Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Katarzyna Wołoszczak

Sędziowie: SSA Marta Sawińska

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr.)

Protokolant: insp.ds.biurowości Krystyna Kałużna

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 r. w Poznaniu

sprawy K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji K. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 30 maja 2014 r. sygn. akt VIII U 4310/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II, Oddział w P., decyzją z dnia 28 sierpnia 2012 r., znak (...), wykonując wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 czerwca 2012 r. (sygn. akt VIII U 965/10 – sygn. akt Sądu Apelacyjnego III AUa 96/12), przeliczył odwołującemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Od decyzji odwołał się K. S. , kwestionując wyliczenia organu rentowego i wnosząc o jej zmianę.

Ostateczne stanowisko odwołującego zawarte zostało w piśmie jego pełnomocnika z urzędu z dnia 6 czerwca 2013 r. W piśmie tym pełnomocnik wniósł o zmianę poprzez przyjęcie, że:

(1)  na dzień 1 stycznia 2010 r. istniało 376 miesięcy – okresów składkowych, a nie jak błędnie wskazał w swojej decyzji organ rentowy 406 miesięcy;

(2)  kwota bazowa na dzień 4 stycznia 2010 r. wynosiła 2.578,26 zł;

(3)  podstawa wymiaru renty na dzień 4 stycznia 2010 r. wynosiła 3037,70 zł;

(4)  renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dzień 1 stycznia 2010 r. wynosiła 1392,09 zł.

Pełnomocnik wniósł również o przyznanie mu kosztów zastępstwa procesowego, które to koszty nie zostały zapłacone chociaż w części. W uzasadnieniu pisma, pełnomocnik wskazał sposób wyliczenia tych sum i okresów.

W odpowiedzi na odwołanie i w piśmie z dnia 29 sierpnia 2013 r. organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w decyzji z dnia 28 sierpnia 2012 r.

Na rozprawie dnia 30 maja 2014 r. pełnomocnik odwołującego cofnął wszystkie zarzuty, prócz przyjęcia w decyzji 28 czerwca 2012 r. błędnej kwoty bazowej. Pełnomocnik podtrzymał stanowisko, że kwota ta powinna wynosić 2.578,26 zł (kwota bazowa obowiązująca w 2010 r.).

Wyrokiem z dnia 30 maja 2014 r. wydanym w sprawie VIII U 4310/12 Sąd Okręgowy w Poznaniu, VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie (pkt 1 wyroku) oraz przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu – na rzecz adwokat E. G. kwotę 73,80 złotych brutto tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

K. S. urodził się (...) Decyzją z dnia 10 września
2002 r., na skutek wniosku z dnia 29 maja 2002 r., odwołującemu przyznano prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Odwołujący kontynuował zatrudnienie, występując z kolejnymi wnioskami o zmianę stażu pracy. W dniu 4 stycznia 2010 r. odwołujący wystąpił z wnioskiem o przeliczenie renty z uwzględnieniem wynagrodzenia minimalnego oraz przy przyjęciu danych wynikających z dołączonych dokumentów źródłowych. Decyzją z dnia 26 lutego 2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił odwołującemu prawa do przeliczenia podstawy wymiaru pobieranego świadczenia rentowego. Od tej decyzji odwołał się K. S..

Sąd Okręgowy w Poznaniu w wyroku z dnia 29 czerwca 2011 r. (sygn. akt VIII U 965/10 – sygn. akt Sądu Apelacyjnego III AUa 96/12) oddalił odwołanie K. S.. K. S. odwołał się od tego wyroku.

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2012 r. (sygn. akt VIII U 965/10 – sygn. akt Sądu Apelacyjnego III AUa 96/12) zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Sąd Apelacyjny zmienił, w ten sposób, że za rok 1990 przyjął podstawę wymiaru składek ze stosunku pracy (wraz z wypłaconymi zasiłkami chorobowymi) w kwocie 8.413.999 zł (przed denominacją), a w pozostałym zakresie oddalił apelację.

Dnia 28 sierpnia 2012 r. wydano zaskarżoną decyzję, w której wykonując wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 czerwca 2012r. przyjęto kwotę bazową z dnia 31 maja 2002 r., wynoszącą 1.683,267 zł.

Mając na uwadze powyższy, całkowicie bezsporny stan faktyczny, Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie K. S. należało oddalić.

Sąd Okręgowy wskazał, że spór dotyczył tego, jaka powinna być wysokość kwoty bazowej, będącej podstawą wysokości świadczenia rentowego. W decyzji z dnia 28 sierpnia 2012 r. organ rentowy przyjął kwotę bazową z dnia 31 maja 2002 r., wynoszącą 1.683,267 zł (z miesiąca złożenia wniosku o przyznanie świadczenia rentowego). Natomiast odwołujący twierdził, że powinna być przyjęta kwota z dnia 4 stycznia 2010 r., wynosząca 2.578,26 zł (z miesiąca złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia rentowego). Pozostałe zarzuty odwołującego, ustalone ostatecznie w piśmie z dnia 6 czerwca 2013 r., zostały przez niego cofnięte na rozprawie dnia 30 maja 2014 r. i nie były przedmiotem rozważań Sądu.

Sąd Okręgowy przywołał treść art. 21 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stanowi, iż podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, albo podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15. Przepis ten stosuje się przy ustalaniu podstawy wymiaru: emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do emerytury; renty z tytułu niezdolności do pracy dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do tej renty albo do emerytury.

Następnie Sąd Okręgowy wskazał, że decyzja z dnia 28 sierpnia 2012 r. podjęta została na podstawie art. 111 przywołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie, z którym wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia (ust. 2). Podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy (ust. 3).

Zasadniczą kwestią sporną było to, czy przy ponownym obliczeniu wysokości świadczenia rentowego powinno się przyjąć kwotę bazową z dnia złożenia wniosku
o przeliczenie świadczenia (stanowisko odwołującego), czy też z dnia złożenia wniosku
o przyznanie świadczenia rentowego (stanowisko organu rentowego).

Sąd Okręgowy uznał, że stanowisko odwołującego nie zasługuje na uwzględnienie i dokonana przez niego interpretacja treści przepisu art. 111 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej jest nieprawidłowa.

Przy ponownym przeliczeniu świadczeń według zasad art. 111 ustawy emerytalno-rentowej, stosuje się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia, tj. kwotę bazową przyjętą przy ustalaniu poprzedniej podstawy wymiaru (K. Antonów; Komentarz do art. 109, art. 110, art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w: Antonów Kamil (red.), Bartnicki Marcin, Suchacki Bartosz; ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Komentarz; ABC, 2009, nr LEX 53421). W tej kwestii istnieje utrwalona linia orzecznicza.

Jeśli więc decyzja organu rentowego polegała na doliczeniu stażu ubezpieczenia do wcześniej przyznanego świadczenia rentowego, to do ustalenia wysokości świadczenia przyjmuje się kwotę bazową przyjętą w decyzji przyznającej dane świadczenie rentowe. Z powyższego wynika zatem, że dokonana przez organ rentowy wykładnia treści przepisu art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest prawidłowa, a w konsekwencji odwołanie od decyzji z dnia 28 sierpnia 2012 r. jest niezasadne.

W tym stanie rzeczy z przyczyn wskazanych i opisanych wyżej oraz na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego Sąd oddalił odwołanie, jako bezzasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie § 2 ust. 2 i § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Mając na uwadze charakter sprawy i nakład pracy pełnomocnika, Sąd przyznał pełnomocnikowi odwołującego wynagrodzenie według stawki podstawowej, wynoszącą 60 zł, wraz z VAT (łącznie 73,80 zł)

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł osobiście K. S., który wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 30 maja 2014 r., wydanego w sprawie VIII U 4310/12, jak i o uchylenie zaskarżonej decyzji organu rentowego z dnia 28.08.2012 r.

W uzasadnieniu apelacji, K. S. podkreślał, iż w jego ocenie organ rentowy wykonując wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 28.06.2012 r., wydany w sprawie III AUa 96/12, dokonał nieprawidłowych obliczeń. Na rozprawie w dniu 25 czerwca 2015 r. odwołujący wskazał, iż kwestionuje wysokość kwoty bazowej przyjętej do obliczenia całości pobieranego przez niego świadczenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelację odwołującego K. S. należało oddalić jako bezzasadną.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny wskazuje, że odwołujący w treści apelacji w głównej mierze podnosił zarzuty przeciwko sentencji prawomocnego rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego z dnia 28 czerwca 2012 r., wydanego w sprawie prowadzonej pod sygnaturą
III AUa 96/12. Wyrok ten jako prawomocny podlegał wykonaniu i zarzuty kierowane przeciwko temu rozstrzygnięciu w obecnym postępowaniu nie podlegają rozpoznaniu.

W przedmiotowej sprawie, wykonując wskazany powyżej wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 28 czerwca 2012 r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z dnia 28 sierpnia 2012 r., którą dokonał przeliczenia odwołującemu wysokości renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Organ rentowy przyjął do obliczeń wysokość kwoty bazowej obowiązującej w miesiącu, w którym odwołujący złożył wniosek o przyznanie świadczenia rentowego, a więc w maju 2002 r.

K. S. w trakcie postępowania prowadzonego przed Sądem I instancji, a następnie przed Sądem Apelacyjnym, wskazał, że kwestionując decyzję organu rentowego z dnia 28 sierpnia 2012 r., kwestionuje wysokość kwoty bazowej przyjętej przez organ rentowy do przeliczeń, albowiem powinna ona w jego ocenie zostać ustalona w wysokości obowiązującej w dniu złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia rentowego, tj. na dzień 4 stycznia 2010 r.

Z uwagi na powyższe spór w przedmiotowej sprawie sprowadzał się zasadniczo do rozstrzygnięcia - czy dokonując przeliczenia wysokości świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy organ rentowy powinien przyjąć do obliczeń kwotę bazową z dnia złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia (tak jak wskazuje odwołujący), czy też winien przyjąć kwotę bazową z dnia złożenia wniosku o przyznanie pobieranego świadczenia (tak jak przyjął to organ rentowy).

W tym miejscu Sąd Apelacyjny wskazuje, że kwestia dotycząca wysokości kwoty bazowej, którą należy przyjąć przy dokonywaniu przeliczenia wysokości świadczenia należnego odwołującemu, nie była sporna w przywołanej powyżej sprawie prowadzonej przez Sąd Apelacyjny pod sygnaturą III AUa 96/12.

Mając na uwadze istotę sporu, Sąd Apelacyjny wskazuje, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. 2015 r. poz. 748 – dalej ustawa emerytalna) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 cyt. ustawy, wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Ustęp 2 stanowi, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Zgodnie z ust. 3 - podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Wskazana w cytowanym art. 111 ustawy emerytalnej instytucja przeliczenia wysokości świadczenia umożliwia zatem zwiększenie emerytury lub renty w wyniku uwzględnienia w podstawie wymiaru świadczenia okresów ubezpieczenia przypadających zarówno przed, jak i po przyznaniu emerytury/renty. Zatem w sytuacji, gdy wnioskodawca pobierający dotychczas świadczenie emerytalne lub rentowe wskazuje do przeliczenia świadczenia okresy ubezpieczenia przypadające przed jego przyznaniem lub zgłoszeniem wniosku o ponowne ustalenie uprawnień, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego, cytowany przepis znajdzie zastosowanie.

Do dokonywania obliczeń, do ponownego przeliczenia wysokości świadczenia stosuje się - zgodnie z treścią art. 111 ust. 2 ustawy emerytalnej - kwotę bazową „ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia”. Za kwotę bazową „ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia”, jak wskazuje orzecznictwo, przyjmuje się kwotę bazową przyjętą przy ustalaniu poprzedniej podstawy wymiaru. Na powyższe wskazywał między innymi Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z dnia 1 marca 1995 r., II UR 2/95 (OSNAPiUS 1995, nr 15, poz. 195). Podobne stanowisko zawarte zostało w wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 14 czerwca 2000 r., III AUa 312/00 (OSA 2000, z. 2, poz. 18), oraz w wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 listopada 2009 r., III AUa 610/09, (POSAG 2010, nr 2). Sąd Apelacyjny w Gdańsku w przywołanym powyżej orzeczeniu wskazywał, że językowe brzmienie sformułowania "mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia", występującego w art. 111 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskazuje na konieczność „cofnięcia się” w ubezpieczeniowej przeszłości ubezpieczonego do momentu, w którym po raz ostatni, to znaczy przed wszczęciem postępowania w trybie tego przepisu, ustalano wysokość przeliczanego świadczenia, przyjmując do obliczeń określoną wysokość kwoty bazowej.

Tym samym, choć przepis art. 111 ust. 2 ustawy emerytalnej, nie konkretyzuje, o którą kwotę bazową chodzi przy obliczaniu wysokości świadczenia, - czy o tę, która była przyjmowana do obliczeń w tzw. części stażowej, czy też socjalnej świadczenia – to w judykaturze przyjęte jest stanowisko, że pod pojęciem „kwota bazowa ostatnio przyjęta do obliczania świadczenia" należy rozumieć kwotę bazową przyjętą do obliczenia tzw. części socjalnej emerytury (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2006 r., I UZP 2/06, OSNP 2007/5-6/76, Biul.SN 2006/10/26).

Sąd Apelacyjny podziela przywołane powyżej poglądy i uznaje je za własne. Oznacza to, iż zasadnie Sąd I instancji przyznał rację organowi rentowemu, który do obliczenia wysokości świadczenia rentowego należnego odwołującemu przyjął kwotę bazową z dnia ustalenia jego prawa do tegoż świadczenia.

Zważyć należy, że na wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy składa się tzw. część socjalna, jednakowa dla wszystkich oraz część zależna od długości stażu pracy i wysokości uzyskiwanych przychodów (wynagrodzeń). Zasady ustalania wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy określone zostały w art. 62 ustawy emerytalnej. W myśl tych przepisów wysokość renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy wynosi: 24% kwoty bazowej, czyli część socjalna, po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych, po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych, po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok stażu hipotetycznego, tj. okresu brakującego do pełnych 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, przypadających od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia, w którym rencista osiągnąłby wiek uprawniający do emerytury określony w art. 24 ust. 1a ustawy emerytalnej. Wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75% wysokości renty obliczonej dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy (art. 62 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Należy pamiętać, że tak zwana „część socjalna”, jest elementem stałym ustalonym w jednakowej wysokości dla wszystkich ubezpieczonych. Jej wysokość jest obliczana jako 24% kwoty bazowej obowiązującej w dniu nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Pozostała część wysokości renty zależna jest o tego, jak długo ubezpieczony pracował oraz jak wysokie wynagrodzenie w tym czasie otrzymywał. Decydujące zatem znaczenie przy obliczaniu wysokości renty ma długość udowodnionych okresów składkowych, ponieważ to one są zaliczane do stażu pracy bez żadnych ograniczeń i mają największy wpływ na obliczenie wysokości renty.

W przedmiotowej sprawie należy mieć na uwadze, że odwołujący ma przyznane prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy, które początkowo zostało ustalone decyzją z dnia 10 września 2002 r., a następnie było przedłużane kolejnymi decyzjami organu rentowego. Odwołujący nie ma natomiast przyznanego prawa do emerytury i jak sam wskazał, nigdy nie pobierał emerytury. K. S. kontynuował, po tym jak przyznano mu prawo do renty, zatrudnienie i z tego powodu w dniu 4 stycznia 2010 r. złożył wniosek o przeliczenie wysokości renty z uwzględnieniem zmian związanych z stażem pracy. Dokonując stosownego przeliczenia, organ rentowy przyjmując kwotę bazową odnoszącą się do tak zwanej części socjalnej, przyjął wysokość kwoty bazowej z maja 2002 r., tj. z miesiąca w którym odwołujący złożył wniosek o przyznanie świadczenia rentowego. Wynikało to z faktu, iż współczynnik ten nie uległ zmianie, gdyż jak wskazano powyżej, jest on stały.

W tym miejscu Sad Apelacyjny wskazuje na uchwalę Sądu Najwyższego z dnia 10 września 2009 r., I UZP 6/09 (OSNP 2010/5-6/72) w której wskazano, że możliwe jest przyjęcie nowej wysokości kwoty bazowej – z dnia złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia, - ale ma to miejsce jedynie w sytuacji ponownego obliczenia emerytury osobie, której podstawę wymiaru tego świadczenia stanowi podstawa wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy, o ile spełniony zostanie warunek z art. 53 ust. 4 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1. Należy także mieć na uwadze, że rozstrzygnięcie to zapadło na gruncie całkowicie odmiennego stanu faktycznego, gdzie z wnioskiem o przeliczenie świadczenia wystąpiono w trybie określonym w art. 110 ustawy emerytalnej.

W przedmiotowej sprawie nie można przyjąć „nowej” kwoty bazowej, z dnia złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia, albowiem organ rentowy nie przeliczał wysokości emerytury, której podstawę wymiaru stanowiła podstawa wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem organ rentowy zaskarżoną decyzja przeliczał wysokość świadczenia rentowego. Podkreślić bowiem należy, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że K. S. nie ma ustalonego prawa do emerytury, tylko miał ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Zatem skoro w chwili przyznawania odwołującemu świadczenia rentowego kwota bazowa, przy zastosowaniu której wyliczono wnioskodawcy świadczenie rentowe (jeszcze przed wszczęciem postępowania o przeliczenie wysokości świadczenia w trybie art. 111 ust. 2 ustawy emerytalnej) wynosiła 1.683,267 zł (kwota bazowa z dnia maja 2002 r., tj. z miesiąca złożenia wniosku o przyznanie świadczenia rentowego), to z uwagi na treść art. 111 ust. 2 ustawy emerytalnej należało przyjąć tę wysokość kwoty bazowej do ponownego przeliczenia świadczenia rentowego. Sformułowanie „mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia” występujące w art. 111 ust. 2 ustawy emerytalnej, należy bowiem w przedmiotowej sprawie odnieść właśnie do tej kwoty, tj. 1.683,267 złotych, a nie do kwoty 2.578,26 złotych, obowiązującej w miesiącu złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia, tj. w styczniu 2010 r. Zważyć bowiem należy, że po dacie przyznania świadczenia rentowego odwołujący przedkładając zaświadczenia o zatrudnieniu i wnioskując o przeliczenie wysokości świadczenia, może domagać się jedynie zmiany wysokości tzw. część stażowej przyjętej do obliczeń, bowiem tzw. „części socjalna” pozostaje bez zmian i ustalana jest w oparciu o wysokość kwoty bazowej obowiązującej w dniu złożenia wniosku o przyznanie danego świadczenia.

Powyższe rozważania oznaczają, że w przedmiotowej sprawie organ rentowy dokonując przeliczenia wysokości świadczenia, nie miał podstaw do przyjmowania wysokości kwoty bazowej z dnia złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia, zatem zasadnie organ rentowy przyjął wysokość kwoty bazowej z ostatniego dnia miesiąca w którym odwołujący złożył wniosek o przyznanie świadczenia rentowego, tj. z dnia 31.05.2002 r. w wysokości 1.683,267 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny stwierdza, że wyrok Sądu Okręgowego odpowiada prawu, a apelacja odwołującego nie zasługiwała na uwzględnienie, zatem należało ją oddalić, o czym Sąd Apelacyjny orzekł w sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.