Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Gałas

Sędziowie: SO Maria Więckowska (spr.)

SO Małgorzata Siemianowicz – Orlik po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. przeciwko (...) spółce akcyjnej w S. o zapłatę

na skutek zażalenia powoda

od postanowienia Sądu Rejonowego dla (...) w W.

z dnia 16 czerwca 2014 r., sygn. akt XV GC 1779/14

postanawia:

1.  oddala zażalenie,

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz (...) spółki akcyjnej w S. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

Sygn. akt XXIII Gz 1302/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 16 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy dla (...) w W. stwierdził swą niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w (...)

W uzasadnieniu wskazał, że niniejsza sprawa jest sprawą o zapłatę odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia, przy czym powód nie jest poszkodowanym, lecz jedynie cesjonariuszem wierzytelności poszkodowanego przysługującej mu bezpośrednio od ubezpieczyciela. Przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych przyznają poszkodowanemu w wypadku komunikacyjnym roszczenie bezpośrednio wobec ubezpieczyciela, a więc podmiotu z którym powoda nie łączy żaden stosunek umowny. Z tym szczególnym uprawnieniem poszkodowanego związane jest równocześnie szczególne jego uprawnienie procesowe w postaci prawa wyboru sądu przez którym może wytoczyć powództwo o roszczenie wynikające z umów ubezpieczeń obowiązkowych lub obejmujące roszczenie z tytułu tych roszczeń. Sąd Rejonowy podniósł, że art. 20 ust. 1 ww. ustawy stanowi odstępstwo od reguł ogólnych i jako wyjątek winien być interpretowany ściśle. Uprawnienie, co do wyboru sądu przyznane zostało jedynie poszkodowanemu w wypadku komunikacyjnym i jest ściśle związane z jego szczególną pozycją prawną, i nie przechodzi wraz z wierzytelnością przysługującą mu wobec ubezpieczyciela na cesjonariusza. Powód w wyniku nabycia wierzytelności poszkodowanego nie stał się poszkodowanym i w związku z tym nie może korzystać z uprawnienia przyznanego poszkodowanemu w art. 20 ust. 1 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uwzględnił zgłoszony zarzut przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty i uznając się niewłaściwym przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w (...) według właściwości ogólnej- miejsca siedziby pozwanego.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył powód zaskarżając je w całości wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania zażaleniowego. Skarżący zarzucił naruszenie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) w zw. z art. 43 § 1 k.p.c. oraz art. 30 k.p.c. poprzez ich błędne

zastosowanie w sprawie przez uznanie, że uprawnienie co do wyboru Sądu zostało przyznane tylko poszkodowanemu w wypadku komunikacyjnym i jest ściśle związane z jego szczególną pozycją prawną i nie przechodzi wraz z wierzytelnością przysługującą mu wobec ubezpieczyciela na cesjonariusza, co skutkowało uwzględnieniem wniosku pozwanego i przekazaniem sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w (...) (...), podczas gdy rozpoznanie sprawy winno nastąpić zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy i z wybraną przez powoda właściwością miejscową przez Sąd Rejonowy właściwy dla siedziby powoda.

W odpowiedzi na zażalenie pozwany wniósł o jego oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji w sposób trafny dokonał oceny podniesionego przez pozwanego zarzutu niewłaściwości miejscowej sądu. Sąd Okręgowy w całości podziela zaprezentowane przez Sąd Rejonowy stanowisko i przyjmuje je własne.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) powództwo o roszczenie wynikające z umów ubezpieczeń obowiązkowych lub obejmujące roszczenia z tytułu tych ubezpieczeń można wytoczyć bądź według przepisów o właściwości ogólnej, bądź przed sąd właściwy dla miejsca zamieszkania lub siedziby poszkodowanego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia.

Powyższy przepis wprowadza zatem przemienną właściwość sądu w sporach o roszczenia wynikające z umowy ubezpieczenia obowiązkowego. Powołany przepis znajduje zastosowanie w sprawach obejmujących roszczenia z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, do których bez wątpienia należy roszczenie poszkodowanego wobec ubezpieczyciela sprawcy szkody o wypłatę odszkodowana z tytułu szkody w pojeździe.

Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) stanowi lex specialis w stosunku do przepisów dotyczących właściwości miejscowej sądu zawartych w kodeksie postępowania cywilnego. Jako wyjątek winien być interpretowany ściśle.

W ocenie Sądu Okręgowego wskazanie przez powoda sądu właściwego miejscowo według siedziby powoda nie może być wywiedzione z treści art. 20 ust. 1 przytoczonej

ustawy. Powód nie jest bowiem, ani poszkodowanym, ani uprawnionym z umowy ubezpieczenia w rozumieniu przywołanej ustawy. Jak wynika z dokumentów dołączonych do pozwu, powód roszczenie swe wywodzi z art. 822 k.c, a zatem nie z umowy lecz z ustawy. Jest jedynie nabywcą wierzytelności (beneficjentem świadczenia), wynikającego z umowy łączącej sprawcę szkody (ubezpieczającego) z ubezpieczycielem.

Bezpodstawny jest także zarzut naruszenia art. 43 k.p.c, który stanowi, że jeżeli uzasadniona jest właściwość kilku sądów albo jeżeli powództwo wytacza się przeciwko kilku osobom, dla których według przepisów o właściwości ogólnej właściwe są różne sądy, wybór między tymi sądami należy do powoda, bowiem powód nie był uprawniony do dokonania wyboru sądu. Sąd Rejonowy, po zgłoszeniu przez pozwanego zarzutu niewłaściwości miejscowej sądu, był zobligowany do jego rozpoznania, w wyniku czego zasadnie uznał ten zarzut za trafny wobec niespełnienia przez powoda przesłanek z art. 20 przytaczanej ustawy.

W konsekwencji, nie było podstaw do ustalenia właściwości miejscowej sądu w oparciu o art. 43 k.p.c. i należało ustalić ją według, wskazanych w art. 30 k.p.c. zasad ogólnych - według sądu miejsca siedziby pozwanego. Zastosowanie przez sąd pierwszej instancji art. 30 k.p.c. było prawidłowe i zgodne z prawem.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. postanowił jak w sentencji. O kosztach postępowania zażaleniowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.