Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w Wydziale IX Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – S. S.O. Barbara Plewińska

Sędziowie: S.O. Rafał Sadowski

S.O. Aleksandra Nowicka (spr.)

Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Kotarska

przy udziale del. Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Toruniu Małgorzaty Partyki

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2014r.

sprawy P. J. oskarżonego z art. 190§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 9 czerwca 2014 r., sygn. akt II K 358/14

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, a wydatkami powstałymi w tym postępowaniu obciąża Skarb Państwa.

IX Ka 544/14

UZASADNIENIE

P. J. został oskarżony o to, że w dniu 16 września 2013 r. ok. godz. 15,37 na portalu społecznościowym (...) groził M. S. popełnieniem przestępstwa jego szkodę zamieszczając wpis na koncie P. P. „Dostaniesz pocałunki”. Jeśli nie ode mnie, bo np. będę pod wpływem substancji sprzedawanej w sklepach, to od moich kolegów bramkarzy z K.. Zalecam rezerwację u stomatologa” gdzie groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego realną obawę ich spełnienia

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Toruniu wyrokiem z dnia 9 czerwca 2014r. orzekł, że:

I. uznaje oskarżonego P. J.za winnego popełnienia zarzucanego jemu czynu w akcie oskarżenia to jest przestępstwa z art. 190 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk i art. 34 § 1 kk i art. 35 § 1 kk wymierza karę 4 ( czterech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 ( dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym

II. zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłaty i wydatków, którymi obciąża Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżył w całości apelacją osobistą oskarżony,

Skarżący podniósł zarzuty:

- obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku poprzez pozbawienie go prawa do obrony, bowiem Sąd nie uwzględnił jego usprawiedliwienia wywodząc, że nie spełnia ono wymogów przewidzianych prawem,

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na treść wyroku poprzez zakwalifikowanie niewinnego żartu skierowanego do M. S., jako wyczerpującego znamiona występku z art. 190§1 kk.

W oparciu o powyższy zarzut, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszym rzędzie należało stwierdzić, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził przewód sądowy gromadząc materiał dowodowy pozwalając na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów, poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, ocena których nie wykazała błędów natury logicznej i faktycznej, była zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, znajdując swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

W uzasadnieniu Sąd wskazał jakie fakty uznał za ustalone, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a następnie wskazał prawidłowe wnioski jakie wyprowadził z dokonanych ustaleń.

Apelacja skarżącego stanowi swoistą polemikę ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, korzystającym z ochrony przewidzianej w art. 7 k.p.k i nie proponuje żadnych nowych argumentów, które nie byłby już rozważane przez Sąd I instancji. Przeciwnie Sąd I instancji niezwykle wnikliwie dokonał ustaleń w zakresie stawianego zarzutu, a są one wynikiem wnikliwej analizy zeznań świadków i prowadzą do poczynienia pewnych ustaleń – ustaleń dokonanych z poszanowaniem zasady in dubio pro reo. Fakt zaś, że poczynione ustalenia nie odpowiadając linii obrony przyjętej przez oskarżonego nie uzasadniają twierdzenia o tym, iż są błędne.

Skarżący nie wskazuje na żadne fakty, które mogłyby wywołać wątpliwość co do wiarygodności dowodów będących podstawą ustalenia stanu faktycznego. Oznacza to, że dokonane ustalenia uwzględniają całokształt zebranego materiału dowodowego oraz, że poszczególne dowody ocenione zostały w zgodzie z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Wyjaśnienia oskarżonego, stanowiące realizację przyjętej przez niego linii obrony, nie mogą być uznane za wiarygodne, na co wskazywał już Sąd w obszernym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, odnosząc się do wszystkich okoliczności podawanych przez oskarżonego. Podkreślić należy, że prawem oskarżonego jest odmowa złożenia wyjaśnień lub składanie wyjaśnień, które nie odpowiadają prawdzie – realizując w ten sposób linię obrony. Obowiązkiem Sądu zaś jest dążenie do ustalenie prawdy obiektywnej poprzez przeprowadzanie szeregu dowodów, których wiarygodność jest weryfikowana. W przeciwieństwie do oskarżonego świadkowie mają obowiązek zeznawać prawdę pod rygorem narażenia się na odpowiedzialność karną, ale ocena ich wiarygodności także należy do sądu orzekającego. W sprawie niniejszej Sąd I instancji szczegółowo umotywował dlaczego zeznaniom pokrzywdzonego dał wiarę. Przedstawioną argumentację będącą wynikiem wnikliwej analizy należy w całej pełni podzielić jaką odpowiadającą zasadom logicznego rozumowania i zgodnej z zasadami doświadczenia życiowego. Odpowiedzi na wszelkie wątpliwości zgłaszane w apelacji znajdują się w szczegółowym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Podkreślenia wymaga, że stwierdzenia oskarżonego, że zachowanie jego nie stanowiło groźby karalnej z art. 190§1 kk, a było jedynie niewinnym żartem, na którym nie poznał się pokrzywdzony, uznać należy za całkowicie dowolne. Słusznie Sąd Rejonowy podkreślał, ze przedmiotowy wpis był kolejnym etapem rozwijającego się agresywnego zachowania oskarżonego względem M. S.. Słusznie wskazywał na treść korespondencji prywatnej kierowanej do pokrzywdzonego oraz na obraźliwe dla niego wpisy na F.. Podkreślenia wymaga fakt, że pokrzywdzony jako osoba dorosła, o określonym doświadczeniu życiowy i znającą oskarżonego jako swego byłego dobrego kolegę, potraktował słowa P. J. do tego stopnia poważnie, iż zawiadomił organy ścigania.

W świetle powyższych uwag stwierdzić także należy, że prawidłowość kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu nie budzi zastrzeżeń.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, może być bowiem skuteczny, jedynie wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonanie przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 2007.04.05, II AKa 30/07, Prok. i Pr. 2007/11/32).

Wymiar kary ograniczenia wolności nie budzi zastrzeżeń, która orzeczona została z uwzględnieniem zasad wymiaru kary. Sąd wymierzając karę ograniczenia wolności wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, których analiza doprowadziła do prawidłowych i trafnych wniosków - zarówno te, które przemawiały na jego korzyść, jak i te które przeciwko niemu przemawiały.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu,

Zarzut naruszenia prawa do obrony uznać należało za chybiony. Sąd Rejonowy słusznie wskazywał na nieusprawiedliwioną nieobecność oskarżonego na rozprawie ze wszystkimi konsekwencjami prawnymi. Za właściwe uznać należy stanowisko, jako odpowiadające treści art. 117§2 kpk, iż usprawiedliwieniem nieobecności na rozprawie z powołaniem się na stan zdrowia jest jedynie zaświadczenie lekarskie potwierdzone przez lekarza sądowego. Takim dokumentem skarżący nie dysponował, skierowanie do szpitala wystawione zostało 26 maja 2014r. (termin rozprawy 9 czerwca 2014r), czy oskarżony skorzystał z pomocy lekarskiej w tym trybie nie zostało udokumentowane, a w dniu 3 czerwca w Sądzie Rejonowym zapoznawał się z aktami sprawy. Nie ma więc żadnych obiektywnych podstaw by twierdzić, że stan zdrowia uniemożliwiał oskarżonemu stawienie się na termin rozprawy – zresztą oskarżony nie składał wniosku o odroczenie terminu rozprawy, a jego obecność nie była niezbędna.

W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności zarzutów apelacyjnych sformułowanych w apelacji, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Biorąc pod uwagę sytuację osobistą i majątkową oskarżonego Sąd II instancji odstąpił od obciążania go kosztami sądowymi oraz wydatkami, którymi obciążył Skarb Państwa (art.636§1 kpk w zw. z art. 624§1 kpk).

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono w oparciu o przepisy § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.