Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I ACz 298/15

POSTANOWIENIE

Dnia 5 czerwca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący:	SSA Anna Gawełko (spraw)
Sędziowie:	SA Anna Pelc
	SA Dariusz Mazurek

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa W. M.

przeciwko Gminie Miejskiej M.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 18 lutego 2015 r., sygn. akt I Nc 30/15

p o s t a n a w i a:

o d d a l i ć zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy Wydział I Cywilny w Rzeszowie stwierdził swą niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Tarnobrzegu.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż z § 16 ust. 2 umowy łączącej strony – ustalono, że spory między nimi rozpoznawał będzie Sąd właściwy dla siedziby Zamawiającego (czyli pozwanego). Sądem tym, zgodnie z art. 46 § 1 w zw. z art. 30 kpc jest Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu.

Wydane postanowienie Sąd oparł na art. 200 § 1 kpc.

Powyższe postanowienie powód zaskarżył zażaleniem. Skarżący zarzucił naruszenie art. 200 § 1 kpc poprzez jego zastosowanie w sytuacji braku zaistnienia ku temu przesłanek, tj. uznania niewłaściwości miejscowej Sądu Okręgowego do rozpoznania przedmiotowej sprawy oraz naruszenie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. o rozpoznawaniu przez Sądy spraw gospodarczych, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe uznanie przejawiające się tym, iż przedmiotowa sprawa nie ma charakteru sprawy gospodarczej, podczas gdy wnikliwa analiza niniejszej sprawy prowadzi do jednoznacznego stwierdzenia, że zarówno powód, jak i pozwany są uczestnikami obrotu gospodarczego, co bezsprzecznie wskazuje na gospodarczy charakter sprawy.

Wskazując na powyższe powód wniósł o:

-: uwzględnienie zażalenia i zmianę zaskarżonego postanowienia, ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,
-: przekazanie sprawy do Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego w Rzeszowie jako właściwego do rozpoznania sprawy.

W uzasadnieniu zażalenia skarżący wskazał, że – w jego ocenie – nietrafne było zarządzenie o przekazaniu sprawy z Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego w Rzeszowie do Wydziału Cywilnego tego Sądu. Powód przyznał, że zarządzenie takie nie jest zaskarżalne na podstawie art. 394 § 1 pkt 1 kpc. W związku z tym powód nie miał wcześniej możliwości zajęcia stanowiska w kwestii przekazania sprawy do innego wydziału Sądu. Powód przedstawił swoją ocenę prawną co do charakteru wniesionej przez niego sprawy, twierdząc, że sprawa ta ma charakter gospodarczy i jej przekazanie do rozpoznania w wydziale cywilnym jest niezgodne ze wskazanymi przepisami prawa.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Powód skierował pozew do Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego w Rzeszowie. Zarządzeniem Przewodniczącego Sądu z dnia 13 lutego 2015 r. sygn. akt VI GNc 37/15 przekazano sprawę do Sądu Okręgowego w Rzeszowie Wydziału I Cywilnego – jako miejscowo i rzeczowo właściwego, sporządzając obszerne uzasadnienie tego zarządzenia.

W świetle przepisów § 55 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. – Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. 2014.259 j.t.) nie ma wątpliwości, że do rozstrzygnięcia ewentualnego sporu kompetencyjnego pomiędzy wydziałami Sądu uprawniony jest prezes Sądu. Ta kwestia mieści się bowiem w granicach działalności administracyjnej (pozaorzeczniczej) sądów.

Z akt niniejszej sprawy nie wynika, że aby doszło do sporu kompetencyjnego pomiędzy Wydziałem Cywilnym i Gospodarczym Sądu Okręgowego w Rzeszowie. W Wydziale Cywilnym, do którego sprawa została przekazana – zostały podjęte czynności: na posiedzeniu niejawnym zapadło postanowienie, obecnie zaskarżone przez powoda.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że utrwalone stanowisko judykatury wyłącza możliwość zaskarżenia zarządzenia (ewentualnie – postanowienia) o przekazaniu sprawy do innego wydziału tego samego Sądu (vide uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego – zasada prawna – z 14.03.2989 r. sygn. III PZP 45/89, OSNC 1989/11/167, uchwała SN z dnia 22.07.1994 r. III CZP 87/94, OSNC 1995/1/5).

Rozpoznając zażalenie powoda na postanowienie Sądu Okręgowego Wydziału I Cywilnego z dnia 18.02.2015 r. w przedmiocie stwierdzenia niewłaściwości miejscowej i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w Tarnobrzegu – jako właściwemu miejscowo – Sąd Apelacyjny nie jest uprawniony do oceny zasadności zarządzenia Przewodniczącego o przekazaniu sprawy do rozpoznania w Wydziale Cywilnym, skoro przepis § 55 ust. 2 Regulaminu tę kwestię pozostawił prezesowi Sądu – w razie sporu kompetencyjnego między wydziałami (do którego w niniejszej sprawie nie doszło). Rozważenia dotyczące wykładni art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989 r. o rozpoznawaniu przez Sądy spraw gospodarczych – pominięto – jako bezprzedmiotowe.

Nie jest trafny zarzut naruszenia art. 200 § 1 kpc.

Trafnie wskazał Sąd Okręgowy, że w § 16 ust. 2 umowy łączącej strony z dnia 8.03.2013 r., z której powód wywodzi swoje roszczenie – strony ustaliły, że spory między nimi rozpoznawać będzie Sąd właściwy dla siedziby zamawiającego (pozwanego w niniejszej sprawie). W umowie tej brak innych postanowień w przedmiocie właściwości Sądu. Dlatego należy uznać, że Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu jest wyłącznie właściwy w sprawie (art. 46 § 1 kpc). Sąd ten jest zresztą właściwy miejscowo także z ustawy: art. 30 stanowi, że powództwo przeciwko osobie prawnej […] wytacza się wg miejsca jej siedziby.

Skoro Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu jest wyłącznie właściwy w sprawie, a to wskutek zawarcia klauzuli prorogacyjnej w umowie z dnia 8.03.2013 r., zarzut naruszenia art. 200 § 1 kpc jest nietrafny. W takiej sytuacji Sąd jest bowiem uprawniony do stwierdzenia z urzędu swej niewłaściwości miejscowej.

Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc.

I ACz 298/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE