Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 9 kwietnia 2015 r., 11 czerwca 2015 r. i 25 czerwca 2015 r. sprawy, przeciwko M. K. c. J. i B. z domu S. ur. (...) w O.

obwinionej o to że:

W dniu 26 maja 2014 r. około godz. 17:40 w W. w Al. (...) przy posesji (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki A. nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa pojazdowi marki M. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzała wjechać, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim powodując uszkodzenie obu pojazdów , czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

orzeka

1)  Obwinioną M. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 400 ( czterysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionej 40 ( czterdzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża ją w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 245,48 ( dwieście czterdzieści pięć złotych , czterdzieści osiem groszy)

Sygn. akt V W 4702/14

UZASADNIENIE

M. K. została obwiniona o to, że w dniu 26 maja 2014 r. około godz. 17:40 w W. w Al. (...) przy posesji (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki A. nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu i nie ustąpiła pierwszeństwa pojazdowi marki M. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu na który zamierzała wjechać, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim powodując uszkodzenie obu pojazdów , czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86§1 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 maja 2014 r. około godz. 17:40 M. K. kierowała samochodem marki A. nr rej. (...) i jechała wraz z pasażerem T. K.. Poruszała się po jezdni ul. (...).(...) pasem skrajnym prawym – będącym pasem włączającym. W tym czasie występowało duże natężenie ruchu kołowego oraz występowały opady deszczu, w wyniku czego nawierzchnia była mokra. Wjazd z ulicy (...) na jezdnię ulicy (...). (...) odbywa się po pasie włączającym, oddzielonym od pozostałych trzech pasów linią ciągłą. Z istniejących czterech pasów ruchu jezdni ulicy (...). (...) skrajny lewy i drugi od lewej biegną wiaduktem nad skrzyżowaniem z ulicą (...), zaś pozostałe dwa biegną na poziomie gruntu. Obie pary pasów ruchu od pewnego miejsca oddzielone są linią ciągłą. Powyższe linie ciągłe są tak rozmieszczone, aby pojazdy wyjeżdżające z ulicy (...) nie mogły wjechać na wiadukt znajdujący się nad skrzyżowaniem ul. (...). (...) z ulicą (...).

M. K. poruszając się pasem włączającym w ul. (...). (...), z uwagi na występujący na tym pasie ruchu zator drogowy, postanowiła zmienić zajmowany pas ruchu. Kierująca mogła zmienić ten pas i wjechać na sąsiedni dopiero za zakończeniem linii ciągłej P-2 – oddzielającej pas skrajny prawy od drugiego od prawej. Poruszając się w obszarze występowania linii ciągłej oddzielającej pas ruchu drugi od prawej od pasa ruchu trzeciego od prawej, M. K. wykonała manewr zmiany pasa ruchu. Podczas wykonywania niniejszego manewru nie zachowała ona szczególnej ostrożności oraz nie ustąpiła pierwszeństwa samochodowi marki M. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać, w wyniku czego na wysokości posesji (...) przy ul. (...). (...) doprowadziła do zderzenia z nim powodując uszkodzenie obu pojazdów.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej M. K. /k. 17v, 106-107/, zeznań oskarżyciela posiłkowego J. P. /k. 11v, 107-108/, częściowych zeznań świadka T. K. /k. 9v, e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:01:45 do godz. 00:36:49/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 112-123, e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:37:12 do godz. 00:56:00/, a także notatek urzędowych /k. 1-2/, szkicu /k. 3/, protokołów oględzin /k. 4-5/, protokołów z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym /k. 6-7/, oświadczenia /k. 8/oraz dokumentacji fotograficznej /k. 13, 15, 22, 101, 105, 128-146, 148-149/.

Obwiniona M. K. składając wyjaśnienia w postępowaniu wyjaśniającym nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Odnosząc się do zarzutu oświadczyła, iż zmieniała wówczas zajmowany pas ruchu z pasa prawego na pas ruchu drugi od prawej. Wyjaśniła, iż kierujący samochodem marki M. ułatwił jej wjazd na w/w pas ruchu. Wskazała ona również, iż następnie, gdy zatrzymała się z uwagi na występujący zator drogowy oboje kierujący podjechali jeden lub dwa metry do przodu. Obwiniona podkreśliła, iż pojazd znajdował się już równolegle do osi jezdni oraz, że występowało wówczas duże natężenie ruchu. M. K. wskazała, iż kierujący samochodem M. rozpoczął wówczas zmianę pasa ruchu na pas lewy i podczas wykonywania powyższego manewru zahaczył prawym narożnikiem przedniego zderzaka o tylny lewy narożnik zderzaka samochodu A.. Wskazała ona również, iż po zderzeniu samochód M. zatrzymał się ukośnie do osi jezdni – obwiniona przyznała, iż posiada ona zdjęcie wykonane tuż po zdarzeniu, które potwierdza powyższą okoliczność. Obwiniona wyjaśniła nadto, iż w chwili zdarzenia kierowany przez nią pojazd stał w miejscu. Oświadczyła ona także, iż po zatrzymaniu pojazdów kierujący samochodem M. powiedział „przepraszam, zagapiłem się” i zaproponował udanie się do bankomatu. Obwiniona wyjaśniła, iż świadkiem powyższego zdarzenia był jej pasażer T. K.. Oświadczyła ona także, iż gdy zapytali się kierującego samochodem marki M. o to czy mają oni wzywać policję czy też chciałby on spisać oświadczenie, kierowca samochodu marki M. początkowo oświadczył, że nic się nie stało – że są drobne (...). Natomiast, gdy ponownie zapytali się oni o sposób rozwiązania powyższej sytuacji, kierujący samochodem marki M. zgodził się na wezwanie policji i jednocześnie zmienił swoje stanowisko, wskazując, że to obwiniona zajechała mu drogę. Obwiniona wyjaśniła, iż zjechali oni wówczas na pobocze i oczekiwali na przyjazd policji. Wskazała ona również, iż po przyjeździe policji wykonała ona zdjęcia obrazujące uszkodzenia pojazdów. Przyznała ona nadto, iż policjant stwierdził, że to ona jest sprawcą kolizji. Wskazała ona jednak, iż policjant po okazaniu mu zdjęć zmienił swoją decyzję i oświadczył, że oboje kierujący otrzymają mandat. Obwiniona oświadczyła, iż powyższa okoliczność nie została ujęta w protokole. Wskazała ona nadto, iż zamierzała jechać prosto i w momencie, gdy obwiniony zahaczył o jej samochód, kierowany przez nią pojazd był zatrzymany. Wskazała ona również, iż w czasie, gdy zmieniała zajmowany pas ruchu, występowała linia przerywana. Obwiniona zaprzeczyła, aby zamierzała skręcać w lewo./k. 17v wyjaśnienia obwinionej M. K. /

Składając wyjaśnienia przed Sądem obwiniona M. K. również nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Odnosząc się do zarzutu wskazała, iż wyjeżdżała z ul. (...). (...)i przejeżdżała na drugi pas ruchu. Oświadczyła, iż wykonanie powyższego manewru sygnalizowała. Przyznała nadto, iż występował wówczas straszny korek oraz padał deszcz. Obwiniona wskazała, iż przed jej pojazdem zatrzymały się inne pojazdy, dlatego też zmieniła ona zajmowany pas ruchu. Wyjaśniła, iż oskarżyciel posiłkowy w czasie wykonywania przez nią manewru zmiany pasa ruchu, przepuścił ją oraz, że przejechała ona jeszcze kilka metrów i zatrzymała się z uwagi na zator drogowy. Wyjaśniła ona również, iż oskarżyciel posiłkowy chciał też zmienić pas na lewy i zahaczył lekko prawą częścią przodu pojazdu o jej tylny zderzak. Obwiniona wyjaśniła, iż wówczas jej kolega stwierdził, że prawdopodobnie ktoś uderzył w jej samochód. Obwiniona w złożonych wyjaśnieniach oświadczyła również, iż gdy wyszła z samochodu, pojazd kierowany przez oskarżyciela posiłkowego był zatrzymany ukośnie. Przyznała ona również, iż wykonała zdjęcia i wraz z oskarżycielem posiłkowym zjechała na pobocze, gdzie oczekiwali na przyjazd policji. Oświadczyła ona także, iż oskarżyciel posiłkowy powiedział jej wówczas, że się zagapił i przeprosił ją za swoje zachowanie, na co ona mu odparła, aby nie odjeżdżał z zajmowanego obecnie miejsca. M. K. oświadczyła nadto, iż gdy jej kolega się zapytał oskarżyciela posiłkowego czy należy wezwać policję czy też napisze on oświadczenie, wówczas oskarżyciel posiłkowy oznajmił, że to obwiniona wjechała w jego samochód. Obwiniona podkreśliła, iż policjanci po oględzinach pojazdu potwierdzili, iż to ona była sprawcą kolizji. Wyjaśniła ona jednak, iż gdy pokazała policjantom zdjęcia, stwierdzili oni, iż wina leży po stronie obu kierujących. Przyznała ona również, iż żaden z kierujących nie przyjął wówczas mandatu oraz, że później oskarżyciel posiłkowy rozmawiał z policjantem bez jej obecności i po powyższej rozmowie policjant stwierdził, iż to obwiniona jest sprawcą kolizji. /k. 106-107 wyjaśnienia obwinionej M. K. /

M. K. ma 27 lat. Jest panną. Z zawodu jest prawnikiem, pracuje w kancelarii prawnej, gdzie uzyskuje dochód w wysokości ok. 2200 złotych. Nie była karana sądownie. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 106 wyjaśnienia obwinionej M. K. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. K. w odniesieniu do przypisanego jej czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań oskarżyciela posiłkowego J. P. oraz opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej M. K., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniona potwierdziła wykonany w dniu zdarzenia manewr drogowy polegający na zmianie pasa ruchu, z uwagi na występujący zator drogowy. Za wiarygodną należało uznać również tą część wyjaśnień obwinionej, w których potwierdziła ona, iż kierujący samochodem marki M. ułatwił jej wjazd na w/w pas ruchu oraz w zakresie, w jakim wskazała ona, iż następnie, gdy zatrzymała się z uwagi na występujący zator drogowy oboje kierujący podjechali do przodu. Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionej, w której potwierdziła ona, iż faktycznie doszło do przedmiotowej kolizji drogowej oraz, że po wystąpieniu kolizji samochód oskarżyciela posiłkowemu był zatrzymany ukośnie do osi jezdni. Za wiarygodne należało uznać również te wyjaśnienia obwinionej, w których potwierdziła, iż po wystąpieniu kolizji na miejsce zdarzenia została wezwana policja oraz w zakresie, w jakim potwierdziła ona, iż wezwani na miejsce zdarzenia policjanci uznali, że to obwiniona jest sprawcą kolizji. Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionej, w której potwierdziła ona, że w czasie zdarzenia w kierowanym przez nią samochodzie znajdował się pasażer T. K..

Wyjaśnienia obwinionej w tej części są logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego oraz zgodne z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego, a także z opiniami biegłego sądowego J. K..

Sąd nie dał z kolei wiary pozostałym wyjaśnieniom obwinionej. W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionej pozostają w sprzeczności z wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań naocznego świadka zdarzenia – oskarżyciela posiłkowego J. P. i opiniami biegłego sądowego J. K.. W zakresie w jakim Sąd uznał wyjaśnienia obwinionej za niewiarygodne, Sąd ocenił, że stanowią one realizację linii obrony, ukierunkowanej na uniknięcie odpowiedzialności za popełnienie wykroczenie.

Analizując zeznania złożone przez oskarżyciela posiłkowego J. P. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Oskarżyciel posiłkowy w swoich zeznaniach przedstawił okoliczności przedmiotowego zdarzenia. Z zeznań oskarżyciela posiłkowego wynika, iż przed zdarzeniem poruszał się on samochodem marki M. po pasie drugim od prawej, natomiast obwiniona wjechała samochodem A. przed kierowany przez niego samochód M. oraz ku jego zaskoczeniu nie kontynuowała jazdy, lecz nagle się zatrzymała, aby zmienić zajmowany pas ruchu na pas dla pojazdów poruszających się szybciej, który zlokalizowany był za linią ciągłą. Z zeznań oskarżyciela posiłkowego wynika, iż nie spodziewał się on, że obwiniona zdecyduje się na wjazd na pas drugi od lewej (trzeci od prawej) poprzez linię ciągłą. Oskarżyciel posiłkowy w swoich zeznaniach wskazał również, iż jego działania obronne polegały na wykonaniu manewru hamowania i omijaniu samochodu A. oraz, że ukośne ustawienie kierowanego przez niego samochodu marki M. po zdarzeniu było spowodowane próbą ominięcia zatrzymującego się samochodu A. (tj. wykonaniem przez oskarżyciela posiłkowego „odbicia w lewo”). Zdaniem oskarżyciela posiłkowego obwiniona musiała przejechać przez linię ciągłą. /k. 11v, 107-108 zeznania oskarżyciela posiłkowego J. P. /

Zeznania oskarżyciela posiłkowego J. P. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie pomocne okazały się również zeznania świadka T. K. /k. 9v, e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:01:45 do godz. 00:36:49/, który w czasie zdarzenia był pasażerem pojazdu kierowanego przez obwinioną.

Sąd nie dał wiary tej części zeznań świadka T. K., w których podnosił on, iż oskarżyciel posiłkowy początkowo przyznał się do tego, iż jest sprawcą powyższej kolizji oraz zaproponował udanie się do bankomatu. Powyższa okoliczność jest niezgodna z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego J. K. były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Zdaniem biegłego J. K. dla realiów miejsca zdarzenia jest skrajnie mało prawdopodobne, aby do kolizji doszło w warunkach wskazanych przez obwinioną. Biegły w sporządzonej opinii wskazał bowiem, iż zarówno obwiniona, jak i podróżujący wraz z nią świadek T. K., nie przedstawili w jaki sposób obwiniona znalazła się na pasie skrajnym prawym. Biegły podkreślił przy tym, iż ze „Szkicu miejsca kolizji" (k.3) wiadomo, że obwiniona na ten pas (włączający) wjechała z jezdni ulicy (...). Zdaniem biegłego, obwiniona mogła zmienić ten pas (i wjechać na sąsiedni) dopiero za zakończeniem linii ciągłej P-2 - oddzielającej pas skrajny prawy od drugiego od prawej. Mając na uwadze powyższe, biegły podkreślił, iż w przypadku, gdyby obwiniona wjechała na pas drugi od prawej za zakończeniem ww. linii, to zorientowanie równoległe do osi jezdni mogłaby osiągnąć po przejechaniu pewnego odcinka po pasie drugim od prawej. Tym samym (biorąc pod uwagę wyjaśnienia obwinionej), zdaniem biegłego, kolizja mogłaby wystąpić wyłącznie w obszarze występowania linii ciągłej oddzielającej pas ruchu drugi od prawej od pasa ruchu trzeciego od prawej. W opinii biegłego, warunki przejazdu przez miejsce zdarzenia czynią bliskie wykluczeniu, by kierujący samochodem M. mając zamiar wjechać na wiadukt zdecydował się dojechać do niego po pasie drugim od prawej (i tuż przed wiaduktem wjechać na pas trzeci od prawej), gdyż zazwyczaj w miejscu przedmiotowego zdarzenia największa płynność ruchu występuje na pasie skrajnym lewym i drugim od lewej, natomiast najwolniej poruszają się pojazdy na pasach pierwszym i drugim od prawej. Zdaniem biegłego, taka prawidłowość jest konsekwencją występowania sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu (o ruchu okrężnym) jezdni biegnących na poziomie gruntu, ul. (...). (...) i ulicy (...). Dlatego też w opinii biegłego brak jest logicznego wytłumaczenia: dlaczego oskarżyciel posiłkowy, w przypadku gdyby chciał wjechać na wiadukt, zbliżał się do niego po najpowolniejszym pasie ruchu. Biegły w sporządzonych opiniach wskazał również, iż równocześnie w miejscu zdarzenia, szczególnie w porze dużego natężenia ruchu częstym jest (wręcz nagminnym) wykonywanie przez pojazdy wyjeżdżające z ulicy (...) wjazdu na wiadukt (co oczywiście wiąże się z przejazdem przez jedną lub dwie linie ciągłe). Mając na uwadze powyższe, wskazywane przez obwinioną ukośne zorientowanie samochodu M. zdaniem biegłego mogło być wywołane manewrem obronnym kierującego, gdyż na śliskiej w chwili zdarzenia nawierzchni wysoce prawdopodobnym było uaktywnienie systemu (...) podczas intensywnego hamowania samochodu M.. W opinii biegłego taka aktywacja sprawia, że samochód jest hamowany ze zmniejszoną intensywnością, ale kierujący dysponuje możliwością zmiany toru jazdy (nie dochodzi bowiem do utraty przyczepności podczas hamowania, w związku z czym możliwe jest wykonywanie manewru omijania). Dlatego też zdaniem biegłego jest skrajnie mało prawdopodobne, aby do kolizji doszło w warunkach wskazanych przez obwinioną.

W sporządzonych opiniach biegły sądowy oceniając zachowanie kierujących w świetle przepisów ruchu drogowego wskazał, iż nie jest spornym, że przedmiotowe zdarzenie drogowe wystąpiło krótko po zmianie pasa ruchu wykonanego przez obwinioną. Biegły podniósł przy tym, iż wykonując ten manewr zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym obwiniona zobowiązana była do ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdowi poruszającemu się po pasie, na który wjeżdżała – to jest samochodowi M.. Biegły sądowy podkreślił także, iż ustąpienie pierwszeństwa nie polega na szybkim zakończeniu jakiegoś manewru (np. na szybko wykonanej zmianie pasa ruchu) lecz na tym, aby to działanie nie zmuszało drugiego uczestnika ruchu, dla uniknięcia kolizji, do wykonania zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości. Zdaniem biegłego nieustąpienie przez obwinioną pierwszeństwa przejazdu oraz fakt wystąpienia kolizji wskazuje, że podczas zmiany pasa ruchu obwiniona nie zachowywała szczególnej ostrożności - wymaganej przez art. 22 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Oceniając zachowanie drugiego uczestnika zdarzenia, zdaniem biegłego, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy nie można wykazać, by wystąpienie analizowanego zdarzenia było konsekwencją naruszenia zasad ruchu drogowego przez oskarżyciela posiłkowego.

Oceniając technikę i taktykę jazdy kierujących biegły wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie drogowe wystąpiło najprawdopodobniej na skutek błędu taktyki jazdy popełnionego przez obwinioną. W opinii biegłego przeprowadzone analizy prowadzą do wniosku, że polegał on na realizowaniu przez obwinioną zamiaru przejazdu skrzyżowania z ulicą (...) po wiadukcie. Zdaniem biegłego zamiar taki, mimo że mógł istotnie skrócić czas przejazdu, był sprzeczny z organizacją ruchu obowiązującą w miejscu zdarzenia. Biegły opiniował bowiem, iż z niespornych relacji o zdarzeniu wynika, że oskarżyciel posiłkowy rozpoznał wykonywanie zmiany pasa ruchu przez obwinioną. Zdaniem biegłego, w przypadku, gdyby pas ruchu drugi od prawej nie był drożny, to nieuzasadnioną byłaby decyzja obwinionej o zmianie pasa ruchu (na drugi od prawej). Dlatego też zdaniem biegłego, najprawdopodobniej dlatego oskarżyciel posiłkowy nie spodziewał się, że obwiniona mimo drożności drugiego od prawej pasa ruchu zatrzyma się na tym pasie (w celu wjazdu, poprzez linię ciągłą na pas ruchu biegnący wiaduktem). W opinii biegłego występujący materiał dowodowy nie jest wystarczający do wypowiadania się o taktyce i technice jazdy kierującego samochodem M.. /k. 112-123, e-protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2015 r. od godz. 00:37:12 do godz. 00:56:00 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych, które zostały ujawnione na rozprawie. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionej M. K. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 4 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniona manewr zmiany pasa ruchu wykonała nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionej, jej stosunki rodzinne.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zachowania obwinionej jako wysoki. Obwiniona w czasie wykonywania manewru zmiany pasa ruchu, była zobowiązana do ustąpienia pierwszeństwa samochodowi M. o nr rej. (...) jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać. Pomimo niniejszego obowiązku nie dostosowała ona swojego postępowania do zasad ruchu drogowego obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z samochodem marki M. o nr rej. (...), powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionej doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia, podlega szczególnej ochronie.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował stosunkowo niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe oskarżyciela posiłkowego, do których doszło w wyniku niezgodnego z zasadami ruchu drogowego zachowania obwinionej, a także niekaralność obwinionej.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 400 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn M. K.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionej. Zdaniem Sądu obwiniona będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionej pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o opłacie wydano na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 40 zł.

Jednocześnie Sąd obciążył obwinioną jedynie częściowo wydatkami poniesionymi w toku postępowania przez Skarb Państwa w wysokości 245,48 złotych, zwalniając ją w pozostałej części od tych wydatków, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.