Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Klara Łukaszewska (spr.)

Sędziowie SO Waldemar Masłowski

SO Barbara Żukowska

Protokolant Konrad Woźniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Kazimierza Szczepańskiego

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2015 roku

sprawy T. W.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 30 stycznia 2015 r. sygn. akt II K 859/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego T. W. uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. 420 złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 96,60 złotych tytułem zwrotu podatku od towarów i usług,

III.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

T. W. został oskarżony o to, że:

w okresie od 5 sierpnia 2014 roku do 7 sierpnia 2014 roku w P. rejonu (...) przy ulicy (...) z opuszczonego budynku sklepu, po uprzednim zdemontowaniu dokonał zaboru w celu przywłaszczenia klimatyzatora o wartości 1000 zł na szkodę A. W., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgorzelcu w sprawie o sygn. akt II K 1143/11 między innymi za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. na łączna karę dwóch lat i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności, w skład którego wchodzą wyroki Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 19.05.2010 roku w sprawie o sygn. Akt II K 267/10 za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę jednego roku i dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności, oraz Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 06.08.2010 roku w sprawie o sygn. Akt II K 943/10, za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresach od 10.12.2009 roku do 14.01.2010 roku, od 12.04.2010 roku do 12.04.2010 roku, od 13.04.2010 roku do 13.04.2010 roku, od 23.04.2010 roku do 06.08.2010 roku, od 03.03.2011 roku do 19.04.2011 roku, od 20.09.2011 roku do 17.01.2012 roku, od 19.07.2012 roku do 20.07.2012 roku, od 05.02.2013 roku do 05.09.2013 roku,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 30 stycznia 2015r., sygn. akt II K 859/14:

1.  oskarżonego T. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego T. W. do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego A. W. kwoty 1000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem naprawienia szkody,

3.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (DZ.U. nr 49 poz. 223 z 1983r. z późn. zm.) zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty i kosztami sądowymi, bez opłaty obciążył Skarb Państwa,

4.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 504 zł tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oraz kwotę 115,92 zł tytułem podatku VAT.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wydany wyrok w całości na korzyść oskarżonego T. W.. Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił on naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 92 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie zasięgnięcia opinii biegłego rzeczoznawcy na okoliczność ustalenia wartości klimatyzatora, co skutkowało uznaniem w sposób dowolny, tj. wyłącznie w oparciu o twierdzenia pokrzywdzonego, iż klimatyzator warty był 1000 złotych, przy czym mając na uwadze fakt, iż był on używany przez okres 3 lat, jego wartość rynkowa winna być znacznie niższa niż ustalił Sąd.

Podnosząc powyższy zarzut obrońca oskarżonego na podstawie art. 438 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę skazanego była bezzasadna.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż obrońca oskarżonego we wniesionym środku odwoławczym nie kwestionował sprawstwa i winy T. W. w zakresie przypisanego mu czynu z art. 278 § 1 k.k. Oskarżony przyznał się do jego popełnienia już w postępowaniu przygotowawczym (k. 24-25) i chociaż na pewnym etapie postępowania sądowego podjął próbę odsunięcia od siebie odpowiedzialności za ten czyn, ostatecznie potwierdził wersję wydarzeń przedstawioną w swoich pierwszych wyjaśnieniach.

Złożone przez T. W. wyjaśnienia, iż dokonał on zaboru jednego z klimatyzatorów znajdujących się na opuszczonym budynku sklepu przy (...) w celu pozyskania z niego elementów miedzianych znajdowała potwierdzenie również w innych dowodach, jakie Sąd I instancji wskazał jako podstawę do poczynionych przez siebie ustaleń faktycznych, tj. w zeznaniach świadka A. W., protokole przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i piwnicy zajmowanych przez oskarżonego (k. 9-11) oraz protokole oględzin odnalezionych w nim elementów klimatyzatora (k. 13-14, 17-19), które jako swoją własność zidentyfikował pokrzywdzony.

Strona skarżąca kwestionowała jednak ustaloną przez Sąd I instancji wartość stanowiącego przedmiot przestępstwa klimatyzatora, zarzucając ustalenie wartości na podstawie „subiektywnych odczuć pokrzywdzonego”, co stanowić miało dowolne określenie wysokości szkody.

Chociaż obrońca oskarżonego sformułował zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 92 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie zasięgnięcia opinii biegłego rzeczoznawcy na okoliczność ustalenia wartości klimatyzatora, to stwierdzić należy, iż de facto zarzut ten sprowadza się do kwestionowania poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych i dowolnej oceny dowodów.

Przypomnieć należy, iż zgodnie z art. 193 § 1 k.p.k. zasięgnięcie opinii biegłego jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy zachodzi potrzeba stwierdzenia okoliczności mającej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i aby to ustalić, konieczne jest posiadanie wiadomości specjalnych. Wiadomości zaś, których może dostarczyć biegły, nie mogą być zastąpione przez organ procesowy (wyr. SN z 19 VI 1980 r., I KR 118/80, nie publ.; wyr. SN z 25 VIII 1980 r., I KR 191/80, nie publ.; A. Bachrach: Glosa..., PiP 1972, nr 2, s. 174-177).

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy ustalił wartość skradzionego klimatyzatora w oparciu o zeznania świadków A. W. i A. T. oraz przedłożonej faktury zakupu klimatyzatorów (k. 5). Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż przedmiotowy klimatyzator został zakupiony za cenę 1898 złotych we wrześniu 2011r. i był użytkowany przez okres około trzech miesięcy. Chociaż później lokal należący do pokrzywdzonego nie był użytkowany, brak jest podstaw do przyjęcia, iż pozostawione przy budynku klimatyzatory były niesprawne. Uwzględniając również proporcjonalny do upływu czasu spadek wartości tego typu urządzeń, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił wysokość wyrządzonej przestępstwem szkody na 1000 złotych. Tym bardziej, że jak wskazał pokrzywdzony sam zakup skrzynki od klimatyzatora, która przecież zasadniczo nie traci na swej wartości w skutek użytkowania to wydatek rzędu 1000 zł (k. 132 v).

Na aprobatę zasługuje także stanowisko Sądu I instancji, iż okoliczność odzyskania przez pokrzywdzonego elementów przedmiotowego klimatyzatora nie mogła skutkować obniżeniem wysokości kwoty, jaką oskarżony zobowiązany był uiścić tytułem naprawienia szkody, bowiem pozostałe po zdemontowaniu miedzianych części urządzenia elementy posiadały już tylko wartość złomową.

Ustalenia te pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k., bowiem dla oceny ich poprawności wystarczające jest kryterium doświadczenia życiowego, którym dysponuje skład sędziowski, a nie jest konieczne posiadanie wiadomości specjalnych (art. 193 k.p.k.) (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 2010 r. sygn. akt II KK 291/10 LEX nr 694543).

Z kolei twierdzenia strony skarżącej, iż rzeczywista wartość skradzionego klimatyzatora była znacznie niższa, nie znajdują żadnego oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i uznać je należy za obraną przez oskarżonego linię obrony zmierzającą do zminimalizowania zagrażającej mu sankcji karnej.

Prawidłowo Sąd I instancji ustalił również, iż oskarżony popełnił zarzucany mu występek w warunkach recydywy specjalnej zwykłej z art. 64 § 1 k.k., bowiem dopuścił się tego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Zgorzelcu w sprawie o sygn. akt II K 1143/11 między innymi za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. na łączna karę dwóch lat i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności, w skład którego wchodzą wyroki Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 19.05.2010 roku w sprawie o sygn. Akt II K 267/10 za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę jednego roku i dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności, oraz Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 06.08.2010 roku w sprawie o sygn. Akt II K 943/10, za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę łączną dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresach od 10.12.2009 roku do 14.01.2010 roku, od 12.04.2010 roku do 12.04.2010 roku, od 13.04.2010 roku do 13.04.2010 roku, od 23.04.2010 roku do 06.08.2010 roku, od 03.03.2011 roku do 19.04.2011 roku, od 20.09.2011 roku do 17.01.2012 roku, od 19.07.2012 roku do 20.07.2012 roku, od 05.02.2013 roku do 05.09.2013 roku.

Zarzuty skarżącego zawarte w apelacji stanowią natomiast jedynie polemikę z prawidłowymi ocenami i ustaleniami Sądu I instancji. Sąd Rejonowy bowiem w omawianym zakresie – dotyczącym ustaleń prowadzących do uznania winy i sprawstwa oskarżonego co do zarzucanego mu czynu oraz wysokości wyrządzonej przestępstwem szkody, dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy zgromadzanego materiału dowodowego, nie naruszając granic wyznaczonych zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego. Wbrew stanowisku skarżącego, ustalenia faktyczne w tym zakresie były wynikiem swobodnej, zgodnej z zasadą wyrażoną w art. 7 k.p.k., oceny dowodów.

Kierunek apelacji zobowiązywał również Sąd Odwoławczy do kontroli zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze.

Sąd I instancji w pisemnych motywach wydanego orzeczenia wskazał, iż wymierzając T. W. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, jako okoliczności obciążające uwzględnił dotychczasowy sposób życia oskarżonego, który ze swojej przestępczej działalności uczynił sobie źródło dochodu, przy jednoczesnym braku okoliczności łagodzących, które mogłyby mieć wpływ na wymiar orzeczonej kary.

Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie okoliczności badanej sprawy, jakie powinny być wzięte pod uwagę w kontekście dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., prawidłowo je oceniając i wartościując. Wymierzona kara pozbawienia wolności odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez T. W. oraz została orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę dla sędziowskiego uznania. Pomimo, iż oskarżony dopuścił się przedmiotowego przestępstwa w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k., wymierzono mu karę pozostającą w dolnej granicy zagrożenia ustawowego. Nie sposób zatem przyjąć, iż kara ta razi swoją surowością.

Zgodzić się należy również ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż brak jest podstaw do postawienia wobec T. W. pozytywnej prognozy kryminologicznej. Dotychczasowe sposób życia oskarżonego, a zwłaszcza jego uprzednia karalność i brak krytycyzmu wobec naruszania obowiązującego porządku prawnego nie dają bowiem podstaw do przyjęcia, iż warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary będzie wystarczające dla osiągnięcia jej celów i zapobieżenia powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok, jako prawidłowy, podlegał utrzymaniu w mocy. Nie był bowiem rażąco niesprawiedliwy ani dotknięty uchybieniami opisanymi w art. 439 § 1 k.p.k.

O nieuiszczonych kosztach obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze, zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. wynagrodzenie tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym. Wysokość zasądzonej kwoty ustalono na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Powołane przepisy określają stawkę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją, która wynosi 420 złotych, którą to kwotę uzupełniono o 96,60 złotych tytułem podatku od towarów i usług.

Mając na względzie sytuację majątkową oskarżonego, który przebywa w zakładzie karnym, nie uzyskuje dochodu i nie ma oszczędności, Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił go od zapłaty kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.