Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2015 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Agnieszka Wojtyła

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w P.

o świadczenia dochodzone od pracodawcy na podstawie prawa cywilnego - o wyrównanie emerytury

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w P. na rzecz powoda T. G. następujące kwoty:

a.  827,74 zł (osiemset dwadzieścia siedem złotych siedemdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania,

b.  114,11 zł (sto czternaście złotych jedenaście groszy) tytułem odsetek ustawowych,

II.  oddala powództwo T. G. w pozostałej części,

III.  odstępuje od obciążania powoda T. G. kosztami procesu w części przegranej,

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w P. kwotę 1.143,05 zł (jeden tysiąc sto czterdzieści trzy złote pięć groszy) na rzecz Skarbu Państwa – konto bankowe Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie tytułem kosztów sądowych,

V.  nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VI P 598/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 sierpnia 2013 r. T. G. wniósł o zobowiązanie pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w P. do comiesięcznej wypłaty wyrównania zaniżonej z winy pozwanego emerytury zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, sygn. akt VI P 502/09. W uzasadnieniu sprecyzował, że wnosi o zasądzenie od pozwanego na swoją korzyść zwaloryzowanego wyrównania do emerytury, które za okres od grudnia 2012 r. do lutego 2013 r. wyniosło 99,60 zł netto, za okres od marca 2013 r. do września 2013 r. - 241,71 zł netto. Łącznie za okres od grudnia 2012 r. do września 2013 r. dopłata do emerytury wyniosła 341,31 zł netto. Powód wyjaśnił też, że od 1 marca 2013 r. wysokość miesięcznej dopłaty wynosi 34,53 zł, a kwota ta będzie corocznie waloryzowana i rocznie będzie ona wynosić 414,36 zł. Dodatkowo wniósł on o zasądzenie na swoją rzecz odsetek ustawowych od kwoty 341,31 zł z tytułu nieterminowej zapłaty obejmującej okres od 1 grudnia 2012 r. do 30 września 2013 r. ( pozew k. 1-2, k. 6).

W piśmie z dnia 10 września 2014 r. powód wniósł o zasądzenie na swoją rzecz za okres od grudnia 2012 r. do lutego 2013 r. 99,60 zł, za okres od marca 2013 r. do lutego 2014 r. kwoty 411,36 zł i od marca 2014 r. do grudnia 2014 r. kwoty 350,80 zł (pismo z dnia 10 września 2014 r. k. 114-115).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że w wyroku z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt VI P 502/09 Sąd w oparciu o art. 471 k.c. uwzględnił powództwo powoda o zapłatę odszkodowania za nie wydanie w 1991 r. właściwego zaświadczenia Rp 7. Pozwany podniósł, że ponosi odpowiedzialność kontraktową, a nie deliktową. Dodatkowo odwołał się do innego wyroku Sądu wydanego w dniu 10 marca 2003 r. w sprawie o sygn. X P 1185/03 wskazując, że w sprawie tej słusznie Sąd oddalił powództwo zasadnie uznając, iż pozwany może jedynie ponosić odpowiedzialność deliktową co wymaga wykazania jego winy i związku przyczynowego między jego działaniem a szkodą. Pozwany podniósł, że prawidłowe zaświadczenie Rp 7 powód otrzymał w lutym 1999 r. i podkreślił, że stale będzie ponosić konsekwencje nie wydania powodowi Rp 7 w latach 1991, 1992 mimo, że nie miał takiego obowiązku, zakwestionował również żądanie powoda o wypłatę wyrównania świadczeń na przyszłość (odpowiedź na pozew k. 18 -19).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. G. był zatrudniony kolejno: w (...)w okresie od 1 sierpnia 1953 r. do 31 grudnia 1962 r., w (...) w K. w okresie od 1 stycznia 1963r. do 15 września 1971r., w (...)w W. w okresie od 16 września 1971r. do 31 grudnia 1980 r., w (...) w W. w okresie od 1 stycznia 1981 r. do 14 listopada 1985r., w (...)w W. w okresie od 15 listopada 1985 r. do 18 maja 1987 r. oraz w (...)przy Burmistrzu Miasta W. w okresie od 19 maja 1987 r. do 26 marca 1991 r. (okoliczność niesporna, świadectwo pracy k. 96).

W dniu 22 lutego 1999 r. (...)sp. z o.o. w W. wystawił powodowi zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu obejmujące lata 1976 – 1986, w którym na podstawie kartoteki zarobkowej uwzględniono dotychczas nie ujęte w zaświadczeniu składniki wynagrodzenia takie jak nagroda jubileuszowa i nagroda barbórkowa (zaświadczenie z 22 lutego 1999r. – k. 76 – akta sprawy VI P 502/09). Powód pismem z dnia 2 sierpnia 1999r. został poinformowany, iż zaniżenie wysokości wynagrodzenia spowodowane zostało pomyłką (pismo z 2 sierpnia 1999r. – k. 39) .

Po otrzymaniu od pozwanego zaświadczenia z 22 lutego 1999 r. powód poza występowaniem do ZUS z kolejnymi wnioskami o przeliczenie emerytury występował również z zapytaniem do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej. Z udzielnych powodowi odpowiedzi wynikało, że nagroda jubileuszowa i nagroda barbórkowa - nie uwzględnione przez pozwanego w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 22 lutego 1991r. i 16 grudnia 1992r. - powinny być przyjęte do ustalenia podstawy wymiaru, jeśli istniał obowiązek opłacenia od nich składki na ubezpieczenie społeczne i jeśli wypłacono je w okresie wskazanym do ustalenia podstawy (pismo Ministerstwa Pracy i polityki społecznej z 10 grudnia 1999r. – k. 41, pismo ZUS Departamentu Emerytur i Rent z 10 września 1999r. – k. 8 – akta VI P 502/09).

Powód w dniu 30 listopada 1999 roku wniósł do Sądu Rejonowego dla Warszawy – Pragi pierwszy pozew przeciwko pozwanemu o zasądzenie na jego rzecz wyrównania szkody finansowej powstałej w wyniku wydania błędnego zaświadczenia o zarobkach, jaką poniósł w latach 1991 – 1999 (pozew z 23 listopada 1999r. - k. 196 – 197- akta sprawy VI P 502/09). W toku postępowania strony w dniu 6 września 2000 r. zawarły ugodę sądową, na mocy której pozwany zobowiązał się wypłacić powodowi kwotę 1.400,00 zł tytułem odsetek ustawowych od wypłaconego już wcześniej odszkodowania w kwocie 1.628,89 zł oraz dodatkowo 270,00 zł tytułem odszkodowania za wyrównanie pobieranej emerytury do września 2000 roku. Strony ustaliły nadto, że zawarta ugoda wyczerpuje roszczenia powoda w stosunku do pozwanego wymagane na dzień zawarcia ugody, zaś o pozostałe roszczenia powód wystąpi do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Z uwagi na zawarcie ugody Sąd Rejonowy dla Warszawy – Pragi umorzył postępowanie w sprawie oznaczonej sygnaturą X P 938/00 (ugoda – k. 9- akta VI P 502/09, postanowienie o umorzeniu postępowania - k. 226 – akta VI P 502/09, zeznania powoda – 294 – 295- akta VI P 502/09).

Wyrokiem z 30 stycznia 2004 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Pragi w Warszawie w sprawie o sygn. akt X P 1185/03 oddalił powództwo T. G. przeciwko (...)w W. o wypłatę odszkodowania z tytułu wyrównania zaniżonej emerytury, tj. od października 2000 roku. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że roszczenie powoda oparte na art. 415 k.c. w zw. z art. 300 k.p., podlegało oddaleniu z uwagi na fakt, że powód nie udowodnił w postępowaniu sądowym winy pozwanego oraz związku przyczynowego między działaniem pozwanego a poniesioną przez powoda szkodą. Powód odwołał się od powyższego wyroku, lecz jego apelacja została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 grudnia 2005 roku w sprawie o sygn. akt X P 1185/03 (okoliczność niesporna).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. pismem z dnia 6 stycznia 2006r. poinformował powoda, że ubruttowienie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru dotyczyło wyłącznie świadczeń przyznanych przed 1 stycznia 1992r., tj. w przypadku powoda wcześniejszej emerytury. Gdyby pracodawca kompletując wniosek o przyznanie wcześniejszej emerytury wystawił prawidłowe zaświadczenie Rp – 7 i wskazał lata 1982 – 1984 jako kolejne najkorzystniejsze, wówczas do ustalenia wysokości tej emerytury organ rentowy przyjąłby podstawę przy zastosowaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 198,37%. Ten wskaźnik byłby następnie przyjęty do rewaloryzacji wcześniejszej emerytury od 1 listopada 1991r., a w wyniku przeliczenia świadczenia w związku z wprowadzeniem podatku dochodowego wskaźnik wysokości podstawy wymiaru od 1 stycznia 1992r. uległby podwyższeniu do 204,89% (pismo ZUS – k. 42-43, opinie biegłej sądowej - k. 432 – 436 i 525- akt spawy VI P 502/09) .

Powód w dniu 25 stycznia 2006 roku złożył do ZUS wniosek o ustalenie emerytury w oparciu o wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 204,89% (wniosek – k. 98- akta sprawy VI P 502/09) . Organ rentowy decyzją z dnia 27 lutego 2006 roku odmówił powyższego, wskazując, że żądanie zastosowania tego wskaźnika do świadczenia wypłacanego powodowi nie ma oparcia w obowiązujących przepisach, tj. ustawie o emeryturach i rentach z FUS (decyzja z 27 lutego 2006r. – k. 97 – akta sprawa VI P 502/09).

W dniu 10 czerwca 2009 r. T. G. pozwem skierowanym przeciwko (...) sp. z o.o. w J. Oddział w W. wniósł o naprawienie szkody finansowej za okres od października 2000 r. w kwocie 10.000 zł wraz z urzędowymi odsetkami, jaką poniósł w związku z zaniżonym przeliczeniem przez ZUS wysokości emerytury na podstawie błędnie wystawionego przez pracodawcę zaświadczenia o zarobkach. W tej sprawie wyrokiem z dnia 21 listopada 2012 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.295,29 zł, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że nie jest związany wskazaną przez powoda podstawą żądania, tj. art. 415 k.c. w zw. z art. 300 k.p. i ocenił, że podstawą prawną żądania zapłaty odszkodowania przez pozwanego powinien być art. 471 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Apelacje od powyższego wyroku wniosły obie strony, lecz ich apelacje zostały oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 18 lipca 2013 r. w sprawie o sygn. akt X Pa 40/13 (wyrok z dnia 21 listopada 2012 r. wraz z uzasadnieniem k. 556, 565-575- akta sprawy VI P 502/09, wyrok z dnia 18 lipca 2013 r. k. 481- akta sprawy 502/09).

Dopłata do emerytury za okres od grudnia 2012 r. do lutego 2013 r. wyniosła łącznie 117,52 zł brutto (95,34 zł netto), od marca 2013 r. do lutego 2014 r. miesięczna dopłata wyniosła 40,74 zł brutto (33,05 zł netto), a za okres od 1 marca 2014 r. do grudnia 2014 r. miesięczna dopłata wyniosła 41,39 zł brutto (33,58 zł netto). Łącznie za okres od grudnia 2012 r. do grudnia 2014 r. dopłata do emerytury powinna wynieść 1.020,29 zł brutto - 827,74 zł netto (opinia biegłego k. 104-105, k. 138) .

Odsetki za zamknięty okres liczony do dnia 29 grudnia 2014 r. wyniosły 114,11 zł (opinia biegłego k. 104-105, k. 138) .

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy i aktach sprawy o sygn. VI P 502/09 oraz opinii biegłej z zakresu rachunkowości dopuszczonej na okoliczność ustalenia wysokości ewentualnie brakującej kwoty emerytury powoda T. G. w okresie od 1 grudnia 2012 r. do 29 grudnia 2014 r. W ocenie Sądu stanowisko biegłej zawarte w opinii należało ocenić jako kompetentne, wyczerpujące, zawierające szczegółową argumentację i sporządzone w oparciu o dokumentację zgromadzoną w aktach sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powód w niniejszej sprawie domagał się naprawienia przez pozwanego szkody spowodowanej wydaniem nieprawidłowego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Podstawą prawną żądania zapłaty odszkodowania w postaci dopłat do emerytury jest art. 471 k.c. w związku z art. 300 k.p. co znajduje też odzwierciedlenie w orzecznictwie, tj. między innymi wyrok Sądu Najwyższego z 15 kwietnia 2008r. (I PK 245/07), wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 maja 2008r. (III APa 67/07), wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 2004r. (II PK 36/04), wyrok Sądu Najwyższego z 8 czerwca 2011r. (I PK 205/10), wyrok Sądu Najwyższego z 12 maja 2011r. (I PK 214/10), wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1999r. (II UKN 259/99) czy wyrok Sądu Najwyższego z 28 sierpnia 2007r. (II PK 5/07). W powyższych orzeczeniach sądy zaprezentowały zgodny pogląd co do tego, iż pracodawca odpowiada wobec pracownika za szkodę, jaką pracownik poniesie na skutek otrzymywania niższego świadczenia emerytalnego czy rentowego wynikającego z faktu nie wydania w terminie albo wydania niewłaściwego świadectwa pracy czy zaświadczenia zaniżającego podstawę wymiaru składek. Obowiązek wydania takiego zaświadczenia Rp – 7 wynika obecnie z art. 125 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a przed datą wejścia w życie tej ustawy wynikał z art. 96 – 97 ustawy z 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Za szkodę wynikłą z naruszenia tychże przepisów pracodawca jest zobowiązany do jej wynagrodzenia według przepisów prawa cywilnego. Rozwiązanie to znajduje uzasadnienie systemowe wynikające z silnego związania ubezpieczeń emerytalno-rentowych z zatrudnieniem i wynikającą stąd koniecznością uniwersalnej regulacji o charakterze zobowiązaniowym, gwarantującej realizację tych ubezpieczeń w większym stopniu niż w sytuacji jej braku.

W rozpoznawanej sprawie pozwany w oparciu o art. 96 – 97 o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin był zobligowany wydać powodowi zaświadczenie niezbędne do ustalenia prawa do świadczeń i ich wysokości. Wprawdzie zaświadczenia zostały wydane, ale wskazane zostały nieprawidłowe i zaniżone wysokości wynagrodzenia powoda za lata 1981 - 1983. W zaświadczeniach z lat 1991 – 1992 nie uwzględniono nagrody jubileuszowej i nagrody barbórkowej, a w piśmie z dnia 2 sierpnia 1999r. Prezes Zarządu – Dyrektor Naczelny J. K. przyznał, iż powyższe wynikało z pomyłki, a zatem było skutkiem niedbalstwa pozwanego skutkującego jego zawinieniem i odpowiedzialnością odszkodowawczą.

Zgodnie z art. 472 k.c. w związku z art. 300 k.p. jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności. Na gruncie kodeksu cywilnego należyta staranność to staranność ogólnie wymagana w stosunkach danego rodzaju (art. 355 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Powód nie jest zobligowany do wykazywania braku należytej staranności pozwanego, gdyż odpowiedzialność kontraktowa oparta jest co do zasady na winie dłużnika, dodatkowo winie domniemanej. W myśl art. 471 k.c. oraz art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p. na powodzie spoczywa ciężar dowodu co do wykazania istnienia stosunku zobowiązaniowego oraz jego treści, faktu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jak również poniesionej szkody. Nie musi on natomiast udowadniać, że wykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło na skutek okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność, bowiem w art. 471 k.c. zawarte jest domniemanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązana nastąpiło na skutek okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (wyrok Sądu Najwyższego z 7 lipca 2005r., V CK 896/04, Lex nr 150649). W niniejszej sprawie bezsporne jest, iż nienależyte wypełnienie zaświadczenia Rp – 7 było skutkiem okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi pozwany.

Powód dopiero w 1999 r. uzyskał prawidłowe zaświadczenie Rp – 7 uwzględniające wszystkie składniki wynagrodzenia co oznacza, że nigdy nie osiągnie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury (WWPW) na poziomie 204,89%. Taki WWPW byłby ustalony od 1 stycznia 1992 r., gdyby pozwany wydając powodowi zaświadczenie w 1991 r. uwzględnił najkorzystniejsze dla powoda lata pracy i wysokość zarobków z tych lat podał w prawidłowej wysokości. Tymczasem pozwany choć faktycznie wydał powodowi prawidłowe zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, to uniemożliwił mu uzyskanie WWPW na poziomie 204,89%. Powód mógł taki wskaźnik osiągnąć, a tym samym uzyskiwać wyższą emeryturę, jeżeli otrzymałby od pozwanego prawidłowe zaświadczenie przed 1 stycznia 1992 r., bo na tę datę było dokonywane stanowiące czynność jednorazową ubruttowienie świadczeń emerytalno – rentowych wg zasad określonych w Zarządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 17 grudnia 1991 r. w sprawie sposobu przeliczenia emerytur i rent w związku z wprowadzeniem podatku dochodowego od osób fizycznych (M.P. Nr 46, poz. 326). Po 1 stycznia 1992 r. ubruttowienia nie można było już dokonać, dlatego Zakład Ubezpieczeń Społecznych kolejnymi decyzjami odmawiał powodowi ponownego ubruttowienia i ustalenia wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury. Odpowiedzialność za brak takiej możliwości można przypisać jedynie pozwanemu, który nie wydał powodowi przed dniem 1 stycznia 1992 r. prawidłowego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu.

W związku z powyższym, choć żądanie powoda dotyczy okresu od grudnia 2012 r., związek przyczynowy pomiędzy nieprawidłowym działaniem pozwanego a niższą emeryturą występuje. Powód już do końca okresu pobierania emerytury będzie osiągał ją w niższej kwocie, a ma to związek z brakiem przedstawienia przed 1 stycznia 1992 r. prawidłowego Rp -7, którego pozwany powodowi nie wydał. W związku z tym istnieje związek przyczynowy pomiędzy nieprawidłowością działania pozwanego i naruszeniem art. 96 o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, a niższą wysokością emerytury powoda. Potwierdziła to również opinia biegłej sądowej wydana w sprawie o sygn. akt VI P 502/09 oraz pismo ZUS z dnia 6 stycznia 2006 r., w których jednoznacznie zostało wskazane, że wyższy byłby WWPW, a tym samym wyższa byłaby emerytura powoda, gdyby pozwany w 1991 r. wystawił powodowi prawidłowe zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu.

Nieprawidłowość działania i obowiązek odszkodowawczy względem powoda pozwany pośrednio potwierdził poprzez fakt wypłaty powodowi odszkodowania stanowiącego wyrównanie pobieranej emerytury i odsetek od tegoż odszkodowania, co zostało dokonane w roku 2000. Obowiązek odszkodowawczy nie może jednakże zamknąć się dokonaniem jednorazowej wypłaty obejmującej okres do września 2000 r., ponieważ skutki związane z pobieraniem niższego świadczenia emerytalnego powód będzie ponosił do końca okresu, za który emerytura będzie mu wypłacana.

Zatem w związku z tym, iż wszystkie przesłanki odpowiedzialności kontraktowej pozwanego zaistniały, Sąd uwzględnia powództwo z tym, że w części, ponieważ wysokość poniesionej przez powoda szkody, wyliczana przez biegłą sądową, nie do końca odpowiada tej kwocie, o jaką powód wnioskował. Zgodnie z opinią biegłej za okres od grudnia 2012 r. do lutego 2013 r. dopłata do emerytury powinna wynosić 117,52 zł brutto (95,34 zł netto), od 1 marca 2013 r. nastąpiła waloryzacja procentowa emerytur wskaźnikiem 104 % stąd od marca 2013 r. do lutego 2014 r. miesięczna dopłata powinna wynosić 40,74 zł brutto (33,05 zł netto), a za okres od 1 marca 2014 r. emerytury zostały zwaloryzowane wskaźnikiem 101,60 %, czyli za okres od marca 2014 r. do grudnia 2014 r. miesięczna dopłata powinna wynieść 41,39 zł brutto (33,58 zł netto). Łącznie za okres od grudnia 2012 r. do grudnia 2014 r. dopłata do emerytury powinna wynieść 1.020,29 zł brutto - 827,74 zł netto.

Do powyższej opinii biegłej sądowej zarzuty wniósł powód. Jednak Sąd nie podzielił wniosków wyrażonych przez powoda, ponieważ jak wynika z opinii biegłej w 2012 r. stawka podatku wynosiła 18 % kwoty brutto, a podatek był obliczany przez pomniejszenie tej wartości o kwotową ulgę podatkową, która wynosiła miesięcznie 46,33 zł co oznacza, że podatek był niższy niż 18 % kwoty brutto. Biegła zaznaczyła, że ulga ta w całości została uwzględniona przez ZUS przy wypłacie emerytury wobec czego od dopłaty ulga już nie przysługuje. Biegła wskazała również, że powód nie uwzględnił, iż podstawę opodatkowania i podatek zaokrągla się do pełnych złotych stąd podatek od ustalonej w opinii dopłaty brutto za okres od marca 2011 r. do listopada 2012 r. po 39,17 zł miesięcznie wynosi 39 x18 % = 7,02 zł, a po zaokrągleniu 7 zł , a nie 6,75 zł. Wobec powyższego biegła do wyliczeń w swojej opinii przyjęła z tytułu dopłaty kwotę wyjściową 39,17 zł brutto, czyli 31,78 zł netto ustaloną na listopad 2012 r. Biegła wyjaśniła również, że od 1 marca 2012 r. nastąpiła waloryzacja kwotowa, zgodnie z którą wszyscy emeryci - niezależnie od wysokości dotychczas pobieranego świadczenia - otrzymali 71 zł brutto podwyżki. Ustawa z dnia 13 stycznia 2012r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw stanowi w art. 4 ust. 1, że w 2012 r. waloryzacja od dnia 1 marca polega na dodaniu do kwoty świadczenia, w wysokości przysługującej w dniu 29 lutego 2012 r., kwoty waloryzacji w wysokości 71 zł. W związku z tym bezzasadne przy takim brzmieniu przepisu jest twierdzenie powoda o tym, by waloryzacja winna być procentowa.

Przedstawioną opinię biegłej sądowej Sąd uznaje za miarodajny dowód w sprawie, stanowiący podstawę rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 481 k.c. w związku z art. 300 k.p. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (§ 2). Biorąc pod uwagę treść powołanego przepisu należy przyjąć, iż w przypadku odpowiedzialności pozwanego wynikającej z art. 471 k.c. w związku z art. 300 k.p. zasądzeniu na rzecz powoda mogą podlegać tylko odsetki ustawowe liczone od chwili, od której pozwany pozostaje w opóźnieniu. W przypadku pobierania zaniżonej emerytury należy mówić o szkodzie wynikającej z każdego kolejnego niższego świadczenia rentowego czy emerytalnego. Odsetki za zamknięty okres liczony do dnia 29 grudnia 2014 r. wynoszą zgodnie z opinią 114,11 zł.

W konsekwencji Sąd na podstawie wskazanych przepisów zasądza od pozwanego na rzecz T. G. kwotę 827,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania oraz kwotę 114,11 zł tytułem odsetek ustawowych.

Oprócz tego powód zgłosił żądanie na przyszłość dotyczące szkody, która dopiero nastąpi. Z tego też względu o zasądzeniu odszkodowania i naprawieniu tej szkody Sąd nie mógł orzec w niniejszym postępowaniu. Jak było wskazywane, jedną z przesłanek kontraktowej odpowiedzialności odszkodowawczej jest wykazanie szkody i jej wysokości. W przypadku powoda na datę orzekania przez Sąd wystąpiła szkoda polegająca na pobraniu przez powoda niższego świadczenia emerytalnego. Jeśli zaś chodzi o świadczenia emerytalne, które powód w przyszłości uzyska lub nie, to o szkodzie trudno obecnie mówić, bowiem może zdarzyć się tak, iż powód nie będzie pobierał emerytury. Nie jest też wykluczone, iż np. nastąpi zmiana przepisów, wedle których powód będzie mógł uzyskać świadczenie emerytalne w wyższej wysokości, przy uwzględnieniu wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru. Obecnie trudno zatem domniemywać czy i w jakiej kwocie powód poniesie szkodę. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 czerwca 2011r. ( I PK 205/10), zgodnie z którym każdorazowe (comiesięczne) wypłacenie emerytury w zaniżonej wysokości powoduje powstanie odrębnej, kolejno występującej szkody (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2007 r., II PK 5/07, OSNP 2008 nr 19-20, poz. 285). Zatem z jednego zdarzenia powstaje co pewien czas odrębna szkoda majątkowa wyrażająca się w różnicy między emeryturą wypłaconą a należną. Suma tych różnic składa się na wysokość odszkodowania, co nie oznacza, że odszkodowanie nabiera charakteru świadczenia okresowego. Powtarzalność odrębnych szkód przekłada się na zwiększenie należnego odszkodowania tylko z tego względu, że szkody te objęte zostały jednym pozwem. Orzeczenie o obowiązku wyrównania jednostkowej szkody (za każdy miesiąc) oceniane jest odrębnie i samoistnie oraz nie określa stosunku zobowiązaniowego na przyszłość.

Mając na względzie powołane okoliczności, Sąd oddala powództwo T. G. w pozostałej części.

Sąd nie obciąża powoda kosztami procesu w części przegranej na podstawie art. 102 k.p.c., bowiem co od zasady powód wygrał proces.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów. Zatem należy pobrać od pozwanego kwotę 1.143,05 zł tytułem kosztów sądowych w postaci: opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić oraz zwrotu wydatków związanych z opinią biegłej.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzeka w punkcie V na podstawie art. 477 ² § 2 k.p.c.