Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: st. sekr.sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 lutego 2015 r., 28 kwietnia 2015 r., 25 czerwca 2015 r. i 13 lipca 2015 r. sprawy, przeciwko R. B. s. Z. i L. z domu C. ur. (...) w miejscowości G.

obwinionego o to że:

W dniu 26 marca 2014 r. około godz. 17:10 w W. na ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki A. o nr rej. (...) poruszającemu się po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać w wyniku czego zmusił kierującego tym pojazdem do gwałtownego hamowania celem uniknięcia zderzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86§1 Kw. w związku z art.22 ust.1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r, poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r, poz. 951).

Orzeka

1)  Obwinionego R. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty, obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 213,51 ( dwieście trzynaście złotych , pięćdziesiąt jeden groszy)

Sygn. akt V W 3894/14

UZASADNIENIE

R. B. został obwiniony o to, że w dniu 26 marca 2014 r. około godz. 17:10 w W. na ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P., w ten sposób, że kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki A. o nr rej. (...) poruszającemu się po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać w wyniku czego zmusił kierującego tym pojazdem do gwałtownego hamowania celem uniknięcia zderzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86§1 Kw. w związku z art.22 ust.1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r, poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r. poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 marca 2014 r. około godz. 17:10 R. B. kierował zestawem pojazdów składającym się z samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) i przyczepy wraz z pasażerami: jego rodzicami L. B. i Z. B.. Poruszał się ulicą (...) w W. po skrajnym prawym pasie ruchu. W tym samym czasie po sąsiednim pasie ruchu poruszał się prywatnym samochodem marki A. o nr rej. (...) funkcjonariusz Policji J. B. wraz z pasażerem P. G.. W czasie przejazdu przez wiadukt nad ulicą (...) w celu wyprzedzenia rowerzysty, zmienił zajmowany pas ruchu na pas lewy, po którym poruszał się pojazd kierowany przez J. B., w wyniku czego zmusił on kierującego samochodem marki A. o nr rej. (...) do gwałtownego hamowania celem uniknięcia zderzenia. Gdy J. B. użył w stosunku do kierującego zestawem pojazdów sygnału dźwiękowego, aby ostrzec kierującego, R. B. zaczął jechać środkiem jezdni zajmując dwa pasy ruchu, powodując utrudnienie dla innych uczestników drogi. Z uwagi na zachowanie kierującego zestawem pojazdów, J. B. postanowił zatrzymać go do kontroli drogowej. W tym celu ustawił on się za samochodem marki A. i dojechał w ten sposób do skrzyżowania z ul. (...). Gdy pojazdy zatrzymały się na czerwonym świetle na ul. (...) przed skrzyżowaniem z ul. (...) podszedł do samochodu kierowanego przez R. B., przedstawił mu się oraz pokazał mu legitymację służbową. Poprosił go również o zatrzymanie pojazdu przy prawej krawędzi jezdni za skrzyżowaniem z ul. (...). Po zmianie świateł sygnalizacji świetnej R. B. nie zastosował się do powyższego polecenia i odjechał w kierunku ul. (...). (...). Gdy policjant ponownie próbował zatrzymać kierującego, R. B. wskazał, iż nie będzie się nigdzie zatrzymywać, gdyż funkcjonariusz policji ubrany po cywilnemu nie ma prawa zatrzymywać pojazdów do kontroli drogowej. R. B. następnie udał się w kierunku R.. J. B. pojechał za jego pojazdem i próbując zatrzymać jego pojazd, blokował go swoim samochodem. Na terenie R. kierujący R. B. został zatrzymany przy pomocy funkcjonariuszy Policji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego R. B. /k. 50/, zeznań świadka J. B. /k. 3, 64-65/, zeznań świadka P. G. /k. 6, 65/, zeznań świadka L. B. /k. 65/, częściowych zeznań świadka Z. B. /k. 66/, opinii pisemnej oraz ustnych opinii uzupełniających biegłego sądowego J. K. /k. 70-78, e-protokół rozprawy z dnia 25 czerwca 2015 r. od godz. 00:00:38 do godz. 00:15:00, e-protokół rozprawy z dnia 13 lipca 2015 r. od godz. 00:00:32 do godz. 00:18:46/, a także notatki urzędowej /k. 1/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 19/, dokumentacji fotograficznej /k. 45-48/ oraz pisma obwinionego /k. 60-63/.

Obwiniony R. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył, iż w dniu 26 marca 2014 r. jechał samochodem marki A. z przyczepą ul. (...), która później zamienia się w ul. (...). Obwiniony przyznał, iż w w/w miejscu miało miejsce zdarzenie. Odnosząc się do zdarzenia wskazał, iż wykonywał manewr omijania rowerzysty. Wskazał, iż w miejscu tym znajdują się dwa pasy ruchu i wskazany manewr wykonywał dość długo. Obwiniony wyjaśnił, iż po zakończeniu manewru ponownie zjechał na prawy pas ruchu. Wskazał, iż z jego samochodem zrównało się A. (...) jadące lewym pasem ruchu, z którego ktoś zaczął trąbić i coś wymachiwać. Obwiniony wyjaśnił, iż opuścił wówczas okno i krzyknął, że omija rowerzystę. Wskazał on nadto, iż następnie samochód ten schował się za kierowany przez niego pojazd i wówczas obwiniony wykonał manewr omijania drugiego rowerzysty. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony przyznał, że jeździ na rowerze i posiada również uprawnienia do kierowania dużych aut z naczepami. Zdaniem obwinionego zdenerwowanie i zaniepokojenie wywołało to, że wykonywał on powyższe manewry długo. Obwiniony wskazał również, iż na światłach podszedł do niego człowiek, który pukał metalowym przedmiotem w szybę i nakazał mu zjechać na pobocze. Obwiniony podkreślił, iż z uwagi na to, że człowiek ten nie był uprawniony do zatrzymania go, dlatego też wykonał on manewr skrętu w ul. (...). (...). Obwiniony przyznał, iż następnie samochód ten zajechał mu drogę i próbował wyhamować. R. B. wyjaśnił, iż zadzwonił do adwokata z pytaniem, co ma zrobić. Obwiniony przyznał, iż adwokat pouczył go, aby zadzwonił on na policję i pojechał na najbliższą komendę. R. B. wskazał, iż uczynił to co wskazał mu adwokat. Oświadczył on również, iż człowiek ten w międzyczasie kilkukrotnie zajeżdżał mu drogę. Wyjaśnił on także, iż kiedy zadzwonił pod nr (...), w/w człowiek zatrzymał się w poprzek dwóch pasów i nie pozwolił mu jechać. Wskazał on nadto, iż nakazano mu podać numer tego policjanta, lecz on odmówił podania. Obwiniony wyjaśnił, iż gdy pojawiła się policja, nakazano mu jedynie podpisać oświadczenie, że jest świadomy tego, iż zostanie mu postawiony zarzut i nakazano okazać dokumenty.

W złożonych wyjaśnieniach obwiniony wskazał nadto, iż po dłuższym czasie otrzymał wezwanie na policję oraz, że postawiono mu zarzut niezatrzymania do kontroli. Obwiniony wskazał, iż po jego wyjaśnieniach, wycofano ten zarzut, gdyż policjant nie zatrzymał go lizakiem i nie miał do tego uprawnień. Zdaniem obwinionego zatrzymanie zostało wykonane nieprawidłowo. /k. 50 wyjaśnienia obwinionego R. B. /

R. B. ma 51 lat. Jest rozwiedziony. Z zawodu jest ekonomistą, deweloperem. Prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód w wysokości ok. 100-200 tysięcy złotych w ciągu roku. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 50 wyjaśnienia obwinionego R. B. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę R. B. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadków J. B., P. G., L. B., Z. B., a także opinii biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego R. B.. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Za niewiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której podnosił on, iż w czasie zdarzenia wykonał również manewr omijania drugiego rowerzysty oraz, w zakresie w jakim wskazywał on, iż przyczyną reakcji świadka J. B. było to, iż obwiniony wykonywał manewry drogowe zbyt długo. Sąd nie dał wiary również tej części wyjaśnień obwinionego, w której podnosił on, iż świadek J. B. nie był uprawniony do zatrzymania go.

W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionego pozostają w sprzeczności z wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w tym szczególnie z zeznaniami naocznych świadków zdarzenia – J. B. i P. G. oraz opiniami biegłego sądowego J. K., a także zasadami ruchu drogowego. W zakresie w jakim Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za niewiarygodne, Sąd ocenił, że stanowią one realizację linii obrony, ukierunkowanej na uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia.

Odnosząc się do wykonanego przez obwinionego manewru względem pierwszego rowerzysty, za wiarygodną należało ocenić tą część wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził on wykonany przez niego powyższy manewr drogowy, z zastrzeżeniem, iż był to manewr wyprzedzania, a nie omijania rowerzysty (powyższa okoliczność znalazła potwierdzenie w zeznaniach naocznego świadka zdarzenia J. B.).

Pozostałe wyjaśnienia obwinionego zdaniem Sądu są logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego oraz zgodne z zeznaniami naocznych świadków zdarzenia, a także z opiniami biegłego sądowego J. K..

Analizując osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji J. B. /k. 3, 64-65/. Zeznania jego złożone w postępowaniu wyjaśniającym i przed Sądem są spójne, logiczne i tworzą całość. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariusz policji J. B., należycie zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane.

W złożonych zeznaniach świadek szczegółowo przedstawił okoliczności zdarzenia, wskazując, iż poruszał się wówczas prywatnym samochodem oraz, że nie mógł zatrzymać obwinionego do kontroli lizakiem, gdyż nie może go posiadać w prywatnym samochodzie. Wskazał on nadto, iż jedyną możliwość przedstawienia się miał on po zatrzymaniu obwinionego na światłach. Podkreślił on również, iż nie zajeżdżał obwinionemu drogi, lecz jedynie go blokował i nie mógł inaczej go zatrzymać, gdyż nie reagował on na jego legitymację, którą okazał wcześniej. Świadek potwierdził, iż wezwał radiowóz, z uwagi na to, że obwiniony nie stosował się do jego poleceń oraz, że chciał zatrzymać obwinionego, gdyż stwarzał on zagrożenie na drodze.

Zeznania świadka J. B. znalazły swoje potwierdzenie w zeznaniach naocznego świadka zdarzenia P. G./k. 6, 65/, który w czasie zdarzenia znajdował się w samochodzie kierowanym przez J. B..

W ocenie Sądu zeznania świadka P. G. były w pełni wiarygodne, albowiem były one spójne i zgodne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, uznanymi przez Sąd za wiarygodne.

Swoje zeznania przed Sądem złożyli również świadkowie L. B. /k. 65/ i Z. B. k. 66/, którzy w czasie zdarzenia znajdowali się w samochodzie kierowanym przez obwinionego. Oceniając zeznania złożone przez w/w świadków Sąd miał na uwadze fakt, iż są oni osobami najbliższymi dla obwinionego, gdyż świadek L. B. jest jego matką, natomiast świadek Z. B. jest jego ojcem. Sąd nie dał wiary jedynie tej części zeznań świadka Z. B., w której wskazywał on, iż obwiniony kierował samochodem zupełnie normalnie, zgodnie z przepisami oraz, że żaden z kierujących nie używał sygnałów dźwiękowych. Powyższe okoliczności są niezgodne z zeznaniami świadka J. B. oraz opiniami biegłego sądowego J. K..

Jednocześnie pozostałe zeznania świadków L. B. i Z. B. w ocenie Sądu były w pełni wiarygodne, albowiem były one logiczne, konsekwentne i spójne wewnętrznie.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie przebiegu zdarzenia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W złożonych opiniach biegły sądowy J. K. wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie drogowe zaistniało w środę 26 marca 2014r. około godz. 17:10 w W. na ul. (...). Biegły podkreślił, iż nie jest spornym, że przed zdarzeniem obwiniony kierował zestawem pojazdów składającym się z samochodu A. (...) i przyczepy, poruszającym się po skrajnym prawym pasie ruchu oraz, że drugi uczestnik zdarzenia jechał po pasie sąsiednim. Biegły wskazał, iż według treści wniosku o ukaranie zdarzenie polegało na nieprawidłowej zmianie pasa ruchu wykonanej przez obwinionego, które zmusiło drugiego uczestnika zdarzenia do podjęcia działań obronnych w celu uniknięcia zderzenia. Biegły podkreślił, iż podczas zdarzenia nie doszło do kontaktu pojazdów. Biegły sądowy na podstawie dowodów materialnych znajdujących się w aktach sprawy w postaci fotografii k. 45 oraz pory zdarzenia ustalił, iż zdarzenie wydarzyło się w porze dziennej, ale przy zachmurzonym niebie. Biegły ustalił również, że podczas zdarzenia temperatura wynosiła +9°C i nie występowały opady atmosferyczne.

W sporządzonej opinii biegły sądowy wskazał, iż w związku z tym, że podczas przedmiotowego zdarzenia nie doszło do kontaktu pojazdów, możliwa jest jedynie ocena, czy zdarzenie wystąpiło w warunkach wskazanych przez obwinionego. Zdaniem biegłego analizowane zdarzenie składało się z kilku epizodów i pierwszym z nich był wjazd kierowanego przez obwinionego zestawu pojazdów na pas ruchu, po którym poruszał się samochód A. (...). W opinii biegłego powyższa sytuacja prawdopodobnie miała miejsce na początkowym odcinku wiaduktu ulicy (...) nad torami kolejowymi na jej jezdni prowadzącej w kierunku ul. (...). Na podstawie fotografii z karty 45 biegły ustalił że zdarzenie rozgrywało się jeszcze na terenie R..

W swojej opinii biegły wskazał, iż z treści wniosku o ukaranie wiadomo, że przedmiotem niniejszego postępowania jest działanie obwinionego związane z wjazdem na pas ruchu drugi od prawej. Wskazał on także, iż ze zgodnych relacji o zdarzeniu – obwinionego oraz świadków jadących samochodem A. (...) wiadomo, że obwiniony dwukrotnie wjeżdżał na pas drugi od prawej. Biegły podkreślił również, iż z wyjaśnień obwinionego wynika, że za każdym razem było to powodowane wyprzedzaniem rowerzysty. Biegły wskazał także, że nikt jednak poza obwinionym nie informuje, by było dwóch rowerzystów (natomiast nie jest spornym, że podczas pierwszego incydentu obwiniony wyprzedzał rowerzystę). Biegły sądowy wskazał nadto, iż z zeznań osób jadących samochodem A. (...) wynika, że ponowny wjazd obwinionego na pas drugi od prawej, a także równoczesne poruszanie się po obu pasach nie było czymkolwiek uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe, w opinii biegłego kierując zestawem pojazdów składającym się z samochodu A. (...) oraz przyczepy obwiniony miał obowiązek podczas wyprzedzania zachować od rowerzysty odstęp o wartości 1 m. Zdaniem biegłego spełnienie tego warunku najprawdopodobniej wymagało, co najmniej częściowego, wjazdu zestawu na sąsiedni (drugi od prawej) pas ruchu. Biegły podkreślił również, iż nie jest spornym obecność (jednego) rowerzysty oraz jego wyprzedzanie przez obwinionego. Wskazał on nadto, iż brak jest wyjaśnień obwinionego, które opisywałyby szczegółowo każdy z wykonanych przez niego wjazdów na drugi od prawej pas ruchu. Zdaniem biegłego relacje świadków (w tym pasażerów przewożonych przez obwinionego) nie potwierdzają wskazywanej przez obwinionego przyczyny ponownego wjazdu na drugi od prawej pas ruchu. Tym samym w opinii biegłego brak jest dowodów materialnych, w oparciu o które mógłby on kategorycznie odpowiedzieć na postawione pytanie czy do kolizji mogło dojść w warunkach wskazanych przez obwinionego. Zdaniem biegłego odpowiedź na powyższe pytanie możliwa jest wyłącznie w oparciu o ocenę zeznań świadków i wyjaśnień obwinionego.

Odnosząc się do naruszonych przez uczestników zdarzenia przepisów ruchu drogowego biegły wskazał, iż relacje o zdarzeniu wskazują, że stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu podczas wyprzedzania przez obwinionego pierwszego rowerzysty mógł być spowodowany wyłącznie przez nieprawidłowe działanie obwinionego. Biegły podkreślił, iż w złożonych wyjaśnieniach obwiniony nie przyznał, aby wówczas wystąpił stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Mając na uwadze powyższe zdaniem biegłego za jego wystąpienie nie może obwiniony obciążać rowerzysty ani kierującego samochodem A. (...). W opinii biegłego, w przypadku gdyby kierujący samochodem A. (...) musiał wówczas dla uniknięcia kolizji istotnie zmniejszyć prędkość, oznaczałoby to, że obwiniony wjeżdżając na drugi od prawej pas ruchu nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu przysługującego poruszającemu się po tym pasie ruchu samochodowi A. (...). Zdaniem biegłego oznacza to, że obwiniony nie zastosował się do wymagań art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

W sporządzonej opinii biegły podkreślił, iż w przypadku, jeśli obwiniony (nawet) nie rozpoznał faktu wystąpienia stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu, to oznacza to, że nie zachowywał on szczególnej ostrożności, do której był zobowiązany: z racji zmiany pasa ruchu – przez art. 22 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym oraz z racji wyprzedzania – przez art. 24 ust. 2 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Zdaniem biegłego analogicznie należy ocenić działanie obwinionego podczas ponownego wjazdu na pas ruchu, po którym poruszał się samochód A. (...). W opinii biegłego w tym drugim przypadku, w zeznaniach świadków nie można jednak znaleźć uzasadnienia dla wykonanego przez obwinionego wjazdu na pas drugi od prawej i poruszania się jednocześnie po dwóch pasach ruchu. Biegły ocenił takie działanie obwinionego jako sprzeczne z art. 3 ust. 1 oraz art. 16 ust. 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Biegły podkreślił również, iż w części zdarzenia, będącej przedmiotem niniejszego postępowania nie były nieprawidłowymi działania kierującego samochodem A. (...).

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierujących biegły wskazał, iż przeprowadzone analizy wskazują, że przyczyną wystąpienia przedmiotowego zdarzenia były nieprawidłowe działania obwinionego. Zdaniem biegłego jeśli jego przebieg był taki, jak zrelacjonowali świadkowie poruszający się samochodem A. (...), to należy ocenić, że podczas zdarzenia obwiniony realizował nieprawidłową taktykę jazdy. W opinii biegłego w przypadku, jeśli rzeczywisty przebieg zdarzenia byłby taki, jak go przedstawił obwiniony, to nie można wykluczyć, że błędy popełnione przez obwinionego miałyby charakter błędów techniki jazdy. Na podstawie analizy całości akt sprawy tę drugą ewentualność biegły ocenił jako mniej prawdopodobną. Biegły podkreślił, iż obwiniony jest doświadczonym kierowcą i jest mało prawdopodobne, aby popełnił błąd techniki jazdy.

W sporządzonej opinii biegły podkreślił nadto, iż w objętej niniejszym postępowaniem części analizowanego zdarzenia nie stwierdził on błędnej taktyki lub techniki jazdy kierującego samochodem A. (...).

Odnosząc się do kwestionowanej przez obwinionego prawidłowości działań podjętych przez nieumundurowanego policjanta oraz prawa podejmowania interwencji przez nieumundurowanego policjanta, biegły podkreślił, iż ustawa Prawo o Ruchu Drogowym dopuszcza możliwość podejmowania interwencji przez policjanta, który nie jest umundurowany. Biegły wskazał nadto, iż ustawa Prawo o Ruchu Drogowym nakazuje uczestnikowi ruchu stosowanie się do poleceń dawanych przez osoby uprawnione do kontroli ruchu oraz, że osobą uprawnioną jest także policjant nieumundurowany. / k. 70-78, e-protokół rozprawy z dnia 25 czerwca 2015 r. od godz. 00:00:38 do godz. 00:15:00, e-protokół rozprawy z dnia 13 lipca 2015 r. od godz. 00:00:32 do godz. 00:18:46 opinia pisemna oraz ustne opinie uzupełniające biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych, które zostały na rozprawie uznane za ujawnione. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu R. B. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 4 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniony manewr zmiany pasa ruchu wykonał nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionego jako wysoki. Obwiniony w czasie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, był zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi marki A. o nr rej. (...) poruszającemu się po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać. Pomimo niniejszego obowiązku nie dostosował on swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego zmusił on kierującego tym pojazdem do gwałtownego hamowania celem uniknięcia zderzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował fakt, iż w wyniku niezgodnego z zasadami ruchu drogowego zachowania obwinionego nie doszło do kontaktu pojazdów.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn R. B.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionego. Zdaniem Sądu obwiniony będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinionego jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 213,51 złotych, zwalniając go w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.