Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 września 2014 roku, w sprawie z powództwa Miasta Ł. - Administracji Zasobów Komunalnych Ł. w Ł. przeciwko D. K., A. K. (1), M. K. i A. K. (2) o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi oddalił powództwo.

Od powyższego orzeczenia apelację wniósł powód, skarżąc go w całości i zarzucając:

1. naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji przyjęcie, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pozwani zamieszkują w przedmiotowym lokalu;

2. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 11 ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia
21 czerwca 2011 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy
i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 poz. 150) poprzez błędną jego wykładnie
i w konsekwencji przyjęcie, że wypowiedzenie umowy najmu przedmiotowego lokalu jest bezskuteczne.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty pozwany wniósł o zmianę w całości zaskarżonego wyroku i nakazanie pozwanym opróżnienie lokalu mieszkalnego
nr 3 położonego w Ł. przy ul. (...), ewentualnie o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwani wnieśli o jej oddalenie w całości oraz zasadzenie od powoda na rzecz pozwanych zwrotu kosztów postępowania w obu instancjach.

W toku postępowania apelacyjnego pozwana M. K. działająca także
w imieniu małoletniej A. K. (2) oraz pozwany D. K. podtrzymali swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny nie wykazują nieprawidłowości w rozumowaniu, błędów logicznych bądź też niezgodności z doświadczeniem życiowym. Z tego względu Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za swoje.

Na wstępie koniecznym jest odniesienie się do sformułowanego przez stronę apelującą zarzutów naruszenia przepisów postępowania cywilnego, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Nietrafny jest zarzut dokonania przez Sąd I instancji wadliwej oceny zebranego
w sprawie materiału dowodowego. W myśl art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność
i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwstawnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zatknięcia się ze świadkami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań pomiędzy podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.)
i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W rozpoznawanej sprawie skarżący upatrywał wadliwości zaskarżonego wyroku w kontekście art. 233 §1 k.p.c. w błędnym przyjęciu, iż z materiału dowodowego sprawy wynika, że pozwani zamieszkują w przedmiotowym lokalu, podczas gdy zdaniem powoda
z dowodów zebranych w niniejszej sprawie, w szczególności z przesłuchania strony pozwanej wynika, że pozwana M. K. zamieszkuje z dzieckiem w hotelu pracowniczym i tam skupia się jej centrum życiowe, zaś w przedmiotowym lokalu przebywa tylko latem, jak również z załączonych do akt wywiadów środowiskowych wynika, że pozwani nie przebywają w lokalu, co podważa wiarygodność zeznań A. K. (1)
i D. K..

Z powyższą argumentacją powoda nie można się zgodzić. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, powód nie wykazał, że pozwani nie zamieszkiwali w lokalu w okresie dłuższym niż 12 miesięcy, a zatem nie udowodnił zasadności wypowiedzenia umowy najmu. Wobec niespełnienia przesłanki braku zamieszkiwania najemców w lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy oświadczenie
o wypowiedzeniu umowy najmu nie wywarło skutku zamierzonego przez stronę powodową, a tym samym umowa nie uległa rozwiązaniu. Oceny tej nie są w stanie zmienić okoliczności podnoszone w apelacji, które mają walor jedynie polemiki z wnioskami uzasadnienia
i wprost przesądzają o bezzasadności zarzutu.

Sąd meriti trafnie wskazał, że powód nie udowodnił podstawy faktycznej pozwu,
a zatem nie udowodnił, że miał prawo wypowiedzieć umowę najmu na podstawie
art. 11 ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2011 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 poz. 150). Uwadze Sądu nie umknęło przy tym, że powód nie udowodnił również, że
w przedmiotowym lokalu mieszkalnym czynsz jest niższy niż 3% wartości odtworzeniowej lokalu w skali roku. Sąd zasadnie również wskazał, że brak było podstaw do kwestionowania stanowiska pozwanych, którzy konsekwentnie zeznawali, iż zamieszkiwali, jak i zamieszkują w przedmiotowym lokalu. Oceny wiarygodności zeznań świadków nie jest w stanie podważyć sama tylko treść notatek urzędowych, które jak trafnie uznał Sąd a quo, nie stanowią dowodu na okoliczność zamieszkiwania pozwanych w przedmiotowym lokalu
i to w okresie dłuższym, niż 12 miesięcy. Jednocześnie powód nie przejawił żadnej inicjatywy dowodowej w celu weryfikacji informacji w nich zawartych, nie złożył bowiem żadnych wniosków dowodowych w tym zakresie, jak również nie stawił się na rozprawę wyznaczoną w celu jego przesłuchania. Tym samym strona powodowa nie zdołała skutecznie podważyć treści zeznań złożonych przez pozwanych i wykazania faktu ich niezamieszkiwania w spornym lokalu. Strona pozwana w toku postępowania dowodowego nie przedstawiła żadnych konkretnych argumentów, które dałyby Sądowi podstawę do odmiennej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd jest organem, który dopuszcza i przeprowadza dowody w toczącym się procesie, lecz inicjatywa w tym zakresie niewątpliwie obciąża strony.

Ponieważ apelujący nie wskazał, w jaki sposób Sąd I instancji miał przekroczyć granice swobodnej oceny dowodów, ustalenia faktyczne Sądu pozostają pod ochroną instytucji z art. 233 § 1 k.p.c.

W zakresie zarzutów materialnoprawnych skarżący zgłosił zarzut naruszenia art. 11 ust. 3 pkt. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2011 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 poz. 150). Zarzut ten nie jest uzasadniony wobec niewątpliwego ustalenia stanu faktycznego poczynionego przez Sąd Rejonowy,
a które nie zostało skutecznie zakwestionowane rozpoznawaną apelacją. Wskazany zarzut został oparty na twierdzeniach skarżącego, że pozwani nie zamieszkują w lokalu mieszkalnym
nr 3 położonym w Ł. przy ul. (...). Twierdzenia te zostały jednak obalone. Materiał dowodowy przedmiotowej sprawy dostarczył bowiem podstawy do przyjęcia, iż powołane okoliczności nie pozostawiają wątpliwości, co do bezskuteczności wypowiedzenia przez powoda umowy najmu. Sama polemika z taką decyzją sądu, bez wskazania argumentów, które podważałyby jej trafność i uzasadniałyby przyjęcie tezy apelującego, czyni zarzut oczywiście bezzasadnym.

Reasumując, zarzuty apelacji należało uznać za bezzasadne wobec nie zaoferowania przez powoda stosownego materiału dowodowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.