Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie, który wpłynął pierwotnie do Sądu Rejonowego Lublin-Zachów w Lublinie w dniu 27 stycznia 2014 roku , powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w R. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Zakładu Opieki Zdrowotnej kwoty 169.658,51 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu oraz dodatkowych kosztów w kwocie 38,18 zł. Dochodzona pozwem kwota odpowiada sumie należności za sprzedaż energii elektrycznej w 2013 roku , stwierdzonych w załączonych fakturach VAT. Należności te nie zostały przez pozwaną uregulowane (pozew k. 4-5).

W dniu 7 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachów w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 96573/14 wydał w postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty, w którym nakazał stronie pozwanej aby zapłaciła na rzecz strony powodowej w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaciła na rzecz kwotę 169.658,51 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 5.759,18 zł tytułem zwrotu kosztów procesu albo w tym terminie wniosła sprzeciw (nakaz zapłaty k. 7).

W dniu 13 maja 2014 r. strona pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 7 kwietnia 2014 r. , wnosząc o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów według norm przepisanych i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Łodzi.

W przypadku nieprzychylenia się do wniosku o oddalenie powództwa , pozwany wniósł o zastosowanie przez Sąd art. 320 k.p.c. i rozłożenie należności na 12 równych rat. Strona pozwana przyznała fakt zawarcia w dniu 12.10.2011 r. umowy ze stroną powodową i wystawienie przez nią wymienionych w treści pozwu faktur za realizację tej umowy. Strony znajdowały się na etapie prób ugodowego załatwienia sprawy i uzgodnień w zakresie prolongaty terminu płatności należności. W ocenie pozwanego, strona powodowa przystępując do rozmów wyraziła dorozumianą zgodę na takie rozwiązanie i tym samym przekształcił swoje roszczenie z roszczenia o należność wymagalną na roszczenie o należność niewymagalną na obecnym etapie postępowania. Można zatem mówić o przedwczesności powództwa. Powołał się przy tym na swoją bardzo złą sytuację materialną. Pozwany w dobrej wierze liczył na ugodowe załatwienie sporu. Wobec tego nakazanie pozwanemu zapłaty całej należności jednorazowo byłoby sprzeczne z art. 5 k.c. (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 8-9).

Postanowieniem z dnia 3 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Łodzi (postanowienie k. 25).

W piśmie procesowym z dnia 4 sierpnia 2014 r. powód zaprzeczył, że strony prowadziły negocjacje ugodowe w zakresie należności objętych niniejszym powództwem. Strona powodowa wniosła o zasądzenie całości żądanej należności , podnosząc, że nie zachodzą wyjątkowe okoliczności uzasadniające rozłożenie świadczenia na raty . Niekorzystna sytuacja majątkowa sama w sobie nie może być traktowana jako wyłączna podstawa orzekania na zasadzie art. 320 k.p.c. Do sporów sądowych o zapłatę z reguły prowadzi bowiem brak płynności finansowej podyktowanej aktualną sytuacją majątkową dłużników, która jest przecież okolicznością zmienną w czasie (pismo z 4.08.2014 r. k. 29-31).

W odpowiedzi na pozew z dni 3 listopada 2014 r. powtórzył argumentację zawartą w sprzeciwie od nakazu zapłaty (odpowiedzi na pozew k. 75-78).

Na poprzedzającym wyrokowanie terminie rozprawy w dniu 15 maja 2015 r. pozwany podtrzymał zaprezentowane stanowisko. Nie kwestionował wysokości dochodzonej kwoty (protokół skrócony k. 128).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 października 2011 r. strony zawarły umowę kompleksową sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji, na mocy której (...) S.A. dostarczał pozwanemu szpitalowi energię elektryczną w okresie od 1 października 2011 r. do 31 grudnia 2012 r. W § 4 ust. 5 umowy strony zgodnie ustaliły, że w okresie rozliczeniowym będzie wystawiona faktura VAT płatna w terminie 14 dni od daty wystawienia (umowa k. 35-37).

W związku z wykonaniem usługi powodowa spółka wystawiła faktury VAT obejmujące następujące należności płatne w poszczególnych terminach:

- faktura nr (...) obejmująca należność w kwocie 36.040,07 zł za okres od 31 marca do 30 kwietnia 2013 roku płatne do dnia 20 maja 2013 r. ;

- faktura nr (...) obejmująca należność w kwocie 31.835,04 zł za okres od 30 kwietnia do 31 maja 2013 r. – płatne do dnia 17 czerwca 2013 r.;

- faktura nr (...) obejmująca należność w kwocie 30.807,06 zł za okres od 31 maja do 30 czerwca 2013 r. – płatne do dnia 16 lipca 2013 r. ;

- faktura nr (...) obejmująca należność w kwocie 29.897,59 zł za okres od 30 czerwca do 31 lipca 2013 r. – płatne do dnia 19 sierpnia 2013 r. ;

- faktura nr (...) obejmująca należność w kwocie 30.027,78 zł za okres od 31 lipca do 31 sierpnia 2013 r. – płatne do dnia 16 września 2013 r.

(faktury k. 39-40, 41-42, 43-44, 45-46, 47-48)

Pozwany nie uregulował przypadających do zapłaty należności wynikających z wymienionych faktur. Pismem z dnia 20 września 2013 r. powód wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty należności w łącznej kwocie 158.607,54 zł w terminie do dnia 3 października 2013 r . (wezwanie przedsądowe k. 49)

Pozwany szpital ma status samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Wynik finansowy pozwanego na dzień 31 grudnia 2013 r. zamykał się stratą netto w wysokości -1004414,56 zł. Aktywa szpitala obejmują kwotę 28.223.068,85 zł, pasywa – 28.223068,85 zł (odpis z Krajowego Rejestru Sądowego k. 82-84, bilans za 2013 rok k. 85-90).

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie sąd oparł się na powołanych dowodach z dokumentów . Okoliczności mające decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy były między stronami bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Jego podstawę prawną stanowią przepisy art. 535 k.c. w zw. z art. 555 k.c.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że strony łączyła umowa sprzedaży energii elektrycznej z dnia 12 października 2011 r., na podstawie której strona powodowa dostarczała energię elektryczną do obiektów strony pozwanej. Niekwestionowany jest także fakt, że za realizację umowy strona powodowa wystawiła stronie pozwanej faktury VAT na łączną kwotę 158607,54 zł, która nie została uiszczona.

Zgodnie z art. 555 k.c., przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii. Cechą wyróżniającą tę umowę jest ekwiwalentność świadczeń, gdyż za dostarczoną przez przedsiębiorstwo energetyczne energię lub paliwa odbiorca zobowiązuje się zapłacić odpowiednią cenę. Oznacza to, że do umowy sprzedaży energii elektrycznej, mają zastosowanie - obok przepisów Prawa energetycznego - także przepisy Kodeksu cywilnego, dotyczące skutków niewykonania zobowiązań z umów wzajemnych.

W przypadku braku spełnienia świadczenia przez pozwanego, jako odbiorcę energii, powód może domagać się zapłaty należności na podstawie art. 535 w zw. z art. 555 k.c. oraz art. 471 i n. k.c. z uwagi na niewykonanie zobowiązania łącznie z odsetkami za opóźnienie. Należy zaznaczyć, iż dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1994 r., I CRN 121/94, OSNC 1995 nr 1, poz. 21).

Pozwany nie kwestionował braku zapłaty należności za świadczenie usługi wynikającej z umowy z 12.10.2011 r. , podnosząc jedynie, że w jego ocenie powództwo jest przedwczesne, ponieważ pomiędzy stronami toczyły się rokowania ugodowe, w ramach, których doszło do prolongaty terminu płatności. W konsekwencji należności, na które opiewają przedłożone faktury odpowiadające kwocie należności głównej nie są jeszcze wymagalne.

Stanowisko pozwanego, zgodnie, z którym wierzytelność powoda o zapłatę wynagrodzenia nie jest jeszcze wymagalna nie jest uzasadnione. Pozwany nie wykazał, aby między stronami toczyły się negocjacje ugodowe co do należności objętych pozwem, ani też nie udowodnił, by powód udzielił mu prolongaty terminu zapłaty , a powód tej okoliczności stanowczo zaprzeczył.

Wobec tego, iż pozwany nie zakwestionował skutecznie istnienia, ani wymagalności roszczenia o zapłatę po stronie powodowej, powództwo podlegało uwzględnieniu w całości. Zasądzona kwota 169.658,51 zł obejmuje należność główną w wysokości 158.607,54 zł oraz suma skapitalizowanych odsetek (11.050,97 zł ) wyliczonych za okres od dnia następnego po dniu wymagalności kwot z poszczególnych faktur do dnia wniesienia powództwa.

O odsetkach ustawowych od należności głównej powiększonej o skapitalizowane odsetki , Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. i zasądził je od dnia 28 stycznia 2014 r. zgodnie z żądaniem pozwu.

Na podstawie art. 320 k.p.c. Sąd rozłożył zasądzoną należność główną na 12 rat po 16.965,85 zł płatnych do dziesiątego dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego po dacie uprawomocnienia się wyroku z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, uwzględniając wniosek strony pozwanej podyktowany jej trudną sytuację materialną i charakterem prowadzonej działalności. Niewątpliwe jednorazowe wyegzekwowanie całości zasądzonej należności mogłoby poważnie zakłócić bieżące funkcjonowanie szpitala. Zachodzą, zatem szczególne okoliczności, o których mowa w art. 320 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. i § 6 pkt 7 rozporządzenia MS z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490) zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.776,18 zł., obejmującą kwotę 3.600 zł kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem zwrotu uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa , 2.121 zł uiszczonej opłaty od pozwu oraz 38,18 zł dodatkowych kosztów (prowizja e-card).

Na zasadzie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 k.p.c., Sąd obciążył stronę pozwaną kwotą 6.362 zł stanowiącą nieuiszczoną część opłaty od pozwu.