Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 marca 2015 r. i 2 lipca 2015 r. sprawy, przeciwko B. M. s. K. i H. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 12.01.2014r. około godz. 21:50 w W. na skrzyżowaniu ul. (...)/R. stworzył zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności przechodząc przez oznakowane przejście dla pieszych ul. (...), skutkiem czego doprowadził do potrącenia przez nadjeżdżający ul. (...) od strony ul. (...) pojazd m-ki A. o nr rej. (...),

to jest za wykroczenie z artykułu: 86§1 KW

orzeka

1)  Obwinionego B. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 213,51 ( dwieście trzynaście złotych , pięćdziesiąt jeden groszy)

Sygn. akt V W 4574/14

UZASADNIENIE

B. M. został obwiniony o to, że w dniu 12.01.2014r. około godz. 21:50 w W. na skrzyżowaniu ul. (...)/R. stworzył zagrożenie w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności przechodząc przez oznakowane przejście dla pieszych ul. (...), skutkiem czego doprowadził do potrącenia przez nadjeżdżający ul. (...) od strony ul. (...) pojazd m-ki A. o nr rej. (...), to jest za wykroczenie z artykułu: 86§1 KW.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2014 r. około godz. 21:50 B. M. na skrzyżowaniu ul. (...)/R. w W. przechodził przez oznakowane przejście dla pieszych ul. (...). W tym samym czasie po jezdni ulicy (...) z kierunku od ulicy (...) w stronę ulicy (...) roku poruszał się T. S. kierujący samochodem marki A. o nr rej. (...). Wraz z nim w kierowanym przez niego samochodzie przebywali M. Ż. i A. C., która siedziała z tyłu samochodu. W tym czasie jezdnia była mokra, temperatura wynosiła +2°C. B. M. przekraczał jezdnię ulicy (...), patrząc z pozycji kierującego samochodem A., ze strony prawej na lewą po wyznaczonym przejściu dla pieszych, znajdującym się (patrząc zgodnie z kierunkiem jazdy samochodu A.) za skrzyżowaniem z ulicą (...). Szerokość jezdni w miejscu występowania przejścia dla pieszych (po którym poruszał się pieszy) wynosiła 7,2 m. Na przejściu dla pieszych i na skrzyżowaniu nie było sygnalizacji świetlnej. Ulica (...) poprzez oznakowanie znakiem D-6 „droga z pierwszeństwem” była drogą główną, a krzyżująca się z nią ulica (...) – drogą podporządkowaną. Po lewej stronie ulicy (...) (patrząc z pozycji kierującego samochodem A.) znajdowały się czynne latarnie.

B. M. przed wejściem na przejście dla pieszych nie zatrzymał się i nie rozejrzał się czy do przejścia zbliżają się pojazdy. Wszedł na przejście dla pieszych, gdzie w odległości około 2,5 m od krawężnika został potrącony przez pojazd marki A. o nr rej. (...) kierowany przez T. S..

W wyniku wypadku B. M. odniósł obrażenia ciała w postaci urazu głowy w okolicy potylicznej, obrzęku i zasinienia obu podudzi, obrzęku i zasinienia palucha stopy prawej, złamania podstawy paliczka palucha lewego oraz pęknięcia nasady bliższej palca V ręki prawej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego B. M. /k. 67, 90-91/, zeznań świadka T. S. /k. 25v-26, 91/, zeznań świadka M. Ż. /k. 24v, 91-92/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 101-123, e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:00:57 do godz. 00:12:56/, a także notatek urzędowych /k. 3-4/, szkicu /k. 5/, protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego /k. 6-7/, protokołu oględzin pojazdu /k. 8-9/, protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym /k. 10/, kserokopii dokumentacji lekarskiej /k. 16-19/, opinii sądowo-lekarskiej /k. 21/, kserokopii dokumentacji fotograficznej /k. 31-34/, opinii wydanej na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej /k. 40-50/ oraz karty karnej /k. 54, 62/.

Obwiniony B. M. w postępowaniu wyjaśniającym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył, iż w dniu 12 stycznia 2014 r. około godz. 21:50 wracał z basenu przy ul. (...). Wskazał on również, iż zbliżając się do ul. (...) zatrzymał się przed przejściem dla pieszych, które nie posiada sygnalizacji świetlnej, ale jest oznaczone jako miejsce szczególnie uczęszczane przez dzieci oraz znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie z (...) O.. Obwiniony wyjaśnił nadto, iż gdy zatrzymał się przed przejściem dla pieszych, dokładnie kilkakrotnie rozejrzał się na obie strony drogi. Podkreślił on także, iż z uwagi na to, że było wówczas ciemno i występowała nieco ograniczona widoczność, ograniczona jeszcze dodatkowo samochodami, które stoją zaparkowane wzdłuż ul. (...), nie dostrzegł on pojazdu marki A. kierowanego przez T. S., który zdaniem obwinionego nie dochował ostrożności jazdy w tymże wskazanym miejscu, gdyż nie dostrzegł on pieszego, który znajdował się w połowie pasów, w wyniku czego doszło do potrącenia obwinionego znajdującego się na przejściu dla pieszych.

W złożonych wyjaśnieniach obwiniony wyjaśnił, iż w związku z wypadkiem był długotrwale niezdolny do pracy i odniósł liczne obrażenia ciała. Wskazał on również, iż jego rehabilitacja i leczenie trwa po dziś dzień, niosąc za sobą niemałe koszty finansowe, psychiczne i fizyczne oraz czas poświęcony na liczne wizyty u lekarzy różnych specjalności oraz rehabilitację, która ma miejsce przynajmniej raz w tygodniu i w opinii lekarzy będzie trwała jeszcze przez rok od dnia dzisiejszego. W związku z powyższym obwiniony przyznał, iż nie czuje się, aby w jakikolwiek sposób przyczynił się do powyższego wypadku/wykroczenia z art. 86§1.

Obwiniony wskazał nadto, iż w powyższej sprawie sprawca wypadku – T. S. odpowiada przed Sądem(...) Wydział Karny oraz, że Prokurator z Prokuratury Rejonowej przy ul. (...) złożyła wniosek o warunkowe umorzenia postępowania z uwagi na to, iż T. S. przyznał się do postawionych mu zarzutów. Tym samym zdaniem obwinionego oczywista staje się kwestia winy w przedmiotowym zdarzeniu.

Obwiniony podkreślił również, iż czuje się bardzo zmęczony psychicznie i fizycznie powyższą sprawą oraz, że kluczowe jest obecnie dla niego jego zdrowie psychiczne i fizyczne. Wyjaśnił on nadto, iż na podstawie otrzymanej do tej pory dokumentacji i informacji był przekonany, że sprawa jest już zamknięta i może on skupić się na swoim zdrowiu. Wskazał on także, iż sprawca kolizji T. S. mimo posiadania jego adresu (co obwiniony ustalił na podstawie akt sprawy karnej), ani razu nie skontaktował się z nim i nie zainteresował się jego zdrowiem psychicznym i fizycznym, co obwiniony bardzo boleśnie odczuł psychicznie. Podał on nadto, iż wierzy, że sprawa z uwagi na brak jakiejkolwiek winy po jego stronie zostanie zamknięta bez jakichkolwiek konsekwencji, poza ewentualnym pouczeniem. /k. 67 wyjaśnienia obwinionego B. M. /

Obwiniony B. M. składając wyjaśnienia przed Sądem również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył, iż to on jest pokrzywdzony. Obwiniony potwierdził treść swoich wyjaśnień złożonych w postępowaniu wyjaśniającym, wskazując, iż nie ma nic więcej do dodania. /k. 90-91 wyjaśnienia obwinionego B. M. /

B. M. ma 33 lata. Jest kawalerem. Pracuje w firmie (...), odmówił podania dochodu. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 90 wyjaśnienia obwinionego B. M., k. 54, 62 karta karna/

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę B. M. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadków T. S. i M. Ż., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego B. M..

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Za niewiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której wskazywał on, iż przed wejściem na jezdnię zatrzymał się i sprawdził sytuację występującą po obu stronach ulicy (...). Sąd nie dał wiary również tej części wyjaśnień obwinionego, w której wskazywał on na występujące w miejscu zdarzenia ograniczenie widoczności drogi spowodowane samochodami parkującymi po obu stronach ulicy (...), gdyż, jak wynika bezpośrednio z opinii biegłego sądowego J. K., w rejonie tego skrzyżowania ustawione były słupki, które wykluczały możliwość nieprawidłowego parkowania samochodów (np. na przejściu dla pieszych), ulica (...) była również oświetlona latarniami ulicznymi.

W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionego pozostają w sprzeczności z wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań naocznych świadków zdarzenia T. S. i M. Ż. oraz opiniami biegłego sądowego J. K.. W zakresie w jakim Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za niewiarygodne, Sąd ocenił, że stanowią one realizację linii obrony, ukierunkowanej na uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia.

Pozostała część wyjaśnień obwinionego w ocenie Sądu była w pełni wiarygodna, gdyż była logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, a także z opiniami biegłego sądowego J. K., a w zakresie w jakim obwiniony potwierdził, iż wchodząc na jezdnię nie dostrzegł nadjeżdżającego samochodu A., zgodne również z zeznaniami świadków zdarzenia T. S. i M. Ż..

Analizując zeznania złożone przez świadków T. S. /k. 25v-26, 91/ i M. Ż. /k. 24v, 91-92/, w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie i uznanego za wiarygodny materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Zeznania w/w świadków były logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Świadkowie w swoich zeznaniach przedstawili okoliczności przedmiotowego zdarzenia, wskazując, iż pojazd marki A. kierowany był wówczas przez T. S., który jechał samochodem wraz ze znajomymi, tj. z kolegą M. Ż. i koleżanką A. C., która siedziała z tyłu samochodu, z kierunku Centrum ul. (...). Z zeznań kierującego samochodem marki A. wynika również, iż rozpoczął on manewr hamowania w reakcji na okrzyk pasażera M. Ż.. W złożonych zeznaniach T. S. potwierdził, iż nie rozpoznał on wystąpienia stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu, natomiast pieszego B. M. dostrzegł dopiero po jego potrąceniu. Z zeznań T. S. i M. Ż. wynika również, iż pieszy po potrąceniu miał na głowie założony kaptur od bluzy i na uszach miał słuchawki. W złożonych zeznaniach M. Ż. wskazał, iż pieszy w czasie, gdy pojazd kierowany przez T. S. znajdował się w odległości ok. 3-4 m przed przejściem dla pieszych, nie rozglądając się z chodnika wszedł szybszym krokiem na jezdnię.

Zeznania oskarżycielki posiłkowej M. S. /k. 91/, nic nie wniosły do sprawy, albowiem nie była ona świadkiem zdarzenia.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania wypadku, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W złożonych opiniach biegły sądowy J. K. podkreślił, iż mając na uwadze niesporny kierunek przekraczania jezdni przez pieszego (patrząc z pozycji kierującego samochodem ze strony prawej na lewą) trudno jest jednoznacznie odtworzyć mechanizm potrącenia pieszego. W opinii biegłego obrażenia w okolicy potylicznej oraz obrażenia prawej strony ciała mogą wskazywać na inny od prostopadłego do toru jazdy samochodu, kierunek ruchu pieszego. Biegły podkreślił, iż obrażenia te mogły być konsekwencją ruchu obrotowego pieszego, w jaki mógł on zostać wprawiony w trakcie pierwszego kontaktu z samochodem. Zdaniem biegłego w chwili wypadku pieszy nie poruszał się z dużą prędkością – nie biegł i raczej nie poruszał się także szybkim krokiem. Jednocześnie zdaniem biegłego, biorąc pod uwagę rozmiary samochodu A. brak charakterystycznego śladu uderzenia głową pieszego w szybę czołową wskazuje, że w chwili wypadku pojazd ten nie poruszał się z prędkością większą niż ok. 40 - 45 km/godz.

Na podstawie przeprowadzonych analiz biegły ustalił, iż w chwili wejścia pieszego na jezdnię samochód A. nie znajdował się dalej niż maksymalnie ok. 30 m od toru ruchu pieszego. W związku z tym zdaniem biegłego pieszy wchodząc na jezdnię powinien był dostrzec nadjeżdżający samochód A.. Jednocześnie zdaniem biegłego w przypadku, gdyby kierujący samochodem A. dostrzegł pieszego wchodzącego na jezdnię, to dysponowałby możliwością zatrzymania samochodu przed torem ruchu pieszego.

Oceniając zachowanie uczestników zdarzenia biegły wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie wystąpiło na oznakowanym przejściu dla pieszych i w związku z tym ta kluczowa okoliczność implikowała określone obowiązki spoczywające na obu uczestnikach zdarzenia. Mając na uwadze powyższe biegły wskazał, iż kierujący samochodem A. zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych miał obowiązek zachowywać szczególną ostrożność. Zdaniem biegłego kierujący samochodem A. nie zachowywał szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa przysługującego obwinionemu, któremu w tym miejscu przysługiwało pierwszeństwo, w wyniku czego kierowany przez niego samochód A. potrącił znajdującego się na przejściu, w odległości ok. 2,5 m od krawężnika obwinionego.

Jednocześnie w opinii biegłego potrącenie obwinionego wskazuje, że podczas przedmiotowego zdarzenia kierujący samochodem A. nie zastosował się do obowiązków określonych w art. 26 ust.1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Zdaniem biegłego do zachowywania szczególnej ostrożności zobowiązany był także obwiniony. Biegły podkreślił przy tym, iż niedostrzeżenie przez obwinionego podczas wchodzenia na jezdnię oraz podczas poruszania się po niej, nadjeżdżającego samochodu A. świadczy o tym, że obwiniony nie wypełnił wymagania określonego w art. 13 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Biegły wskazał nadto, iż przeprowadzone analizy wskazują, że obwiniony nie wszedł bezpośrednio przed jadący pojazd i wejście pieszego na jezdnię miało miejsce w warunkach, w których prawidłowo zachowujący się kierujący samochodem A. mógł bezpiecznie zatrzymać się przed torem ruchu pieszego. W związku z tym zdaniem biegłego nie można stwierdzić, by działanie obwinionego było niezgodne z art. 14 ust.1 pkt. a Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. / k. 101-123, e-protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2015 r. od godz. 00:00:57 do godz. 00:12:56 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych, które zostały ujawnione na rozprawie. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu B. M. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące przejścia pieszego przez jezdnię zostały uregulowane w art. 13 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało m. in. iż, pieszy, przechodząc przez jezdnię, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności przechodząc przez oznakowane przejście dla pieszych ul. (...), skutkiem czego doprowadził do potrącenia przez nadjeżdżający ul. (...) od strony ul. (...) pojazd m-ki A. o nr rej. (...).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste obwinionego, jego stosunki rodzinne.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako wysoki. Obwiniony przechodząc przez oznakowane przejście dla pieszych ul. (...) był zobowiązany do zachowania wymaganej szczególnej ostrożności. Pomimo niniejszego obowiązku nie dostosował on swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy przechodzeniu przez oznakowane przejście dla pieszych skutkiem czego doprowadził do potrącenia przez nadjeżdżający ul. (...) od strony ul. (...) pojazd m-ki A. o nr rej. (...). W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował niekaralność obwinionego.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 300 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn B. M.. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 213,51 złotych, zwalniając go w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.