Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA - Ewa Plawgo

Sędziowie SA - Maria Mrozik-Sztykiel

SO (del.) - Ewa Jethon (spr.)

Protokolant sekr. sąd. Łukasz Jachowicz

przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz - Jackowskiej

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2015 r.

sprawy:

1. S. K., 2. N. L., 3. S. A. i 4.P. L.

oskarżonych (ad. 1-3) z art. 13§1k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (ad.4) z art.57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 30 czerwca 2014 r. sygn. akt VIII K 210/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. L. w punkcie 5. w ten sposób, że określa podstawę prawną wymiaru kary grzywny jako art. 33§2 k.k.;

2.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części wobec oskarżonego P. L., oraz w całości wobec oskarżonych S. K.,N. L. i S. A.;

3.  zwalnia wszystkich oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

S. K. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od sierpnia 2011 roku do dnia 5 października 2012 roku w W. i na terenie R. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w przywozie z E. znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 19 831,6 g o wartości rynkowej w hurcie około 600 000 euro, a następnie wewnątrzwspólnotowej dostawie ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 5 kg o wartości rynkowej w hurcie około 150.000 euro w zamian za pieniądze w kwocie 47.900euro tytułem częściowego zwrotu kosztów dostawy narkotyków z E. do P., tj. o przestępstwo z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.)

N. L. i S. A. oskarżeni zostali o to, że:

II.  w dniu 5 października 2012 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczyli wewnątrzwspólnotowej dostawie ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 5 kg o wartości rynkowej w hurcie około 150.000 euro, które otrzymali w zamian za pieniądze w kwocie 47.900 euro tytułem częściowego zwrotu dostawy narkotyków z E. do P., tj. o przestępstwo z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.)

P. L. oskarżony został o to, że:

III.  w dniu 30 maja 2012 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.), w celu osiągniecia korzyści majątkowej, czynił przygotowania do przewozu z E. na terytorium R. (...) znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 19 831,6 g o wartości rynkowej w hurcie około 600 000 euro, w ten sposób, iż uzyskał od świadka incognito nr 3 informacje dotyczące sposobu przewozu narkotyku, a następnie przekazał je innym osobom, w celu weryfikacji, tj. o przestępstwo z art. 57 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.)

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 30 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 210/13

I.  Oskarżonego S. K. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 5 października 2012 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.), w celu osiągniecia korzyści majątkowej, usiłował dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy z R. (...)do R. (...) znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 5 kg o wartości rynkowej w hurcie około 150.000 euro, tj. popełnienia czynu z art.13 §1 k.k. w zw. z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.) i za to na podstawie art.14§1 k.k. w zw. z art.55 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

II.  Na podstawie art.63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu S. K. okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 października 2012 r. do dnia 30 czerwca 2014 r;

III.  Oskarżonych N. L. i S. A. w ramach zarzucanego im czynu uznał za winnych tego, że w dniu 5 października 2012 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.), w celu osiągniecia korzyści majątkowej, usiłowali dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy zR. (...)doR. (...)znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 5 kg o wartości rynkowej w hurcie około 150.000 euro, tj. popełnienia czynu z art.13 §1 k.k. w zw. z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.) i za to na podstawie art.14§1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył im kary po 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny po 100 (sto) stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

IV.  Na podstawie art.63§1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym N. L. i S. A. okres tymczasowego aresztowania od dnia 5 października 2012 r. do dnia 30 czerwca 2014 r;

V.  Oskarżonego P. L. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 30 maja 2012 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.), w celu osiągniecia korzyści majątkowej, czynił przygotowania do przewozu zE.na terytoriumR. znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 19 831,6 g o wartości rynkowej w hurcie około 600 000 euro, w ten sposób, iż wziął udział w spotkaniu mającym na celu weryfikację świadka incognito nr 3 w zakresie przewozu narkotyku, a następnie swoje spostrzeżenia przekazał innym osobom, tj. popełnienia czynu z art.57 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.) i za to na podstawie art.57 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz.1485 z późn. zm.) wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę grzywny 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

VI.  Na podstawie art.69§1 k.k. i art.70§1pkt.1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego P. L. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3(trzech) lat;

VII.  Na podstawie art.63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu P. L. okres zatrzymania od dnia 25 czerwca 2013 roku do dnia 26 czerwca 2013 roku (równoważny czterem stawkom dziennym grzywny);

VIII.  Na podstawie art.44§2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa przedmiotów opisanych na k.708 v poz.(...) stanowiących depozyt wartościowy przechowywany w (...) nr (...), opisany na k. 875-877 tom V;

IX.  Na podstawie art.70 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych na k. 707v poz.1, k.708v pod poz.35,36-38;

X.  Na podstawie art. 230§2 k.p.k. nakazał zwrot S. A. przedmiotów opisanych na k.707v tom IV poz.(...), N. L. – przedmiotów opisanych na k.707v-709v tom IV poz.(...), S. K. – przedmiotów opisanych na k.707v tom IV pod poz.(...);

XI.  Na podstawie art.626§1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońcy wszystkich oskarżonych zaskarżając wyrok w całości oraz prokurator zaskarżając wyrok w części, co do kar, wobec oskarżonych S. K., N. L. i S. A..

Obrońca oskarżonego S. K.

Na podstawie art. 427§ 2 k.p.k. i art. 438 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

A.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na:

- ustaleniu, iż oskarżony brał czynny udział w popełnionym przestępstwie, podczas gdy brak jest jakichkolwiek dowodów, iż oskarżony S. K. zorganizował jak i nadzorował wewnątrzwspólnotową dostawę 5 kg kokainy na terenieR. (...).

B.  Obrazę prawa materialnego, a mianowicie:

1.  rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art.55 ust1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, mające wpływ na treść orzeczenia, poprzez jego błędną wykładnię w zakresie w jakim w realiach przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy dopuścił się nieadekwatnej subsumpcji do poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, polegającej na błędnym przyjęciu, iż zasadne jest przypisanie skutku przestępnego, stanowiącego znamię typu czynu zabronionego z art. 55ust1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zakresie w jakim możliwa jest realizacja jego znamion przez:

a)  działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - a tym samym usiłowania rzekomego dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy 5 kg kokainy, podczas gdy przedmiotowego usiłowania dokonał wyłącznie agent (...) a przeprowadzenie całej prowokacji i „usiłowania” odbyło się bez zgody, wiedzy jak i udziału lub sprawstwa kierowniczego oskarżonego, bowiem to (...) koordynował całą operacją w W. i wyłącznie On tzn. ”E.” kontaktował się z nabywcami,

2.  art.1§3 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu winy w sytuacji gdy na podstawie zebranego materiału dowodowego oskarżonemu nie można przypisać winy w czasie czynu.

C. obrazę przepisów postepowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie

obrazę:

1.  art.7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zeznań świadka o pseudonimie (...) co mogło mieć wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego;

2.  art.5§2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego okoliczności dotyczących przebiegu wewnątrzwspólnotowej dostawy 5 kg kokainy i udziału oskarżonego w tym zdarzeniu, podczas, gdy w zgromadzonym materiale dowodowym nie znajdują się jakiekolwiek dowody wskazujące, ażeby oskarżony był dysponentem przedmiotowego narkotyku, organizował jego zbycie lub w jakikolwiek sposób kontaktował się z nabywcami, w efekcie wskazanego naruszenia wyrok wydano z naruszeniem zasady zarówno domniemania niewinności, jak i zasady in dubio pro reo.

W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części zaskarżonej poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Obrońca oskarżonego N. L. na podstawie art. 427§ 2 k.p.k. i art. 438 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj.

1.  naruszenie art.424§1pkt.1 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. poprzez:

a)  pominięcie przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku ujawnionego na rozprawie dowodu z opinii biegłego nr (...) z zakresu badań mechanoskopijnych z dnia 21.11.2012 r. przemawiającej na korzyść oskarżonego, w przedmiocie nieprzystosowania samochodu, którym poruszał się oskarżony, do przewozu narkotyków;

b)  brak wskazania przyczyn, dla których Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, co do okoliczności przebiegu zdarzenia w dniu 05.10.2012 r., co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie błędnie poczynionych ustaleń faktycznych, gdyż Sąd I instancji z uwagi na naruszenie ww. przepisów nie wziął pod uwagę i nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy,

2.  naruszenie art.7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań anonimowych świadków nr.(...), co w konsekwencji mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji do usiłowania popełnienia przez oskarżonego N. L. przestępstwa z art. 55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego N. L. od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego S. A. na podstawie art. 427§ 2 k.p.k. i art. 438 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj.

1.  naruszenie art.424§1pkt.1 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. poprzez:

a)  pominięcie przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku ujawnionego na rozprawie dowodu z opinii biegłego nr (...) z zakresu badań mechanoskopijnych z dnia 21.11.2012 r. przemawiającej na korzyść oskarżonego, w przedmiocie nieprzystosowania samochodu, którym poruszał się oskarżony, do przewozu narkotyków;

b)  brak wskazania przyczyn, dla których Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, co do okoliczności przebiegu zdarzenia w dniu 05.10.2012 r., co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie błędnie poczynionych ustaleń faktycznych, gdyż Sąd I instancji z uwagi na naruszenie ww. przepisów nie wziął pod uwagę i nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy,

2.  naruszenie art.7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań anonimowego świadka nr(...) które jako jedyne w niniejszej sprawie wskazują na jakikolwiek ewentualny związek oskarżonego z przedmiotową sprawą (fakt przebywania w hotelu), mimo, iż cel i okoliczności pobytu w hotelu były w rzeczywistości inne, niż świadek to przedstawia w złożonych zeznaniach, co mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji, co do usiłowania popełnienia przez oskarżonego S. A. przestępstwa z art. 55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. A. od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Drugi z obrońców oskarżonego S. A. adw. B. S. na podstawie art. 447§ 2 k.p.k. i art. 438 pkt.1 i 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający istotny wpływ na jego treść polegający na przyjęciu poglądu, że oskarżony S. A. wspólnie i w porozumieniu z N. L. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował dokonać przemytu z terytorium R. (...) na teren N. (...)środków odurzających w postaci 5 kg kokainy o wartości rynkowej 150 000 €, gdy tymczasem szczegółowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wręcz odmiennego wniosku, że oskarżony A. nie miał żadnej świadomości, że miałby uczestniczyć w jakimkolwiek przemycie. Oskarżony swoim zachowaniem nie wykazał żadnego uczestniczenia w takich czynnościach, gdyż fizycznie nie przedsięwziął żadnych czynności. Jak również słownie nie wykazał żadnej woli i zamiaru. Twierdzenia Sądu, że wyjaśnienia oskarżonego są nielogiczne nie zostały w żaden sposób wykazane na czym ten brak logiki ma polegać. Błąd w ustaleniach faktycznych Sądu polega również na tym, że w stosunku do oskarżonego S. A. Sąd przyjmuje za wiarygodne twierdzenia Agenta nr (...) Dotyczą one jaką wiedzę miał rzekomo otrzymać od V. B., że po kokainę ma przyjechać 2 kurierów. Tymczasem ten sam Sąd kwestionuje zeznania Agenta nr (...) w stosunku do oskarżonego K. uznając je za kłamliwe. Zeznania tego świadka obala również okoliczność, że kiedy przyszedł do pokoju hotelowego, w którym znajdował się S. A. nie był nim w ogóle zainteresowany – chociaż to on otworzył mu drzwi. Czekał, aż z toalety wyjdzie N. L.. Z nim rozmawiał i z nim wyszedł. Do oskarżonego S. w ogóle się nie zwracał i nie proponował mu wyjścia. A przecież żadnego z nich rzekomo nie znał. Jest oczywistą rzeczą, że Agent nr (...), który zmontował całą aferę był żywotnie zainteresowany w jej wyniku. I to on rzekomo pomylił hotele i całą akcję opóźnił o kilka godzin, a V. B. opuścił hotel i odjechał do N.. Krytycznie patrząc na sprawę organizatorzy akcji uchodzą w ten sposób od odpowiedzialności karnej, a zatrzymani zostają „płotki”. Agent nr(...) żeby wykazać i otrzymać wynagrodzenie za przeprowadzoną akcję musi mieć wyniki w postaci osób osadzonych w więzieniu.

2.  Przyjęta przez Sąd Okręgowy kwalifikacja prawna czynu zarzucanego oskarżonemu z art.13§1 k.k. w zw. z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z 2005 r. nr 179 poz,1485) i art.14§1 k.k. w zw. z art. 55 ust.3 tej samej ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. jest zdaniem obrony nieprawidłowa ponieważ oskarżeni nie podjęli żadnych czynności zmierzających w kierunku transportu narkotyków na teren N..

Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. A. od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Obrońca oskarżonego P. L. zaskarżając wyrok podniósł:

1.  naruszenie art.438 pkt.3 k.p.k. poprzez błędne ustalenie okoliczności faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miało istotny wpływ na jego treść, a to poprzez przyjęcie:

– że oskarżony P. L. w dniu 30 maja 2012 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r. Nr 179 poz. 1485 z późn. zm.) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czynił przygotowania do przewozu z E. na terytorium R. (...) znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy w ilości 19 831,6 g o wartości rynkowej w hurcie około 600.000 euro, w ten sposób, iż wziął udział w spotkaniu mającym na celu weryfikację świadka incognito nr (...) w zakresie sposobu przewozu narkotyku, a następnie swoje spostrzeżenia przekazał innym osobom, a przez to popełnił czyn z art.57 ust.2 Ustawy;

2.  naruszenie art.7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zeznań świadka incognito nr (...) mimo istniejących rozbieżności, a przez to i wyjaśnień oskarżonego P. L., co miało zasadniczy wpływ na zaskarżony wyrok;

3.  naruszenie art.7 k.p.k. poprzez wyciągnięcie z zeznań świadka incognito nr (...) wniosków nie znajdujących potwierdzenia w przeprowadzonych dowodach i czynienie dowolnych ustaleń wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co miało zasadniczy wpływ na zaskarżony wyrok.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. L. od popełnienia zarzucanego mu czynu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Prokurator na podstawie art. 425§1 i 2 k.p.k. i art.427§1 k.p.k. zaskarżył wyrok w zakresie orzeczeń, co do kar wymierzonych wobec S. K., N. L. i S. A. na niekorzyść oskarżonych.

Na podstawie art. 427§2 k.p.k. i art.438 pkt.4 k.p.k. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego S. K. przejawiającą się w orzeczeniu kary pozbawienia wolności w wysokości 4 lat, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości charakteryzujący czyn popełniony przez oskarżonego, w szczególności rodzaj i ilość środka odurzającego będącego przedmiotem czynu, która ponad tysiąckrotnie przekracza granicę uznania ją za ilość znaczną, a także zamiar sprawcy, czynienie długich przygotowań zmierzających do popełnienia czynu zabronionego oraz jego rola, jako organizatora procederu, uzasadnia wymierzenie kary pozbawienia wolności w wymiarze wyższym,

2.  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego N. L. przejawiającą się w orzeczeniu kary pozbawienia wolności w wysokości 3 lat i 6 miesięcy, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości charakteryzujący czyn popełniony przez oskarżonego, w szczególności rodzaju i ilości środka odurzającego będącego przedmiotem czynu, która ponad tysiąckrotnie przekracza granicę uznania ją za ilość znaczną, a także zamiar sprawcy, czynienie długich przygotowań zmierzających do popełnienia czynu zabronionego, uzasadnia wymierzenie kary pozbawienia wolności w wymiarze wyższym,

3.  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego S. A. przejawiającą się w orzeczeniu kary pozbawienia wolności w wysokości 3 lat i 6 miesięcy, podczas gdy stopień społecznej szkodliwości charakteryzujący czyn popełniony przez oskarżonego, w szczególności rodzaju i ilości środka odurzającego będącego przedmiotem czynu, która ponad tysiąckrotnie przekracza granicę uznania ją za ilość znaczną, a także zamiar sprawcy, czynienie długich przygotowań zmierzających do popełnienia czynu zabronionego, uzasadnia wymierzenie kary pozbawienia wolności w wymiarze wyższym.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.  wymierzenie S. K. kary 7 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 100 zł każda,

2.  wymierzenie orzeczonym N. L. i S. A. kar po 5 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 100 zł. każda.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacje zarówno obrońców oskarżonych, jak i prokuratora, okazały się bezzasadne i taka ich ocena powoduje, że nie zostały uwzględnione.

Na wstępie wskazać należy na wadliwość konstrukcji skarg apelacyjnych obrońcy oskarżonego S. K. i obrońcy oskarżonych A. i L..

Odnosząc się do apelacji oskarżonego K. zauważyć trzeba, że podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie można równocześnie podnosić zarzutu obrazy prawa materialnego.

Niezależnie od tego za niezrozumiały uznać należy zarzut obrazy prawa materialnego w postaci art.1§3 k.k., podnoszony przez obrońcę oskarżonego K. wynikający z tego, że na podstawie materiału dowodowego nie można oskarżonemu przypisać winy - w uzasadnieniu apelacji określony, jako naruszający zasadę nullum crimen sine lege. Wskazać wszak należy, że wskazany przepis statuuje inną zasadę – nullum crimen sine culpa, a istota tych zasad jest odmienna. Nie jest nadto prawidłowe formułowanie zarzutu poprzez kwestionowanie przepisu statuującego zasadę ogólną, bez jednoczesnego wskazania przepisu, który ją realizuje.

Nieprawidłowym jest również formułowanie zarzutu naruszenia zasad wyrażonych w art.5 k.p.k., w tym zasady in dubio pro reo (zarzut C 2.) obok zarzutu dowolnej oceny dowodów. Tak sformułowane zarzuty powodują, iż apelacja ta jest wewnętrznie sprzeczna. Skarżący może skutecznie powoływać się na treść art.5§2 k.p.k tylko wtedy, gdy Sąd orzekający po przeprowadzeniu postępowania dowodowego dokona wszechstronnej oceny dowodów, zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k i mimo tego nie usunie wątpliwości, co do istotnych okoliczności sprawy. Nie można zatem jednocześnie podnosić obrazy reguł przewidzianych w tych dwóch normach prawnych. Nadto zarzut naruszenia tego przepisu postawić można tylko wtedy, gdy Sąd orzekający poweźmie wątpliwości, a mimo tego rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego, nie zaś wtedy, gdy wątpliwości te ma strona. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wynika, aby Sąd ten powziął wątpliwości, a przeciwnie, ocenę dowodów przedstawił w sposób jednoznaczny i kategoryczny.

Zarzut obrazy przepisów postępowania w postaci art. 424§1 pkt.1 k.p.k w zw. z art. 410 k.p.k. jest również niezasadny ( vide pkt…..apelacji obrońcy oskarżonych L. i A.) .

Analizując tak sformułowany zarzut wskazać należy, że obraza postępowania w postaci art. 424 k.p.k. nie może mieć wpływu na treść orzeczenia, jak wymaga tego przepis art. 438 §2 k.p.k., skoro pisemne motywy sporządza się po jego wydaniu. Zatem uzasadnienie wyroku dotknięte istotnymi wadami, tylko wówczas może prowadzić do zmiany, bądź uchylenia wyroku, jeżeli wady te uniemożliwiają poddanie zapadłego orzeczenia merytorycznej kontroli. Uzasadnienie wyroku jest punktem wyjścia do zbadania prawidłowości jego rozstrzygnięcia, o czym decyduje całokształt materiału dowodowego oraz ujawnionych okoliczności ( vide Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 15 lutego 2013 r. sygn. akt II AKa 367/12).

Nakaz zawarty w art. 424 § 1 k.p.k., obliguje sąd do wskazania, na jakich oparł się dowodach uznając określone fakty za udowodnione i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku istotnie nie zawiera analizy dowodu w postaci opinii mechanoskopijnej, ale braki te należy rozpatrywać w aspekcie obrazy art.410 k.p.k. i art.7 k.p.k., o czym poniżej.

Pominięcie oceny ujawnionego dowodu w postaci opinii mechanoskopijnej utrudniało kontrolę odwoławczą, ale jej nie uniemożliwiało, pozwalając na konstatację, że nie miało to wpływu na treść orzeczenia, o czym także poniżej.

Przechodząc do oceny zarzutów obrońców, które dotyczą obrazy przepisów postępowania, z których skarżący wywodzą sprzeczną z nimi ocenę dowodów, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych prowadzący do niezasadnego przypisania oskarżonym czynów opisanych w sentencji zaskarżonego wyroku, ocenić należało je w kategorii zarzutu obrazy art.7( vide zarzut C 1 obrońcy oskarżonego K., zarzut 2 obrońców L. i A., zarzut 2 obrońcy oskarżonego L.). Zarzuty obrazy analizowanych przepisów zasadzają się na argumentacji sprowadzającej się do postulatu, aby to relacje oskarżonych, wykluczające ich sprawstwo, stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. W tym zamyśle skarżący usiłują podważyć, uznane przez Sąd meriti za wiarygodne, zeznania świadków incognito.

Argumentacja ta jest o tyle niezasadna, że odwołuje się jedynie do części tych dowodów w sposób wybiórczy i instrumentalny. Autorzy apelacji prezentują argumenty w oderwaniu od faktu, że zeznania świadków, które starają się podważyć usytuowane są w szerokim kontekście innych dowodów i okoliczności, pomijają także całkowicie logikę faktów.

Skarżący kwestionując podstawę dowodową zaskarżonego orzeczenia podnoszą przede wszystkim zarzut dowolnej oceny zeznań świadków incognito. Przypomnieć należy, że zarzut kwestionowania oceny dowodów na gruncie art. 7 k.p.k. jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu ( przykładowo: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 r. sygn. akt II K 355/74, OSNPG 9/1975, poz.84). Oczekiwanie uznania go za skuteczny implikuje konieczność wykazania, jakich konkretnie uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Autorzy skarg apelacyjnych ich skutecznie nie wykazali, a Sąd Apelacyjny w toku postępowania odwoławczego ich nie stwierdził. Szczegółowa analiza dowodów zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia na stronach (19-27 i 37-38) jest kompleksowa, uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, konfrontując zeznania świadków incognito ze sobą i innymi dowodami, w tym wskazanymi na stronie 21, 22, 27 uzasadnienia wyroku, dowodami z akt niejawnych. Ocena ta uwzględnia także zmieniający się w trakcie trwania postępowania charakter zeznań świadka nr 3, respektując dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k.. W wywodach wszak nie stwierdzono błędów o charakterze logicznym lub faktycznym.

Nie oceniając rozstrzygnięcia Sądu w części odnoszącej się do przewozu kokainy z E.do P., z uwagi na zakres zaskarżenia apelacją prokuratora, uznać należy, że zostało ono oparte na jednoznacznie korzystnej dla oskarżonego interpretacji zeznań świadka nr 3 (strona 27, 35-37 uzasadnienia).

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że oskarżony K. brał czynny udział w popełnionym przestępstwie, podczas, gdy brak jest jakichkolwiek dowodów, iż zorganizował i nadzorował wewnątrzwspólnotową dostawę 5 kg kokainy, nie zasługuje na uwzględnienie.

Podobnie zresztą należy potraktować, sformułowany jako zarzut obrazy prawa materialnego, dokonania nieadekwatnej subsumpcji podjętych przez oskarżonego zachowań i przypisania mu czynu z art.55ust.1 i 3 Ustawy, podczas, gdy czynu dokonał wyłącznie agent (...), a działanie to odbyło się bez wiedzy, udziału i sprawstwa kierowniczego oskarżonego.

Zasadnym jest łączne omówienie obu zarzutów, gdyż w istocie oba kwestionują ustalenia faktyczne zaskarżonego orzeczenia. Drugi z zarzutów, neguje kwalifikację prawną czynu, wskazując, iż zachowanie oskarżonego przebiegało inaczej niż ustalił to Sąd I instancji, co rzecz jasna przemawia za tym, ze prawidłowo winien być on również sformułowany jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut obrazy prawa materialnego można skutecznie postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych, natomiast podważa ocenę prawną czynu polegającą na wadliwej subsumpcji pod określony przepis prawa materialnego.

W tym miejscu wyjaśnić wypada, że świadek incognito (...) nie był agentem (...), a nadto, że Sąd Okręgowy nie przypisał oskarżonemu sprawstwa kierowniczego. Myli się także autor apelacji twierdząc, że Sąd orzekający ustalił, że w toku organizowania przemytu do N. kokainy świadek nr (...) pełnił rolę pasywną, zaś aktywną pełnili agenci nr (...). Nie jest bowiem prawdą przypisanie Sądowi takich ustaleń, co do świadków (...). Z prawidłowych ustaleń Sądu wynika bowiem, że agenci nr (...), przystąpili do procederu usiłowania dostawy wewnątrzwspólnotowej, gdy była już w toku, zaś ich rolą było oddanie narkotyku wskazanym przez oskarżonego K. kurierom. Prawidłowo natomiast Sąd meriti ocenił rolę agenta nr (...) w ramach usiłowania wewnątrzwspólnotowej dostawy, szczegółowo wyjaśniając motywy odmowy oparcia się na części jego zeznań a oparcia się na pozostałej, zgodnie z zasadami legalnej prowokacji (strona 32-38 zaskarżonego wyroku). W świetle tych rozważań udział oskarżonego w zdarzeniu został prawidłowo określony przez Sąd orzekający. Myli się zatem obrońca oskarżonego K., twierdząc, że nie sposób oskarżonemu przypisać innego działania, niż przechowanie pieniędzy przyjętych od świadka nr (...). Niezrozumiałe jest bowiem ograniczenie istoty sprawstwa wyłącznie do podejmowanych fizycznych czynności. Taki sposób prezentacji jego udziału jest błędny, gdyż abstrahuje od całokształtu okoliczności stanowiących istotę czynu. Pomija w swoim wywodzie fakt, że oskarżony K. z zadowoleniem zareagował na okazaną mu kokainę w dniu 3 października. Nadto nie dostrzega, że wkrótce po tym do P. przybył V. B., a następnie jego kurierzy. Przypomnieć także trzeba, że z V. B. oskarżony przebywał w pokoju, a po wyjeździe uregulował rachunek za jego pobyt. Dopiero po tym odebrał od niego pieniądze, które następnie przekazał na stacji paliw w M. jednemu z kurierów- N. L.. Ten z nimi pojechał po odbiór kokainy, gdzie przekazał otrzymane pieniądze i odebrał kokainę. Próba interpretacji działań oskarżonego K. w oderwaniu od innych dowodów i ustaleń wynikających z podanych faktów, nie może być zaakceptowana, a zarzut zasadny.

Powyższe zestawić nadto należy z nielogicznością i sprzecznością podanych przez oskarżonego K. powodów przybycia do P. z E., które szczegółowo opisał Sąd Okręgowy na stronach 10-12 pisemnych motywów wyroku, zaakceptowanych przez Sąd odwoławczy.

Zarzut obrońcy oskarżonego L. i A., obrazy przepisów postępowania poprzez pominięcie przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku ujawnionego na rozprawie dowodu z opinii biegłego z zakresu badań mechanoskopijnych przemawiającej na korzyść oskarżonego, w przedmiocie nieprzystosowania samochodu, którym poruszał się oskarżony, do przewozu narkotyków ocenić należało na gruncie art.410 k.p.k. w zw. z art.7 k.p.k..

Zarzut naruszenia normy art. 410 k.p.k. nie może być skuteczny. Przepis ten obliguje bowiem sąd do oparcia ustaleń na całokształcie okoliczności ujawnionych w trakcie rozprawy głównej. Skuteczność zarzutu sformułowanego w oparciu o wymieniony przepis wymaga wskazania, jaka konkretnie okoliczność wynikająca z danego dowodu nie została uwzględniona przez Sąd orzekający, zaś zgodnie z art. 438§2 k.p.k., wskazania jej wpływu na treść orzeczenia. Tymczasem podniesiona okoliczność nieprzystosowania samochodu do przewozu narkotyków, nie pozostaje w sprzeczności z dokonanymi przez Sąd ustaleniami. Z faktu nie wykonania skrytek do przewiezienia narkotyków w samochodzie wynika jedynie to, że nie było ich w momencie przekazania N. L. narkotyków i zabezpieczenia samochodu. Z ustaleń Sądu nie wynika wszak, aby oskarżeni wprost po odbiorze kokainy mieli wyruszyć w drogę. Przeciwnie Sąd meriti ustalił, że oskarżony A. w tym czasie przebywał w hotelu i bynajmniej go nie opuszczał, gdy oskarżony L. udał się po odbiór narkotyków z przeświadczeniem, że mają mu być przekazane tuż za rogiem, co tłumaczy, że ubrany był jedynie w dres i klapki. Nie wynika nadto z materiału dowodowego, w którym momencie i w jaki sposób miały być wykonane skrytki, przed umieszczeniem w nich narkotyków, co ich braku w czasie zatrzymania samochodu nie czyni sprzecznym z dokonanymi ustaleniami.

Podobnie nie ma na nie wpływu ocena opinii fizykochemicznej, wykazująca obecność śladowych ilości kokainy w samochodzie, którym przybyli oskarżeni. Może ona oczywiście wskazywać, tak jak wnioskuje Sąd I instancji, o udziale oskarżonych w procederze narkotykowym. Nie jest to jednak jedyny uprawniony wniosek, jaki można wyprowadzić z tak ustalonej okoliczności, lecz nie może ona samoistnie do niego prowadzić. Związek ten ustalony został na podstawie innych okoliczności, więc takie stwierdzenie nie ma wpływu na treść orzeczenia.

Jako niezasadny ocenić należy także zarzut, niewskazania przyczyn odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego L., co do przebiegu zdarzenia w dniu 5 października 2012 r.(zarzut 1 b). Myli się bowiem autorka skargi apelacyjnej, gdyż Sąd I instancji właśnie bardzo szczegółowo wskazał te przyczyny na stronach 13-16 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Oceny tego zarzutu dokonać zatem należało na gruncie obrazy art.7 i 410 k.p.k.

Domagając się uznania tych wyjaśnień za wiarygodne autorka skargi apelacyjnej wykazuje niekonsekwencję. Najpierw bowiem przytacza treść wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w toku śledztwa, wkrótce po zatrzymaniu, następnie zaś treść wyjaśnień złożonych w toku rozprawy, nie dostrzegając, że są one ze sobą sprzeczne, co nie pozwala na ustalenie na ich podstawie tylko jednej wersji zdarzenia. Tym trudniej zresztą pogodzić je z wersją oskarżonego A., która do nich także nie przystaje. Sprzeczności te natomiast dostrzegł i wykazał w uzasadnieniu Sąd I instancji. Dotyczą one przede wszystkim odmiennie wskazanego celu podróży oskarżonych, wszak po zatrzymaniu L. stwierdził, że jechał do Polski po 3-4 samochody i z J. (świadkiem nr (...), o czym wtedy zapewne nie wiedział) udał się do miejsca, gdzie mają być przechowywane do czasu zabrania przez lawetę. Podróżujący z nim A. podał natomiast, że podróżuje do N.. Na rozprawie już obaj zgodnie wskazywali, że zamierzali udać się do N.. Określając wyjaśnienia oskarżonego L., jako nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego w stopniu rażącym swoją naiwnością, Sąd meriti przytoczył jego twierdzenia, z których wynika, że przyjął na stacji paliw w M. pakiet, nie mając świadomości, że są to pieniądze, po przybyciu do magazynu zapytany „majesz pieniądze”, od razu ów pakiet przekazał. Jako części samochodowe, po które rzekomo pojechał, odebrał paczki, które, jak sam stwierdził, nie wyglądały na części samochodowe. Następnie poprosił o włożenie owych paczek do pudełka. Do tego dodać jedynie należy, że zapytany o to, ile paczek mu wydać odpowiedział, że pięć. W świetle podanych okoliczności trudno zaakceptować sformułowane przez obrońcę żądanie uznania, że oskarżony jechał z przeświadczeniem, iż jedzie do sklepu po części samochodowe. Skarżąca wskazując na nieodpowiedniość stroju oskarżonego do jazdy po odbiór narkotyków w odległym magazynie, nie dostrzega, że w takim samym stopniu byłby on nieodpowiedni do jazdy do magazynu po części samochodowe. Jedyną logiczną i opartą o zasady doświadczenia życiowego przyczyną takiego ubioru, była przyczyna ustalona przez Sąd orzekający (vide strona 4 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia). Podobnie w przypadku S. A., myli się obrońca wskazując na niewyjaśnienie przyczyn odmowy wiarygodności depozycjom tego oskarżonego. Oceny tych wyjaśnień Sąd dokonał w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia na stronach 16-18, wykazując sprzeczność z wyjaśnieniami N. L. i ich nielogiczność. Twierdzenie oskarżonego, iż do zatrzymania się w hotelu pod W. doszło w wyniku zmęczenia i konieczności przerwania podróży, oznacza przypadkowość miejsca i czasu zatrzymania. Tymczasem fakt ten pozostaje w koincydencji czasowej z przybyciem do W. S. K. i V. B., a przedłużenie pobytu, z wydłużeniem akcji przekazania narkotyków. Wyjaśnieniem tej „przypadkowości” jest fakt, iż V. B. przekazał świadkowi nr (...), że właśnie obaj oskarżeni L. i A. przewiozą do N. odebraną od niego kokainę, wszak są doświadczonymi, profesjonalnymi kurierami. Zwrócić należy uwagę, że przed wyjściem po narkotyki oskarżeni rozmawiali swobodnie. Nieprzekonująco wywodzi skarżąca, że fakt pozostania w pokoju przez A. przeczy jego roli w zdarzeniu, wskazując, że jako współsprawca udałby się wspólnie z nim po odbiór narkotyków, co jest bardzo niebezpiecznym przedsięwzięciem, jednocześnie wskazując, że L. wychodząc, ubrany był nieodpowiednio. Jak wykazał Sąd meriti w uzasadnieniu i co wynika z zeznań świadka nr.(...) L. był utrzymywany w przekonaniu, że wychodzi po narkotyki tylko za róg hotelu, gdyż fakt wyjazdu w odległe miejsce do R. utrzymywany był przed nim w tajemnicy. Nadto właśnie wyjście jednego tylko oskarżonego w opisanym stroju nie zwracało uwagi, odmiennie, niż dwóch specjalnie ubranych mężczyzn.

Zarzuty drugiego z obrońców oskarżonego S. A. adw. B. S. sformułowane jako zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego są nietrafne. Argumentacja zmierzająca do wykazania bezpodstawności odmówienia przez Sąd I instancji wiary wyjaśnieniom oskarżonego i przyjęcia za zasadniczą podstawę dowodową zeznań świadka nr (...)pozbawiona jest waloru kompleksowości, a w konsekwencji nieprzekonująca. Istotnie podstawę ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Okręgowy stanowią głównie zeznania świadka incognito nr (...), który konsekwentnie w toku całego postępowania wskazywał, że obaj oskarżeni byli kurierami. Skarżąca nie dostrzega jednak, a co wskazał Sąd orzekający, że zeznania te osadzone są w znacznie szerszym kontekście innych, potwierdzających je dowodów. Podzielając tę ocenę dodać jedynie należy, że świadek nr (...) nie został uprzedzony o zachowaniu dyskrecji, ani ostrożności wobec oskarżonego A., ale przeciwnie wielokrotnie zapewniany o profesjonalizmie i doświadczeniu obu kurierów, w osobach oskarżonych, a nie tylko jednego z nich.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. L. również okazała się niezasadna. Analizując treść postawionych w niej zarzutów i argumentację zawartą w jej uzasadnieniu, należy stwierdzić , że jej autor nie wykazał w sposób przekonujący, że Sąd meriti, ustalając winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu z art. 57 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, błędnie ocenił materiał dowodowy, na podstawie którego poczynił te ustalenia. Z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia i akt sprawy wynika, że zasadniczym dowodem oddającym przebieg spotkania są zeznania świadka nr (...). Faktu samego spotkania nie kwestionuje oskarżony, kwestionując jedynie treść odbytej rozmowy, którą jednoznacznie i konsekwentnie opisał świadek nr (...), zaś jej treść znalazła potwierdzenie w logice zdarzeń. Trafnie zatem Sąd orzekający ustalił, że spotkanie to było trzecim z rzędu weryfikującym kuriera w osobie świadka nr (...). Nadto odbyło się za wiedzą oskarżonego S. K., na którego powołał się P. L., a tę okoliczność z kolei K. potem potwierdził. Było to nadto ostatnie spotkanie przed dokonaniem przywozu znacznej ilości kokainy doP..

Ustaleń tych nie są w stanie podważyć zawarte w uzasadnieniu apelacji wątpliwości i dywagacje, które w ocenie Sądu Apelacyjnego stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu meriti. Nietrafność tej argumentacji wynika także ze sposobu, w jaki skarżący usiłuje podważyć prawidłowość oceny kwestionowanego dowodu i dokonanych ustaleń, poprzez odwoływanie się do fragmentów oceny dokonanej przez Sąd, czyniąc to w sposób wybiórczy i instrumentalny.

Nie są w stanie także podważyć ustaleń I instancji wyjaśnienia oskarżonego, słusznie uznane przez ten Sąd za wiarygodne jedynie w zakresie faktu spotkania w dniu 30 maja 2012 r. w H. R. (...). Całkowicie niezasadne jest domaganie się przez skarżącego, aby Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego tylko z tego powodu, że skarżący wskazuje, że są „obszerne i jednolite w trakcie całego postępowania”, nie dostrzegając przede wszystkim, że z uwagi na stopień nielogiczności i sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego, nie można ocenić ich inaczej, niż to uczynił Sąd orzekający.

Prawidłowo zatem Sąd orzekający ocenił zamiar i rolę oskarżonego. Sąd ten dostrzegł, że stopień zaangażowania oskarżonego w proceder i wiedza o nim były mniejsze, niż osób uczestniczących w dwóch poprzednich spotkaniach weryfikujących świadka incognito. Taka forma działania prawidłowo została uznana za wystarczającą dla ustalenia jego odpowiedzialności karnej za przypisany czyn z art. 57 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W klauzuli odpowiedzialności przygotowania określonej w tym przepisie, nie występuje bowiem ograniczenie co do formy przygotowania, które określa przepis w art.16§1 k.k.. Zgodnie z jego treścią przygotowanie zachodzi wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania. Wynika z niego, że nie istnieje zamknięty katalog czynności realizujących tę formę stadialną przestępstwa. Działanie oskarżonego weryfikujące osobę kuriera mającego dokonać przewozu znacznej ilości kokainy z E. do P. jest o wiele dalej idące niż przykładowo wskazane treścią przepisu zachowania. Zasadnie zatem Sąd potraktował czyn przypisany oskarżonemu jako istotny etap poprzedzający przemyt, wskazując bowiem, że był ostatnim poprzedzającym przemyt tego typu działaniem.

Nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenie obrońcy, iż działanie oskarżonego nie wypełnia znamion przypisanego czynu stanowiącego określone w art.57 ust 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii współdziałanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w przygotowaniu do przewozu z E. do P.znacznej ilości środka odurzającego w postaci kokainy. Jak ustalił Sąd i co wynika z zeznań świadka nr (...) zarówno trasa przemytu, jak i znaczna ilość narkotyku w ilości co najmniej 20 kg były przedmiotem rozmowy. Oskarżony powołał się natomiast na wstępie na osobę S., a ten związek z tym zdarzeniem potwierdził.

Punktem wyjścia dla zrozumienia powodów przypisania oskarżonemu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jest popełnienie przez niego czynu w formie współsprawstwa. Skoro oczywistym było, jak wskazał Sąd meriti w uzasadnieniu wyroku, dokonanie przemytu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a z treści przytoczonego przez Sad Okręgowy przepisu art.115§4 k.k. wynika, że korzyść tę należy rozumieć zarówno dla sprawców, jak i innych osób, w tym przypadku również współsprawców, to tłumaczy to przyjęcie kwestionowanego znamienia czynu (uzasadnienie wyroku - strona 39).

W zakresie przypisanych oskarżonym czynów, nie nasuwa zastrzeżeń ich kwalifikacja prawna przyjęta przez Sąd Okręgowy oraz jej argumentacja, której ten poświęcił istotną część uzasadnienia.

Na akceptację zasługuje również wymiar orzeczonych kar. Orzekając w zakresie wymiaru kary Sąd meriti rozważył wszystkie okoliczności, które winny kształtować jej wymiar, co znalazło należyte odzwierciedlenie, na stronach 40-43 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia. Wymierzone poszczególnym oskarżonym kary pozbawienia wolności uwzględniają zarówno stopień winy, jak i społecznej szkodliwości tych czynów przy uwzględnieniu ich formy stadialnej, a także realizują cele kary, jakie określa swą treścią przepis art.53k.k. Orzeczone kary grzywny respektują natomiast dyrektywy ich wymiaru zarówno w zakresie ilości stawek grzywny, jak i ich wartość, w taki sposób, że ich ilość odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości czynów a wysokość stawek, warunki osobiste i majątkowe oskarżonych.

Oparta na zarzucie rażącej niewspółmierności kary wobec oskarżonych S. K., N. L. i S. A., apelacja prokuratora również nie jest zasadna.

Zarzut określony treścią art. 438pkt. 4 k.p.k. jest zarzutem z kategorii ocen i zasługuje na uwzględnienie tylko wówczas, gdy wykaże, że Sąd orzekający pominął istotne okoliczności mające wpływ na wymiar kary, bądź tym okolicznościom nie nadał właściwego znaczenia i w konsekwencji wymierzył karę niewspółmierną w stopniu rażącym. Przy czym na gruncie art.438 pkt. 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r. II KRN 198/94 OSNPK 1995 z.6 poz.18).

Autor skargi apelacyjnej podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności kary przytacza szereg okoliczności i argumentów uwzględnionych już przez Sąd I instancji, społeczną szkodliwość manifestującą się rodzajem narkotyku, czy jego ilością. W tym kontekście skarżący stwierdza, że ilość ta tysiąckrotnie przekracza granicę uznaną za ilość znaczną.

Z takim twierdzeniem nie sposób się zgodzić, jeśli się zważy, że zgodnie z poglądem ogólnie akceptowanym w orzecznictwie, znaczną ilością, jest ilość potrzebna do odurzenia kilkudziesięciu osób. Zatem ilość wskazana przypisanym oskarżonym czynem przekracza ją stukrotnie a nie jak wskazał autor skargi tysiąckrotnie.

Nie do zaakceptowania jest również stwierdzenie, że sprawcy czynili długie przygotowania zmierzające do popełnienia czynu. Nie wynika bowiem z ustaleń Sądu, jak długo trwały przygotowania do przewozu do N. 5 kg kokainy, gdyż to pozostawało poza sferą wiedzy świadka incognito a w konsekwencji i ustaleniami Sądu meriti.

Podniesione w ramach zarzutu argumenty nie podważają zatem trafności orzeczenia Sądu Okręgowego w zakresie kary, albowiem kar orzeczonych zaskarżonym wyrokiem nie sposób uznać za rażąco niewspółmierne w sensie rażąco łagodnych.

W świetle powyższych rozważań próba podważenia trafności zaskarżonego wyroku na gruncie zarzutu rażąco surowej kary, nie mogła być skuteczna, wobec czego wywiedzioną apelację prokuratora uznać należało za bezzasadną.

Dokonana przez Sąd jedyna zmiana polegała na uzupełnieniu podstawy prawnej kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego P. L.. Przypisując bowiem oskarżonemu czyn, którego jednym ze znamion jest działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wskazać należało, jako podstawę wymiaru tej kary art.33§2 k.k. Odmiennie bowiem od przepisu art.55 ust.3 Ustawy, sankcja przepisu art.57 ust.2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przewiduje jedynie karę pozbawienia wolności. Podstawę tę należało zatem uzupełnić o wskazany przepis.

Orzekając o zwolnieniu oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w oparciu o treść art.624§1 k.p.k., Sąd Apelacyjny miał na względzie ograniczone możliwości finansowe oskarżonych K., L. i A. wynikające z faktu ponad dwuletniego pobytu w areszcie i orzeczenia wobec nich kar bezwzględnych pozbawienia wolności, a wobec wszystkich oskarżonych - wymiaru orzeczonych kar grzywny.

Nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia w pozostałym zakresie – Sąd Apelacyjny utrzymał je w mocy.