Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 stycznia 2015 roku w sprawie z powództwa A. S. przeciwko Powiatowi (...) o zapłatę, Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej I wydział Cywilny oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż nienależna była opłata jedynie w wysokości przekraczającej kwotę 75,00 zł za każdą wydaną kartę pojazdu, podczas gdy w toku postępowania przed Sądem I instancji strona pozwana w żaden sposób nie udowodniła rzeczywistego kosztu druku karty;

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. § 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu z dnia 28 marca 2006 roku poprzez jego niezasadne zastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie, iż koszt druku karty wynosi 75,00 zł podczas gdy przepis ten nie może mieć zastosowania do stanu faktycznego sprzed dnia jego wejścia w życie.

W konkluzji powyższych zarzutów powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem I instancji, a nadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego przed Sądem II instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd O. wy w Ł. zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Apelujący bezpodstawnie wywodzi, że w niniejszej sprawie istnieją podstawy do zwrotu całej kwoty pobranej opłaty za wydanie karty pojazdu. Takie stanowisko nie da się pogodzić w ocenie Sądu Okręgowego przede wszystkim ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 17 stycznia 2006 roku. Trybunał przesądził w nim, że określenie w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu opłaty za wydanie karty pojazdu (Dz.U.2003.137.1310 ), której wysokość nie pozostaje w związku z kosztami świadczonej usługi, jest sprzeczne z art. 217 Konstytucji. Tym samym Trybunał nie podważył samej zasady pobrania opłaty za wydanie karty pojazdu, a jedynie jej wysokość. Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy uznać trzeba, iż niewątpliwie uiszczona przez skarżącego kwota 500 zł za wydanie karty pojazdu była zawyżona w stosunku do pobranej, gdyż opłata winna uwzględniać wysokość kosztów związanych z drukiem i dystrybucją,
o których mowa w art. 77 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 t.j., ze zm.). Przesądza to o obowiązku pozwanego, który pobrał przedmiotową opłatę do zwrotu powodowi wyłącznie różnicy pomiędzy opłatą pobraną
a należną. Pomocnym w zakresie ustalenia wysokości kwoty podlegającej zwrotowi jest niewątpliwie przepis § 1 ust. 1 obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Transportu
i Budownictwa z dnia 28 marca 2006 roku w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz.U.2006.59.421), zgodnie z którym opłata za kartę pojazdu wynosi 75 zł. Zatem różnica pomiędzy 500 zł (opłatą uiszczoną przez skarżącego) a 75 zł (opłatą pobieraną na podstawie rozporządzenia z 2006 r.) wynosi 425 zł. Dodatkowym argumentem przemawiającym za taką interpretacją jest też fakt, iż w § 1 ust. 2 rozporządzenia z 2003 roku przewidziana opłata za wydanie wtórnika karty pojazdu wynosiła także 75 zł. Kwota w tej samej wysokości wyznaczona została też za wydanie wtórnika karty pojazdu w § 1 ust. 2 rozporządzenia
z 2006 roku.

Prawidłowości powyższej oceny w niczym nie zmienia akcentowana przez skarżącego sprzeczność powołanego przepisu rozporządzenia z art. 90 akapit pierwszy Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE), co zdaniem powoda znalazło również wyraz w postanowieniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 grudnia 2007 roku
w sprawie C-134/07. Przyznać co prawda należy rację skarżącemu, iż zawarta w powołanym orzeczeniu Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dyrektywa interpretacyjna sprzeciwia się zasadności nakładania przewidzianej w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 28 lipca 2003 roku opłaty w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego, jednakże orzeczenie Trybunału nie burzy porządku prawnego ustanowionego tym przepisem, który został powtórzony w aktualnym rozporządzeniu i w zakresie obowiązku uiszczenia z tego tytułu kwoty 75 złotych nadal formalnie pozostaje w systemie prawnym.

Sąd Okręgowy podziela przy tym pogląd Sądu Okręgowego w Białymstoku zawarty w wyroku z 7.10.2013 roku (sygn. akt II Ca 775/13), iż dalsze obowiązywanie regulacji określającej opłatę za wydanie karty pojazdu na kwotę 75 złotych pozwala na stwierdzenie, że jest to opłata powszechna i zgodna z obowiązującym prawem, zaś jej wysokość jest adekwatna do kosztów faktycznie ponoszonych przez pozwanego, koniecznych do wystawienia tego dokumentu.

Zupełnie chybionym na gruncie stanowiska wyrażonego przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2006 roku wydanym w sprawie o sygn. akt U 6/04 opubl. OTK-A 2006/1/3, Dz.U.2006/15/119, a przy tym w świetle przytoczonego powyżej postanowienia ETS obosiecznym, jest zaś argument apelacji odnoszący się do kwestii udowodnienia roszczenia co do wysokości, skoro opłata pobierana w oparciu o przedmiotowe rozporządzenie wynosiła 500,00 złotych, a w § 1 ust. 2 rozporządzenia z 2003 roku, jak i w wydanym następnie rozporządzeniu z dnia 28 marca 2006 roku w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz.U.2006.59.421) niekwestionowanie koszty pozostające w związku ze świadczeniem usługi – czyli wartość świadczenia administracyjnego skalkulowano na kwotę 75,00 złotych.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od A. S. na rzecz Powiatu (...) kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 6 pkt 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490).