Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2013r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2013r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 9 lipca 2012r., sygn. akt XIII GC 307/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w Katowicach z 1 grudnia 2011r., sygn. akt XIII GC 307/11, oraz oddala powództwo i wniosek powódki o zasądzenie kosztów procesu;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 27.874 (dwadzieścia siedem tysięcy osiemset siedemdziesiąt cztery) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt V ACa 226/13

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z o.o. w Ś. wniosła o uznanie za bezskuteczną względem niej umowy, jaką pozwana (...) spółka z o.o. w S. zawarła w dniu 23 marca 2011 r. z (...) spółką z o.o. w P. (obecnie w S.), która sprzedała pozwanej prawo użytkowania wieczystego gruntu z prawem własności wzniesionych na nim budynków i budowli oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem zaocznym z dnia 1 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Katowicach uznał za bezskuteczną względem powódki umowę sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...) Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich, z prawem własności wzniesionych na tym gruncie budynków i budowli, zawartą 23 marca 2011 r. pomiędzy (...) spółką z o.o. w P. (obecnie w S.) i pozwaną, nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności oraz orzekł o kosztach procesu.

W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwana wniosła o jego uchylenie i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu, a ponadto o „przeproszenie S. K., D. K., (…) (...) Sp. z o.o. za naruszenie dóbr osobistych w postaci (…) czci i dobrego imienia (…)”.

Sąd Okręgowy postanowieniem z 26 czerwca 2012 r. zarządził wyłączenie do odrębnego rozpoznania żądanie niemajątkowej ochrony dóbr osobistych, które zostało zgłoszone w sprzeciwie od wyroku zaocznego (k. 413).

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy utrzymał w całości wydany w niniejszej sprawie wyrok zaoczny z 1 grudnia 2011 r. oraz orzekł o kosztach procesu powstałych po wydaniu wyroku zaocznego.

Rozstrzygnięcie oparł o następujące ustalenia faktyczne i oceny prawne.

Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem zaocznym z 20 stycznia 2011 r., sygn. akt VI GC 93/10, zasądził od (...) spółki z o.o. w P. na rzecz (...) spółki z o.o. w Ś. kwotę 244.000 zł z ustawowymi odsetkami od 15 marca 2008 r. i kosztami postępowania, nadając wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Pismem z 17 lutego 2011 r. w sprawie o sygn. akt KM 293/11 komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Siemianowicach Śląskich zawiadomił dłużnika ( (...) spółkę z o.o.) o wszczęciu egzekucji na podstawie tego wyroku, która została skierowana do prawa użytkowania wieczystego i prawa własności budynków posadowionych na gruncie położonym przy ul. (...) i ul. (...) w S., to jest nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...)Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich. W zawiadomieniu tym Komornik wezwał dłużnika do zapłaty długu.

W dniu 2 marca 2011 r. D. K., będącemu prezesem zarządu (...) spółki z o.o., okazano w kancelarii komorniczej tytuł wykonawczy, na podstawie którego wszczęto egzekucję, a także wydano jego kserokopię.

Postanowieniem z 23 marca 2011 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy stwierdził prawomocność wyroku zaocznego z 20 stycznia 2011 r. w sprawie VI GC 93/10.

Umową zawartą w akcie notarialnym z 23 marca 2011 r. (...) spółka z o.o. w S., reprezentowana przez D. K., sprzedała pozwanej, reprezentowanej przez S. K., za cenę 1 zł prawo użytkowania wieczystego gruntu obejmującego działki położone przy ulicy (...), oznaczone numerami: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), o łącznym obszarze 0,68876 ha, a także własność posadowionych na tym gruncie budynków i budowli, stanowiących odrębny przedmiot własności; nieruchomość objęta jest księgą wieczystą nr (...) Sądu Rejonowego w Siemianowicach Śląskich.

Sąd Rejonowy w Siemianowicach Śląskich postanowieniem z 27 kwietnia 2011 r. oddalił wniosek komornika z 26 kwietnia 2011 r. o ujawnienie w księdze wieczystej nr (...) wzmianki o wszczęciu egzekucji z nieruchomości na wniosek powódki, gdyż użytkownikiem wieczystym gruntu i właścicielem posadowionych na nim jest (...) spółka z o.o. w S..

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie wyrokiem zaocznym z 9 maja 2011 r., sygn. akt V GC 218/11, zasądził od (...) spółki z o.o. w S. na rzecz (...) spółki z o.o. w Ś. kwotę 38.002,98 zł z odsetkami od 10 czerwca 2010 r. i kosztami postępowania, nadając wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności. Postanowieniem z 3 czerwca 2011 r. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie stwierdził prawomocność tego wyroku zaocznego.

Komornik przy Sądzie Rejonowym w Siemianowicach Śląskich postanowieniem z 29 czerwca 2011 r., na podstawie art. 824 § 1 pkt 2 kpc, umorzył postępowanie egzekucyjne z nieruchomości opisanej jako prawo użytkowania wieczystego oraz prawo własności budynków posadowionych na gruncie położonym przy ul. (...) i ul. (...) w S., dla której Sąd Rejonowy w Siemianowicach Śląskich prowadzi księgę wieczystą KW (...), albowiem nieruchomość należy do innego niż dłużnik podmiotu.

Zgodnie z art. 527 § 1 kc, gdy wskutek czynności prawnej dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyska korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć.

Ciężar udowodnienia przesłanek odpowiedzialności z art. 527-534 kc spoczywał na powodzie (art. 6 kc).

Powódka udowodniła, że dłużnik ( (...) spółka z o.o.) miała pełną wiedzę o istnieniu długu potwierdzonego wyrokiem zaocznym Sądu Okręgowego w Świdnicy z 21 stycznia, VI GC 93/10, oraz o wszczęciu postępowania egzekucyjnego z nieruchomości objętej zaskarżoną umową sprzedaży. Mimo to, w dniu 23 marca 2011 r., dłużnik sprzedał pozwanej prawo użytkowania wieczystego oraz własność budynków i budowli położonych w S. przy ul. (...) i ul. (...). Takie zachowanie dłużnika świadczy o bezpośrednim zamiarze wyprowadzenia z majątku spółki wartościowych składników w celu ochrony przed prowadzoną z nich egzekucją.

Pozwana wiedziała o istnieniu wierzytelności powódki względem (...) spółki z o.o., jak i o tym, że zbycie nieruchomości następuje w celu uniknięcia zaspokojenia wierzytelności środkami uzyskanymi z egzekucji z nieruchomości. Z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego wynika, że (...) spółka z o.o. i pozwana mają siedziby pod jednym adresem, w budynku przy ul. (...) w S., na nieruchomości objętej umową sprzedaży z 23 marca 2011 r. Pozwana nie zaprzeczyła, że D. K. (prezes zarządu dłużnika) jest ojcem S. K. (prezesa zarządu pozwanej). Z aktu notarialnego zawierającego umowę sprzedaży z 23 marca 2011 r. wynika, że w chwili jej zawarcia D. K. i S. K. mieli wspólne miejsce zamieszkania (S., ul. (...)). Treść sprzeciwu od wyroku zaocznego wydanego w niniejszej sprawie i załączniki do pisma zawierającego sprzeciw od wyroku zaocznego wskazują, że pozwana była i jest doskonale zorientowana w sytuacji finansowej (...) spółki z o.o. Okoliczności te dodatkowo potwierdzają wiedzę pozwanej o faktycznych motywach zbycia nieruchomości i pokrzywdzeniu powódki, jako wierzyciela.

Pozwana (osoba trzecia) wiedziała o tym, że sprzedaż nieruchomości następuje z pokrzywdzeniem powódki, jako wierzyciela.

Ponadto umowa sprzedaży z 23 marca 2011 r., o jaką chodzi w sprawie, w istocie jest czynnością prawną pod tytułem darmym. Zgodnie bowiem z art. 535 kc umowa sprzedaży jest umową ekwiwalentną, zobowiązującą, odpłatną i wzajemną. Tymczasem przeniesienie prawa majątkowego nastąpiła za cenę 1 zł. Obiektywnie cena 1 zł nie może być uznana za ekwiwalent prawa użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności posadowionych na nim budynków, gdyż z gospodarczego punktu widzenia nie stanowi ekwiwalentu świadczenia sprzedawcy przenoszącego na kupującego prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własności posadowionych na nim budynków i budowli. Zgodnie z art. 528 kc, jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

Wobec tego zachodziła podstawa do utrzymania w całości w mocy wyroku zaocznego, którym umowa sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności posadowionych na nim budynków i budowli została uznana za bezskuteczną względem powódki (art. 347 kpc).

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd Okręgowy wyjaśnił tym, że pełnomocnik powódki, który stawił się na rozprawę wniósł o zwrot kosztów dojazdu do Sądu Okręgowego według przedstawionego wyliczenia, a także treścią art. 98 w związku z art. 99 kpc.

W apelacji i piśmie z 21 czerwca 2013 r. pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez uchylenie wyroku zaocznego, oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Zarzuciła naruszenie prawa materialnego, mianowicie art. 527 kc oraz przepisów postępowania przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych wskutek pominięcia jej wniosków dowodowych.

Powódka wniosła o odrzucenie apelacji, względnie jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja podlega merytorycznemu rozpoznaniu i zasługuje na uwzględnienie.

Powódka w odpowiedzi na apelację podniosła, że w jej ocenie zachodzą braki formalne apelacji, bowiem nie zawiera zwięzłego przedstawienia zarzutów, ich uzasadnienia i oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia. Z apelacji, która nie została sporządzona przez zawodowego pełnomocnika wynika, że pozwana skarży wyrok w całości, domagając się takiego rozstrzygnięcia, że wyrok zaoczny zostanie uchylony, a powództwo oddalone, gdyż jej zdaniem Sąd Okręgowy dopuścił się opisanych w apelacji uchybień przepisom postępowania, w wyniku których błędnie ustalił, że spełnione zostały przesłanki skargi paulińskiej. Tym samym apelacja zawiera zarzuty oraz ich uzasadnienie, odpowiadając wymaganiom określonym w art. 368 § 1 pkt 2 i 3 kpc, niezależnie od tego, czy zarzuty podniesione w samej apelacji przystają do istoty sprawy. Poza tym w granicach zaskarżenia zarzuty mogą być formułowane już w toku postępowania apelacyjnego, gdyż przepisy postępowania tego nie zabraniają, a zostały sprecyzowane przez pozwaną w piśmie procesowym z 21 czerwca 2013 r.

Jeśli zaś idzie o wartość przedmiotu zaskarżenia, o czym mowa w art. 368 § 2 kpc, zgodnie z którym w sprawach o prawa majątkowe należy w apelacji oznaczyć wartość przedmiotu zaskarżenia, trafnie pozwana podniosła, że w judykaturze wyjaśniono, iż brak redakcyjnego określenia w apelacji wartości przedmiotu zaskarżenia może być przyczyną odrzucenia apelacji, gdy nie można jej nadać prawidłowego biegu, co nie zachodzi wówczas, kiedy bez trudu można określić przedmiot i zakres zaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji. Pozwana jednoznacznie wskazała na zakres zaskarżenia, odnotowując w apelacji, że zaskarża cały wyrok Sądu Okręgowego (k. 449), domagając się uchylenia rozstrzygnięcia uwzględniającego powództwo, gdyż wnosi o oddalenie powództwa w całości (k. 455). Wymóg podania wartości przedmiotu zaskarżenia ma za cel między innymi określenie wysokości opłaty oraz, co jednak w niniejszej sprawie nie zachodzi, dopuszczalności zaskarżenia (art. 126 ¹ § 1 kpc). Przewodniczący w Sądzie Okręgowym, wobec zakresu zaskarżenia, wezwał pozwaną o opłatę od apelacji w kwocie 20.657 zł (k. 458), obliczoną stosownie do całej wartości przedmiotu sporu, jaka została wskazana przez powódkę w uzasadnieniu pozwu (k. 3 odwrót) oraz w piśmie z 12 września 2011 r. (k. 54). W okolicznościach sprawy nie sposób więc zasadnie twierdzić, że brak redakcyjnego wyodrębnienia wartości przedmiotu zaskarżenia apelacją stanowił przeszkodę tego rodzaju, że nie było możliwe nadanie właściwego biegu apelacji, skoro bez jakichkolwiek trudności możliwe było, po pierwsze, odczytanie woli pozwanej co do przedmiotu zaskarżenia i zakresu zaskarżenia wyroku Sądu pierwszej instancji wydanego w oparciu o art. 347 kpc, po drugie, określenie opłaty od apelacji.

Przechodząc do istoty sprawy stwierdzić trzeba, że Sąd Okręgowy prawidłowo określił, że ciężar dowodzenia przesłanek skargi paulińskiej spoczywał na powódce, które ustawodawca określił w art. 527 § 1 i 2 kc. Prawidłowo też uznał, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz własności budynków na nim posadowionych, gdy same strony zaskarżonej umowy z 23 marca 2011 r. określiły w niej wartość przedmiotu umowy na kwotę 500.000 zł (§ 13 aktu notarialnego zawierającego umowę sprzedaży, k. 24), musi być uznana za czynność prawną nieodpłatną w rozumieniu art. 528 kc. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko doktryny i judykatury, że w każdej sytuacji, w jakiej przepisy prawa przewidują ochronę osoby, która nie jest stroną danej czynności prawnej, zaś ochrona ta uzależniona jest od nieodpłatnego charakteru dokonanej czynności, by ochrona nie była iluzoryczna, przyjmować należy kryterium materialne, obiektywne, przy którym z razie rażącej dysproporcji świadczeń stron umowy wzajemnej czynność prawną trzeba uznać za nieodpłatną. Porównanie świadczeń obu stron zaskarżonej skargą paulińską umowy sprzedaży z 23 marca 2011 r. (świadczenie sprzedającego ma wartość określoną przez same strony umowy odpowiadającą kwocie 500.000 zł, zaś świadczenie kupującego to zapłata 1 zł tytułem ceny) prowadzi do wniosku, że zachodzi między nimi rażąca dysproporcja, niezależnie od tego, czy nieruchomość obciążona jest hipotekami. Widać bowiem wyraźnie, że dłużnik (zbywca) nie otrzymał pełnego ekwiwalentu korzyści majątkowej, jaką uzyskała pozwana (nabywca prawa użytkowania wieczystego gruntu i własności posadowionych na nim budynków o wartości 500.000 zł). Ze względu na treść art. 528 kpc nieodpłatność zaskarżonej skargą paulińską czynności prawnej ma ten skutek, że nie ma prawnego znaczenia zagadnienie, czy osoba trzecia (pozwana) wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się o tym dowiedzieć, że dłużnik ( (...) spółka z o.o.) działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela (powódki). Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia jest zatem kwestia pokrewieństwa osób fizycznych reprezentujących, jako organy uprawnione do reprezentacji, dłużnika i pozwaną przy zawieraniu umowy z 23 marca 2011 r., jak też miejsce ich zamieszkania oraz rodzaj stosunków gospodarczych między stronami umowy z 23 marca 2011 r., to jest okoliczności mające służyć wykazaniu istnienia podstaw domniemania odnoszącego się do wiedzy osoby trzeciej (pozwanej), że dłużnik ( (...) spółka z o.o.) działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

Przepis art. 528 kc w okolicznościach sprawy zwalniał powódkę od wykazywania tej przesłanki skargi paulińskiej określonej w art. 527 § 1 kc, która sprowadza się do wiedzy osoby trzeciej lub możliwości dowiedzenia się tego przy zachowaniu należytej staranności, że dłużnik działał, zaś pozwaną od wzruszania domniemania, o jakim mowa (art. 527 § 3 i 4 kc).

Sąd Apelacyjny podziela więc ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy z wyjątkiem zagadnień dotyczących pokrewieństwa i zamieszkania osób fizycznych reprezentujących strony umowy z 23 marca 2011 r., jako zbędnych dla rozstrzygnięcia, a także pokrzywdzenia powódki tą czynnością prawną, o czym dalej. W takim tylko zakresie Sąd Apelacyjny przyjmuje ustalenia Sądu Okręgowego za własne, jako prawidłowe. Ustalenia te na podstawie dowodów przeprowadzonych już w pierwszej instancji uzupełnia o okoliczności dotyczące hipotek, co jest przedmiotem dalszych uwag.

Powódka miała obowiązek wykazania, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli i że do pokrzywdzenia doszło w następstwie zawarcia umowy z 23 marca 2011 r. W art. 527 § 2 kc zawarta jest definicja pokrzywdzenia w rozumieniu tego przepisu. Zgodnie z nim czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Powódka nie sprostała ciężarowi wykazania tej przesłanki powództwa z art. 527 § 1 kc.

Nie wskazała w pozwie jakiegokolwiek dowodu na tę okoliczność, poprzestając na wykazywaniu bezskuteczności egzekucji, którą skierowała do nieruchomości, do jakiej w chwili wszczęcia postępowania egzekucyjnego służyło dłużnikowi prawo wieczystego użytkowania gruntów i własności posadowionych na nim budynków. Sposób egzekucji i jej przedmiot wprost wynika z zawiadomienia o wszczęciu postępowania egzekucyjnego, umorzonego w całości postanowieniem z 29 czerwca 2011 r. z przyczyny wskazanej przez Sąd Okręgowy (k. 25 i 26). W odniesieniu do tego majątku, który objęty był egzekucją na rzecz powódki, postępowanie egzekucyjne okazało się bezskuteczne, a dłużnik dobrowolnie nie zapłacił egzekwowanej wierzytelności. Powódka nie wykazywała w toku niniejszego procesu, że przedmiot umowy z 23 marca 2011 r. jest jedynym składnikiem majątku dłużnika, jaki mógł służyć efektywnie zaspokojeniu jego długów względem powódki. Zagadnienie to pozostawało poza okolicznościami faktycznymi sprawy, choć powódka podniosła w pozwie, że składnikiem majątku dłużnika był przedmiot umowy z 23 marca 2011 r., jaką (...) spółka z o.o. zawarła z pozwaną.

W rozpoznawanej sprawie idzie o to, czy w następstwie umowy z 23 marca 2011 r. (zawartej gdy dłużnik wiedział już o zasądzeniu świadczenia na rzecz powódki wyrokiem zaocznym Sądu Okręgowego w Świdnicy z 20 stycznia 2011 r., sygn. akt VI GC 93/10, który był natychmiast wykonalny i miał też świadomość co do stosunku prawnego, jaki został rozstrzygnięty wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z 9 maja 2011 r., sygn. akt V GC 218/11) doszło do pokrzywdzenia powódki, to jest czy efektem tej umowy dłużnik jest niewypłacalność dłużnika albo czy wskutek niej stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem tej czynności prawnej. Powódka miała świadomość tego, że przedmiot umowy z 23 marca 2011 r. obciążony był w chwili dokonania tej czynności prawnej hipotekami, które przecież nie tylko, że ze swej istoty były wpisane do jawnej księgi wieczystej to jeszcze zostały wprost wymienione w tej umowie (§ (...) pkt(...) lit. (...) aktu notarialnego, k. 22). Ich łączna suma to 4.459.042,20 zł, prawie 9-krotnie więcej od wartości przedmiotu umowy określonej przez jej strony. Z uwagi na pierwszeństwo hipoteki, o jakim mowa w art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jednolity w Dz. U. z 2013 r. poz. 707), nie można zasadnie twierdzić, że wskutek umowy z 23 marca 2011 r. dłużnik ( (...) spółka z o.o.) stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed zawarciem tej umowy. Z tego składnika majątkowego, jaki dłużnik zbył na rzecz pozwanej powódka nie uzyskałaby bowiem zaspokojenia w żadnym stopniu, skoro (ze względu na wskazaną wartość przedmiotu sporu) powództwem zmierzała do ochrony wierzytelności około 10-krotnie mniejszych od sumy hipotek obciążających przedmiot umowy, którego wartość wynosiła 500.000 zł. Innej wartości tego składnika majątkowego, którego dłużnik wyzbył się umową z 23 marca 2011 r. powódka nie wykazywała. Co więcej, wartość przedmiotu tej umowy była okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie, skoro powódka wprost w pozwie wskazała, że przedmiot umowy miał wartość 500.000 zł, wskazaną przez strony umowy, przewyższającą sumę wierzytelności chronionych powództwem. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko judykatury, która wyjaśniła, co trafnie podniosła pozwana, że w takich właśnie okolicznościach nie dochodzi do pokrzywdzenia wierzyciela w rozumieniu art. 527 § 2 kc. Gdyby bowiem nie doszło do zawarcia umowy zaskarżonej skargą paulińską, powódka i tak nie uzyskałaby w żadnym stopniu zaspokojenia swych wierzytelności z tego składnika majątkowego dłużnika, który stał się przedmiotem zaskarżonej czynności prawnej zdziałanej z pozwaną. Inaczej mówiąc, efektem wyzbycia się przez dłużnika składnika majątkowego, z którego wierzyciel w żadnym stopniu nie uzyskałby zaspokojenia z uwagi na wysokość sum hipotek nie może być niewypłacalność dłużnika, ani choćby powiększenie stopnia niewypłacalności, a tym samym pokrzywdzenie wierzyciela. Już to decyduje o nieprawidłowości rozstrzygnięcia w sprawie zaskarżonym wyrokiem, skoro powódka nie wykazała pokrzywdzenia umową z 23 marca 2011 r.

Nie ma w tych okolicznościach potrzeby odnoszenia się do pozostałych zarzutów apelacji. Wynik postępowania apelacyjnego jest bowiem niezależny od ich oceny.

Zaskarżony wyrok podlega zatem – na podstawie art. 386 § 1 kpc – zmianie polegającej na uchyleniu wyroku zaocznego i oddaleniu powództwa oraz oddaleniu wniosku powódki o koszty stawiennictwa pełnomocnika procesowego na rozprawę, skoro ostatecznie powódka przegrała proces (art. 98 § 1 kpc), przy czym koszty sprzeciwu z mocy prawa (art. 348 kpc) obciążają pozwaną, która nie wykazywała okoliczności wskazanych w tym przepisie, usprawiedliwiających odstępstwo od zasady obciążenia strony pozwanej kosztami sprzeciwu od wyroku zaocznego, który wydany został w postępowaniu gospodarczym na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 479 ¹⁸ § 2 kpc, obowiązującym w niniejszym postępowaniu z uwagi na treść art. 9 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 233, poz. 1381).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono stosownie do wyniku tego postępowania oraz wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 98 § 1 i 3 oraz § 6 pkt 7 w związku z § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie ponoszenia opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu – tekst jednolity w Dz. U. z 2013 r., poz. 461).