowych. Ich wiarygodność nie była podważana przez żadną ze stron i Sąd również nie stwierdził podstaw do ich kwestionowania.

Wobec tego Sąd I instancji uznał za wystarczający dla wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie dowód z akt emerytalnych odwołującej się oraz dowód ze szczegółowej informacji o przebiegu służby wystawionej przez IPN.

Przystępując do oceny prawnej sprawy Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd I instancji na podstawie informacji o przebiegu służby sporządzonej przez Instytut Pamięci Narodowej, akt rentowych odwołującej się oraz jej wyjaśnień przyjął, iż w okresie od 1 września 1977 r. do 31 lipca 1990 r. służyła w organach bezpieczeństwa państwa, czyli prawidłowe jest ustalenie w tym zakresie organu rentowego. Zdaniem Sądu informacja o przebiegu służby, na podstawie której została wydana przedmiotowa decyzja jest miarodajnym dokumentem do uznania, że odwołująca się była funkcjonariuszem służby bezpieczeństwa, skoro została sporządzona przez kompetentny organ i nie była kwestionowana przez strony.

Następnie Sąd przytoczył treść art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.), czyli wymienił organy bezpieczeństwa państwa w rozumieniu tej ustawy.

Kolejna część uzasadnienia wyroku to wiadomości zaczerpnięte z encyklopedii wikipedia, a dotyczące struktury służby bezpieczeństwa, w tym także odnośnie Biura W.

Zdaniem Sądu niesłuszny jest zarzut, że pion W nie może być uważany za organ bezpieczeństwa państwa, ponieważ nie spełnia on łącznie warunków zawartych w ustępie 1 i ustępie 3 art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. Sąd Okręgowy przyznał wprawdzie rację odwołującej się, że Biuro W zostało rozwiązane zarządzeniem z 30 maja 1989 r.(...) to jednak służba w pionie W w pełni odpowiada warunkom ustalonym przez ustawodawcę w art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 18 października 2006 r., bo tym samym zarządzeniem Biuro W zostało włączone do Departamentu (...) MSW, który funkcjonował do 31 lipca 1990 r. i uległ likwidacji na podstawie ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa.

Zdaniem Sądu I instancji jednostki w których odwołująca się pełniła służbę spełniają kryterium organu bezpieczeństwa państwa w świetle treści art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył następnie, że w dniu 16 marca 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2009 r. Nr 24, poz. 145), która wprowadziła do ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 8, poz. 67 ze zm.) zmiany dotyczące zasad ustalania wysokości emerytur dla osób, które pozostawały w służbie przed 2 stycznia 1999 r. i pełniły służbę w charakterze funkcjonariusza w organach bezpieczeństwa państwa. Powyższa ustawa stanowiła podstawę dla podjęcia przez organ rentowy decyzji o ponownym przeliczeniu wysokości świadczenia należnego odwołującej się.

Sąd Okręgowy przypomniał, że kwestia zgodności ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. była przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny pod kątem jej zgodności z ustawą zasadniczą. Zatem upada zarzut niekonstytucyjności przepisów w oparciu o które została wydana zaskarżona decyzja. Trybunał Konstytucyjny w pkt 4 w wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. uznał, że art. 15b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30, art. 32 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. Następnie Sąd przytoczył fragmenty uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego odnoszące się do zgodności kwestionowanych przepisów z zasadą zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa oraz z zasadą ochrony praw nabytych. Za nieuzasadniony uznał Sąd zarzut o sprzeczności kwestionowanych przepisów ustawy z rezolucją Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1096 z dnia 27 czerwca 1996 r. oraz ze związanymi z tym dokumentem wytycznymi mającymi zapewnić zgodność ustaw lustracyjnych i podobnych środków administracyjnych z wymogami państwa opartego na rządach prawa.

Zdaniem Sądu Okręgowego zastosowana ustawa nie naruszyła żadnego przepisu Konstytucji wymienionego w odwołaniu ani przepisu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 4 listopada 1950 r. oraz rezolucji nr 1096 Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

Skoro zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy, są między innymi instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych (zgodnie z punktem 5), to prawidłowo służba odwołującej się w jednostkach wymienionych powyżej, przed 10 sierpnia (...). (data powstania (...)), w których odwołująca się służyła w pionie SB w charakterze funkcjonariusza została zakwalifikowana przez IPN jako służba w organach bezpieczeństwa państwa, a co upoważniało organ emerytalny do wyliczenia wysokości świadczenia odwołującej się na podstawie powyżej cytowanego przepisu art. 15b policyjnej ustawy emerytalnej.

W kolejnej części uzasadnienia Sąd Okręgowy wymienił argumenty wskazujące, że przepis art. 15b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 15, zmienia zasady liczenia emerytury policyjnej dla określonej grupy osób. Treść art. 15b ust. 1 odnosi się do okresów służby w określonym charakterze, która w innej sytuacji (gdyby nie była to służba w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990) stanowiłaby 40 % podstawy wymiaru za 15 lat służby (przeciętnie 2,6 % za każdy rok) i po 2,6 % podstawy wymiaru za każdy dalszy rok tej służby. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że ust. 2 tego przepisu mówi o odpowiednim stosowaniu przepisów 14 i 15.

Po powołaniu się na stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w uchwale z dnia 3 marca 2011 r. (sygn. akt II UZP 2/11) Sąd Okręgowy ustosunkował się do zarzutów o naruszeniu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r. wskazując, iż takie same zasady wynikają z prawa krajowego i w związku z tym przepisy prawa międzynarodowego zyskują praktyczne znaczenie dopiero w razie kolizji z normami krajowymi. Bez takiej kolizji odwoływanie się do nich jest zbędne.

Zdaniem Sądu I instancji odstąpienie od uprzednich, obowiązujących przed nowelizacją policyjnej ustawy emerytalnej, zasad ustalania wysokości emerytury, nie stanowi dyskryminacji odwołującej się z racji pełnienia funkcji w organach bezpieczeństwa państwa. Sąd instancji podkreślił, że odwołująca się zaskarżoną decyzją nie została pozbawiona prawa do zabezpieczenia społecznego po uzyskaniu wieku emerytalnego. Jej świadczenie zostało jedynie obniżone przy zastosowaniu wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia funkcjonującego w powszechnym systemie emerytalnym jak za okres nieskładkowy. Przepisy Konstytucji nie gwarantują bowiem obywatelowi prawa do zabezpieczenia społecznego na odpowiednio wysokim poziomie, zgodnym z jego oczekiwaniami. Nie operują też takim kryterium, że emerytura winna zapewnić godny byt.

Wysokość świadczenia należnego E. K. od 1 stycznia 2010 r. została ustalona w prawidłowy sposób i to zarówno z uwagi na okres służby w organach bezpieczeństwa państwa policzony wskaźnikiem podstawy wymiaru na poziomie 0,7 % podstawy wymiaru za każdy rok służby (co daje podstawę wymiaru na poziomie 42,30 %) co dało kwotę 1279,16 zł brutto, jak i co do zastosowanej podstawy wskaźnika.

Zatem Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych złożyła E. K..

Apelująca zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności art.15 i art.15b ustawy z dnia 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, poprzez pominięcie art. 15 przy ustalaniu wysokości emerytury policyjnej i zastosowanie wyłącznie art. 15b tej ustawy; 2) niezgodne z prawem zaliczenie okresu służby do dnia 31 lipca 1990 r. jako służby w strukturach Służby Bezpieczeństwa; 3) niezgodne zaliczenie okresu służby od dnia 1.01.1977 r. do dnia 16.06.1989 r. w pionie W MSW.

Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie wysokości emerytury policyjnej z uwzględnieniem 40 % podstawy wymiaru za 15 lat służby, zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Granicznej i Służby Więziennej oraz ich rodzin i o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Apelacja jest częściowo zasadna.

Zdaniem Sądu II instancji nieuprawnione jest ustalenie Sądu Okręgowego, iż cały okres wyznaczony datami 1 września 1977 r. – 31 lipca 1990 r. stanowił służbę E. K. w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 i o treści tych dokumentów.

Z informacji o przebiegu służby E. K., sporządzonej przez IPN, którą Sąd I instancji uznał za wiarygodny dowód w sprawie, wynika dobitnie, że odwołująca się w okresie od 1 czerwca 1986 r. do 15 października 1987 r. korzystała z urlopu wychowawczego. Urlop ten był związany z urodzeniem córki A. (...) i z wykorzystaniem należnego urlopu macierzyńskiego w okresie od 19 października 1985 r. do 7 marca 1986 r.

Sąd Apelacyjny ustalił ponadto, że E. K. (...) urodziła syna Ł. i z tego tytułu korzystała z urlopu macierzyńskiego w okresie od 24 stycznia 1982 r. do 13 czerwca 1982 r.

Zdaniem Sądu II instancji okresy urlopów macierzyńskich i urlopu wychowawczego są zaprzeczeniem pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwa, powodującym ponowne ustalenie – obniżenie – wysokości emerytury policyjnej. Wprawdzie w wymienionych okresach odwołująca się pozostawała formalnie funkcjonariuszem określonej jednostki bezpieczeństwa państwa, ale nie może budzić najmniejszych wątpliwości fakt, że korzystając z ustawowych urlopów przeznaczonych na opiekę i wychowanie dziecka nie wykonywała obowiązków przypisanych do jej służbowego stanowiska i tym samym nie pełniła służby w organach bezpieczeństwa państwa.

Zatem stosownie do powyższych ustaleń i rozważań Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję w ten sposób, że przy ustalaniu wysokości emerytury policyjnej E. K. okresy jej służby od dnia 24 stycznia 1982 r. do dnia 13 czerwca 1982 r., od dnia 19 października 1985 r. do dnia 7 marca 1986 r. oraz od dnia 1 czerwca 1986 r. do dnia 15 października 1987 r. podlegają liczeniu po 2,6 % podstawy wymiaru za każdy rok służby.

Natomiast oceniając zasadność apelacji przez pryzmat jej wniosku (40 % za 15 lat służy) należało jednak zważyć, że pozostały okres służby odwołującej się to służba w organach bezpieczeństwa państwa o jakich mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 i o treści tych dokumentów i dlatego zastosowanie z tego powodu art. 15b ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin było całkowicie zasadne.

Sąd Apelacyjny podziela zasadnicze ustalenia faktyczne Sądu I instancji dotyczące przebiegu służby E. K., jak również ocenę, że odwołująca pełniła tę służbę w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18.10.2006 r. Z tego powodu nie można podzielić zarzutu o naruszeniu przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 15 i art. 15b ustawy z dnia 18.02.1994 r. poprzez pominięcie pierwszego przepisu i zastosowanie wyłącznie drugiego.

Zdaniem Sądu II instancji chybione są też zarzuty, zawarte w uzasadnieniu apelacji, o naruszeniu wskazanych przez skarżącą przepisów Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, stojących na straży takich zasad jak: prawo do rzetelnego procesu, legalności i niedziałania prawa wstecz, zakazu dyskryminacji i ochrony własności.

Formułując tego typu zarzuty apelująca świadomie pomija fakt, że Sąd Okręgowy odniósł się do tych kwestii w sposób wyczerpujący i rzeczowy, a ta ocena jest zbieżna z poglądem Trybunału Konstytucyjnego zawartym w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 lutego 2010 r.

Zważywszy, że zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne, to nie ma podstaw do innych ocen, które doprowadziłyby do wydania orzeczenia satysfakcjonującego odwołującą się. Chybiony jest także zarzut polegający na pominięciu wypowiedzi (stanowiska) niektórych sędziów Trybunału Konstytucyjnego, jak również innych uczestników tego postępowania przed Trybunałem, ponieważ obowiązująca moc dotyczy orzeczeń Trybunału, a te zapadają większością głosów sędziów. Sąd powszechny nie ma obowiązku badania przebiegu prac legislacyjnych w Sejmie, a więc nie ma powodu zgromadzenia i oceny materiałów z prac parlamentu, jak również z postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Z tych też względów – w pozostałej części - Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił środek odwoławczy.

Sędziowie PRZEWODNICZĄCY

M. D. I. R.

W. O.