Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Teresa Zawiślak

Protokolant st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak

po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2015 r.

sprawy I. Ł.

obwinionej o wykroczenie z art. 92 a kw

z powodu, apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 23 kwietnia 2015r., sygn. akt VII W 77/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od obwinionej I. Ł. na rzecz Skarbu Państwa 90,00 (dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 394/15

UZASADNIENIE

I. Ł. została obwiniona o to, że w dniu 23 października 2014 r.
o godz. 12:30 w m. S. kierując pojazdem m-ki S. (...) o nr rej.
(...) przekroczyła dozwoloną prędkość jazdy w obszarze zabudowanym o 48 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a k.w.

Wyrokiem zaocznym z dnia 23 kwietnia 2015 r., sygn. akt VII W 77/15, Sąd Rejonowy w Siedlcach:

I.  obwinioną I. Ł. uznał za winną dokonania zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92a k.w. i za czyn ten na podstawie art. 92a k.w. wymierzył jej karę grzywny w wysokości 400 złotych;

II.  zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 40 złotych oraz 100 złotych tytułem pozostałych kosztów postępowania.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wywiódł obrońca obwinionej I. Ł., zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1.  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art. 71 § 4 k.p.w. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i nieodroczenie rozprawy, pomimo zaistnienia takowej konieczności, a to z uwagi na niezbędny udział obwinionej na rozprawie celem złożenia wyjaśnień i zaoferowania wniosków dowodowych w sprawie, w następstwie czego zaskarżony wyrok został wydany
z naruszeniem uprawnienia obwinionej do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów oraz złożenia wyjaśnień przed Sądem,

2.  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. art. 2
§ 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. w zw. z art. 39 § 1 k.p.w. poprzez oparcie ustaleń na niepełnym materiale dowodowym, a który to materiał nie zawierał jakiej­kolwiek dokumentacji dotyczącej temperatury występującej w trakcie zdarzenia,
a także wilgotności powietrza, a które to czynniki posiadają istotny wpływ
na prawidłowość pomiaru, zaś dodatkowo Sąd nie uzyskał zeznań świadków w tym przedmiocie, przez co poczynione ustalenia dotyczące prędkości, którą poruszała się obwiniona nie posiadają charakteru pewnych i wzbudzają poważne wątpliwości co do ich zgodności z prawdą materialną.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o uchy­lenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Na rozprawę odwoławczą, pomimo prawidłowego zawiadomienia o jej ter­minie, nie stawili się ani obwiniona I. Ł., ani jej obrońca.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługuje.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd I instancji procedując
w niniejszej sprawie nie uchybił unormowaniu art. 71 § 4 k.p.w., zaś przeciwna argumentacja apelującego w istocie opiera się na wykładni per non est. Celem zapewnienia klarownego toku dalszych wywodów, zaakcentować w tym miejscu trzeba, iż zgodnie ze wskazaną regulacją, przeprowadzenie rozprawy zaocznie jest możliwe w razie nieusprawiedliwionej nieobecności obwinionego, któremu doręczono wezwanie na rozprawę, nawet, gdy nie był on przesłuchany w toku czynności wyjaśniających, chyba, że sąd uzna udział obwinionego za konieczny i rozprawę odroczy, po ewentualnym przeprowadzeniu postępowania dowodowego, w szcze­gólności po przesłuchaniu świadków, którzy stawili się na rozprawę. Już z powyż­szego wynika, że powodem, dla którego sąd wzywa obwinionego na rozprawę jest zwykle fakt, że przedstawiony z wnioskiem o ukaranie materiał dowodowy budzi pewne wątpliwości, w których wyjaśnieniu może pomóc obwiniony ( vide A. Skowron, Komentarz do art. 71 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, LEX/el. 2010, teza 6.). Skoro wątpliwości takowych Sąd Rejonowy nie powziął, to nie sposób argumentować, że mógłby je powziąć w rezultacie przesłuchania obwinionej, albo­wiem tą drogą doszłoby do wyłączenia praktycznego zastosowania art. 71 § 4 k.p.w. W każdej sprawie możliwą byłaby bowiem argumentacja wskazująca na hipo­tetyczne skutki przyszłych, ewentualnych, wyjaśnień obwinionego i zawsze możliwych wniosków dowodowych. Wobec obowiązywania zaprezentowanego wyżej unor­mowania art. 71 § 4 k.p.w. nie sposób argumentować, że skorzystanie z możliwości
z niego płynących było równoznaczne z naruszeniem przysługującego obwinionej prawa do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów oraz złożenia wyjaśnień przed sądem. Zapatrywanie przeciwstawne przeczy zasadzie nie­sprzeczności systemu prawnego i, jak zaznaczano już wyżej, jest równoznaczne z wykładnią per non est.

Wbrew zapatrywaniom skarżącego, za koniecznością przyjęcia, iż Sąd Rejo­nowy winien powziąć wspomniane wyżej wątpliwości nie przemawia okoliczność,
że materiał dowodowy nie wskazuje w jakich warunkach pogodowych, w tym
w zakresie temperatury i wilgotności powietrza, został wykonany pomiar prędkości. Apelujący, poza sformułowaniem ogólnej sugestii w tym zakresie, nie upraw­dopodobnił, że w momencie pomiaru mogły występować zjawiska będące w stanie zakłócić prawidłowe funkcjonowanie urządzenia kontrol­nego. W niniejszej sprawie takowe warunki pogodowe niewątpliwie nie wystąpiły, albowiem żadna z przesłu­chanych w sprawie osób na takie okoliczności nie powołała się. Brak jest zatem podstaw, by kwestionować prawidłowość dokonania pomiaru z uwagi na warunki atmosferyczne. Zaznaczyć zarazem trzeba, że świadkowie Ł. D. (k. 4v, 21v) i D. Ł. (k. 6v, 21v), jako policjanci Wydziału Ruchu Drogowego niewątpliwie zdawali sobie sprawę z tego, jakie są czynniki niekorzystnie wpływające na pracę radaru. Należy więc wykluczyć sytuację, że zdecydowaliby się na dokonanie pomiaru w warunkach mogących zakłócić pracę używanego urządzenia. Końcowo podkreślić warto, iż istotne znaczenie dla oceny miarodajności pomiaru urządzeniem I.- 1, w tym ewentualnego wpływu czynników zewnętrznych na wyniki pomiaru, ma wielkość ujawnionego przekroczenia prędkości przez I. Ł.. Nie chodziło tutaj o przekroczenie dozwolonej prędkości jazdy o kilka kilometrów, lecz
o prze­kro­czenie rzędu 48 km/h. Niewątpliwie policjant z Wydziału Ruchu Drogowego byłby w stanie dostrzec, że wynik pomiaru jest nieadekwatny do faktycznej prędkości z jaką mogłaby się poruszać obwiniona. Byłby on w stanie przy znacznej różnicy prędkości rzeczywistej i prędkości zmierzonej dostrzec nieprawi­dłowość wykonanego pomiaru.

W tym stanie rzeczy zastrzeżenia obrońcy, dotyczące nieprze­prowadzenia przez Sąd Rejonowy dowodów mających na celu wyjaśnienie warunków atmosferycznych panujących w miejscu i czasie pomiaru, a więc zarzut obrazy art. 2 § 2 k.p.k. w zw.
z art. 8 k.p.w. w zw. z art. 39 § 1 k.p.w., zostały ocenione jako oczywiście chybione.

Z tych wszystkich przyczyn apelacja obrońcy jest bezzasadna. Nietrafność postawionych w niej zarzutów przesądziła o niemożności uwzględnienia sformułowanego przez skarżącego wniosku.

Wymierzając I. Ł. karę, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy zważył tak stopień społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu, jak i okoliczności stricte osobiste obwinionej. Orzeczona kara grzywny odpowiada dyrektywom
art. 33 k.w. i nie nosi żadnych cech niewspółmierności. Spełni wszystkie swe funkcje w zakresie prewencji tak szczególnej, jak i generalnej. Kwestia prawidłowości wymiaru kary nie wymaga dalszej argumentacji, a to z tego powodu, że w apelacji nie postawiono zarzutu opartego na art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.

Z tych wszystkich przyczyn i przy braku przesłanek z art. 104 § 1 k.p.w. Sąd Okręgowy orzekł, jak w części dyspozytywnej wyroku.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd Okręgowy zasądził od obwinionej I. Ł. na rzecz Skarbu Państwa 90 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Na wskazaną sumę złożyło się:

- 40 zł tytułem opłaty (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych- tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), i

- 50 zł tytułem wydatków (§ 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
10 paź­dziernika 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia- Dz. U. z 2001 r., Nr 118, poz. 1269).