Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – Oksana Mądra

w obecności oskarżyciela publicznego z Urzędu Celnego w O. - Wioletty Połońskiej

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G. Urszuli Bolik

po rozpoznaniu w dniach: 12.11.2014r., 04.03.2015r. sprawy

E. N. (1) s. W. i M. z d. P., ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że:

W dniu 05 kwietnia 2014r. usunął spod dozoru celnego w G., ze zbiornika samochodu osobowego marki V. (...) nr rej.: (...)paliwo nabyte z Federacji Rosyjskiej w postaci 400 litrów benzyny czym narażono na uszczuplenie podatek akcyzowy w kwocie 626,00 zł, podatek VAT w kwocie 400 zł oraz cło w kwocie 48 zł

tj. o czyn z art. 90§1 i 3 kks

I.  Oskarżonego E. N. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 90§1 i 3 kks w zw. z art. 48§1 i 4 kks skazuje go na karę grzywny w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych.

II.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt II W 943/14

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 05 kwietnia 2014r., w G., w garażu przy ul (...), E. N. (2), ze zbiornika samochodu osobowego marki V. (...) w kolorze bordowym, nr rej. (...), przelał do 20 kanistrów o poj. 20 litrów każdy, benzynę nabytą z Federacji Rosyjskiej, usuwając w ten sposób paliwo spod dozoru celnego, czym naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy w kwocie 626,00 zł, podatek VAT w kwocie 400 zł oraz cło w kwocie 48 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień oskarżonego ( wyjaśnienia E. N. (1) k. 49- 50, 2, 71v, 72v), a także w oparciu o zeznania K. Z. (k. 72), M. M. (2) (k. 72- 72v) oraz na podstawie dowodów tj.: wykaz (k. 5), protokół oględzin (k. 6-8), zapytanie (k. 19-24).

Przesłuchany w ramach postępowania przygotowawczego, oskarżony przyznał się do winy, przy czym podał, że 110 litrów benzyny zostało spuszczone ze zbiornika pojazdu, ze względu na remont samochodu, a pozostała cześć paliwa została przywieziona w kanistrach z Federacji Rosyjskiej w ramach zwolnień celnych (wyjaśnienia k. 2). Przesłuchiwany przez Sąd, E. N. (1) nie przyznał się do winy wyjaśniając, że zakwestionowane paliwo stanowiło własność jego córki i syna, przy czym faktycznie było go 310 litrów. Podał, że syn spuścił paliwo ze zbiornika swego samochodu, gdyż wymieniał zbiornik, natomiast oskarżony spuścił paliwo z samochodu córki ( bordowego V. (...)), który to pojazd był niesprawny i wymagał remontu. E. N. (1) oświadczył, że łącznie ze spuszczonych zbiorników było przechowywanych w kanistrach 140 litrów paliwa, natomiast reszta kanistrów- to paliwo przywożone z Federacji Rosyjskiej w ramach zwolnień celnych. ( wyjaśnienia k. 49- 50, 2, 71v, 72v).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznaje się do winy i kwestionuje ilość zabezpieczonego w jego garażu paliwa oraz wskazuje, że spuszczenie paliwa ze zbiornika było konieczne z uwagi na awarię samochodu. Wyjaśnienia oskarżonego nie tylko są wewnętrznie sprzeczne, ale także pozostają odosobnione w świetle zeznań jego dzieci –A. P. (k. 71v) i M. N. (k. 71v- 72). Nadto prawdziwość zeznań w/w świadków podważają także pozostałe zebrane w sprawie dowody.

W ocenie Sądu brak jest podstawy, by kwestionować wiarygodność informacji zawartych w protokole oględzin garażu -miejsca przechowywania paliwa przy ul. (...) w G., należącego do oskarżonego (k. 6-8). Funkcjonariusze Służby Celnej ujawnili paliwo w postaci benzyny przechowywanej w 20 kanistrach o poj. 20 litrów każdy. Mając na uwadze zbieżne ze sobą i wzajemnie się uzupełniające zeznania K. Z. (k. 72) i M. M. (2) (k. 72- 72v), bezsprzecznie przyjąć należy, że w czasie kontroli E. N. (1) oświadczył, że zakwestionowane paliwo w postaci benzyny należy do jego syna, przy czym – co ważniejsze z punktu postawionego E. N. (1) zarzutu- oskarżony przyznał wówczas, że to on usunął benzynę z samochodu. Oskarżony wprawdzie podał funkcjonariuszom, że spuszczenie tego paliwa było wymuszone awarią samochodu, że pojazd miał iść od naprawy, to jednak na podkreślenie zasługuje okoliczność, że samochód, z którego zostało usunięte paliwo – w chwili kontroli był sprawny, co stwierdzili kontrolujący go funkcjonariusze (zeznania K. Z. (k. 72), M. M. (2) (k. 72- 72v).

Zeznania A. P. (k. 71v) i M. N. (k. 71v- 72) nie korespondowały z wyjaśnieniami oskarżonego. Były one rozbieżne, w tym również między sobą, co do tego, kto, ile razy i gdzie przekraczał granicę z Obwodem Kaliningradzkim, w celu przywiezienia paliwa, w czyim bywał wówczas towarzystwie. Świadkowie ci odmiennie, niż oskarżony, zeznali także na temat tego, czy ich samochody były zepsute, co spowodowało konieczność usunięcia ze zbiorników paliwa, kto paliwo to usuwał, nie potrafili podać ilości paliwa, które było przechowywane w garażu, a którego mieli być właścicielami. Podkreślić przy tym należy, że wskazywane przez oskarżonego, jak i w/w świadków, miejsca przekroczenia granicy z Federacją Rosyjską- nie znalazły swego potwierdzenia w informacji z Urzędu Celnego w O. (k. 61).

W tym miejscu podnieść trzeba, że nie budzi wątpliwości, w tym w świetle już wyjaśnień samego E. N. (1), iż oskarżony miał wiedzę, że przedmiotowe paliwo pochodzi z Federacji Rosyjskiej, że korzystało ono ze zwolnień podatkowych. Bez znaczenia przy tym pozostaje, czyją własnością była benzyna. Istotne natomiast dla niniejszego postępowania było to, kto dokonał spuszczenia takiego towaru ze zbiornika samochodu i w jakim celu to uczynił. Ustalenie powyższego było bowiem niezbędne dla stwierdzenia, czy doszło do usunięcia towaru spod dozoru celnego.

W świetle rozbieżności w zeznaniach w/w świadków, niespójności w wyjaśnieniach oskarżonego, Sąd podzielił zeznania K. Z. (k. 72) i M. M. (2) (k. 72- 72v) z których wynika przede wszystkim, iż w czasie kontroli E. N. (1) oświadczył, że zakwestionowane paliwo w postaci benzyny, sprowadzonej z Federacji Rosyjskiej, to on usunął ze zbiornika samochodu, jednocześnie nie kwestionując zabezpieczonej ilości paliwa. Sąd podzielił także zeznania tych świadków co do tego, że samochód, z którego paliwo zostało spuszczone był sprawny, co w konsekwencji każe zakwestionować prawdziwość wskazywanego przez oskarżonego ( jak i jego syna i córki) powodu, z jakiego paliwo to zostało ze zbiornika pojazdu usunięte.

Na dokonaną przez Sąd ocenę dowodów miały wpływ także inne okoliczności sprawy, które również każą odmówić wiary wyjaśnieniom E. N. (1), w jakich nie przyznaje się do winy.

Przeciwko oskarżonemu, w związku z treścią jego oświadczeń złożonych funkcjonariuszom celnym, a w których przyznał, że to on dokonał usunięcia paliwa ze zbiornika samochodu, nie kwestionując ilości ujawnionej benzyny- prowadzone było postępowanie przez Naczelnika Urzędu Celnego w O., zakończone wydaniem decyzji, której oskarżony nie zakwestionował ( decyzja k. 16-18). Więcej – oskarżony był skłonny zapłacić „kary”, ale zrezygnował ostatecznie z tego, albowiem uznał, że są one za wysokie, „przeraził się”, że zostanie wpisany do rejestru karnego (wyjaśnienia oskarżonego k. 49- 50, 2, 71v, 72v). Niewątpliwie oskarżony mógł się wystraszyć restrykcji, zwłaszcza, że nie po raz pierwszy miał do czynienia z czynami karno- skarbowymi, o czym świadczy lista postępowań prowadzonych przeciwko niemu ( wykaz k. 10). W ocenie Sądu powyższe skłoniło oskarżonego do podjęcia próby uchylenia się od odpowiedzialności za kolejny czyn karno- skarbowy.

W świetle dokonanej analizy przyjąć należy, że to E. N. (1) dokonał usunięcia 400 litrów benzyny ze zbiornika pojazdu, przy czym nie było to spowodowane awarią tego pojazdu. Za taka tezą przemawiają nie tylko omówione wyżej zeznania świadków, ale także okoliczności związane z sytuacją majątkową zarówno E. N. (1), jaki i jego syna i córki. Wprawdzie z punktu widzenia niniejszego postępowania, obojętne pozostaje, kto wprowadził z Federacji Rosyjskiej na teren RP przedmiotowe paliwo, to jednak mając na uwadze ilość ujawnionego paliowa, a nadto wyjaśnienia E. N. (1), jak i zeznania A. P., czy M. N., co do ich sytuacji finansowej, rodzinnej - przyjąć trzeba, że benzyna ta, po spuszczeniu jej ze zbiornika samochodu, niewątpliwie miała być przeznaczona do dalszej odsprzedaży. Wobec powyższego zachowanie E. N. (1), w dniu 05 kwietnia 2014r. doprowadziło do usunięcia spod dozoru celnego w G., ze zbiornika samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...), paliwa nabytego z Federacji Rosyjskiej w postaci 400 litrów benzyny, w konsekwencji narażając na uszczuplenie podatek akcyzowy w kwocie 626,00 zł, podatek VAT w kwocie 400 zł oraz cło w kwocie 48 zł ( wyliczenie k.5)

Zgodnie z art. 90 § 1 kks, karze podlega ten, kto usuwa towar lub środek przewozowy spod dozoru celnego, przy czym jeżeli czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, sprawca tego czynu zabronionego podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe, o czym stanowi §3 tego artykułu.

Mając na uwadze zebrane w sprawie dowody - wina i sprawstwo E. N. (1) z zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu- nie budzą wątpliwości. Oskarżony musiał mieć świadomość, że nie ma prawa usuwać ze zbiornika samochodu paliwa, które było zwolnione z podatku akcyzowego, podatku VAT oraz cła. Jeśli natomiast oskarżony to uczynił, z powodów jakie ustalił Sąd – towar ten przestał korzystać ze zwolnień podatkowych, a sam oskarżony naruszył swoim zachowaniem przepisy prawa karno- skarbowego.

Mając na uwadze niską wartość uszczuplenia należności publicznoprawnych, Sąd podzielił stanowisko oskarżyciela publicznego co do tego, że czy zarzucony E. N. (1) stanowi wypadek mniejszej wagi.

Uznając oskarżonego E. N. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd na podstawie art. 90§1 i 3 kks w zw. z art. 48§1 i 4 kks skazał go na karę grzywny w wysokości 2000 (dwa tysiące) złotych. Zważywszy na sytuację majątkową i osobistą sprawcy oraz jako okoliczność łagodzącą jego dotychczasową niekaralność za przestępstwa ( karta karna k. 47), a jako okoliczność obciążającą fakt, że dopuszczał się już wykroczeń ( wykaz k. 10, wyrok k. 55), stwierdzić należy, że orzeczona wysokość grzywny jest karą w pełni uzasadnioną, która spełni pokładane w niej cele, będzie adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i niewątpliwie – w przytoczonych okolicznościach - stanowić będzie dolegliwość dla oskarżonego.

Zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty oraz obciążając go pozostałymi kosztami sądowymi w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych, Sąd kierował się treścią art. 627 kpk w zw. z art. 113§1 kks.