Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSO Mariusz Musiał

Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Stawarz

po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2015 r. w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania A. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 14 stycznia 2015 r. nr(...)

w sprawie A. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje A. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 lutego 2015 r.do dnia 30 czerwca 2017 r.

Sygn. akt IVU 113/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 lipca 2015 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 14.01.2015 r. odmówił A. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 31.12.2014 r. nie został uznany za niezdolnego do pracy.

A. J. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zaskarżona decyzja nie odzwierciedla jego stanu zdrowia, ponieważ z powodu schorzeń psychiatrycznych nie jest w stanie pracować.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. J. urodzony w dniu (...)r., z wykształceniem średnim technicznym technik mechanizacji rolnictwa, pracował jako technolog, starszy inspektor w banku, pracownik fizyczny izolarz, tłoczarz- ślusarz. Od 01.09.2003 r. do 31.01.2015 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 06.11.2014 r. wystąpił z wnioskiem o rentę.

(dowód: wniosek z dnia 06.11.2014 r. –k.226 ar czI)

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u A. J. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii.

Na podstawie osobistego badania i analizy zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującego:

- schizofrenię paranoidalną.

Z powodu rozpoznanego schorzenia oraz stopnia jej nasilenia biegły uznał odwołującego za częściowo niezdolnego do pracy okresowo na okres od 01.02.2015 r. do 30.06.2017 r. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołujący od wielu lat choruje na schizofrenię paranoidalną, był z tego powodu hospitalizowany psychiatrycznie. Obecnie wykazuje typowe objawy negatywne schizofrenii ze zubożeniem życia emocjonalnego, bladością emocjonalną, występowaniem dezorganizacji myślenia z ześlizgiwaniem się toru myślowego. Nie stwierdza się występowania tzw. objawów pozytywnych jednak zauważa się negatywne objawy schizofrenii co w połączeniu z bardzo wyraźnym spowolnieniem psychoruchowym czyni odwołującego osobą częściowo niezdolną do pracy od chwili ustania dotychczasowych świadczeń rentowych do 30.06.2017 r.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k.47-50 as/

Sąd ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy podzielił wnioski opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, gdyż zostały one w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego się, a w konsekwencji jego zdolności do pracy. Przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłego sądowego posiadającego odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinia ta jest rzetelna, przekonująca i w pełni pozwala ustalić stan zdrowia odwołującego. Specjalista wydał opinie po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu odwołującego się, a zatem posiadał kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. Opinia jest spójna i udziela odpowiedzi na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pytania.

Organ rentowy nie kwestionował opinii.

Opinia biegłego w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. J. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 14.01.2015 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2 powołanego przepisu). W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy, czy też jest zdolny do pracy, jak to wynika z decyzji ZUS wydanej w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej.

Sąd w oparciu o opinię biegłego lekarza psychiatrę sporządzoną na podstawie wyników badań i dokumentacji medycznej stwierdził u ubezpieczonego istnienie przesłanek uzasadniających przyjęcie, iż A. J. z uwagi na schizofrenię paranoidalną spełnia warunek w postaci częściowej niezdolności do pracy od dnia 01.02.2015 r. na okres do 30.06.2017 r.

Mimo leczenia psychiatrycznego u odwołującego utrzymują się objawy negatywne, ze zubożeniem życia emocjonalnego, bladością emocjonalną, występowaniem dezorganizacji myślenia z ześlizgiwaniem się toru myślowego. Nie stwierdza się występowania tzw. objawów pozytywnych. Negatywne objawy schizofrenii w połączeniu z bardzo wyraźnym spowolnieniem psychoruchowym czyni odwołującego osobą częściowo niezdolną do pracy od chwili ustania dotychczasowych świadczeń rentowych tj. od 01.02.2015 r. do 30.06.2017 r. Nie jest możliwe odzyskanie zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c. należało orzec jak w sentencji wyroku i zmienić zaskarżoną decyzję z dnia 14.01.2015 r. przyznając A. J. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01.02.2015 r. do 30.06.2017 r.