Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Lucyna Oleszek

Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Radochońska

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2015 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy Z. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania Z. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 21 kwietnia 2015 r. nr (...)

I.  z m i e n i a zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy Z. W. prawo do emerytury w ustawowej wysokości, począwszy od dnia 27 kwietnia 2015 r.,

II.  s t w i e r d z a, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w ustaleniu prawa do powyższego świadczenia,

III.  z a s ą d z a od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz wnioskodawcy Z. W. kwotę 120 zł (słownie: sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III U 447/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 lipca 2015 r.

Decyzją z dnia 21 kwietnia 2015 r., zn. (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy Z. W. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu decyzji podano, iż wnioskodawca nie spełnia wszystkich warunków określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.). Nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Organ rentowy stwierdził, że brak podstaw do uwzględnienia szczególnego zatrudnienia wnioskodawcy w następujących okresach:

- 1 listopada 1972 r. – 31 grudnia 1972 r. w Przedsiębiorstwie (...),

- 1 marca 1974 r. – 30 października 1974 r. w Państwowym Zarządzie Dróg (...)
w J. z uwagi na nieprawidłowe udokumentowanie tych okresów na podstawie świadectw pracy.

Wnioskodawca Z. W. w dniu 19 maja 2015 r. złożył odwołanie od tej decyzji, domagając się jej zmiany oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego.

Na uzasadnienie podał, że decyzja jest dla niego krzywdząca i niezgodna ze stanem faktycznym. Na potwierdzenie charakteru pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego w latach 1976-1991 powołał się na zeznania świadków, wnosząc
o uwzględnienie pracy w szczególnych warunkach w Spółdzielni (...)
w P. Oddział w R. oraz w (...) Spółdzielni (...) w R..

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie z przyczyn, które stanowiły o wydaniu zaskarżonej decyzji.

Ponownie stwierdzono, że wnioskodawca nie spełnia warunków do nabycia emerytury określonych w art. 184 ust. 1 w zw. z art. 27 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz w zw. z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnianych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Podniesiono, że spośród ustawowych warunków wnioskodawca wykazał 25-letni staż ubezpieczeniowy oraz nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Natomiast na dzień złożenia wniosku emerytalnego nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy wskazał, że okresy pracy wykonywanej w warunkach szczególnych może potwierdzić jedynie zakład pracy, ewentualnie jego następca, na podstawie posiadanej dokumentacji i w ściśle określonej formie, zgodnie z § 2 ust. 2 powołanego rozporządzenia. Tymczasem wnioskodawca nie przedstawił świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych we wskazanych zakładach pracy. W rezultacie brak środka dowodowego na potwierdzenie, że wnioskodawca pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony w dochodzonym wymiarze 19 lat, 11 miesięcy i 23 dni.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. W. urodzony (...) w dniu 31 marca 2015 r. wystąpił z wnioskiem o emeryturę, oświadczając że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz że pozostaje w stosunku pracy.

Na potwierdzenie okresów ubezpieczenia oraz charakteru zatrudnienia przedłożył dokumentację odnoszącą się do przebytych okresów zatrudnienia, oświadczenia o braku dokumentów z wszystkich okresów pracy zawodowej. Ponadto przedłożył zaświadczenie wystawione przez Miejski Zakład (...) sp. z o.o. w J. z dnia 30 marca
2015 r. o pracy wykonywanej w warunkach szczególnych na stanowisku kierowcy autobusowego od 15 marca 1991 r.

Rozpoznając ten wniosek organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 21 kwietnia
2015 r. ustalił, że wnioskodawca legitymuje się ogólnym stażem ubezpieczeniowym
w wymiarze 25 lat. Niemniej odmówiono mu prawa do emerytury z uwagi na nieudokumentowanie zatrudnienia w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat.

Dowód: 1. Akta organu rentowego:

- wniosek o emeryturę z dn. 31.03.2015 r.

- Zaświadczenie o wykonywania prac w szczególnych warunkach z dn. 30.03.2015 r.,

- decyzja odmowna z dn. 21.04.2015 r.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca Z. W. z zawodu kierowca pracę zawodową rozpoczął w 1973 r. jako pracownik fizyczny – sezonowy w Powiatowym Zarządzie Dróg (...) w J.. Następnie od 31 października 1974 r. do 6 października 1976 r. odbył zasadniczą służbę wojskową, podczas której rozszerzył kwalifikacje kierowcy.

Od 27 grudnia 1976 r. podjął pracę w Spółdzielni (...) Oddział
w R. Baza (...) Mleczarskiego w J., został zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodowego. Natomiast z dniem 1 stycznia 1984 r., za porozumieniem między zakładami pracy, został przyjęty do pracy w (...) Spółdzielni (...)
w R., gdzie został zatrudniony również jako kierowca samochodowy. W zatrudnieniu tym pozostawał do 15 kwietnia 1989 r.

Sąd ustalił też, że w połowie 1976 r. z połączenia Wojewódzkiego Zakładu (...) w R. i Spółdzielni (...) powstała jedna firma pod nazwą Spółdzielnia (...) Oddział w R.. Część pracowników tej Spółdzielni, w tym kierowcy w związku z kolejną reorganizacją zakładu, zostało przejętych
z dniem 1 stycznia 1984 r. przez (...) Spółdzielnię (...) w R.. (...) Spółdzielnia (...) w R. obejmowała około 100 terenowych jednostek tj. Punktów Skupu (...) - zlewni mleka. Bez względu na nazwę zakładu pracy główna baza sprzętowo-samochodowa znajdowała się w R. przy ul. (...), natomiast wnioskodawca cały czas pracował wyłącznie w Bazie (...) Mleczarskiego
w J..

Wnioskodawca, podobnie jak świadek W. M. (1) od 1976 r. do stycznia 1989 r. pracował w obu tych firmach wyłącznie jako kierowca samochodu ciężarowego. Kierowcy,
w tym wnioskodawca jeździli samochodami marki K., J. i S. (...) i 200. Były to samochody skrzyniowe, na których były 2-4 beczki oraz samochody-cysterny o ładowność około 5 ton, w których przewożono około 5-10 tys. litrów mleka. Oprócz mleka tymi samochodami rozwożone też maślankę i serwatkę. Przez cały okres zatrudnienia wnioskodawca pracował wyłącznie przy przewozach w skupie mleka. Do jego podstawowych obowiązków należało m.in.: załadunek mleka w punkcie skupu mleka, uczestniczenie przy pobraniu przeciętnej próby mleka z załadowanego pojazdu, przeładunek mleka w zakładzie wraz z rozliczeniem. Tak jak każdy kierowca odpowiadał też za tzw. obsługę codzienną samochodu oraz za dokładne umycie beczek/cysterny po każdym kursie.

Wnioskodawca cały czas pracował w pełnym wymiarze czasu pracy. Faktycznie jako kierowca przy rozwożeniu mleka pracował nawet po 12 godzin na dobę, łącznie z sobotami, niedzielami, a nawet w święta. Pracę rozpoczynał około 5-6 rano i podobnie jak inni kierowcy zwoził do J. mleko ze zlewni mleczarskich oraz PGR z terenu obecnego powiatu (...) i częściowo (...) (od M. do C.). Poza tym wywoził z mleczarni serwatkę i maślankę. Kierowcy pracowali na różnych trasach, które każdorazowo ustalał im dyspozytor. W ciągu dnia odbywali po kilka kursów, natężenie pracy z uwagi na duże ilości mleka, było latem. Z wykonanej pracy kierowcy rozliczali się na podstawie kart drogowych, w których odnotowywali godziny przejazdu oraz trasę. Wynagrodzenie ustalane było na podstawie stawki godzinowej. Przy czym różnicowało je to czy kierowca miał powierzone tylko przewozy gospodarcze, czy też przewozy w skupie mleka (z przyczepą lub bez), przewozy dystrybucyjne i przewozy masowe (w tym samochodami samowyładowczymi). Przewozy w skupie mleka dokonywane były wyłącznie pojazdami od 3,5 do 13 ton.

Dowód: 1. Akta organu rentowego (kapitałowe):

- świadectwo pracy z dnia 14.05.2002 r.

- Zaświadczenie (...) Spółdzielni (...) w R. z dnia 21.08.2003 r.

2. Akta organu rentowego (emerytalne):

- zaświadczenie (...) z dnia 20.01.2014 r.

3. Akta osobowe wnioskodawcy:

- umowa o pracę z dnia 27.12.1976 r.,

- zakres czynności i umowa o pracę dodatkową z dnia 1.01.1984 r.,

- świadectwa pracy z dnia 30.12.1983 r. i 14.04.1989 r.,

- Zaświadczenia Rp-7 z dnia 6.03.2003 r.

4. zeznania świadków (e-protokół z dnia 24.07.2015 r.):

- W. M. – 10 min.),

- T. P. - 19 min.),

5. zeznania wnioskodawcy (e-protokół z dnia 24.07.2015 r. - 29 min.).

Ponadto Sąd ustalił, że od 15 marca 1991 r. wnioskodawca jest zatrudniony
w Miejskim Zakładzie (...) sp. z o.o. w J. jako kierowca autobusowy. Cały czas wykonuje prace w szczególnych warunkach.

Dowód: 1. Akta organu rentowego (rentowe):

- zaświadczenie (...) sp. z o.o. w J. z dnia 30.03.2015 r.

- zaświadczenie Rp-7 z dnia 30.03.2015 r.

2. zeznania wnioskodawcy (e-protokół z dnia 24.07.2015 r. - 29 min.).

Dokonując tych ustaleń Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach organu rentowego. Ponadto Sąd uwzględnił dokumentację z akt osobowych wnioskodawcy
z okresu jego zatrudnienia w latach 1976-1989. W aktach tych znajdują się oryginalne, ogólne świadectwa pracy, z których wynika, że był on zatrudniony jako kierowca samochodowy. Natomiast z zeznań przesłuchanych świadków oraz zeznań wnioskodawcy dodatkowo wynika, że faktycznie pracował on wyłącznie jako kierowca samochodu ciężarowego przy przewozach mleka.

Za pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków: W. M. (1) – kierowcy samochodów ciężarowych oraz T. P. (2) – aparatowego i kierownika produkcji. Świadkowie ci dokładnie opisali strukturę zatrudnienia zarówno w Spółdzielni (...) Oddział w R., jak i w (...) Spółdzielni (...) w R.. Wskazali, jakie prace wykonywał wnioskodawca, jak wyglądała organizacja pracy. Dodatkowo okazało się, że każdy z nich występował już w charakterze świadka w sprawach sądowych o emeryturę innych pracowników Mleczarni.

Sąd podzielił także zeznania wnioskodawcy, który dodatkowo podał jakie prace wykonywał przez sporne okres zatrudnienia.

Zebrana obecnie dokumentacja wraz zeznaniami świadków i wnioskodawcy potwierdza okres i faktyczny charakter wykonywanej przez niego pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. W rezultacie Sąd uznał, że choć brak świadectw pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, to w związku z zeznaniami świadków
i wnioskodawcy, możliwe było poczynienie uzupełniających ustaleń, że w okresie od 1976 do 1989 r. pracował wyłącznie jako kierowca samochodu ciężarowego. Wszystkie zgromadzone dowody wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, wobec czego są wiarygodnym źródłem ustaleń faktycznych. Wynika z nich, jaką pracę i w jakich warunkach wykonywał wnioskodawca.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy Z. W. jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Ponadto emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Równocześnie zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnianych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43) - ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami zatrudnionymi w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3 tj. jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

-

osiągnęli wiek emerytalny wynoszący dla mężczyzny 60 lat oraz

-

posiadają wymagany okres składkowy i nieskładkowy tj. 25 lat dla mężczyzny, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Dla ustalenia tych uprawnień - za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2 cyt. ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 cyt. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) - okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji - w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie
§ 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Zaświadczenie zakładu pracy powinno potwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których uzależnione jest przyznanie emerytury.

Bezsporne jest, że wnioskodawca ukończył 60 lat oraz posiada 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Nie przystąpił też do otwartego funduszu emerytalnego.

W toku rozpoznawania sprawy przed organem rentowym sporny okazał się charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę:

- w Spółdzielni (...) Oddział w R. Baza (...) Mleczarskiego w J. w okresie od 27 grudnia 1976 r. do 31 grudnia 1983 r. (7 lat i 5 dni) na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony oraz

- w (...) Spółdzielni (...) w R. od 1 stycznia 1984 r. do 15 kwietnia 1989 r. (5 lat, 3 miesiące i 15 dni) na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych
o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Przy rozpoznawaniu wniosku emerytalnego wnioskodawcy organ rentowy dysponował ogólnymi świadectwami pracy wystawionym przez pracodawców wnioskodawcy bezpośrednio po ustaniu zatrudnienia w 1983 r. i 1989 r. W dokumentach tych wskazano, że wnioskodawca była zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodowego. Niemniej
w zachowanej dokumentacji osobowej znajduje się zakres czynności i umowa na dodatkowe prace, z których wynika, że wnioskodawca pracował przy przewozach mleka. Do takich przewozów używano zaś samochodów od 3,5 do 13 ton.

W tym miejscu należy wskazać, że świadectwo nie jest dokumentem urzędowym
w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej, co podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie o sygn. III UK 31/04.

W ocenie Sądu Okręgowego, fakt wykonywania przez wnioskodawcę pracy
w szczególnych warunkach w spornym okresie znajduje potwierdzenie w zebranym
w sprawie materiale dowodowym – dokumentacji osobowej oraz w zeznaniach świadków
i jego własnych. Podnieść należy, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego i nie są potrzebne jakieś szczególne dowody np. z dokumentów - wystarczą dowody np. z zeznań świadków i stron.

Takie postępowanie dowodowe – uzupełniające i weryfikujące dokumentację sporządzoną przez pracodawcę wnioskodawcy – Sąd obecnie przeprowadził. Dokonując tej oceny tut. Sąd oparł się na poglądzie Sądu Najwyższego, zawartym w wyroku z dnia
1 czerwca 2010 r., II UK 21/10 (LEX nr 619638)), zgodnie z którym dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

W rezultacie Sąd przyjął na podstawie zachowanej dokumentacji oraz w oparciu
o zeznania świadków i wnioskodawcy, że praca wnioskodawcy zarówno w Spółdzielni (...) Oddział w R. Baza (...) Mleczarskiego w J.
w okresie od 27 grudnia 1976 r. do 31 grudnia 1983 r. (7 lat i 5 dni), jak i w (...) Spółdzielni (...) w R. od 1 stycznia 1984 r. do 15 kwietnia 1989 r. (5 lat, 3 miesiące i 15 dni) tj. przez okres 12 lat, 3 miesiące i 20 dni wykonywana była na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony - beczkowozach i cysternach do rozwożenia mleka.

Stanowisko zajmowane faktycznie przez wnioskodawcę wymienione jest
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A, dziale VIII – „W transporcie i łączności”, poz. 2 – „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych
i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” oraz w Zarządzeniu Nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. M.R.L.i G.Ż Nr 2 poz.88) w wykazie A, Dziale VIII, poz. 2, pkt 1 – „kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczanym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony”. Ponadto wskazane jest w zał. nr 1 do uchwały Nr 16/83 Zarządu Centralnego Związku Spółdzielni (...) z dnia 27 czerwca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w zakładach pracy spółdzielczości mleczarskiej – Dział VIII, poz. 2 pkt 1.

Równocześnie należy zaznaczyć, że organ rentowy nie kwestionował charakteru zatrudnienia wnioskodawcy w (...) sp. z o.o. w J. na stanowisku kierowcy autobusowego. Okres tego zatrudnienia z punktu widzenia uprawnień emerytalnych to 7 lat, 9 miesięcy i 15 dni ( 15 marca 1991 r. – 31 grudnia 1998 r.).

W tym stanie rzeczy rozstrzygając kwestię charakteru zatrudnienia wnioskodawcy, Sąd przyjął, że wykazał on ponad 21 lat pracy w warunkach szczególnych, przed dniem
1 stycznia 1999 r. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony i kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając to na uwadze Sąd uznał, że odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie i na mocy powołanych przepisów w zw. z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając mu prawo do emerytury, począwszy od dnia 27 kwietnia
2015 r. tj. osiągnięcia wieku emerytalnego, o czym orzeczono w pkt I-szym wyroku.

Zgodnie z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Kierując się tym przepisem oraz uwzględniając wcześniejsze rozważania Sąd uznał, że ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (przeprowadzenie dowodu
z dokumentacji osobowej oraz zeznań świadków) zwalniają organ rentowy
z odpowiedzialności za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia emerytalnego wnioskodawcy. Orzeczenie w tym zakresie zawarto w pkt II-im wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pkt III-im wyroku znajduje uzasadnienie w treści art. 98 k.p.c. i z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września
2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 461) - § 12 ust. 2
w zw. § 2 ust. 2. Sąd uznał, iż pełnomocnik wnioskodawcy aktywnie reprezentował swego mocodawcę. Składane wnioski dowodowe zmierzały do szybkiego i rzetelnie wyjaśnienia sprawy. Stąd Sąd dwukrotnie zwiększył minimalną stawkę opłaty z tytułu zastępstwa procesowego.