Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi Wydział II Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSRB. M.

Protokolant sekretarz sądowy M. O.

po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 26 czerwca 2015 r. sprawy

z wniosku M. G. (1)

z udziałem A. G., A. F., C. D. (1), M. G. (2), M. O., J. P., A. O. i D. O.

o zasiedzenie

postanawia

1.  oddalić wniosek,

2.  ustalić, że strony ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

Sygn. akt II Ns 1374/12

UZASADNIENIE

We wniosku z dnia 2 sierpnia 2012 roku M. G. (1), reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o stwierdzenie, że K. G. nabył z dniem 1 stycznia 1985 r. przez zasiedzenie własność ¼ części nieruchomości położonej w Ł., przy ulicy (...), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi XVI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi zbiór dokumentów nr (...).

W uzasadnieniu podniesiono, że w dniu 10 listopada 1959 r. L. S., syn W. S. (1), który był współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości w ¼ części, zawarł z K. G. pisemną umowę przedwstępną sprzedaży udziału 1/8 w prawie własności nieruchomości o powierzchni 604 m, położonej w Ł. przy ul. (...). W wykonaniu powyższej umowy L. S. złożył w dniu 1 grudnia 1959 r. oświadczenie, w którym zobowiązał się do opuszczenia zajmowanego mieszkania do dnia 3 grudnia 1959 r. wobec sprzedaży nieruchomości za kwotę 21.500 zł. W ocenie M. G. (1) wobec sporządzenia umowy przedwstępnej w zwykłej formie pisemnej w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie 30 letni termin zasiedzenia, który zacznie bieg od dnia 4 grudnia 1959 r., od kiedy K. G. objął we władanie ułamkową część ¼ nieruchomości przysługującej poprzednio W. S. (1). (wniosek k. 2-3v)

W pismach z dnia 13 grudnia 2012 r. i 13 lutego 2013 r. uczestniczka J. P. wniosła o oddalenie wniosku. W uzasadnieniu drugiego pisma uczestniczka wskazała, że K. G. nie był jedynym właścicielem nieruchomości przy ul. (...) w Ł., gdyż udziałem państwa S. władali również przodkowie uczestniczki. Dodatkowo uczestniczka podkreśliła, że L. S. nie mógł zbyć udziału 1/8 w nieruchomości, gdyż nie nabył udziału w tej wysokości z tytułu spadkobrania. (pisma procesowe k. 36 i k. 79- 81).

W piśmie z dnia 26 marca 2013 r. wnioskodawca podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Odnosząc się do zarzutów i twierdzeń podniesionych w piśmie uczestniczki J. P., wnioskodawca wskazał, że umowa przedwstępna kupna sprzedaży z dnia 3 grudnia 1959 r. i oświadczenie z 1 grudnia 1959 r. świadczą o objęciu przez K. G. w samoistne, nieprzerwane posiadanie udziału przypadającego uprzednio W. S. (1). W ocenie wnioskodawcy uczestniczka J. P. nie zakwestionowała samoistnego i nieprzerwanego posiadania nieruchomości przez K. G. przez okres niezbędny do zasiedzenia. (pismo procesowe k. 114- 115).

W piśmie z dnia 15 maja 2013 r. uczestniczka J. P. podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Odpowiadając na zarzuty i twierdzenia zawarte w piśmie wnioskodawcy z dnia 26 marca 2013 r., uczestniczka zakwestionowała, aby K. G. samoistnie i nieprzerwanie posiadał przedmiotową nieruchomość. J. P. wskazała, że nieruchomość przy ul. (...) w Ł. nigdy nie była podzielona do użytkowania pomiędzy współwłaścicieli. Uczestniczka podniosła również, że z uwagi na nieprzeprowadzenie postępowania o stwierdzenie nabycia spadku nie jest wiadome, czy L. S. stał się spadkobiercą W. S. (1). Ponadto J. P. wskazała, że w 1932 r. jej rodzina kupiła przedmiotową nieruchomość i wybudowała na niej drewniany parterowy budynek mieszkalny. K. G. po nabyciu od Z. S. udziału w wysokości 1/8 zameldował się na nieruchomości przy ul. (...) w Ł. wraz z trójką małych dzieci. Po kilku latach K. G. założył nową rodzinę, w lipcu 1965 r. urodziło mu się kolejne dziecko, a w dniu 17 listopada 1975 r. wymeldował się z przedmiotowej nieruchomości. Uczestniczka podniosła, że jej rodzina użytkowała cały teren działki łącznie z komórkami i ubikacjami znajdującymi się w tylnej części działki. Rodzina uczestniczki przeprowadzała remonty budynku mieszkalnego i budynków gospodarczych, opłacała podatek od nieruchomości.

(pismo procesowe k. 134- 135).

Na rozprawie w dniu 16 maja 2013 r. wnioskodawca oraz uczestniczka J. P. zajęli dotychczasowe stanowiska. Postanowieniem ogłoszonym na rozprawie Sąd ustanowił kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika B. S.. (protokół rozprawy k. 142- 146)

W piśmie z dnia 22 maja 2013 r. wnioskodawca podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Odnosząc się do zarzutów i twierdzeń podniesionych w piśmie uczestniczki J. P. z dnia 15 maja 2013 r., wnioskodawca wskazał, że K. G. mieszkał na przedmiotowej nieruchomości do śmierci swojej matki, płacił do swojej śmierci połowę podatku od nieruchomości, a także dbał o przedmiotową nieruchomość. Wnioskodawca zaprzeczył, aby rodzina J. P. zajmowała się nieruchomością przy ul. (...) w Ł., gdyż wyprowadziła się z niej do bloków. (pismo procesowe k. 154).

Kurator dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika B. S. pozostawił wniosek o zasiedzenie do uznania Sądu. (pismo kuratora k. 165)

Na rozprawie w dniu 23 grudnia 2014 roku uczestniczka M. O. przyłączyła się do wniosku o zasiedzenie, a wnioskodawca i uczestniczka J. P. zajęli dotychczasowe stanowisko. (protokół rozprawy k. 323- 325)

Postanowieniem z dnia 17 lutego 2015 roku Sąd na podstawie art. 510 §2 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestników A. O. i D. O.. (postanowienie k. 355)

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo już zmianie. (protokoły rozprawy k. 403- 407, 419- 420)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1932 r. małżonkowie M. M. i I. M. oraz A. K. i J. K. nabyli udział w wysokości ½ w nieruchomości o powierzchni 604 m położonej w C. koło Ł. przy ul. (...) (obecnie ul. (...)). W tym samym roku J. M. i B. M. kupili drugą część działki, położonej w C. koło Ł. przy ul. (...) (wypis z aktu notarialnego k. 362- 368, zeznania uczestniczki J. P. k. 404)

W tym samym roku M. M. i I. M. oraz A. K. i J. K. wybudowali na przedmiotowej działce drewniany, parterowy budynek mieszkalny. Budynek został zbudowany wzdłuż dłuższego boku działki, bokiem do ulicy. Wzdłuż tylnej ściany budynku przebiega granica pomiędzy działkami położonymi przy ul. (...). Na drugiej części działki o powierzchni 604 m zamieszkali małżonkowie J. M. i B. M.. Lewą część budynku zajęli M. M. i I. M., a prawą A. K. i J. K.. W tylnej części działki znajdowały się drewniane komórki i ubikacje. Z terenu działki wokół domu korzystali wszyscy jego mieszkańcy. (zeznania uczestniczki J. P. k. 404)

W dniu 7 sierpnia 1936 r. A. K. i J. K. sprzedali udział w wysokości ¼ części w nieruchomości o powierzchni 604 m położonej w C. koło Ł., przy ul. (...), zabudowanej drewnianym dwuizbowym domem mieszkalnym, Z. S., która nabycia dokonała do wspólności majątkowej małżeńskiej z W. S. (1). Nowi nabywcy wprowadzili się na teren nieruchomości w miejsce zbywców. (wypis z aktu notarialnego k. 356- 358, zeznania uczestniczki J. P. k. 404)

M. M. zmarła w 1946 r., a I. M. w 1949 r. Do swojej śmierci oboje zamieszkiwali na przedmiotowej nieruchomości. (informacyjne wyjaśnienia uczestniczki J. P. k. 143 w zw. z jej zeznaniami k. 404)

W. S. (1) zmarł w dniu 18 marca 1955 r. Pozostawił dwóch synów L. S. i B. S.. (informacyjne wyjaśnienia uczestniczki J. P. k. 143 w zw. z jej zeznaniami k. 404, kserokopia aktu zgonu k. 9).

W dniu 10 listopada 1959 r. K. G. kupił od Z. S. udział 1/8 części w nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...). Nowy nabywca wraz z żoną T. oraz trójką dzieci M., M. i C. wprowadzili się do prawej części domu, zajmowanej uprzednio przez państwa S.. (wypis z aktu notarialnego k. 359- 361, zeznania uczestniczki J. P. k. 404, informacyjne wyjaśnienia wnioskodawcy k. 189 w zw. z jego zeznaniami k. 324)

Tego samego dnia L. S. zawarł z K. G. pisemną umowę przedwstępną kupna- sprzedaży udziału 1/8 w prawie własności nieruchomości o powierzchni 604 m, położonej w Ł. przy ul. (...). (umowa przedwstępna kupna- sprzedaży k. 6)

W wykonaniu powyższej umowy L. S. złożył w dniu 1 grudnia 1959 r. oświadczenie, w którym zobowiązał się do opuszczenia zajmowanego mieszkania do dnia 3 grudnia 1959 r. wobec sprzedaży nieruchomości za kwotę 21.500 zł. (oświadczenie k. 7).

W 1965 r. K. G. wyprowadził się z nieruchomości przy ul. (...) w Ł., ponieważ założył nową rodzinę. W tym samym roku urodziła się z nowego związku córka K. G., A.. (zeznania uczestniczki J. P. k. 404, informacyjne wyjaśnienia uczestniczki J. P. k. 145 w zw. z jej zeznaniami k. 404)

W 1966 r. z przedmiotowej nieruchomości wyprowadziła się do bloków J. P. wraz ze swoim rodzicami. W lewej części domu pozostała W. S. (2) i M. S.. W. S. (2) zmarła w 1980 r., a M. S. w 1989 r. Od tego czasu lewa część budynku mieszkalnego pozostała pusta. (zeznania uczestniczki J. P. k. 404, informacyjne wyjaśnienia wnioskodawcy k. 189 w zw. z jego zeznaniami k. 324)

K. G. zmarł w lipcu 1990 r. (zeznania uczestniczki J. P. k. 405)

W 1992 r. lewą część domu zajęli E. K. i M. K. na podstawie umowy zawartej z matką J. P.. Państwo K. mogli zamieszkać przy ul. (...) w Ł. w zamian za opiekę nad nieruchomością. Państwo K. opłacali podatek od nieruchomości oraz wymienili ogrodzenie na metalowe. W 2009 r. zmarł M. K.. Od tego czasu lewa część domu znów pozostała pusta, gdyż E. K. wyprowadziła się w 2006 r. Na nieruchomości pozostał wnioskodawca z żoną, córką A. T., wnuczką i zięciem. (zeznania uczestniczki J. P. k. 405, informacyjne wyjaśnienia wnioskodawcy k. 189 w zw. z jego zeznaniami k. 324 , zeznania świadka A. T. k. 248, zeznania świadka B. K. k. 262)

Około 2002 r. G. dobudowali nad zajmowaną przez siebie częścią budynku dodatkowe piętro. Z tego powodu dach nad lewą częścią budynku zawalił się. W 2010 r. rozebrano lewą część budynku. (zeznania uczestniczki J. P. k. 405)

W 2003 r. M. G. (1) i M. K. rozebrali bez porozumienia z J. P. drewniane ubikacje i komórki. W tym samym czasie M. G. (1) i M. K. doprowadzili do nieruchomości wodę, a także wybudowali chodnik prowadzący z domu do furtki wejściowej. (zeznania uczestniczki J. P. k. 406, zeznania A. T. k. 249, zeznania H. K. k. 250, zeznania świadka B. K. k. 262, zeznania świadka J. G. k. 263)

M. G. (1) w zajmowanej przez jego rodzinę części budynku wymienił okna i dach, ocieplił ściany. (zeznania świadka B. K. k. 262, zeznania świadka J. G. k. 263)

Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2003 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi stwierdził, że spadek po K. G. na podstawie ustawy nabyli żona A. G. w 4/16 części oraz dzieci A. F., C. D. (2), M. G. (1) i M. G. (2) po 3/16 części każde z nich. (odpis postanowienia k. 14)

Postanowieniem z dnia 27 września 2011 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi stwierdził, że spadek po J. O. na podstawie ustawy nabyli żona M. O. oraz dzieci A. O. i D. O. po 1/3 części każde z nich. (odpis postanowienia k. 351)

W 2008 r. podatek od nieruchomości w kwocie 330,40 zł. uiścił M. G. (1). W 2009 r. podatek od nieruchomości w kwocie 83,50 zł. zapłaciła J. P.. W 2010 r. podatek od nieruchomości w kwocie 94 zł. uiściła J. P.. (zaświadczenie k. 11-12).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty i ich kserokopie, stosując w tym względzie art. 308 kpc, a także na podstawie zeznań uczestniczki J. P. oraz świadków H. K., B. K. i J. G..

Sąd nie dał wiary zeznaniom A. T., w których podała, że kiedy wprowadziła się w 1977 r. na nieruchomość przy ul. (...) to K. G. już tam mieszkał. Powyższa relacja świadka jest sprzeczna przede wszystkim z zeznaniami J. P., która podała, że K. G. wyprowadził się w 1965 r. w związku z założeniem drugiej rodziny i narodzinami córki A.. Relacja A. T. jest także sprzeczna z zeznaniami H. K. i B. K.. Pierwszy z wymienionych świadków zeznał, że wprowadził się do nieruchomości przy ul. (...) w 1971 r. i nie pamięta K. G.. Również B. K., który zamieszkał na ul. (...) w 1970 r. w swoich zeznaniach ani razu nie wymienił K. G., mówiąc wyłącznie o M. G. (1), jako osobie, która zajmowała się przedmiotową nieruchomością. Należy także wskazać, iż A. T. urodziła się z w 1977 r., zatem nie może pamiętać, czy w tym czasie K. G. zamieszkiwał na nieruchomości przy ul. (...) w Ł.. Można również zauważyć, że sam wnioskodawca zeznał, iż jego ojciec zamieszkiwał na przedmiotowej nieruchomości do momentu zawarcia drugiego małżeństwa, bez wskazania konkretnej daty.

Sąd nie dał także wiary zeznaniom uczestniczki J. P., w których podała, że zamieszkiwała na przedmiotowej nieruchomości po wyprowadzeniu się jej rodziców w 1966 r. Powyższy fragment relacji uczestniczki jest sprzeczny z zeznaniami wnioskodawcy oraz z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Wnioskodawca wniósł o stwierdzenie, że K. G. nabył z dniem 1 stycznia 1985 r. przez zasiedzenie własność ¼ części nieruchomości położonej w Ł., przy ulicy (...). Z uzasadnienia wniosku wynikało, że M. G. (1) wniósł o zasiedzenie udziału należącego do spadkobierców W. S. (1).

Instytucja zasiedzenia regulowana jest w art. 172 – 176 k.c. Jego istota polega na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu (E. J., (...), W. – Z. 1996, s. 9). Instytucja ta odnosi się jedynie do praw rzeczowych, a jej funkcją jest usunięcie rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym, a stanem prawnym.

Przedmiotem nabycia własności przez zasiedzenie może być zarówno nieruchomość gruntowa, jak i jej fizycznie wydzielona część, a także udział w prawie własności, czyli tak zwana idealna część nieruchomości. Jeżeli współposiadanie nieruchomości prowadzące do nabycia przez zasiedzenie idealnej części nieruchomości polega na tym, że każdy ze współposiadaczy uważa się za posiadacza samoistnego części, której nie da się fizycznie wydzielić, a zatem nie ma możliwości nabycia przez zasiedzenie fizycznie wydzielonej części nieruchomości, mogą istnieć podstawy do nabycia przez zasiedzenie udziału w nieruchomości. (uchwała SN z dnia 26 stycznia 1978 r. III CZP 96/77 (OSNC 1978/11/195).

Stosownie do treści art. 172 § 1 k.c., w brzmieniu sprzed noweli kodeksu cywilnego ustawą z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321 z późn. zm.), posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dziesięciu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). § 2. Po upływie lat dwudziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Te krótsze terminy stosuje się, gdy zasiedzenie nastąpiło przed wejściem w życie wyżej wymienionej noweli, tj. przed dniem 1 października 1990 r. (zob. uchwała SN z dnia 10.01.1991 r., III CZP 73/90, OSN 1991/7/83; postanowienie SN z dnia 02.09. 1993 r., II CRN 89/93, Lex nr 110583), a zatem mają zastosowanie w niniejszej sprawie .

Zasiedzenie to pierwotny sposób nabycia własności nieruchomości, do którego może dojść jedynie na skutek kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek, jakimi są: posiadanie samoistne przedmiotu podlegającego zasiedzeniu rozumiane jako sprawowanie władztwa nad rzeczą wyrażone w sposób subiektywny i obiektywny (corpus i animus) oraz upływ czasu, którego długość uzależniona jest od dobrej lub złej wiary posiadacza.

Stosownie do treści art. 336 k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

A zatem, w świetle powołanego przepisu posiadanie samoistne polega na faktycznym wykonywaniu tych uprawnień, które składają się na treść prawa własności. Posiadacz włada rzeczą samodzielnie, bezpośrednio lub pośrednio, we własnym imieniu i we własnym interesie. Tylko ten, kto rzeczą faktycznie włada z zamiarem władania nią dla siebie ( cum animo rem sibi habendi), jest jej posiadaczem samoistnym. Wola posiadania jest więc skierowana na określony rodzaj, zakres władztwa.

W literaturze wskazuje się (A. Kunicki, w: System, t. II, s. 832), że posiadanie samoistne tym różni się od posiadania zależnego, że to pierwsze jest władztwem nad rzeczą niezawisłym od dyspozycji innej osoby, zaś drugie jest władztwem podporządkowanym innej osobie, nawet gdy między właścicielem lub posiadaczem samoistnym a posiadaczem zależnym nie było żadnego stosunku umownego. Czynnikiem, który stanowi kryterium pozwalające odróżnić posiadanie samoistne od zależnego jest więc czynnik woli ( animus). Posiadaczem samoistnym jest ten, kto włada rzeczą jak właściciel, ten zaś, kto przy władaniu wyraża wolę korzystania z niej w zakresie odpowiadającym innemu prawu, jest posiadaczem zależnym. Istotne jest, aby interpretacja elementu woli miała charakter obiektywny, przy czym przyjęcie takiego stanowiska nie oznacza eliminacji rzeczywistej woli posiadacza przy ocenie charakteru posiadania. Na podstawie przejawów zewnętrznych woli ustala się wolę rzeczywistą, która decyduje o charakterze samego posiadania (tak między innymi E. J. (2), (...), Z. 2002 rok, str. 135 i nast .).

Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter posiadania samoistnego, którego konstytutywne cechy stanowią: wola posiadania nieruchomości dla siebie oraz faktyczne władanie rzeczą.

Dla posiadania samoistnego podstawowe znaczenie ma intelektualny element zamiaru (animus) władania rzeczą dla siebie. Przy czym, przy ustalaniu charakteru posiadania należy mieć na uwadze manifestowane na zewnątrz wobec otoczenia zachowanie posiadacza. Natomiast zakres faktycznego władztwa nad rzeczą przy posiadaniu samoistnym odpowiadający prawu własności, sprowadza się do korzystania z rzeczy i rozporządzania nią w sposób jak najbardziej pełny, czyli do postępowania z rzeczą jak właściciel.

Posiadanie samoistne może mieć miejsce nie tylko wtedy, gdy posiadacz jest przekonany o swoich uprawnieniach właściciela, ale także wtedy, gdy wie, że nie jest właścicielem, ale chce posiadać rzecz tak, jakby nim był (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 1994 r., III CRN 18/94 za S. Rudnicki, Komentarz do Kodeksu cywilnego, Księga druga, Własność i inne prawa rzeczowe, Warszawa 2003, str. 203, tak m.in. Edward Janeczko „Zasiedzenie” Zielona Góra 2002 rok).

Sama deklaracja wnioskodawcy nie może wystarczyć dla przyjęcia istnienia po jego stronie woli władania rzeczą jak właściciel. Istotne są jej zewnętrzne przejawy. Zgodnie z art. 339 k.c., domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym.

W ocenie Sądu z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym przede wszystkim z zeznań uczestniczki J. P. wynika, że K. G. nie był samoistnym posiadaczem udziału ¼ części nieruchomości położonej w Ł., przy ulicy (...), należącego do spadkobierców po W. S. (1). Zarówno wnioskodawca, jak i uczestniczka J. P., a także przesłuchani w sprawie świadkowie zgodnie podali, że działka wokół domu była wykorzystywana przez wszystkie osoby zamieszkałe na przedmiotowej nieruchomości, począwszy przez babkę J. P. oraz jej męża i siostrę z mężem, rodziców wymienionej uczestniczki, poprzez państwa K., a na rodzinie wnioskodawcy kończąc. Można zauważyć, że A. T. podała, iż istniał podział działki do użytkowania, gdyż jej matka posiadała swój ogródek przed oknem, a S. swój. Jednak w następnym zdaniu świadek zeznał, że „działka była wspólna”. Zatem zdaniem Sądu okoliczność, że działka wokoło domu nie była podzielona do użytkowania pomiędzy osoby zajmujące nieruchomość przy ul. (...) nie budzi wątpliwości. Podział do korzystania dotyczył wyłącznie budynku mieszkalnego, którego lewą część zajmowała rodzina uczestniczki J. P., a prawą część rodzina wnioskodawcy.

Natomiast co do okoliczności dbania o przedmiotową nieruchomość, czynienia na nią nakładów w postaci remontów, czy też opłacania podatku od nieruchomości, istniały rozbieżności w relacjach wnioskodawcy i uczestniczki J. P.. M. G. (1) zeznał, że wraz ze swoim ojcem dbał o nieruchomość, przeprowadzał remonty budynku mieszkalnego oraz opłacał podatek od nieruchomości. Z kolei uczestniczka J. P. twierdziła, że rodzina G. nie dbała o nieruchomość, a wszelkie remonty dokonywali członkowie jej rodziny. Co do opłacania podatku od nieruchomości przez M. G. (1), uczestniczka wskazała, że wnioskodawca zaczął uiszczać podatek w późniejszych latach. Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że faktycznie M. G. (1) wymienił okna i dach oraz ocieplił ściany, ale zrobił to wyłącznie na swojej części budynku. Poza tym nie budzi wątpliwości Sądu, że wnioskodawca doprowadził wodę i wymienił ogrodzenie, jednak wymienione nakłady poniósł wspólnie z państwem K., którzy zajmowali przedmiotową nieruchomość na podstawie umowy zawartej z matką J. P.. Ponadto z zaświadczenia Prezydenta Miasta Ł. z dnia 8 października 2010 r. wynika, że wpłaty wnioskodawcy z tytułu podatku od nieruchomości w 2008 r. były dokonywane przez komornika.

Wskazane okoliczności uzasadniają, zdaniem Sądu, tezę o braku samoistnego charakteru posiadania K. G. udziału ¼ części nieruchomości położonej w Ł., przy ulicy (...), należącego do spadkobierców po W. S. (1).

Nawet gdyby jednak przyjąć odmienne stanowisko i podzielić pogląd wyrażony przez wnioskodawcę, to należy stwierdzić, że nie została spełniona druga przesłanka do stwierdzenia nabycia własności nieruchomości, a mianowicie nie upłynął odpowiedni okres czasu. Do nabycia nieruchomości przez zasiedzenie konieczne jest, aby władający nieruchomością był jej posiadaczem oraz aby posiadanie to trwało przez czas określony w ustawie. Artykuł 172 k.c. łączy wymagany dla nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia upływ czasu z kwalifikacją posiadania według kryterium dobrej lub złej wiary posiadacza w chwili uzyskania przez niego posiadania. W ocenie Sądu przesłanka ta w niniejszej sprawie nie została spełniona.

Nie ulega wątpliwości, że gdyby przyjąć, iż K. G. nabył posiadanie udziału ¼ części nieruchomości położonej w Ł., przy ulicy (...), należącego do spadkobierców po W. S. (1), to działał w złej wierze. Również wnioskodawca w uzasadnieniu pisma wszczynającego przedmiotowe postępowanie nie miał co do powyższego ustalenia żadnych wątpliwości. Dobra lub zła wiara posiadacza nieruchomości wpływa na długość okresu czasu niezbędną do nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie. W przypadku posiadacza w dobrej wierze wystarczający jest okres lat 10, zaś w przypadku posiadacza w złej wierze okres lat 20. Przy dokonywaniu oceny dobrej lub złej wiary posiadacza uwzględnia się moment objęcia przez niego nieruchomości w posiadanie samoistne.

Posiadaczem w dobrej wierze jest ten, kto posiada usprawiedliwione okolicznościami przekonanie, że posiada rzecz zgodnie z prawem, które mu przysługuje. Dobrą wiarę wyłącza nie tylko pozytywna wiadomość o braku praw do rzeczy, ale także brak wiadomości spowodowany niedbalstwem, polegającym na przykład na nie sprawdzeniu stanu prawnego nieruchomości posiadającej księgę wieczystą. Powszechnie przyjmuje się, że wejście w posiadanie nieruchomości bez umowy zawartej w formie aktu notarialnego wyłącza dobrą wiarę (tak E. J. (2) (...) Z. 2002 rok, Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 stycznia 2000 roku, II CKN 657/98, niepubl; oraz w postanowieniu z dnia 27 kwietnia 2001 roku, V CKN 219/00, niepubl.).

Zdaniem wnioskodawcy K. G. wszedł w posiadanie udziału w nieruchomości od 4 grudnia 1959 roku, czyli przed wejściem w życie (z dniem 1 stycznia 1965 roku) przepisów obecnie obowiązującej ustawy Kodeks cywilny. Do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed wejściem w życie kodeksu cywilnego odnoszą się art. XLI-XLII przepisów wprowadzających tę ustawę. Zgodnie zaś z nimi do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego stosuje się od tej chwili przepisy tego kodeksu: dotyczy to w szczególności możności nabycia prawa przez zasiedzenie. Jeżeli termin zasiedzenia według kodeksu cywilnego jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg zasiedzenia rozpoczyna się z dniem wejścia kodeksu w życie; jeżeli jednak zasiedzenie rozpoczęte przed dniem wejścia w życie tego kodeksu nastąpiłoby przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych wcześniej, zasiedzenie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu (art. XLI § 1 i 2).

Z uwagi na powyższe bieg terminu zasiedzenia w odniesieniu do ojca wnioskodawcy mógłby rozpocząć się w dniu 01 stycznia 1965 roku. Przepisy Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) wskazywały, iż posiadacz samoistny nabywa własność nieruchomości w drodze zasiedzenia jeżeli posiada ją nieprzerwanie od lat 10, jeżeli jest w dobrej wierze lub od lat 20 w przypadku złej wiary (art. 172 k.c.). Jak już wskazano powyżej materiał dowodowy wykazał, że przy przyjęciu wejścia przez K. G. w posiadanie udziału ¼ części, byłby posiadaczem w złej wierze. Zatem w niniejszej sprawie przesłanką nabycia nieruchomości przez zasiedzenie byłby stosownie do powołanych powyżej przepisów upływ 20-letniego okresu posiadania, który miałby swój koniec, co wskazano we wniosku, w dniu 1 stycznia 1985 r.

Tymczasem z zeznań J. P. wynika, że K. G. wyprowadził się z nieruchomości przy ul. (...) w Ł. już w 1965 r., gdyż założył drugą rodzinę i urodziła mu się córka A.. Co prawda K. G. przebywał na przedmiotowej nieruchomości, jednak były to wyłącznie wizyty okazjonalne w celu odwiedzenia własnych dzieci. Przesłuchani w sprawie sąsiedzi z ul. (...) wskazywali jednoznacznie, że na nieruchomości zamieszkiwał M. G. (1) z rodziną. Zatem należy uznać, że K. G. wyprowadzając się w 1965 r. z przedmiotowej nieruchomości wyzbył się władztwa nad nią.

Na koniec można zauważyć, że przedmiotem zasiedzenia mógłby być co najwyżej udział w nieruchomości w wysokości 1/8. Z zaświadczenia wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi XVI Wydział Ksiąg Wieczystych na podstawie zbioru dokumentów ZD 8354 wynika, że współwłaścicielami nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) stanowiącej plac o powierzchni 604 m są w ½ M. O. i następcy prawni J. O., w ¼ J. P. jako następca prawny M. M. i I. M., a w 1/8 zstępni K. G., który nabył udział w powyższej wysokości od Z. S.. Jak wynika z powyższego udział w nieruchomości, jaki pozostawił w spadku W. S. (1) wynosi 1/8, a nie ¼ jak wskazano w uzasadnieniu wniosku o zasiedzenie.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 520 § 1 k.p.c., wyrażającym zasadę, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

Mając na względzie powyższe, orzeczono jak w sentencji postanowienia.