Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku Wydział XIII Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Kiwer - Kowalczyk

Protokolant: staż. Magdalena Korona – Boroń

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2015 roku w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z wniosku M. B. (PESEL (...))

z udziałem Gminy M. G., M. C. (1) (PESEL (...))

o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości

postanawia:

1.  oddalić wniosek;

2.  kosztami sądowymi obciążyć Skarb Państwa – wnioskodawczyni zwolniona od kosztów sądowych w całości.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

Sygn. akt XIII Ns 2999/13

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni M. B. w dniu 7 października 2013 roku złożyła wniosek o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) stanowiącej działkę numer (...) obrębu (...), dla której Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku prowadzi księgę wieczystą nr Kw (...), której właścicielem dotychczas była Gmina M. G.. Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotowa nieruchomość znajduje się w jej władaniu, była też we władaniu jej rodziców M. i Z. C., wcześniej jej dziadków S. i T. C., a jeszcze wcześniej pradziadków J. i J. P. (1).

W odpowiedzi na wniosek uczestnik wniósł o oddalenie wniosku w całości wskazując, iż początek biegu terminu zasiedzenia nie może być datowany wcześniej niż od dnia śmierci poprzednika, którą była J. P. (2), która zmarła w dniu 28 sierpnia 1993 roku. Uczestnik podniósł, że oświadczenie złożone przez J. P. (2) w podaniu skierowanym do Urzędu Miejskiego w G. z dnia 10 marca 1993 roku wskazuje, że uznała ona prawo własności Gminy M. G. do przedmiotowej nieruchomości, co wskazuje na posiadanie zależne.

Postanowieniem z dnia 6 lutego 2014 roku wnioskodawczyni została zwolniona od kosztów sądowych w całości.

Postanowieniem z dnia 8 października 2014 roku M. C. (1) została wezwana do udziału w sprawie w charakterze uczestnika.

W piśmie z dnia 12 listopada 2014 rok wnioskodawczyni sprecyzowała wniosek wnosząc o stwierdzenie nabycia własności przedmiotowej nieruchomości na swoją rzecz, a w przypadku ustalenia, że zachodzą okoliczności do nabycia własności nieruchomości przez M. C. (1), wniosła o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez uczestniczkę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W księdze wieczystej o numerze Kw (...), którą objęta jest działka o numerze ewidencyjnym (...) położona przy ul. (...) w G., o powierzchni 0,1219 ha, jako właściciel wpisana jest Gmina M. G.. Prawo własności Gminy M. G. zostało ujawnione w księdze wieczystej na podstawie decyzji komunalizacyjnej Wojewody G. z dnia 22 grudnia 1992 roku stwierdzającej nieodpłatne nabycie od Skarbu Państwa przez Gminę M. G. przedmiotowej nieruchomości – na podstawie art. 18 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt. 1 i 2 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku – przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 1990 rok, nr 32, poz. 191 i nr 43, poz. 253).

Wcześniej właścicielem przedmiotowej nieruchomości był Skarb Państwa.

/dowody: informacja o działce z Wydziału Geodezji Referatu Ewidencji Gruntów w G. oraz kopia mapy zasadniczej k. 18-19, odpis z księgi wieczystej nr Kw (...) k. 20-46, kopia decyzji Wojewody G. z dnia 22.12.1992 r. dotycząca przedmiotowej działki nr (...), akta w.w. księgi wieczystej/

Nieruchomość jest w całości ogrodzona. Część ogrodzenia wykonana jest z nowej plastikowej siatki, częściowo pozostawiono wcześniejsze ogrodzenie w postaci metalowej zardzewiałej siatki. Na granicach działki znajdują się wmurowane słupki – pozostałości wcześniejszego ogrodzenia i pozostałości bramy. Istniejące ogrodzenie pokrywa się z granicami ewidencyjnym działki o numerze (...). Na nieruchomości znajduje się budynek mieszkalny, komórka gospodarcza i kurnik.

/dowód: protokół oględzin przedmiotowej nieruchomości dokonanych w dniu 26.09.2014 r. k.151-153 wraz z mapą k.154 i zdjęciami k.155-171, opinia biegłego geodety K. C. k.204 - 207/

Przed 1960 rokiem na przedmiotowej nieruchomości zamieszkali małżonkowie T. i Z. R.. Około 1960 roku, przed 18 sierpnia 1960 roku T. i Z. R. zamienili się nieruchomościami z J. i J. P. (2), którzy władali nieruchomością położoną w G. przy ul. (...). Od tego czasu J. i J. P. (2) zamieszkali na nieruchomości położonej przy ul. (...) w G. obejmując w posiadanie działkę o aktualnym numerze (...) w jej granicach ewidencyjnych, zaś małżonkowie T. i Z. R. wraz z córką A. R. (aktualnie noszącą nazwisko W.) zamieszkali na nieruchomości położonej przy ul. (...) w G.. Przedmiotowa działka została ogrodzona.

J. i J. P. (2) mieli cztery córki: E., która nie żyje, E., Z. i S. – matkę Z. C.. S. C. miała również córkę – M. C. (1). Córki J. i J. P. (2) wyprowadziły się z nieruchomości po osiągnieciu dorosłości. J. P. (1) zmarł w latach 70-ątych. Po jego śmierci J. P. (2) sama zamieszkiwała na przedmiotowej nieruchomości.

J. i J. P. (2) byli postrzegani przez sąsiadów jako właściciele nieruchomości. Małżonkowie P., a następnie J. P. (2) płacili podatek od przedmiotowej nieruchomości.

W dniu 12 marca 1993 roku J. P. (2) złożyła do Urzędu Miejskiego w G. pismo z dnia 10 marca 1993 roku, w którym wniosła o przekazanie jej w wieczyste użytkowanie działki położonej w G. przy ul. (...). W piśmie wskazała, że na działce tej wraz z nieżyjący już mężem J. wybudowali mały domek, w którym do dziś mieszka. Wskazała w tym piśmie, że w 1960 roku jej mąż podjął starania o wykupienie na własność tej działki, ale z uwagi na dość wysoką cenę nie było ich na to stać. J. P. (2) skazała w tym piśmie również, że regularnie opłaca podatek od nieruchomości oraz, że jest to teren poniemiecki, a właściciel dawno zmarł, zaś ona jest „długoletnim użytkownikiem przez tak zwane zasiedzenie”.

W maju 1993 roku wnuk J. P. (2) Z. C. (syn S.) wraz z żoną M. C. (1) i córką – wnioskodawczynią M. C. (2) (aktualnie noszącą nazwisko B.) wprowadzili się za zgodą J. P. (2) na przedmiotową nieruchomość, ponieważ nie mieli swojego mieszkania. Z. C. wyremontował strych budynku mieszkalnego przystosowując go do zamieszkiwania i zajął go wraz z rodziną. J. P. (2) zajmowała dolną kondygnację budynku.

J. P. (2) zmarła w dniu 28 sierpnia 1993 roku.

Po śmierci J. Z. i M. C. (1) przeprowadzili remont domu na przedmiotowej nieruchomości – zrobili nowe wylewki, remont ścian i podłóg oraz wstawili nowe okna. Nie występowali do żadnego urzędu o zgodę na remont. Małżonkowie C. płacili podatek od przedmiotowej nieruchomości.

Z. C. zmarł w dniu 23 marca 2002 roku.

W 2006 roku miał miejsce pożar domu mieszkalnego położonego na przedmiotowej nieruchomości. Po pożarze wnioskodawczyni i jej matka mieszkały u sąsiadów i rodziny, bowiem z powodu zniszczeń spowodowanych przez pożar zamieszkiwanie w nieruchomości było niemożliwe. Około 2007 roku M. C. (1) podjęła decyzję, iż zamieszka ze swoim partnerem i powiedziała wnioskodawczyni, że jeśli ją i jej narzeczonego stać na to, to mogą wyremontować dom i w nim zamieszkać. Wnioskodawczyni wraz z narzeczonym S. B. wyremontowała dół domu i zamieszkała w nim w marcu 2007 roku. Wnioskodawczyni płaciła podatek od przedmiotowej nieruchomości. W okresie kiedy wnioskodawczyni mieszkała już z S. B. na nieruchomość przyszła jedna z sióstr babci wnioskodawczyni i twierdziła, że nieruchomość jest również jej.

Wnioskodawczyni wraz z mężem częściowo zmieniła ogrodzenie nieruchomości stawiając je w miejscu wcześniejszego ogrodzenia.

Pismami z dnia 29 lipca 2010 roku oraz z dnia 1 września 2010 roku wnioskodawczyni wystąpiła do Urzędu Miejskiego w G. z wnioskiem o legalizację uprawnień do przedmiotowej nieruchomości.

M. B. jest postrzegana przez sąsiadów jako właścicielka przedmiotowej nieruchomości.

/dowody: wyciąg z dowodu osobistego A. W. z datą zameldowania przy ul. (...) w G. k.47, odpis skrócony aktu zgonu J. P. (2) k.124, pismo z dnia 10.03.1993 r. k. 125-125v, załącznik do w.w. pisma w postaci mapy k. 139, kopia wniosku wnioskodawczyni z dnia 1.09.2010 r. k. 140-140v, kopia legitymacji ubezpieczeniowej J. P. (1) k. 175-179, dowód uiszczenia podatku przez J. P. (2) k.180, kopia fragmentu decyzji podatkowej za rok 1990 wystawionej na J. P. (2) k. 181, kopia aktu zgonu Z. C. w aktach Urzędu Miejskiego w G. dot. przedmiotowej nieruchomości, pisma M. C. (2) z 29 .07.2010 r. i 1.09.2010 r. do UM w sprawie uregulowania sytuacji prawnej nieruchomości w w.w. aktach Urzędu Miejskiego w G. zeznania świadka A. N. k. 182- 184 i k. 187, zeznania świadka D. P. k. 184, zeznania świadka S. B. k. 184- 185, zeznania M. C. (1) w charakterze świadka k.185-187, zeznania świadka E. D. k.189-190, zeznania świadka A. W. k.190-191, zeznania wnioskodawczyni k. 133 – 135 i protokół rozprawy z dnia 18.06.2015 r. k. 226/

W dniu 27 października 2012 roku M. B. zawarła związek małżeński z S. B.. Umową z dnia 11 czerwca 2013 roku małżonkowie ustanowili w ich małżeństwie rozdzielność majątkową.

/dowód: odpis skrócony aktu małżeństwa wnioskodawczyni k. 10, odpis umowy małżeńskiej majątkowej k. 11-12/

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie w zasadniczej części nie jest sporny. Znaczną część materiału dowodowego stanowią dokumenty urzędowe: odpis z księgi wieczystej, decyzja podatkowa, dokumentacja geodezyjna, decyzja Wojewody G., odpisy aktów stanu cywilnego. Dokumenty te stanowią dowód tego, co zostało w nich zaświadczone. Autentyczność innych przedłożonych w toku postępowania dokumentów nie została zakwestionowana przez strony i nie wzbudziła wątpliwości Sądu. Wszystkie dowody z dokumentów Sąd ocenił zatem jako wiarygodne.

Sąd dał wiarę zeznającym w sprawie świadkom, gdyż są one ze sobą spójne. Sąd dał również wiarę zeznaniom wnioskodawczyni M. B., gdyż znajdują one potwierdzenie w zeznaniach świadków i pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie dopatrzył się okoliczności świadczących o braku wiarygodności tych zeznań.

Świadek A. N. (sąsiadka wnioskodawczyni) potwierdziła okoliczność zamieszkiwania na przedmiotowej nieruchomości przez J. i J. P. (2), wskazując, iż kiedy wprowadziła się na ul. (...) w 1962 roku, to państwo P. już tam mieszkali. Potwierdziła również okoliczność zamieszkiwania M. C. (1) i jej męża na nieruchomości przed śmiercią J. P. (2), jak i po jej śmierci oraz okoliczność zamieszkiwania na tej nieruchomości przez wnioskodawczynię. Świadek zeznała, iż J. P. (2) mówiła jej, że wnuczka się nią opiekuje i że wszystko co ma chciałaby zostawić dla „kochanej wnuczki”. A. N. wskazała również, iż Z. C. prowadził prace remontowe na przedmiotowej nieruchomości. Świadek uważała, że J. P. (2) jest właścicielką przedmiotowej nieruchomości.

Świadek D. P. (sąsiadka wnioskodawczyni) potwierdziła okoliczność zamieszkiwania na przedmiotowej nieruchomości przez J. P. (2), wskazując, iż kiedy wprowadziła się na ul. (...) w 1986 roku, to J. P. (2) mieszkała sama na tej nieruchomości. Potwierdziła również okoliczność zamieszkiwania M. C. (1) i jej męża na nieruchomości oraz okoliczność zamieszkiwania na tej nieruchomości przez wnioskodawczynię. Świadek uważa wnioskodawczynię za właścicielkę przedmiotowej nieruchomości.

Świadek S. B. (mąż wnioskodawczyni) potwierdził okoliczność, że po pożarze na nieruchomości M. C. (1) zapytała wnioskodawczynię i jego, czy chcą zamieszkać na nieruchomości, a jeśli chcą, to muszą ją sobie wyremontować. Świadek podał również, że wraz z wnioskodawczynią wzięli kredyt i wyremontowali dom po pożarze. Świadek opisał wydarzenie, że na nieruchomości przyszła kiedyś siostra babci wnioskodawczyni i twierdziła, że nieruchomość jest również jej.

Świadek M. C. (1) opisała okoliczności zamieszkania wraz z mężem i córką u J. P. (2) – babci jej męża. Świadek podała również okoliczności i przyczyny wyprowadzenia się z nieruchomości i przekazania nieruchomości córce, podając te same okoliczności co M. B..

Świadek E. D., który mieszkał przy ul. (...) od 1982 roku, a aktualnie zamieszkuje z M. C. (1) w B., potwierdził, że w 1982 roku na przedmiotowej nieruchomości mieszkała J. P. (2). Potwierdził, iż w latach 90-ątych w nieruchomości zamieszkał Z. C. z żoną i córką oraz, że Z. C. wyremontował strych za życia J. P. (2). Świadek wskazał, że po jej śmierci Z. C. dalej przeprowadzał remont na tej nieruchomości. Świadek uważał za (...), a po jej śmierci Z. C.. Świadek potwierdził, że M. C. (1) wyprowadzając się do niego przekazała przedmiotową nieruchomości córce.

Świadek A. W. opisała sytuację zamiany nieruchomości dokonanej przez jej rodziców i małżonków P..

Zeznania wnioskodawczyni opisują w jaki sposób weszła w posiadanie przedmiotowej nieruchomości i są spójne z zeznaniami powołanych w sprawie świadków.

Posiadanie przez wnioskodawczynię działki (...) w jej granicach ewidencyjnych potwierdziła opinia biegłego K. C., którą Sąd uznał za wiarygodną, nie mając żadnych zastrzeżeń co do jej rzetelności.

Zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Jak zaś stanowi § 2 tego artykułu po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Zgodnie zaś z art. 176 § 1 k.c., jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika; jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem samoistnym rzeczy jest, kto nią faktycznie włada jak właściciel; posiadaczem zależnym rzeczy jest zaś ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą. Domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym (art. 339 k.c.).

Na posiadanie składają się dwa elementy: zewnętrzny ( corpus) oraz wewnętrzny ( animus). Tak w przypadku posiadacza zależnego, jak i samoistnego zewnętrzna strona posiadania sprowadza się do sprawowania faktycznego władztwa nad daną rzeczą. Element wewnętrzny posiadania określa stosunek psychiczny posiadacza do sprawowanego przez niego władztwa nad rzeczą. Inny jest animus posiadacza zależnego, który sprowadza się do zamiaru władania rzeczą cudzą; inny zaś posiadacza samoistnego, który swoje władztwo postrzega jak sprawowane nad rzeczą własną, niezależne i niewywodzące się od prawa innego podmiotu.

Z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, iż najpierw J. i J. P. (2), od śmierci J. P. (1) J. P. (2), po jej śmierci Z. i M. C. (1), po śmierci Z. C. M. C. (1), a po niej M. B. władali przedmiotową nieruchomością jak właściciele. Posiadanie przez wnioskodawczynię działki (...) w jej granicach ewidencyjnych potwierdziła opinia biegłego K. C.. Niezmienność zakresu posiadania działki (...) przez wszystkich posiadaczy potwierdzają zaznania świadków oraz dowód z oględzin, które wykazały, że zarówno nowe jak i stare ogrodzenie pokrywało się z granicami działki (...).

O samoistności posiadania działki przez poszczególnych jej posiadaczy świadczy dokonywanie remontów przez Z. C. i M. C. (1) oraz M. B., płacenie przez te osoby oraz J. P. (2) podatku od nieruchomości, brak ponoszenia opłat za korzystanie z nieruchomości. Osoby te były również postrzegane przez sąsiadów jako właściciele nieruchomości. O braku samoistności posiadania nie świadczy wystąpienie przez J. P. (2) oraz przez M. B. do Urzędu Miejskiego w G. z pismami wnioskującym o zalegalizowanie praw do nieruchomości. Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela w tym zakresie pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dn. 28 kwietnia 1999 r. w sprawie I CKN 430/98 (OSNC 1999/11/198), zgodnie z którym „samoistny posiadacz rzeczy w złej wierze, który w czasie biegu zasiedzenia zwraca się do właściciela lub innej osoby, którą uważa za właściciela, z ofertą nabycia własności tej rzeczy w drodze umowy, nie pozbawia swego posiadania przymiotów samoistności, chyba że z innych okoliczności wynika, iż rezygnuje z samodzielnego i niezależnego od woli innej osoby władania rzeczą”.

Wniosek wnioskodawczyni nie zasługuje jednak na uwzględnienie, gdyż ani w stosunku do wnioskodawczyni, ani w stosunku do M. C. (1) nie upłynął czas posiadania wymagany do nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie.

Wszyscy wyżej wymienieni posiadacze nieruchomości weszli w posiadanie w złej wierze, bowiem powinni byli wiedzieć, że nabycie nieruchomości wymaga odpowiedniej formy. Wobec tego wymagany czas posiadania wynosi trzydzieści lat.

Z przepisu art. 176 § 1 k.c. wynika, że jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika; jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Jak wynika z cytowanego przepisu, aby zachować ciągłość posiadania musi nastąpić przeniesienie posiadania albo sytuacja, że posiadacz jest spadkobiercą swego poprzednika. Materiał dowodowy nie wskazuje, aby Z. C. czy też M. C. (1) byli spadkobiercami J. P. (2). M. C. (1) zeznając jako świadek wskazała, że nic jej nie wiadomo, aby po J. P. (2) przeprowadzone był postępowanie spadkowe. Z. C. jako wnuk nie należał do kręgu spadkobierców ustawowych J. P. (2), bowiem miała ona cztery córki, w tym na pewno trzy z nich żyły w chwili śmierci J. P. (2) (z zeznań M. C. (1) wynika, iż jedynie jej córka E. nie żyje, zaś S. B. zeznał, że jedna z sióstr babci wnioskodawczyni była na przedmiotowej nieruchomości, kiedy on już na niej mieszkał). Brak jest informacji, aby J. P. (2) sporządziła testament powołujący do spadku czy to Z. C. czy M. C. (1).

Z materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań M. C. (1) nie wynika, aby J. P. (2) przeniosła na nią lub na jej męża samoistne posiadanie przedmiotowej nieruchomości.

Zgodnie z art. 348 k.c. przeniesienie posiadania następuje przez wydanie rzeczy. Wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzanie rzeczą, jak również wydanie środków, które dają faktyczną władzę nad rzeczą, jest jednoznaczne z wydaniem samej rzeczy.

Zeznania M. C. (1) wskazują, iż zamieszkała na przedmiotowej nieruchomości wraz z mężem Z. C. i córką za zgodą J. P. (2) w maju 1993 roku i za jej zgodą wyremontowali strych, na którym zamieszkali. Zatem posiadanie przez wyżej wymienionych przedmiotowej nieruchomości co najmniej do śmierci J. P. (2) miało charakter posiadania zależnego. Z zeznań tych nie wynika, aby nastąpiło przekazanie przez J. P. (2) posiadania samoistnego przedmiotowej nieruchomości na rzecz Z. C. czy M. C. (1). M. C. (1) zeznała: „Nie było takiej rozmowy kto ma przejąć nieruchomość po śmierci babci.”

Wypowiedzi J. P. (2), o której zeznawała A. N., że wszystko co ma chciałaby zostawić kochanej wnuczce, która się nią opiekuje, nie można interpretować jako przekazania posiadania nieruchomości M. C. (1). Po pierwsze zachodzą wątpliwości, czy J. P. (2) mówiąc o „kochanej wnuczce” mówiła o M. C. (1), która jej wnuczką nie była, czy też o innej wnuczce (siostrze Z. C., która również miała na imię M.). Wprawdzie A. N. zeznała, że to M. C. (1) była nazywana przez sąsiadów wnuczką pani P., ale nie ma pewności czy to o nią w tej wypowiedzi chodziło. Chęć „zostawienia wszystkiego” określonej osobie świadczy o ewentualnym zamiarze zadysponowania swoim majątkiem czy to za życia, czy na wypadek śmierci, jednakże do takiego rozrządzenia majątkiem przez J. P. (2) nie doszło, co wynika jednoznacznie z zeznań M. C. (1).

Z. i M. C. dopiero po śmierci J. P. (2) zaczęli traktować nieruchomość jak swoją własność. Zatem czas posiadania samoistnego nieruchomości przez M. C. (1) można liczyć najwcześniej od śmierci J. P. (2) tj. od 28 sierpnia 1993 roku – wówczas weszła w samoistne posiadanie tej nieruchomości wraz z mężem Z. C., a po jego śmierci posiadała nieruchomość samodzielnie.

Następnie w 2007 roku doszło do przeniesienia posiadania przez M. C. (1) na M. B., kiedy M. C. (1) zaproponowała swojej córce, że może przejąć przedmiotową nieruchomość, jeśli ją stać na przeprowadzenie remontu, a M. B. na to się zgodziła. Następnie M. C. (1) wyprowadziła się z tej nieruchomości.

Skoro wymagany do zasiedzenia czas posiadania wynosi trzydzieści lat, to okres ten liczony od sierpnia 1993 roku upłynie dopiero w sierpniu 2023 roku.

Na marginesie należy wskazać, iż J. P. (2) również nie nabyła przedmiotowej nieruchomości przez zasiedzenie, mając na względzie, że do dnia 27 maja 1990 roku tj. do chwili komunalizacji stanowiła ona własność Skarbu Państwa. Zgodnie z wykładnią przepisu art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321, ze zm.) oraz art. 177 k.c. w wersji obowiązującej do 1 października 1990 r. dokonaną przez Sąd Najwyższy w uchwałach z dnia 13 kwietnia 2007 r. (III CZP 23/07) i z dnia 19 stycznia 2006 r. (III CZP 100/05), stwierdzić należy, że w dniu 27 maja 1990 r. zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, ze zm.) nieruchomość będąca przedmiotem wniosku o zasiedzenie stała się własnością Gminy M. G.. Z tym dniem wyłączenie nabycia przez zasiedzenie nieruchomości stanowiących własność państwową przewidziane w obowiązującym wówczas art. 177 k.c. przestało mieć zastosowanie do skomunalizowanych nieruchomości Skarbu Państwa, które stając się własnością gminy utraciły status nieruchomości państwowej. Z tym dniem zaczął zatem biec termin zasiedzenia nieruchomości będącej dotychczas nieruchomością państwową. Z dniem 1 października 1990 r., czyli z dniem uchylenia art. 177 k.c. i wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321, ze zm.) terminy zasiedzenia zostały wydłużone o 10 lat, ale jednocześnie przewidziano możliwość skrócenia tego wydłużonego terminu zasiedzenia o połowę, jeżeli przed dniem wejścia w życie ustawy przez odpowiedni czas istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu w życie tej ustawy prowadzi do zasiedzenia.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż bieg zasiedzenia nieruchomości, której samoistne posiadanie rozpoczęło się już przed dniem 27 maja 1990 r. i która do tego dnia była przedmiotem własności państwowej, a z tą datą z mocy prawa stała się mieniem komunalnym – rozpoczyna się 27 maja 1990 r. Skoro 30-letni termin zasiedzenia ulega na mocy art. 10 powołanej ustawy skróceniu o czas, w którym istniał przed wejściem w życie ustawy stan wyłączający, na podstawie dotychczasowych przepisów, zasiedzenie nieruchomości, lecz nie więcej niż o połowę, to należało uznać, iż do nabycia własności nieruchomości mogło dojść najwcześniej w dniu 28 maja 2005 roku, zatem już po śmierci J. P. (2).

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w punkcie 1 postanowienia na mocy art. 172 k.c. w zw. z art. 176 k.c. a contrario.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. w zw. z art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.) mając na względzie, iż wnioskodawczyni była zwolniona od kosztów sądowych w całości.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

G., dnia 22.07.2015 r.