Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSO Mariusz Musiał

Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Stawarz

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2015 r. w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania K. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 11 marca 2014 r. nr (...)

w sprawie K. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje K. J. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2013 r. na okres 2 /dwóch/ lat.

Sygn. akt IVU 493/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 lipca 2015 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 11.03.2014 r. odmówił K. J. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 19.02.2014 r. nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy.

K. J. w obszernym odwołaniu od tej decyzji domagała się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wskazała, że jest całkowicie niezdolna do pracy z przyczyn psychiatrycznych i w życiu codziennym korzysta z pomocy najbliższych.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. J. urodzona w dniu (...) r., ma wykształcenie podstawowe, pracowała w mleczarni 10 lat jako mleczarz. W okresie od 04.11.1991 r. do 31.12.1999 r. pobierała rentę początkowo II grupy inwalidzkiej, a następnie rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W okresie od 01.01.2000 r. do 31.07.2009 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaną na stałe. W okresie od 01.08.2009 r. do 30.11.2013 r. pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W dniu 08.10.2013 r. złożyła wniosek o rentę.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u K. J. całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej i jej czasookresu w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.), Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii i biegłego psychologa.

Na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psycholog stwierdził, że odwołująca:

- przejawia zaburzenia spełniające kryteria zespołu otępiennego - tj. zaburzenia pamięci, wyraźnie w zakresie w zakresie uczenia się nowych informacji, zaburzenia osądu, myślenia, planowania, organizowania, ogólnego przetwarzania informacji, które - analizując linie życia - pogorszyły się w stosunku do wcześniejszego, wyższego poziomu i powodują zaburzenia funkcjonowania w życiu codziennym. Nie stwierdza się obecnie u odwołującej zmniejszenia emocjonalnej kontroli nad motywacją czy tez zmiany zachowań społecznych w postaci nadmiernej drażliwości, apatii, prymitywizacji tych zachowań;

- funkcjonuje intelektualnie na poziomie upośledzenia umysłowego w stopniu umiarkowanym, przy znacząco osłabionych funkcjach poznawczych;

- emocjonalnie funkcjonuje na niskim, popędowym poziomie zaspokajając podstawowe potrzebny życiowe i to w ograniczonym zakresie.

/dowód : opinia sądowo-psychologiczna – k. 19-20 as/

Na podstawie wyników badań, w tym osobistego badania odwołującej się i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującej:

- zaburzenia psychiczne pod postacią zaburzeń depresyjnych nawracających.

Z powodu rozpoznanego schorzenia oraz stopnia jego nasilenia biegły uznał odwołującą za całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej na okres 2 lat od 01.12.2013 r. nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca jest spowolniała ruchowo, z obniżonym napędem psychoruchowym, wycofana, lękliwa z upośledzonym funkcjonowaniem społecznym. Od wielu lat orzekana w ZUS jako całkowicie niezdolna do pracy, a później częściowo niezdolna do pracy oraz ponownie całkowicie niezdolna do pracy. na podstawie analizy dokumentacji medycznej, opinii sądowo-psychologicznej i badania psychiatrycznego brak jest podstaw do stwierdzenia poprawy stanu zdrowia. Wbrew zarzutom organu rentowego nie stwierdza się w zachowaniu odwołującej symulowania zaburzeń psychicznych czy też agrawacji. Odwołująca nie świadczyła opieki i pomocy na rzecz innej osoby, ale sama z takiej pomocy korzystała. Odwołująca jest nadal całkowicie niezdolna do pracy.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k.23-24 as,

uzupełniająca opinia sądowo-lekarska -k. 43 as/

Wydane w tym zakresie opinie biegłych sądowych Sąd uznał za trafne i dostatecznie wyjaśniające przedmiot sporu, gdyż zostały wydane przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołująca, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej. W szczególności Sąd oparł się na opinii biegłego psychiatry, z której wynika, iż odwołująca jest nadal całkowicie niezdolna do pracy okresowo na okres 2 lat od 01.12.2013 r.

Opinie biegłych w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd nie podzielił zastrzeżeń do opinii biegłego neurologa podniesionych przez organ rentowy uznając, iż opinia ta w pełni zasługuje na uwzględnienie jako prawidłowo przeprowadzony dowód sądowo lekarski zwłaszcza, iż zastrzeżenia nie miały merytorycznego charakteru ograniczając się do negacji wniosków biegłych. W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez organ rentowy nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowej opinii.

Organ rentowy domagał się przeprowadzenia dowodu z opinii uzupełniającej biegłego psychiatry i Sąd dopuścił dowód z takiej opinii. Organ rentowy nie kwestionował opinii uzupełniającej.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie K. J. rod zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 11.03.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy czy też jest częściowo niezdolna do pracy jak to wynika z zaskarżonej decyzji. W oparciu o opinię biegłego psychiatry sporządzoną na podstawie wyników badań, dokumentacji medycznej i opinii biegłego psychologa Sąd stwierdził u ubezpieczonej istnienie przesłanek uzasadniających przyjęcie, iż K. J. z uwagi na schorzenia psychiatryczne spełnia warunek w postaci całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01.12.2013 r. na okres 2 lat. Nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia. Ze względu na zaburzenia psychiczne pod postacią zaburzeń depresyjnych nawracających jest nadal całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej. Jest spowolniała ruchowo, z obniżonym napędem psychoruchowym, wycofana, lękliwa z upośledzonym funkcjonowaniem społecznym. W zachowaniu odwołującej nie stwierdza się symulowania zaburzeń psychicznych czy też agrawacji. Odwołująca nie świadczyła opieki i pomocy na rzecz innej osoby, ale sama z takiej pomocy korzystała.

Z tych względów Sąd zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 11.03.2014 r. i przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01.12.2013 r. na okres 2 lat na mocy art. 57 w zw. z art. 12 ust. 2 i w zw. z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) i na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c.