Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 18 sierpnia 2013 r. powód A.T. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. K. kwoty 2 088,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 października 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podał, iż otrzymał od pozwanego dwa zlecenia spedycyjne na przewód ładunku z Polski do Finlandii oraz z Polski do Estonii. Zlecenia powyższe zostały wykonane, co potwierdzają listy przewozowe CMR.

W dniu 23 października 2013 r. Sąd Rejonowy w Zamościu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem wraz z odsetkami i kosztami procesu w terminie 14 dni albo wniósł w tym terminie sprzeciw.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podniósł, iż zasadnym jest pominięcie obcojęzycznych dowodów zgłoszonych w pozwie, a nadto wskazał, iż powód wykonał oba zlecenia transportowe z opóźnieniem, w związku z czym pozwany odmówił zapłaty wynagrodzenia odsyłając fakturę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W lipcu 2012 r. A.T. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z., prowadząca działalność gospodarczą w zakresie międzynarodowego przewozu drogowego towarów, przyjęła od M. K., wykonującego działalność pod firmą (...), dwa zlecenia przewozu ładunków. Pierwsze ze zleceń obejmowało przewód plakatów na trasie P. – H., drugie zaś przewóz artykułów elektrotechnicznych na trasie P. – T.. Ładunek w postaci plakatów miał być dostarczony do odbiorcy w dniu 1 sierpnia 2012 r., jak najwcześniej, nie później niż do godz. 12.00. Z kolei ładunek w postaci artykułów elektro technicznych miał dotrzeć do odbiorcy w T. w dniu 1 sierpnia 2012 r. do godz. 16.00.

( zlecenia – k. 9-10, okoliczności bezsporne).

Przesyłka obejmująca plakaty została dostarczona przez przewoźnika do odbiorcy w H. z opóźnieniem w dniu 3 sierpnia 2012 r. Przewoźnik wykonał również z opóźnieniem dostawę ładunku artykułów elektrotechnicznych dostarczając towar do odbiorcy w T. w dniu 2 sierpnia 2012 r.

( okoliczności bezsporne).

W wykonaniu przewozu A.T. (...) Sp. z o.o. wystawiła w dniu na rzecz zlecającego faktury tytułem ustalonego wynagrodzenia na łączną kwotę 2 088,35 zł z terminem płatności 45 dni. ( faktury z dowodami nadania – k. 13-15).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów oraz bezspornych okoliczności sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie swoje wobec pozwanego powód wywodził z okoliczności wykonania na zlecenie pozwanego dwóch przewozów towarów, zaś dochodzone roszczenie obejmuje wynagrodzenie za wykonanie przewozów w wysokości ustalonej w złożonych przez pozwanego zleceniach transportowych. Bezspornym w sprawie było, że strony zawarły umowy przewozu, które z uwagi na różne kraje przyjęcia przesyłki do przewozu oraz jej dostawy, winny być zakwalifikowane jako umowy podlegające postanowieniom Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów CMR z dnia 10 maja 1956 r., będącej załącznikiem do Dz. U. 1962 r. Nr 49 poz. 238. Niewątpliwie też do zawarcia umów doszło na warunkach opisanych w zleceniach transportowych nr (...) i (...), czego nie kwestionowała żadna ze stron. Pozwany podniósł natomiast w złożonym sprzeciwie zarzut nienależytego wykonania umowy z uwagi na opóźnienia w wykonaniu obu transportów. Okoliczności wykonania przewozu przez powoda z opóźnieniem Sąd uznał za bezsporne z uwagi na to, że powód po doręczeniu mu sprzeciwu pozwanego, zobowiązany do ustosunkowania się do twierdzeń i okoliczności poniesionych w sprzeciwie, nie zajął stanowiska w sprawie. Stosownie zaś do art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Powód nie zanegował zatem twierdzeń pozwanego co do wykonania przez powoda oby umów przewozu z opóźnieniem, na skutek czego Sąd uznał też okoliczności za przyznane na odstawie art. 230 k.p.c., a tym samym nie wymagające dowodów. Z kolei pozwany przyznał w uzasadnieniu sprzeciwu, że strony łączyły umowy przewozu na warunkach opisanych w zleceniach dołączonych do pozwu i że pozwany zlecone mu transporty wykonał, choć z opóźnieniem. W świetle art. 229 k.p.c. również zatem te okoliczności nie wymagały dowodzenia, a co za tym idzie Sąd mógł, bez wpływu na wynik sprawy, pominąć dowody z listów przewozowych CMR, które nie zostały złożone wraz z tłumaczeniami zgodnie z wnioskiem pozwanego. Ocenie podlegały zatem zarzuty pozwanego i ich wpływ na żądanie zapłaty wynagrodzenia przez przewoźnika.

W ocenie Sądu pozwany nie podniósł natomiast żadnego zarzutu, który niweczyłby w całości lub w części żądanie powoda. Wskazać należy, że sam fakt nienależytego wykonania zobowiązania nie pozbawia jeszcze przewoźnika prawa do żądania umówionego wynagrodzenia. Wniosek taki nie wynika w szczególności ani z postanowień Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów CMR ani z przepisów Tytułu VII, Działu II i Działu III kodeksu cywilnego, regulujących skutki wynikłe z niewykonania zobowiązań. Wierzyciel może w takich przypadkach żądać naprawienia szkody (art. 471 i 477 k.c.), a nawet odstąpić od umowy w przypadkach ściśle wskazanych (art. 492 k.c.). Przepisy ogólne podlegają też modyfikacjom przewidzianym w przepisach regulujących dany stosunek zobowiązaniowy, w tym zaś przypadku w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów CMR. Pozwany nie wywodził natomiast aby doznał szkody na skutek nienależytego wykonania umowy przez powoda i na tę okoliczność nie przedstawił żadnych dowodów, a nadto nie zgłaszał zarzutu potrącenia wzajemnej wierzytelności z tytułu naprawienia szkody. Pozwany nie powoływał się też na prawo do obniżenia wynagrodzenia o kwotę kar umownych przewidzianych w zleceniu transportowym (pkt 7 Warunków Zlecenia). Zastrzeżenie takie budzi zresztą wątpliwości w świetle odrębnego uregulowania skutków opóźnienia przewoźnika w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów CMR. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 5 Konwencji CMR w razie opóźnienia dostawy, jeżeli osoba uprawniona udowodni, że wynikła stąd dla niej szkoda, przewoźnik obowiązany jest zapłacić odszkodowanie, które nie może przewyższyć kwoty przewoźnego. Natomiast art. 41 ust. 1 stanowi, że z zastrzeżeniem postanowień artykułu 40, nieważna jest i pozbawiona mocy każda klauzula, która pośrednio lub bezpośrednio naruszałaby postanowienia niniejszej Konwencji. Konwencja CMR nie dopuszcza zatem obciążenia przewoźnika odszkodowaniem w sytuacji, gdy uprawniony nie poniósł szkody i w tym zakresie postanowienie pkt 7 Warunków Zlecenia, jako sprzeczne z przepisami Konwencji CMR, jest nieważne zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 5 Konwencji. Kwestia ta nie ma jednakże rozstrzygającego znaczenia, albowiem pozwany nie powoływał się na prawo obniżenia wynagrodzenia z uwagi na doznaną szkodę. W ocenie Sądu gołosłowne jest też twierdzenie pozwanego, że na skutek niedotrzymania przez powoda warunków zlecenia odstąpił od umowy o przewóz ładunku na trasie P. – T.. Pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika procesowego nie wskazał bowiem żadnej ustawowej przesłanki do odstąpienia od umowy, jak również nie wykazał nawet, aby takie oświadczenie powodowi złożył. Z pewnością nie można takich skutków wywodzić z samego faktu odmowy zapłaty wynagrodzenia. W ocenie Sądu nie sposób też wywodzić z pkt 7 Warunków Zlecenia, o treści „ Wszelkie konsekwencje wynikające z odstępstwa od warunków niniejszego zlecenia lub niewłaściwego wykonania usługi ponosi zleceniobiorca”, umownego prawa odstąpienia od umowy przewidzianego w art. 492 zdanie pierwsze k.p.c. Zapis ten jest na tyle ogólny i pozbawiony istotnej treści, że nie sposób wywodzić z niego okoliczności, która miałaby zwalniać pozwanego z obowiązku zapłaty wynagrodzenia przewoźnika. Podsumowując, Sąd uznał, że pozwany nie przeciwstawił roszczeniu powoda zarzutów niweczących, jak również nie wykazał podstaw prawnych do obniżenia wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 088,35 zł tytułem wynagrodzenia za przewóz.

Orzeczenie w zakresie odsetek ustawowych znajduje podstawę w art. 481 § 1 i 2 k.c. zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, a jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Zgodnie ze zleceniem transportowym strony ustaliły termin 45 dni od daty otrzymania faktury, zaś powód wysłał powyższe dokumenty do pozwanego w dniu 17 sierpnia 2012 r. Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem powoda od dnia 8 października 2012 r., wobec tego, iż pozwany nie kwestionował okoliczności dotyczących ustalenia stanu opóźnienia na ten dzień, zaś w świetle okoliczności nadania przesyłki w dniu 17 sierpnia 2012 r. niewątpliwym jest też upływ 45 – dniowego terminu do zapłaty należności powoda.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany, jako strona przegrywająca obowiązany jest zwrócić na rzecz powoda koszty niezbędne do celowego dochodzenia roszczenia, na które składa się opłata od pozwu w wysokości 100,00 zł.

Z: odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.